Gereden : 204 mijl, waarvan 35 mijl dirtroad
Buckskin Gulch : 16 kilometer  (geschatte afstand)

Om acht uur ’s ochtends stonden we bij Nick Ramsey voor de deur, de garagehouder van Kanab. En om half negen reden we met onze netjes geplakte band weer weg. Wat denk je dat een van de eerste dingen was die we deden? Ja hoor, dirtroad rijden! Een klein stukje maar hoor, want via de onverharde House Rock Valley Road is ’t maar 8 mijl rijden naar de parkeerplaats vanwaar de hike naar Buckskin Gulch begint.

We hadden twee hele goede redenen om Buckskin Gulch te gaan bezoeken. Vorig jaar hadden we al een heel stuk van deze prachtige slotcanyon gezien, maar nog niet genoeg naar onze zin. We hadden toen direct al afgesproken dat we de canyon ooit over een nog grotere afstand in zouden gaan lopen. De tweede reden was de temperatuur: het was ontzettend warm en dan is een hike door een koele slotcanyon toch echt het meest aantrekkelijk.

Ik twijfelde heel erg of ik opnieuw mijn sandalen aan zou doen. Ik wist inmiddels dat ik dan minder snel last van zere voeten zou krijgen, maar ook dat ik onderweg steeds maar bezig zou zijn om zand en steentjes uit de sandalen te schudden. Ik besloot om het toch maar weer eens op mijn oude vertrouwde wandelschoenen te gaan proberen, de sandalen gingen uiteraard wel mee de rugzak in.

Tijdens onze hike van vorig jaar hadden we veel foto’s gemaakt waarover we best wel tevreden waren. Dus was het deze keer niet echt nodig om op elk fotogeniek plekje te stoppen, best handig want zo konden we het tempo er lekker inhouden. De eerste twintig minuten waren wat saai, de wandeling door de Coyote Wash is niet echt spannend. Daarna liepen we door de prachtige Wire Pass Slotcanyon, waar we – net zoals vorig jaar – over een rotsblokversperring van een kleine twee meter hoog heen moesten klimmen. Een half uur nadat we van de parkeerplaats waren vertrokken bereikten we ons doel van vandaag: Buckskin Gulch.

We waren die kloof nog maar een klein stukje ingelopen toen ons een jong stel tegemoet kwam dat maar kort voor ons aan de hike was begonnen, we hadden hen nog op de parkeerplaats gezien. In eerste instantie snapten we dit stel niet, het is toch zonde om zo’n eind te gaan lopen en dan om te draaien op het moment dat het mooiste deel van de hike net gaat beginnen. Maar al heel gauw hadden we door waarom zij niet verder gingen: we stuitten op een flinke modderpoel die de bodem van Buckskin Gulch over een lengte van ongeveer 15 meter van wand tot wand bedekte!

Tja, wat nu? We hadden geen idee of we door de modder heen zouden kunnen lopen, we wisten immers absoluut niet hoe diep het zou zijn. Ook drie Amerikaanse mannen van een jaar of zestig stonden de modderpoel wat aarzelend te bekijken, ze waren er nog niet echt uit of ze een poging zouden gaan wagen, of dat ze toch maar terug zouden gaan. We raakten met elkaar aan de praat; uiteraard werd aan ons gevraagd waar we vandaan kwamen. Bleek dat de mannen vorig jaar – met een grotere groep – in ons eigen Nederland waren geweest, ze waren daar met de fiets rondgetrokken. Het was hen opgevallen dat Nederlanders hun gewone dagelijkse kleding aanhebben, op de fiets. “Wij vielen behoorlijk op in onze fel gekleurde fietskleding”, zo vertelde een van de mannen. “Ik voelde me net Mother Goose met haar kuikens toen we op de boot naar Texel stapten!” Toen hij hoorde dat dit al onze negende reis naar Amerika was, merkte hij op dat wij daardoor toch zeker wel het American Citizenship verdienden. Kijk, dit is nou eens een kerel naar ons hart!

