Gereden:   157 mijl

Pinnacles National Monument ligt ongeveer 40 mijl landinwaarts, en dat is waarschijnlijk de reden dat de meeste toeristen die van San Francisco naar Los Angeles reizen dit park over het hoofd zien. Want iedereen rijdt natuurlijk via de befaamde kustroute Highway 1. Heel begrijpelijk, maar toch…. als je Pinnacles NM niet in je route opneemt dan mis je echt een prachtig stukje natuur! Je kan het park zowel aan de oostzijde als aan de westzijde binnenrijden, maar er is geen doorgaande weg die beide kanten met elkaar verbindt. We moesten dus kiezen welke kant we wilden gaan bekijken, en omdat de Condor Gulch and High Peak Loop ons het mooiste leek, werd het de oostzijde. Via State Route 146, een heel smal slingerweggetje met overhangende bomen, reden we naar de ingang. Het Visitor Center was nog gesloten maar het park was gelukkig wel open, we konden gewoon verder rijden.

De trail die we hadden uitgezocht, begint in de Bear Gulch Area. Het smalle wandelpad ging meteen de hoogte in, dwars door een gebied met veel groen en mooie wildflowers. Gelukkig was het niet al te steil, en ook de ondergrond was heel wat eenvoudiger begaanbaar dan die tijdens de zware trail in Yosemite van een paar dagen geleden. Naarmate we hoger kwamen, kregen we een steeds beter zicht op de rotsformatie die het park in tweeën deelt. Die rotsformatie heet High Peaks, het zijn de geërodeerde resten van een uitgedoofde vulkaan. Dat zag er zo van een afstand al veelbelovend uit! Na 1 mijl lopen bereikten we de Condor Gulch Overlook, een met een railing afgezet rotsplateautje vanwaar we het dal in konden kijken. Mwaah, niet echt bijzonder, deze overlook. Maar aan de naam te horen ging het hier niet om het uitzicht, maar om de kans dat je hier condors zou kunnen zien vliegen. Helaas, de vogels die we her en der zagen waren toch écht een paar maatjes te klein, dat waren zeker geen condors!

Voorbij de Condor Gulch Overlook draaide het pad ineens de andere kant op. De geleidelijke klim veranderde in een steile klim, dat was nog even hard werken voor onze kuiten. Dit stukje van de trail was vrij saai, we vreesden even dat we misschien toch een verkeerde keuze hadden gemaakt. Nou, ik kan nu gelukkig wel stellen dat dat zeker niet het geval was, want op het moment dat het pad weer terugdraaide richting High Peaks, veranderde de trail van ‘wel aardig’ in ‘een absolute topper’. We liepen midden tussen de met groen en rood mos begroeide rotspunten door, het pad was smal en kronkelig, er waren overal in de rotsen uitgehakte trapjes. Een enkele railing hier en daar zorgde er voor dat alles vrij makkelijk te doen was. Op de meer open plekken hadden we regelmatig weids zicht over het heuvelachtige landschap, waarin de rotspunten prachtig tussen de groene vegetatie door te zien waren. De wandeling deed ons een beetje denken aan de Echo Canyon Trail die we een paar jaar geleden in Chiricahua National Monument in de staat Arizona hadden gelopen, dat was ook al zo’n prachtige ‘midden-tussen-de-rotsen’-hike.

