Gereden:   92 mijl

De mooiste foto is niet gemaakt in een prachtig natuurgebied in Arizona of Utah, maar in het Echobureau in Utrecht! De driedimensionale foto die ze daar van onze nog ongeboren kleindochter hebben gemaakt, verscheen deze ochtend zomaar op ons laptopscherm. Nog drie maandjes…. dan kunnen we haar niet alleen zien maar ook vasthouden…. Daar kan geen USA-vakantie tegenop, hoor!

Nou, dat was alvast een schitterend begin van onze dag. Hoe de dag verder zou gaan verlopen, dat moesten we nog even op een rijtje zetten. Want de Weather Channel beloofde ons niet al veel goeds, helaas. Veel kans op regen, in Noord-Arizona en Zuid-Utah. ’t Meest vervelende was nog wel dat er niet alleen voor vandaag slecht weer werd voorspeld, maar ook voor de daarop volgende dagen. Vooral rondom Escalante was het véél te koud voor de tijd van het jaar, overdag zou de temperatuur maar nauwelijks boven het nulpunt uitkomen en om het allemaal nog wat erger te maken hadden de weerdames en –heren het ook nog eens over sneeuw en regen….

Gisteren hadden we flink getwijfeld of we wel of niet aan onze hike moesten gaan beginnen, vanwege de harde wind. En hadden we uiteindelijk een topdag gehad! Dus natuurlijk gingen we nu ook op pad, ondanks de slechte weersvoorspelling. We zouden wel zien hoe ver we konden komen. Nou, niet erg ver dus! Want toen we enkele mijlen dirtroad hadden gereden, zagen we dat er aan alle kanten een donkere, dreigende bewolking op kwam zetten. We beseften dat ons doel van vandaag, Sidestep Canyon, er niet in zat. Want met zo’n regenwolken om je heen heb je op een dirtroad echt niets te zoeken. Jammer, maar helaas. Er zat maar één ding op, en dat was omkeren en terug naar de verharde weg.

Tja, wat nu? Ik had nog wel wat alternatieven in mijn draaiboek zitten, maar overal kwam of een dirtroad of een smalle canyon aan te pas. En da’s nou net wat je niet moet doen, als het kan gaan regenen. Daar zaten we, helemaal besluiteloos in de auto. We reden richting Kanab, maar we hadden geen idee wat we daar zouden kunnen gaan doen. “Weet je wat…”, zei Hans onverwacht, “we gaan nog een keer op zoek naar de Rimrocks! Waar ligt de parkeerplaats?” Mijn verblufte reactie “Uhhh….. hier!” Echt, we waren nog maar een paar seconden rijden van de plek die Hans bedoelde vandaan, we zijn dus maar meteen gestopt en hebben daar op de parkeerplaats verder overleg gepleegd. De Rimrocks, dat betekende dat we géén dirtroad zouden hoeven te rijden en dat we niet door nauwe canyons zouden hoeven te lopen. De zware regenwolken boven ons hoofd betekenden dat we zeer waarschijnlijk wel kletsnat zouden worden. En als dat het ergste is dat je kan overkomen, nou, dan moet je er gewoon voor gaan, toch!

Dit werd onze derde poging om The Rimrocks te vinden, de groep grote hoodoos die ergens halverwege op een rotswand staan. De eerste keer, in 2006, hadden we geprobeerd om ze van beneden uit te bereiken. We hadden toen weliswaar enkele hoodoos hoog boven ons zien staan, maar we hadden geen veilige plek gevonden om er naar toe te klimmen. Vorig jaar hadden we het van bovenuit geprobeerd, ook toen zagen we de hoodoos – beneden ons, dus – maar ook die keer lukte het niet om er dicht bij te komen. Nu gingen we dus, geheel onverwacht, aan poging nummer drie beginnen. Een paar maanden geleden hadden we dit gebied via Google Earth zitten bestuderen, we hadden daardoor wel een idee (maar geen zekerheid!) over de richting die we zouden moeten volgen. Onze gut feeling dat we een beetje rechts aan moesten houden bleek te kloppen, we vonden een helling van roodbruin leem waartegen we omhoog konden klimmen. Zo kwamen we terecht op een plek die we vier jaar geleden, tijdens onze eerste Rimrocks-poging, hadden gemist. En daar zagen we de hoge, slanke hoodoo waarnaar we toen vergeefs hadden gezocht, Long Necked Hoodoo. Nou, met zo’n duidelijk oriëntatiepunt kon het niet meer misgaan, we zijn nog een heel stuk verder langs de rotswand gelopen en op twee plaatsen zijn we ook een stuk omhoog geklommen om de prachtige hoodoos die we daar aantroffen van dichterbij te bekijken.