Ondertussen kwamen er nog meer wandelaars aan, het werd behoorlijk druk daar net voor die modderpoel. Een groepje Franse toeristen liet zich niet tegenhouden, ze hadden sandalen bij zich die ze aantrokken, daarna stapten ze resoluut de modder in. Mooi, zo konden wij gelijk even kijken hoe diep de poel was….. de modder kwam tot aan hun knieën, zo bleek. Direct na hen kwam er nog een groep hikers, meer van het serieuze type want zij waren van plan – zo vertelden ze – om in drie dagen tijd heel Buckskin Gulch door te lopen. Uiteraard was de modderpoel ook voor hen geen serieus obstakel. Een van hen ging zelfs op blote voeten er doorheen. Er was ook nog een man die dacht dat hij zonder vieze voeten te krijgen wel aan de overkant zou kunnen komen, hij drukte zijn rug tegen de ene wand en zijn voeten tegen de andere wand, en wilde zo over de modderpoel heenschuifelen. Ha, dat had ie gedacht! Een kind kon nog wel zien dat de afstand tussen de beide wanden daarvoor toch echt te groot was, hij moest zijn poging dan ook al heel snel opgeven.

De drie vriendelijke Amerikanen zagen het niet zitten. Ze namen afscheid van ons en liepen terug. Wij hadden ondertussen besloten dat we het wél gingen doen, we laten ons toch verdorie niet door een beetje modder tegenhouden! Het kwam nu natuurlijk wel heel goed uit dat ik mijn sandalen in de rugzak had zitten! Hans stroopte zijn broekspijpen omhoog en deed z’n schoenen en sokken uit; vervolgens wrong hij zijn voeten, maatje 42, in mijn drie maten kleinere sandalen. Gelukkig maar dat die zijn gemaakt van heel soepel, rekbaar materiaal. Hij liep naar de overkant van de modderpoel, deed daar de sandalen weer uit en gooide ze vervolgens met een flinke boog naar mij terug. Wat was dat smerig zeg, om met mijn blote voeten in die vieze dingen te stappen…. ze waren helemaal nat en glibberig. Heel voorzichtig schuifelde ik de modderpoel in, dicht langs de wand zodat ik me een beetje vast kon houden. Het viel best tegen hoor, de modder was ontzettend koud en ik moest verschrikkelijk goed opletten dat ik niet op een of andere wiebelsteen ging staan. En dan de bodem, mijn sandalen zogen zich er elke keer in vast en ik moest dan ook met elke stap een sandaal lostrekken. Op het eind schoot mijn rechtersandaal zelfs van mijn hak af, ik was echt even bang dat ik ‘m kwijt zou raken. Maar gelukkig, toen ik de overkant bereikte hing de sandaal nog net aan mijn tenen te bengelen.

Direct voorbij de modderpoel was er een plek waar het zonlicht de canyon binnen kwam vallen. We hebben een van onze flesjes water gebruikt om de ergste modder van onze benen te spoelen, en daarna zijn we lekker een tijdje blijven zitten terwijl de zon onze benen droogde. Wat ook goed hielp: met los zand over onze benen heenwrijven en vervolgens een beetje schrapen met de rand van een steen. Na deze actie zagen onze benen er zowaar weer redelijk schoon uit. Met mijn sandalen was het dramatischer gesteld, die waren nog lang niet droog. Gelukkig hebben we tijdens het hiken altijd plastic afvalzakjes bij, de sandalen gingen in zo’n zakje en dat zakje werd aan de rugzak gebonden. Sokken en schoenen weer aan, en we konden weer verder. En nu maar hopen dat we niet over enkele meters weer zo’n modderpoel tegen zouden komen!