We waren nog maar net aan de afdaling begonnen, toen we een jonge vrouw zagen staan die met een verrekijker naar de tegenoverliggende rotswand stond te turen. Naast haar stond een telescoop, we waren natuurlijk heel benieuwd wat zij aan het bestuderen was. En dat vertelde ze heel graag. Ze bleek als vrijwilligster werkzaam te zijn voor een organisatie die zich inzet voor het behoud van de condor, en er was nu voor het eerst sinds jaren weer een condor in Pinnacles National Monument geboren. Haar telescoop stond gericht op het nest, als we wilden mochten we wel even een kijkje nemen. Dat aanbod namen we natuurlijk met beide handen aan…. Ergens onder de grote witte vogelpoepvlekken op de rotswand bevond zich een richel, daar zou ik de baby condor kunnen zien, zo legde de vrouw uit. Tja, ik vermoed dat het donkere vlekje dat ik daar zag heel misschien wel eens de baby condor geweest zou kunnen zijn…… ’t Was ook inderdaad heel moeilijk te herkennen, zo beaamde de vrouw. Terwijl we daar stonden te kletsen zagen we een vogel rondom de rotswand circelen, dat was Mama Condor. Ze was te ver weg om haar goed te kunnen zien, maar ondanks dat vonden we dit toch wel een heel bijzondere ervaring.

Het was echt leuk om haar enthousiaste verhalen te horen. Over de condorpopulatie hier in Pinnacles National Monument, en over die andere condorpopulatie hier vlakbij, in Big Sur. Ze wist zelfs precies te vertellen hoeveel vogels er op de beide plekken samen leefden, het waren er nu 52. Tijdens ons gesprek kregen we gezelschap van een tweede vrijwilliger, een man van onze leeftijd, zo schat ik. Uiteraard kwam het “Where you guys from?” op gegeven moment weer om de hoek kijken. Hij reageerde zowaar heel enthousiast op ons antwoord; hij was nog ooit in Nederland geweest. Honderd meter, voegde hij er aan toe. Bleek dat hij in België was geweest, en dat zijn gezelschap een keer een verkeerde weg was ingeslagen. Direct nadat ze zo onbedoeld de Belgisch-Nederlandse grens waren overgestoken, waren ze weer omgedraaid. In België was het bier lekkerder, zo verklaarde de man.

Leuk, zo’n ontmoeting! Even later, toen we al een heel stuk van de afdaling achter de rug hadden, dachten we opnieuw zo’n boeiend gesprek aan te kunnen knopen met een vrouw die ons tegemoet kwam. Ook zij was een vrijwilligster, niet van de condor-organisatie maar van het park zelf. Kersvers, net aangenomen. Ze vond het schitterend dat wij helemaal vanuit het verre Nederland naar Californië waren gekomen, zij was zelf helemaal weg van de natuur in deze staat. O, dan zou ze vast wel eens de Alabama Hills hebben bezocht, zo veronderstelden wij, vlak bij Death Valley. Maar nee, die kende ze niet, ze was nog nooit in de staat Alabama geweest. Maar wel in….. en tja, daar barstte de spraakwaterval los en vanaf dat moment werd het gesprek puur éénrichtingverkeer. Meer dan een enkel yes of no van onze kant werd niet meer op prijs gesteld, Mevrouw Spraakwaterval ratelde maar door en door en door… Tijdens een van haar schaarse adempauzes slaagden we er in om ook nog iets te zeggen:  “It’s getting late, we have to move on.” Even was ik bang dat ze om zou draaien en met ons mee naar beneden zou lopen – ze vond de trail omhoog toch wel erg zwaar, had ze al laten weten – maar gelukkig, dat deed ze dus niet. We waren echt opgelucht dat we van haar af waren; liever die zwijgzame Nederlanders van gisteren in Sequoia dan deze Luister-eens-hoe-interessant-ik-ben-Madam!

Hoe lager we kwamen, hoe groener de omgeving werd. Omdat er hier ook een beekje stroomde, was de vegetatie zelfs nog veel uitbundiger dan tijdens het begin van de trail. Mooi, echt heel erg mooi! Uiteindelijk bereikten we een parkeerplaats, maar dat was nog niet het einde van de wandeling, we moesten nog via een grote picknickplaats die langs het beekje lag naar een volgende parkeerplaats lopen, waar onze Jeep netjes op ons stond te wachten. ’t Zou een geweldige plek zijn geweest om even uit te rusten en wat boterhammen te smeren, maar een blik op de dikke regenwolken die boven ons hoofd hingen deed ons van gedachten veranderen. In plaats van een uitgebreide rustpauze op de mooie picknickplek, werd het een heel haastige hap-slik-weg-maaltijd op de parkeerplaats.