Natuurlijk keken we niet alleen naar de hoodoos, maar ook zo nu en dan eens naar de lucht. Hmmmm, dat duurt niet lang meer, houd de regenhoes voor de fotocamera maar vast klaar. We waren nog maar net aan de terugweg begonnen toen er ineens allemaal kleine witte pluisjes voorbij kwamen waaien. Die bij nader inzien geen witte pluisjes bleken te zijn, maar mini hagelkorreltjes. Blijkbaar hagelde het ergens in de omgeving, en werd een deel van die neerslag door de wind naar ons toegevoerd. Toen we weer terug waren in het dal was het nog steeds droog. We wisten dat er nog veel meer hoodoos moesten zijn, we hadden ze nog lang niet allemaal gevonden. En zolang de bui nog niet boven onze hoofden uitbarstte, konden we nog mooi even verder blijven zoeken, toch! Onze verdere zoektocht leverde helaas niets meer op, we zagen nog wel hoodoos op de rotswand staan maar daar konden we onmogelijk naar toe klimmen. Ach, misschien gaan we tijdens een van onze komende reizen nog wel eens proberen om wat meer Rimrocks op de kaart te krijgen.

Gereden:   106 + 42 = 148 mijl

Zou het nu eindelijk écht gaan lukken om door Titus Canyon heen te rijden? Zes jaar geleden hadden we deze route voor de eerste keer gepland, maar toen mochten we Death Valley niet in omdat een hevig noodweer erg veel schade had aangericht. En vier jaar geleden had een rock slide de rit door de canyon onmogelijk gemaakt. Maar nu stond sinds enkele weken op het Morning Report van Death Valley National Park het verheugende bericht dat de Titus Canyon Road open was. En ook de Weather Channel gaf groen licht voor een dirtroad-avontuur : droog, warm en winderig, zo luidde de weersvoorspelling. Er was dus maar één conclusie mogelijk: Titus Canyon, we komen er aan!

Ons motel voor vanavond was al geregeld, we hadden nog een nachtje in Motel 6 in Beatty gereserveerd. ‘Lekker, een dagje niet sjouwen met onze tassen’ dacht Hans. Maar dat dacht ie verkeerd, een hobbelige dirtroad combineert namelijk niet lekker met een koelbox die eenzaam en alleen in de achterbak staat. De tassen moesten dus toch mee, zodat onze koelbox geen bewegingsruimte zou hebben.

Voordat we naar Titus Canyon reden, maakten we eerst nog even een klein omweggetje naar Rhyolite Ghost Town. Het was niet echt te zien dat daar, ruim 100 jaar geleden, 5.000 mensen hebben gewoond; heel veel is er van het stadje niet meer over. En dat kleine beetje dat er is overgebleven, vonden we eerlijk gezegd niet echt boeiend. Leuk om het even te bekijken, maar niet meer dan dat. Aan de rand van Rhyolite is een hoekje vrijgemaakt waar beeldend kunstenaars hun werk mogen tentoonstellen. Best een vreemde combinatie hoor, die moderne kunst zo samen met een Ghost Town. Eén van de sculpturen vonden we echt mooi, namelijk het tafereel waarbij Jezus en de 12 apostelen heel spookachtig zijn weergegeven. The Last Supper, heet die sculptuur, en tot onze grote verbazing bleek het het werk te zijn van een Belgische kunstenaar, Albert Szukalski. Het waaide weer eens flink hard – dat had de Weather Channel prima voorspeld – we moesten dus tussen de windvlagen door fotograferen. Ach, sinds Edmaiers Secret waren we wel het een en ander gewend, vergeleken met die dag viel het nu eigenlijk best wel mee.