We kwamen nog wél een modderpoel tegen, maar gelukkig was die niet zo diep en konden we er via stenen en takken overheen lopen. Een klein stukje voorbij deze hindernis bereikten we de open plek tot waar we vorig jaar waren gekomen. Alles wat hier voorbij lag was dus nieuw voor ons. Het begon met een gedeelte waar de canyonwanden behoorlijk ver uit elkaar weken, hier was Buckskin Gulch naar ons idee dan ook geen echte slotcanyon meer. Het hiken werd direct een heel stuk zwaarder, geen wind en wel volop zon…. zweten dus. Gelukkig kwam het slotcanyon gevoel even later weer volop terug, de kloof werd weer veel smaller en de wanden waren hier zelfs nog donkerder dan in het begin. Prachtig was het, we waren enorm blij dat we hadden doorgezet. Bij een tweede open gedeelte leek het even of we nu toch echt om zouden moeten gaan draaien. De hele bodem lag bezaaid met enorme rotsblokken, en zo op het eerste oog was het niet te zien hoe we verder zouden kunnen. Kijk, voor dit soort situaties heb ik Hans meegenomen…. altijd handig dat hij net zo lang doorzoekt totdat hij wel een plekje vindt waar je overheen kan klimmen. ’t Was niet echt makkelijk, maar met Hans z’n hulp lukte het me toch. En zo konden we ook nog het direct voorbij de versperring gelegen slotcanyon gedeelte gaan verkennen.

We waren nu al zo’n vier uur onderweg, ik genoot met volle teugen en ik wilde niets liever dan nóg verder de canyon inlopen. Maar ja, vier uur heen betekent ook: vier uur terug. Dus – net zoals vorig jaar – moesten we met pijn in het hart besluiten dat dit ons eindpunt was. De terugweg viel gelukkig niet tegen, het ging allemaal vrij vlot tot het moment dat we de diepe modderpoel weer bereikten. Hans ging deze keer op blote voeten door de modder heen, ik gebruikte mijn sandalen, die waren immers toch al smerig. Er er was nog veel meer smerig, toen we eenmaal weer aan de andere kant van de modderpoel waren. Mijn wandelstokken, de laagste rand van Hans z’n broek, de draagriem van het fototoestel, overal zaten vieze vegen modder. Helaas viel er aan deze kant van de poel geen lekker zonnetje in de canyon, we konden dus niet alles lekker even snel laten drogen. Onze benen en voeten kregen we, dankzij de  ‘inwrijven-met-droog-zand en modder-afschrapen-met-steentjes’-tactiek wel weer droog, onze spullen zouden tot vanavond moeten wachten voor een poetsbeurt.

Acht uur (!) nadat we waren vertrokken, bereikten we onze auto weer. Doodmoe. En bijzonder voldaan, want onze hernieuwde kennismaking met Buckskin Gulch mag als een van de hoogtepunten van onze vakantie dit reisverslag in. Wat is het toch een schitterende, imposante kloof. Een absolute must voor iedereen die van slotcanyons houdt. Het eerste wat ik deed toen we bij de auto aankwamen was mijn schoenen uitschoppen. Mijn voeten hadden zich behoorlijk goed gehouden tijdens deze lange wandeling, maar ik was nu toch wel heel erg blij dat ik ze weer wat vrijheid kon geven. Nog even een snack en wat te drinken achter uit de auto pakken, en daarna snel terug naar ons motel in Kanab.

Gereden : 111 mijl, waarvan 50 mijl dirtroad

’t Gaat altijd hetzelfde; tijdens het begin van de vakantie hebben we het gevoel dat we nog alle tijd van de wereld hebben, maar steeds als we over de helft heen zijn vliegen de dagen razendsnel voorbij. En nu hadden we dus zomaar ineens nog maar twee dagen over…. jammer….. we hadden gerust nog vier weken langer willen blijven (of vijf, of zes….) We besloten om de rit van Kanab naar Phoenix netjes in tweeën te delen, en ook om even geen al te moeilijke capriolen meer uit te gaan halen. Maar wat dan wel? Bleek dat we allebei eigenlijk heel erg graag nog eens naar Blue Canyon terug wilden. Even de uitnodigende zijweggetjes die we hadden gezien inrijden, foto’s maken van de ‘andere’ plekken – dus niet alleen van die inmiddels zo bekende rotspunten -, en misschien hier en daar een stukje te voet gaan verkennen.