We zouden graag nog meer van het park hebben bekeken, vooral de 2 mijl lange Bear Gulch Caves Trail leek ons nog erg interessant. Rotstrapjes, vulkanische grotten, smalle tunneltjes, echt iets voor ons dus. Maar met al ruim 5 mijl klimmen en dalen in de benen, en een dik pak wolken boven ons hoofd, zat deze trail er niet meer in. We verlieten het park en reden naar de kust, naar Carmel. De wolken zagen er nog steeds heel donker en dreigend uit, maar tot onze verbazing viel er geen spatje regen! Nadat we een overnachtingsplaats hadden geregeld, hadden we nog steeds een aardig stukje middag over, tijd genoeg dus om nog iets te gaan ondernemen. We besloten om even een lekker ontspannen ritje langs de kust te gaan maken, gewoon zonder specifiek doel, even naar de oceaan kijken. Op het moment dat we onze motelkamer uit gingen en naar de auto liepen, barstte de bui die al urenlang boven ons hoofd had gehangen los, en niet zo’n beetje ook. De regen kwam er met bakken uit!

Gereden:   40 mijl

Er is een perfect woord om Muir Woods National Monument te beschrijven, en dat is sereen. In het park staan veel Coast Redwoods, dat is de hoogste boomsoort ter wereld. Minder breed, veel minder breed zelfs dan de machtige sequoia’s die we een paar dagen geleden nog hadden bewonderd, maar minstens net zo mooi. Daar tussendoor kabbelende beekjes, veel varens, met mos begroeide stenen en zowaar ook nog een paar schattige hertjes die lekker van al die groenigheid stonden te eten….. ’t was echt een idyllisch plaatje. We waren de allereerste bezoekers op deze woensdag, het Visitor Center was nog gesloten dus zijn we maar zonder bezoekje aan de Parkrangers de wandelpaden opgegaan. Eerst een mooi vlak geasfalteerd pad, aan de zijkanten netjes met lage hekjes afgezet, daarna een geleidelijk stijgend bospad dat heel wat minder vlak was omdat er talloze boomwortels door omhoog staken.

We zijn niet lang in het park gebleven, ik wist dat lopen door San Francisco nog heel wat van mijn voeten zou vragen en dus durfden we hier in dit mooie park geen al te lange wandeling te maken. We zijn dan ook vrij snel weer omgedraaid en via hetzelfde pad weer naar beneden gegaan. De kleine parkeerplaats was tijdens het uurtje dat wij in het park waren geweest al helemaal volgestroomd, niet alleen met auto’s maar ook met twee bussen. Waaruit twee lange rijen luidruchtige schoolkinderen tevoorschijn kwamen, het was duidelijk gedaan met de serene rust hier! Waren wij even blij dat we het park nog op z’n mooist hebben kunnen meemaken.

Ons tweede doel van deze dag was de brug. Waarmee ik uiteraard, dat weet elke Amerika-liefhebber, de Golden Gate Bridge bedoel. We wisten dat we aan de noordoostzijde van de brug een stuk omhoog konden rijden, voor een mooi shot met de brug op de voorgrond en de skyline van San Francisco op de achtergrond. Maar het geluk was niet met ons. We stuitten al heel snel op een wegafzetting, we mochten niet doorrijden tot aan het door ons beoogde foto-plekje. Nou, dan maar naar de andere kant. We reden naar Fort Baker, aan de noordwestzijde van de brug. Waar we rondom het kleine Horseshoe Bay zijn heengewandeld, naar een plekje waar we goed zicht hadden op de onderzijde van de brug. Helaas, met de foto’s wilde het niet echt lukken, het was net te heiig allemaal.