Rhyolite wilde ons niet zomaar laten gaan. Onze electrische autosleutel weigerde dienst, Hans kon op de knop drukken wat ie wilde, maar het “de deur is nu open”-piepje liet zich niet horen. Heel even vreesde ik dat ons Titus Canyon avontuur vandaag wéér niet door zou kunnen gaan, ik had al visioenen waarin we urenlang op een medewerker van Dollar Rent A Car zouden moeten wachten…. Gelukkig maar dat Hans meer verstand heeft van autosleutels dan ik, hij peuterde een klein sleuteltje uit het zwarte omhulsel en daarmee kon hij, heel ouderwets, de deur met de hand openen. Pfff, opluchting hoor! We reden het winderige Rhyolite uit, en een paar minuten later al bereikten we het begin van de Titus Canyon Road. Ik voelde toch wel wat spanning in m’n lijf zitten….. de rit over Red Pass die we nu voor de boeg hadden wordt in de meeste reisverslagen als vrij pittig omschreven. Een rotsachtige ondergrond, een steile afdaling, en dan straks nog die hele smalle doorgang in de canyon. Dat na een paar mijl het ‘één van de banden is lek’-lampje op het dashboard begon te knipperen, net zoals op de eerste dag van onze vakantie, deed mijn zelfvertrouwen ook al geen goed. Met de banden bleek opnieuw helemaal niets aan de hand te zijn. En ook met de schrik voor de route zelf viel het uiteindelijk allemaal wel mee, want de omgeving was zo mooi dat ik helemaal geen tijd had om aan enge dingen te denken. Vooral het moment dat we de top van Red Pass bereikten, dat was letterlijk een hoogtepunt van de rit. Wat een uitzicht zeg….. spectaculair mooi! We snapten nu trouwens ook heel goed waarom ’t hier Red Pass heet, de weg was op de top hartstikke rood van kleur.

Voorbij Red Pass ging de weg steil omlaag, op sommige plekken was het wegoppervlak hier vrij slecht, veel gaten en rotspunten dus. Maar onze banden lieten ons niet in de steek, we reden probleemloos naar beneden. Onderweg stopten we nog even bij een oude mijningang, op het bord dat daar stond werd gewaarschuwd voor allerlei vreselijk onheil dat je zou kunnen overkomen als je het zou wagen om die mijngang in te lopen. Zoals bedwelming door mijngassen, of een instorting. We hadden de indruk dat het gevaar toch wel een ietsie pietsie werd overdreven, maar ach, we hebben toch maar het zekere voor het onzekere genomen en we zijn – heel braaf – niet meer dan vijf of zes passen naar binnen gelopen. Op zich is er niet veel te zien aan zo’n mijngang, toch vonden we het best wel iets hebben om er zo even naar binnen te gluren. Jammer dat we niet nog wat verder naar binnen mochten gaan. Kort voorbij de mijningang bereikten we onze tweede Ghost Town van vandaag, Leadfield. Omstreeks het jaar 1926 woonden er ongeveer 300 mensen in dit mijnstadje. Er staan nog een paar oude gebouwen, helemaal verroest, die we even van dichterbij zijn gaan bekijken.

Direct na Leadfield, 16 mijl na het begin van onze rit, bereikten we het begin van Titus Canyon. De rotswanden hier zijn door geologische krachten helemaal schuin gedrukt, ongelooflijk wat de natuur hier toch weer heeft klaargespeeld. Zo mooi, we waren echt enorm onder de indruk. In het begin was de canyon vrij breed, natuurlijk zijn we regelmatig uitgestapt want te voet zie je alles nu eenmaal veel beter dan vanuit de auto. We hebben een stel petroglyphs bekeken, en ook een paar opvallend mooie cactussen die hoog tegen de rotswand zaten. En lekker gepicknickt, super toch om dat op zo’n bijzondere plek te kunnen doen. Sinds we uit Rhyolite waren vertrokken hadden we geen mens meer gezien, maar terwijl we zaten te eten werd het zomaar ineens druk in Titus Canyon. De ene na de andere SUV reed ons plekje voorbij, zaten we stof te happen in plaats van brood!