Met een beetje pijn in ons hart namen we afscheid van Aiken’s Lodge. Geen definitief afscheid, want als we ooit nog eens in Kanab komen (en dat zal vast nog wel gaan gebeuren, verwacht ik), dan weten we dit vriendelijke motelletje zeker weer te vinden. Kort voor Page maakten we één korte stop, we hadden immers nog steeds de routebeschrijving naar de kleine slotcanyon Blue Pools op zak, die we van onze gids Jabe hadden gekregen. Deze keer vonden we de juiste plek meteen, de slotcanyon loopt dwars onder State Route 89 door. Zo van bovenaf konden we niet goed inschatten hoe moeilijk het zou zijn om in Blue Pools af te dalen, en ook niet hoe zwaar het zou zijn om daar beneden te lopen. “Geen moeilijke dingen”, zo hadden we afgesproken, en daar hielden we ons ook aan. Blue Pools staat nu dan ook op ons ‘mooie dingen voor een volgende vakantie’-lijstje.

Geen Blue Pools dus, maar wel Blue Canyon. Na een paar uurtjes rijden stonden we zomaar opnieuw in dit prachtige gebied. Verklaar ons maar gek, dat we twee keer in dezelfde vakantie hetzelfde plekje gaan bezoeken, maar wij vonden het heerlijk. In eerste instantie lieten we de bekende rotspunten even links liggen, we wilden eerst gaan onderzoeken wat daarachter nog te vinden zou zijn. De kleuren veranderden al snel, de mooie rood-witte rotsen maakten plaats voor grauwwitte exemplaren met een blauwige zweem er overheen…. waardoor de naam van het gebied ook weer wat duidelijker wordt. Helaas werd de weg op gegeven moment versperd door een hek, aangezien we hier toch echt midden in een Indian Reservation zaten leek het ons toch iets te veel van het goede om het hek open te maken en verder te rijden. Tegen de rotswand ontdekten we een aantal mooie hoodoos die natuurlijk nog wel even op de foto moesten, maar verder moesten we toch oordelen dat het hier niet zo fotogeniek was als in het meest bekende deel van Blue Canyon. Op de terugweg ontdekten we nog veel meer hoodoos, hele mooie hoodoos zelfs. Wel even goed kijken hoor, want ze gingen een beetje schuil tegen de direct daarachter liggende rotswand die precies dezelfde kleur had. Hans kon ’t niet laten, hij is weer even klimgeit gaan spelen om de hoodoos van dichterbij te zien. Toen hij er direct naast stond, zag ik pas echt hoe groot ze waren, toch al gauw een meter of zeven!

Opnieuw reden we het bekende punt voorbij, ons tweede doel was de vrij open plek linksachter in Blue Canyon dat we vorig jaar ook al hadden bekeken. Daar staan duizenden kleine rood-witte rotsen, echt een superleuke plek om te voet rond te dwalen en de meest fotogenieke exemplaren uit te zoeken. Zoals de rots met een lange smalle rode punt erop, net een vinger die omhoog steekt. Of de rots waar zomaar ogen, een neus en een mond op getekend lijken te zijn. En het groepje rode rotsen met verticale witte strepen, die samen een perfect setje op de foto vormen. Kortom, overuren voor onze fotocamera’s. Terwijl we daar zo bezig waren zagen we dat er inmiddels nog meer mensen in Blue Canyon waren aangekomen; op precies dezelfde plek waar een kleine vier weken de Suburban van Jan en Marjan had gestaan, stond nu weer een auto.