Na onze Golden Gate Bridge-fotosessie zijn we de stad ingereden. Allereerst maar eens zoeken naar een parkeerplaats, want dat schijnt hier in San Francisco nogal een probleem te zijn. Maar gelukkig, het viel reuze mee. Na even wat in de drukke straten rondgekringeld te hebben vonden we een grote parkeergarage waar plek genoeg was, van daaruit zijn we te voet naar China Town gegaan. Nou klinkt het vast heel stom, maar waar we ons dus echt over verbaasden, dat waren de enorme aantallen Chinese mensen die we daar zagen. Natuurlijk hadden we wel veel Chinezen verwacht, maar zo massaal, nee dat toch niet. En er waren maar heel weinig toeristen, terwijl we juist dachten dat China Town een flinke toeristische trekpleister is. Het leek wel of we in China waren beland in plaats van in San Francisco! We hebben de wijk uitgebreid bekeken, de kleurrijke geveltjes gefotografeerd, de Chinese lantaarnpalen, een paar muurschilderingen, stiekem ook nog een plaatje van een winkel….. Het was leuk om het allemaal eens gezien te hebben en de zo totaal andere sfeer van dichtbij mee te maken, maar om nu te zeggen dat we het hier geweldig vonden. Nou nee, dat niet.

In de verte zagen we de Transamerica Pyramid hoog boven de andere gebouwen uit torenen. We wilden dit mooie gebouw ook graag op de foto zetten, maar we vonden het – na al het geslenter door China Town - te ver om er naar toe te lopen. Toch maar liever rechtstreeks terug naar de parkeergarage, dus. Toen we even later weer door de stad heen reden, op zoek naar ons motel, kwamen we onverwacht toch weer bij de toren in de buurt. En wat denk je, we zagen direct naast de toren zomaar een vrije parkeerplaats, bij een parkeermeter. Die kans konden we niet laten schieten! We zetten onze Jeep achter een andere auto, gooiden twee quarters in de parkeermeter, pakten onze fototoestellen, en gingen daarna enthousiast aan de slag. Wat een inspirerend foto-onderwerp was de Transamerica Pyramid, echt leuk om dit gebouw vanuit alle mogelijke hoeken te bekijken en te fotograferen. We vielen wel op hoor, de beveiligingsmensen van het gebouw kwamen even kijken wat we toch aan het doen waren. Ze spraken ons niet aan, maar we merkten wel dat ze ons in de gaten hielden! Gelukkig maar dat Hans ook nog wat in de gaten hield….. hij zag dat medewerkers van de parkeerdienst bezig waren om de auto die voor de onze stond weg te slepen! Hij is maar gauw even poolshoogte gaan nemen; bleek dat we hier – ondanks de parkeermeter – helemaal niet mochten staan! Deze parkeerplaatsen waren alleen voor ’s avonds en voor het weekend, zo lieten de mannen hem weten. Pfff, hebben wij even geluk gehad zeg, we zijn maar gauw ingestapt en verder gereden. Stel je voor dat we van een afstandje hadden gezien dat onze auto achter die sleepwagen had gehangen, ik moet er niet aan denken zeg!

Normaal gesproken zijn we niet zo voor het reserveren van motels, maar voor de komende nacht hadden we toch maar van te voren een plekje vastgelegd in de Days Inn op Lombard Street. Gisteren, via internet. Het was best goedkoop, en er was nog een gratis parkeerplaats bij ook. Toen we bij het motel arriveerden, bleek het kleine privé parkeerterrein echter bomvol te staan. Hé, dat was niet de bedoeling! Hans is maar even in de auto blijven zitten terwijl ik naar binnen ging om in te checken. En om te vragen waar we onze auto kwijt konden. De receptionist raadde ons aan om even langs de stoeprand te parkeren, er was nog net één klein plekje vrij daar. Terwijl Hans de auto op dat kleine plekje aan het manoeuvreren was, kwam er een winkelier naar buiten die meteen begon te protesteren. “Parkeren is daar niet toegestaan”, zo liet hij ons weten. Van hem mocht het wel, zei hij, terwijl zijn gezicht ondertussen het tegendeel leek te zeggen, maar dan moesten we niet raar staan te kijken als de auto straks zou worden weggesleept! Ik ben maar weer verhaal gaan halen bij de receptionist van het motel, die ging mee naar buiten en liet zijn buurman weten dat we echt maar heel kort hier hoefden te parkeren. Er zou zo een plekje vrijkomen op de parkeerplaats van het motel. En gelukkig, dat klopte. We hadden nog maar net onze koffers naar de kamer gebracht toen er een auto wegreed en we die van ons dus op het binnenpleintje konden zetten.