We reden weer verder; de canyon werd nu langzaam aan wat minder breed. Machtig mooi, om hier tussen die hoge wanden door te rijden, we genoten volop. Voor elke bocht dachten we “Ja, nu gaat het hele smalle gedeelte beginnen!”  Om dan steeds na zo’n bocht tot de ontdekking te komen dat het ook daar niet echt supersmal werd. Onze auto paste overal met groot gemak tussendoor en de bodem was prima begaanbaar; dit deel van de rit was dan ook veel eenvoudiger dan de afdaling voorbij Red Pass. Zomaar ineens, eerder dan we verwachtten, weken de canyonwanden uit elkaar en hadden we het einde van Titus bereikt. Jammer…… we hadden nog lang niet genoeg van deze prachtige rit, van ons had de canyon nog vele mijlen langer mogen zijn. 

Er is nog een plek in Death Valley National Park die al jarenlang op onze verlanglijst staat: de Racetrack Playa. Het enige wat ons er tot nu toe van had weerhouden om daar naar toe te gaan was de aanrijroute, de Racetrack Playa Road. Bijgenaamd: the Tire Killer. Als ik de weinige reisverslagen die ik tot nu toe over deze route heb gevonden mag geloven, dan is die bijnaam heel terecht….. ik ben tijdens het lezen van die reisverslagen toch zeker vier of vijf lekke banden tegengekomen! Maar toch….. de Racetrack Playa bleef ons maar toefluisteren dat we écht een keer op bezoek moesten komen. Een maand of twee geleden dachten we de oplossing gevonden te hebben: in Death Valley zit sinds kort een vestiging van het autoverhuurbedrijf Farabee, en bij hen zouden we voor 1 dag een Jeep kunnen huren met banden die de rit over de Racetrack Playa Road wel aankunnen. We hadden via email contact met Farabee opgenomen, maar hun antwoord was helaas heel teleurstellend. Autoverzekeringen zitten in Nederland anders in elkaar dan in Amerika, in Nederland is de verzekering gekoppeld aan de auto, in Amerika aan de persoon. Amerikanen konden dus – verzekerd en wel – een auto bij Farabee huren. Maar wij niet. En helaas, zo stond in hun email te lezen, zij boden geen aparte verzekeringen aan voor buitenlanders. Het leek er dus op dat we geen Jeep zouden kunnen huren, hier in Death Valley.

Hans is van het type “Nee heb je, ja kun je krijgen”, en dus zijn we toch naar Farabee gereden om te kijken of we hier in levende lijve misschien meer voor elkaar zouden kunnen krijgen dan via email. En wat denk je…… we kregen ons “Ja”!! De vlotte, sportieve kerel die de zaak daar runde vertelde ons dat het beleid net enkele dagen geleden was gewijzigd, er werden nu wel aparte verzekeringen afgesloten zodat ook buitenlanders een Jeep bij hen konden huren. Yes, wij waren very very happy!! Behalve toen we de prijs hoorden, één dag Jeephuur, het kleinste type, zou ons maar liefst $ 268,78 armer maken. Allemachtig zeg, dat was toch wel een hoop geld.

Even overleggen. Hebben wij er echt zoveel geld voor over om de Racetrack Playa te gaan bezoeken? Kijk, dan zoek je natuurlijk naar een goed argument om zo’n uitgave voor jezelf te verantwoorden, en zo werd de IJslandse aswolk zomaar ineens onze goede vriend. Want vijf dagen minder vakantie betekende ook vijf dagen minder autohuur…. als we het geld dat we daar hadden bespaard nu eens zouden spenderen aan een dagje lekker duur doen….. Nou, meneer Farabee, zet onze Jeep maar voor ons klaar!