Toen wij even later toch nog even naar de bekende rotspunten toereden, stond die auto er nog steeds. Met twee mensen ernaast, een man en een vrouw. Hans stapte als eerste uit, en hij werd meteen uitbundig en in onvervalst Nederlands begroet: “Jij moet vast Hans Meulenbroeks zijn!” En ik kreeg direct een hand toegestoken, met een “Goeiemiddag, Henriëtte.” Nou, dan sta je toch echt even raar te kijken hoor, als je zo met je naam wordt aangesproken door mensen die je nog nooit eerder in je leven hebt gezien. Ze stelden zich aan ons voor als Helma en Peter, en die namen kwamen ons direct heel bekend voor. Bleek dat we een paar weken geleden – via email – contact met elkaar hadden gehad. It’s a small, small world….

Natuurlijk hebben we een tijdje gezellig met Helma en Peter staan kletsen, je hebt elkaar heel wat te vertellen als je al een paar weken onderweg bent in je favoriete vakantieland. Ze vertelden dat ze gisteren naar The Wave waren geweest, pfff, en dat in die hitte zeg. Maar daar konden ze goed tegen, zei Helma. Gelukkig voor hen, ik herinner me nog maar al te goed hoe zwaar wij het drie jaar geleden hadden gehad tijdens die lange, schaduwloze hike. Toen we hoorden dat ze binnenkort richting New Mexico zouden gaan kwam natuurlijk ook Bisti Badlands ter sprake, wat een geweldig vooruitzicht voor hen dat ze deze plek nog mochten gaan bezoeken. Later – toen we weer thuis waren in Nederland – hebben ze ons laten weten dat ze hier maar liefst 19 kilometer te voet hebben afgelegd. Echt leuk om te lezen dat zij nu net zo enthousiast zijn als wij, over dit prachtige stukje natuur.

Over prachtige stukjes natuur gesproken, ook Blue Canyon bleek de extra tijd meer dan waard te zijn. Want toen we met de auto nog wat meer verkenningswerk deden, stuitten we zomaar op een aantal schitterende, gigantisch grote hoodoos. We hoefden er niet eens voor te klimmen deze keer, want ze stonden zomaar op de bodem van de vallei. Dit zijn toch echt wel de meest indrukwekkende hoodoos die we ooit hebben gezien, het maakte het missen van het Hoodoo Forest, gisteren, weer helemaal goed.

Het was ondertussen heel wat later geworden dan we vooraf hadden verwacht, we moesten nu toch echt weer richting de bewoonde wereld. Terwijl we naar State Route 264 reden, zagen we op het uitgestrekte veld links van ons een beest lopen. Een coyote! Een jagende coyote nog wel, we zagen hem ergens op afspringen en even later had ie daadwerkelijk iets in zijn bek. Het was net te ver weg om het goed te kunnen zien, helaas, maar wel erg leuk om dit live mee te maken.

Onderweg naar onze overnachtingsplaats Tuba City kwamen we weer heel dicht bij een van onze andere favoriete plekjes van deze omgeving, Coal Mine Canyon. Eigenlijk was het toch wel leuk om de dirtroad die we vier weken geleden waren ingegaan nog een stukje verder te gaan verkennen, toch? Nou, met Hans aan ’t stuur hoef je zoiets natuurlijk maar half te zeggen, hij draaide die zijweg gelijk weer in en we zijn een heel stuk verder het achterland ingegaan dan de vorige keer. Dat leverde niks nieuws op, we zagen Coal Mine Canyon weliswaar links van ons ook verder doorlopen, maar we kwamen geen goede uitkijkpunten meer tegen. Dus zijn we maar weer teruggereden. Waarbij we natuurlijk nog wel even zijn gestopt op het uitkijkpunt vanwaar je the Ghost en een heel stel andere mooie rotsformaties kunt zien. Eigenlijk lijken Coal Mine Canyon en Blue Canyon best wel veel op elkaar, hetzelfde soort gesteente, dezelfde kleuren, dezelfde lijnen. Toch beleef je beide canyons weer heel anders, omdat je er bij de een van bovenaf inkijkt, terwijl je bij de ander zelf tussen de rotsformaties door kan lopen. Absolute toppers zijn ‘t, allebei!