Bij de Days Inn hebben ze niet alleen hele kleine parkeerplaatsjes, maar ook hele korte bedden. De gemiddelde Nederlander zou hier koude voeten krijgen! Toch handig dat wij iets minder lang zijn dan die gemiddelde Nederlander….. Ik ben even lekker een uurtje gaan liggen, ik was nog net niet door mijn voorraadje boeken heen, Hans zorgde er ondertussen voor dat onze foto’s van vandaag weer netjes gebackupt werden. Zo werd het vanzelf etenstijd, we zijn buiten maar eens gaan kijken of we ergens in de buurt een restaurant zagen, maar we konden niets vinden. Ach, dan gaan we toch even naar de motelkamer terug en zoeken we via internet een restaurant, zo besloten we. Uiteindelijk werd het niet internet, maar het telefoonboek waar een grote advertentie voor een Chinees Restaurant in stond die onze aandacht trok. Nou, een restaurant dat zichzelf zo prominent etaleert in de Yellow Pages, dat moet toch wel een grote zaak zijn, zo concludeerden we. Die conclusie was dus fout. Hartstikke fout!

Want tot onze verbazing kwamen we terecht voor de deur van een onooglijk klein restaurantje. Klein, daar zaten we niet mee. Maar onooglijk, dát was wel een probleem. Tafels en stoelen die niet echt uit de meest gerenommeerde meubelmakerij vandaan kwamen, goedkope papieren placemats in plaats van een tafelkleed, verbleekte posters die met plakband aan de muur waren gehangen…… dat soort dingen. We hebben serieus getwijfeld of we hier wel wilden gaan eten  maar ja, we wilden nog wel even op pad vanavond en als we nu nog iets anders moesten gaan zoeken, dan werd het daarvoor te laat. Dus op hoop van zegen zijn we het restaurant toch maar binnengegaan. Waar we werden begroet door een eigenaar die al net zo verbaasd was over onze komst dan wij over het interieur. Dat er helemaal geen andere klanten binnen waren, terwijl het toch echt etenstijd was, was ook niet bepaald hoopgevend.

Het lukte ons om aan de eigenaar, die maar nauwelijks Engels sprak, duidelijk te maken dat we wel iets met rijst, kip en groenten lustten. En zowaar, we kregen geserveerd wat we hadden besteld! Samen met twee lauwe blikjes cola. Ach, het was te eten, meer zal ik maar niet over schrijven. We hebben – achteraf – best wel gelachen hoor, om deze vreemde ervaring. Hoe krijgen we het voor elkaar om in zo’n toeristische stad op een dergelijke plek te belanden! Wel jammer dat we nooit zullen weten wat de eigenaar van de zaak heeft gedacht over zijn ongebruikelijke clientèle!

Gereden:   26 mijl

Onze laatste vakantiedag alweer. Waarom gaan drie weken vakantie toch altijd zoveel sneller dan drie weken werken?? We hadden voor deze dag diverse plekjes in San Francisco uitgezocht die we wilden gaan bekijken, als laatste stond Alcatraz op het programma, en als eerste gingen we op zoek naar de muurschilderingen in de wijk Haight Ashbury. Inderdaad vonden we diverse murals zomaar op de huizen langs de kant van de weg, maar overal stonden geparkeerde auto’s die het zicht op de schilderingen flink blokkeerden. Niet dat dat erg was, want er was er echt niet één bij die een beetje de moeite waard was. Voor mooie graffity kan je beter naar de Berenkuil in Eindhoven gaan, de plaatjes daar zijn vele malen mooier dan de murals hier in Haight Ashbury.