Dat klaarzetten bleek nog een uurtje of twee te duren, we moesten hier in Death Valley dus nog even wat tijd vol maken. Nu had ik – heel overmoedig – een hike gepland. Die ik overigens alleen maar op het programma had gezet voor het onwaarschijnlijke geval dat het niet al te warm zou zijn. Onze thermometer gaf aan dat het 32° Celcius was, en voor Death Valley-begrippen is dat inderdaad niet al te warm. Dus reden we naar de Golden Canyon parkeerplaats, smeerden ons dik in met zonnebrandolie, staken de nodige flesjes water bij ons, en vervolgens gingen we op pad. Een heel geleidelijk aan stijgend pad, tussen de goudgele zandstenen wanden door. ’t Was een mooie en op zich best eenvoudige wandeling. Niet al te lang, een prima manier dus om even een uurtje bezig te zijn. Al moest ik toch wel concluderen dat 32° Celcius voor Death Valley-begrippen weliswaar niet veel is, maar voor Henriëtte Meulenbroeks-begrippen is het toch echt een hittegolf. De terugweg viel gelukkig erg mee, we liepen nu geleidelijk omlaag en een heerlijk briesje recht in ons gezicht zorgde voor een beetje verkoeling. Het was nog steeds te vroeg om onze Jeep op te halen. Dus zijn we nog even naar Devils Golfcourse gegaan en hebben we ook nog de Artist Drive route gereden. Altijd leuk om deze mooie plekken nog eens terug te zien.

Onze tweedeurs Jeep Wrangler stond inmiddels blinkend en wel op ons te wachten. Die banden zagen er prima uit hoor, die zouden een paar puntige lavastenen op de Racetrack Playa Road echt wel overleven. De man van Farabee verzekerde ons dat we op dat punt echt geen problemen hoefden te verwachten. Hij had ook nog een leuke tip voor ons, als we een kleine omweg zouden maken konden we ook nog de Lost Burro Mine gaan bekijken. Een tip die we dankbaar in ons opnamen.

Gereden:   220 + 42 = 262 mijl

De man van Farabee had ons gisteren precies uitgelegd op welk tijdstip het zonlicht het beste staat voor het fotograferen van de Racetrack Playa. Niet meteen bij zonsopgang (gelukkig!) , want dan veroorzaken de omliggende heuvels nog veel schaduw. Maar wel vroeg op de ochtend, om een uur of acht, negen. En omdat er nog 120 mijl, een kleine 200 kilometer dus, tussen ons en de Racetrack in lagen, betekende dat dus dat de dag voor ons wel heel vroeg begon. De wekker liep af om half vijf.

Natuurlijk waren we heel benieuwd hoe de beruchte Racetrack Valley Road erbij zou liggen. Nou, best wel goed, eigenlijk. We hadden maar nauwelijks last van washboard, en de vele kleine losse steentjes zagen er helemaal niet zo gevaarlijk uit…. waren die onschuldige kiezeltjes nu écht verantwoordelijk voor al die lekke banden die hier blijkbaar gereden worden? Eerst was de weg vrij breed, maar later kwamen er toch ook wel een aantal hele smalle stukken voor waar geen twee auto’s naast elkaar zouden passen. Ach, zo vroeg op de ochtend hoefden we natuurlijk nog niet bang te zijn voor tegenliggers.

Qua omgeving is de Racetrack Valley Road mooi, maar niet spectaculair mooi. Rondom ons, op afstand, zagen we veel rotsen die dankzij de nog laag staande zon prachtig werden verlicht. En er stonden flink wat Joshua Trees naast de weg. Het meest opvallende plekje bereikten we na een kleine 18 mijl: Teakettle Junction is een splitsing waar de wegwijzer helemaal is volgehangen met theeketels. Met vaak een persoonlijke boodschap er op geschilderd. Echt hartstikke leuk om dat te zien! En wat waren we verrast toen we daar ook een Nederlandse theeketel zagen hangen, compleet met tulpen en een molen. Dit mooie exemplaar was daar nog maar enkele dagen geleden, op 27 april, neergehangen door Greet en John uit Amsterdam. We kennen jullie niet, Greet en John, maar als jullie dit toevallig lezen: we vonden het echt super om jullie keteltje daar aan te treffen!

We hadden nu nog 6 mijl te gaan, dat laatste stukje was duidelijk slechter dan het stuk dat we al achter de rug hadden. En dan rijdt het toch wel heerlijk relaxed hoor, in zo’n stoere Jeep Wrangler. Als we hier met onze gewone SUV zouden hebben gereden hadden we het waarschijnlijk ook wel gered, maar toch was ik wel heel blij dat ik nu niet vele mijlen lang elk hobbeltje argwanend hoefde te bekijken. In de banden van ons voertuig-voor-één-dag had ik volop vertrouwen.

En toen zagen we, toch nog vrij plotseling, de Racetrack in de verte links voor ons liggen. Wat een geweldig moment was dat…. hier hadden we al zes jaar naar uitgekeken! Het zat best wel diep bij ons hoor, echt die spanning van ‘we gaan hier iets heel speciaals beleven!’ De Racetrack kwam steeds dichterbij, en al snel bereikten we een parkeerplaats waar een informatiebord stond. Even een vrije vertaling: “Voor je ligt de droogstaande bodem van een meer – een playa – de meest vlakke van alle natuurlijke oppervlakken. De playa bestaat uit slib, afkomstig van de omliggende bergen. Water dat over de playa stroomt verdeelt het fijne materiaal heel gelijk over het tijdelijke, ondiepe meer. De kleine deeltjes zakken naar de bodem, en blijven daar liggen als het water verdampt.”  Verder stond er nog op het bord vermeld dat het stenen eiland dat aan de noordzijde van de playa ligt ‘The Grandstand’ heet (de Tribune), en dat de playa The Racetrack wordt genoemd vanwege de befaamde bewegende stenen. En nog een laatste mededeling:  de meeste van die stenen zijn te vinden op het zuidelijke uiteinde van de Racetrack. Reden genoeg voor ons om meteen weer in de auto te stappen, en naar dat zuidelijke uiteinde toe te rijden.

Hoe het is om op die gigantische vlakte rond te lopen, en om de bewegende stenen zomaar voor je te zien liggen, dat kan ik makkelijk in één woord beschrijven: fascinerend! Onze hooggespannen verwachtingen werden helemaal waargemaakt, we vonden het geweldig om hier te zijn. Helemaal alleen op de wereld op de vlakke playa, rondom ons heen het prachtige Death Valley landschap, en dan natuurlijk datgene waar het allemaal om begonnen is: de bewegende stenen. We vonden er tientallen…. sommigen met een kaarsrecht sleepspoor erachter, andere stenen hadden blijkbaar een meer bochtige route afgelegd en er was er zelfs één die een kringetje had gemaakt. Grote stenen en ook piepkleine exemplaren. Hoe dichter we bij de rotswand kwamen, hoe meer stenen we vonden. Daar was het echt een Racetrack, verschillende stenen die zij aan zij dezelfde richting in leken te gaan.

We verwachtten eigenlijk ook nog wel een informatiebord waarop het verschijnsel van de bewegende stenen zou worden toegelicht, maar blijkbaar wil de National Park Service de geheimzinnigheid liever in stand houden. Geen verklaring, dus. We hebben overigens wel ooit een verklaring gelezen die ons wel plausibel lijkt: ’s nachts komt er soms een flinterdun laagje water op de playa te staan, waardoor de stenen nét los komen van de bodem. Harde wind zorgt er dan voor dat de stenen zich verplaatsen en de sleepsporen achterlaten.

We hebben ons helemaal suf gefotografeerd daar, op het zuidelijke uiteinde. Staand, zittend, languit liggend…. vanuit alle hoeken hebben we de stenen vereeuwigd. Echt een ongelooflijk inspirerend onderwerp. In het begin was het nog vrij koel, in de loop van de ochtend begon de temperatuur wel op te lopen maar toch, voor Death Valley viel het best wel mee. Met de auto zijn we teruggereden naar de pullout ongeveer halverwege de playa. Daar waren veel minder stenen te vinden, wel zagen we wat kleine randjes begroeiïng die het ook leuk deden op de foto. Toen we ook dit deel van de Racetrack uitgebreid hadden bekeken, hebben we even lekker naast onze auto zitten picknicken. We waren inmiddels zo’n 2½ uur hier, en nog steeds geen mens te zien. Maar op het moment dat we klaar waren met eten, zagen we aan de stofwolken in de verte dat er een auto aankwam. Nog een Jeep van Farabee, zo bleek al snel. Als je op zo’n eenzame plek andere mensen tegenkomt, dan raak je toch al gauw met elkaar in gesprek. Zeker als die andere mensen Amerikanen zijn! Maar het stel dat nu de Racetrack met ons deelde was niet erg spraakzaam, we stonden op gegeven moment vlak bij elkaar op de vlakte maar op ons uitnodigende Good Morning reageerden ze maar nauwelijks. Maakt me niet uit hoor, ik hoef niet perse met iedereen een gesprek aan te gaan, maar het voelde wel wat raar aan om elkaar op zo’n plek min of meer te negeren.

Natuurlijk namen we ook nog de tijd voor het noordelijke uiteinde, waar The Grandstand ligt. Het ‘eiland’ met donkere rotsen die op sommige plekken ruim 20 meter hoog zijn. We zijn er helemaal omheen gelopen, maar bewegende stenen hebben we daar niet gevonden. Hans zag op gegeven moment vier prachtige witte vogels op de playa zitten, heel verrassend want zoiets verwacht je echt niet in dit droge woestijnlandschap. We vonden het wel een prachtige afsluiter van ons bezoek aan deze bijzondere plek.

De man van Farabee had ons nog een goede tip gegeven. Als we na het bekijken van de Racetrack genoeg tijd over hadden, dan konden we best nog even een omweggetje maken naar de Lost Burro Mine. Hij had op de kaart precies aangewezen hoe we moesten rijden, het zou vast geen probleem zijn om de goede plek te vinden. Dus gingen we bij de Teakettle Junction niet rechtdoor, maar rechtsaf, via de Hidden Valley Road. Die weg lag er prima bij, een makkie voor onze stoere Jeep. Na drie mijl moesten we weer rechtsaf, via een veel smaller weggetje nu. En aan het eind van dat weggetje, één mijl verder, zouden we de Lost Burro Mine vinden. Eén mijl….. zestienhonderd meter dus. Nou, dat zijn toch echt de langste zestienhonderd meter die ik ooit heb gereden…..

Vrij snel nadat we het weggetje op waren gegaan, werd het al lastig om het te berijden. Supersmal was het, soms hing de auto zelfs een beetje scheef omdat we met onze wielen een stuk van de hogere rechter zijkant mee moesten nemen. Of gingen we aan de linkerkant toch wel heel dicht langs de afgrond af. Die gelukkig niet al te diep was, maar toch…. Doodeng vond ik het, en toen wist ik nog niet eens dat het ergste stuk nog moest komen. Op één plek kwam alles bij elkaar: de bodem bestond deels uit scherpe rotspunten, de zijkant rechts liep heel ongelijkmatig schuin omhoog en links was het half pad en half gat.  Ik wilde absoluut niet verder, maar we hadden geen keus. Keren was onmogelijk, en achteruit rijden via de slechte stukken die we al hadden overwonnen was ook geen optie. Dus het enige wat nog overbleef was: ogen stijf dicht en wachten totdat Hans me heel laconiek vertelde dat we de hindernis hadden overwonnen. 

Deze rit was dus een van de meest enge ervaringen die we ooit tijdens onze tien vakanties hebben meegemaakt (voor mij tenminste, Hans vond ’t allemaal best wel meevallen, hoor!) Maar wat is het dan fantastisch als je direct daarna een van de allermóóiste ervaringen aan je reisverslag mag toevoegen. Want zo mag ik ons bezoek aan de Lost Burro Mine toch echt wel noemen (en deze keer is Hans ’t wel met me eens!) We waanden ons tientallen jaren terug in de tijd, de oude cabin, het vervallen schuurtje, de mijningang, het ziet er nog zo authentiek uit allemaal. Er zat een groot hangslot op de deur van de cabin. Tot onze verrassing bleek het niet op slot te zijn, we vonden het geweldig dat we dus ook binnen een kijkje konden nemen. Er staan nog  oude meubels, een tafel, een stoel, een bed. Zelfs een luie stoel, wie had dat nu verwacht! En veel kleine voorwerpen, zoals gereedschap, een bord, bestek. Niet alleen de cabin was erg mooi om te zien, maar ook het oude vervallen schuurtje en de mijningang waar ook nog diverse voorwerpen waren achtergebleven.

We moesten dus via datzelfde weggetje terug. Ik heb uiteraard mijn struisvogeltactiek weer toegepast, hoe Hans er in is geslaagd om de auto over het enge stuk heen te manoeuvreren weet ik dus niet maar het belangrijkste is dat we heelhuids de Hidden Valley Road weer hebben bereikt. We zijn daarna in één lange ruk doorgereden naar het tankstation in Stovepipe Wells, we moesten de Jeep Wrangler immers weer met een volle tank bij Farabee afleveren. Konden we maar altijd in zo’n auto rondrijden, wat zou dat onze mogelijkheden ontzettend veel groter maken. Zoveel dirtroads die we met een gewone huur SUV niet aandurven, en die voor deze Jeep geen enkel probleem zouden zijn. Afscheid nemen bleek nog niet makkelijk te zijn…..

Op de kaart van Death Valley zag ik nog een 4WD-road, niet ver van de plek waar Farabee gevestigd is. Echo Canyon, heet die. Omdat we vanmorgen zo vroeg waren vertrokken hadden we nog steeds een klein stukje dag over, en we besloten om onze $ 268,78 tot het laatst toe te benutten. Met het risico dat we ons weer in een avontuur zouden storten dat voor mij té avontuurlijk zou zijn, maar ja, dat moest dan maar. De eerste drie mijl van de rit reden we via een open vlakte naar een bergketen toe, de weg was heel bochtig en lag vol met los gravel. Vervolgens kronkelde de weg zich tussen de rotsen door, en wij zaten zoals gewoonlijk weer eens volop te genieten. “De slagroom op het toetje”, zo noemde Hans deze rit. Waarbij de Racetrack Playa dus het hoofdgerecht was, en de Old Burro Mine het toetje. Er stonden nog opvallend veel wildflowers in de canyon, altijd leuk voor het contrast met de rotswanden. Hans was bijzonder gecharmeerd van een natural arch die hij hoog boven in een rotswand ontdekte, het zonlicht dat daar doorheen viel vormde een druppelvormige lichte vlek op de weg. Onze rit bestond nu uit steeds een klein stukje rijden, uitstappen, om ons heen kijken, fotograferen, weer instappen, klein stukje rijden….. enzovoort. En dat is – zeker met al zo’n lange dag achter de kiezen – best wel vermoeiend. We voelden dan ook allebei dat we het punt hadden bereikt dat we moesten gaan stoppen. Dus reden we Echo Canyon weer uit, tijdens dit laatste stukje van de rit kregen we zowaar ook nog een “kersje op de slagroom”, want het zicht dat we nu hadden op het Badwater Basin en de rotsen van Death Valley was meer dan prachtig.

Nog maar een keer tanken, in Furnace Creek deze keer, want onze tank was immers niet meer vol. En daarna kwam dan toch het onvermijdelijke afscheid van onze Jeep Wrangler…. Die andere Jeep, de Grand Cherokee, stond nog netjes op de parkeerplaats van de Furnace Creek Inn op ons te wachten. We moesten nog even onze spullen van de ene in de andere Jeep overladen: de koelbox, de stoelen en de fototas. Terwijl we daarmee bezig waren werden we door een wat zenuwachtige man aangesproken, of hij even in onze kofferbak mocht kijken!! Wat een vreemde vraag was dat…. Hij legde uit dat zijn auto ook op de parkeerplaats stond, dat de deur van zijn auto openstond en dat zijn koffer er uit was verdwenen. En hij had gezien dat wij van alles in onze auto legden….. ’t Kwam er dus op neer dat wij zomaar voor dieven werden aangezien!! Ach, ik kon hem best begrijpen hoor, de man had groot gelijk dat hij toch even zeker wilde weten dat wij er niet met zijn koffer vandoor gingen. Dus natuurlijk lieten we hem even in de kofferbak en op de achterbank kijken. De man verontschuldigde zich, en ging weer naar zijn eigen auto terug. We stapten in onze Jeep Grand Cherokee (wie had gedacht dat we die instap nog ooit laag zouden vinden!) en wilden wegrijden, toen de man weer naar ons terugkwam. Om zich nogmaals te verontschuldigen…. Het bleek dat er twee identieke auto’s op de parkeerplaats stonden, hij had stom genoeg in de verkeerde auto gekeken! De man blij, want hij was dus zijn koffer niet kwijt. En wij blij, want we waren weer alle blaam gezuiverd.