Het was maar een kleine 10 minuten rijden van Haight Ashbury naar Dolores Street. Daar wilden we het eeuwenoude kerkje Mission Dolores gaan bekijken. We waren er al voor gewaarschuwd: parkeren in de omgeving van Dolores Street is erg lastig. Langs de stoeprand van elke straat stond een onafgebroken lange rij auto’s geparkeerd, het was echt onmogelijk om onze auto daar ergens nog tussen te krijgen. Maar we hadden geluk….. toen we voor de tweede keer door een van de zijstraten reden zagen we ineens wel een open plekje, er moest dus net iemand zijn weggereden. Nadat we dat plekje in beslag hadden genomen, zijn we eens gaan kijken wat er precies op het bord aan het begin van de straat stond vermeld. Toch wel wat argwanend geworden, na onze ervaring van gisteren bij de TransAmerica Pyramid. “Two hour parking only” stond op het bord. Tja, hoe toon je aan hoe lang je auto daar al staat, vroegen we ons af. We hebben even stiekem in de andere geparkeerde auto’s gekeken, of we daar een parkeerschijf of iets dergelijks in zagen liggen. Maar nee, nergens iets te zien. Voor de zekerheid hebben we toch maar even iemand aangesproken, een man die daar met landmeetapparatuur aan het werk was. Die man stelde ons helemaal gerust, ja hoor, we mochten daar parkeren. En nog wel langer dan twee uur ook, de twee uur gaan pas in vanaf het moment dat een parkeerwachter de auto ziet staan. En aangezien er geen parkeerwachter in de buurt was……

We durfden onze auto nu wel even in The Streets of San Francisco achter te laten. We hoefden maar een klein stukje te lopen naar het kerkje, van de buitenkant zag het er echt al schitterend uit hoor. Een laag gebouw aan de linkerkant, en rechts het kerkgebouw dat vooral dankzij de vele ornamenten heel fotogeniek was. Voor het gebouw stonden twee bomen met dicht begroeide kruinen heel mooi en heel lastig te wezen…… hadden ze die niet een stukje verder naar links en rechts kunnen zetten!!
Via het lage bijgebouwtje konden we naar binnen toe, een vrijwilligster in de gift shop heette ons welkom en gaf ons een folder met daarop een plattegrondje. Ze vroeg ons wel of we de route tegengesteld wilden lopen, er was nog een mis aan de gang dus op dit moment konden we nog niet in de kapel zelf rondkijken.

Eerst bekeken we het kleine kerkhof en het museum. Daarna was de grote kerk aan de beurt, de Basilica. Die was wel mooi, maar in vergelijking met andere kerken die we van binnen hebben bekeken toch niet echt speciaal.  Het mooiste gedeelte bleek de Mission Chapel te zijn, klein, sfeervol en echt heel oud. Vanuit de kleine Chapel kwamen we weer terecht in de gift shop, de vrijwilligster daar was heel geïnteresseerd in Hans z’n fotocamera. Toen hij haar via de display een foto van de Chapel liet zien was ze helemaal enthousiast, die was veel mooier dan de foto die voor hun ansichtkaarten werd gebruikt, zei ze. En ze had gelijk….. ze liet ons zo’n ansichtkaart zien, de kleuren van die foto waren wel heel onnatuurlijk! Achteraf vinden we het heel jammer dat we aan de buitenzijde alleen foto’s van de grote kerk hebben gemaakt. Die Basilica dateert van 1918, en is dus veel minder oud dan wij dachten. Het is juist dat lage gebouwtje – dat we bij het maken van de foto’s over het hoofd hebben gezien – waar het om gaat. Dát is dus het oudste gebouw van San Francisco, gebouwd in 1776 en nog grotendeels in oude staat.

We hadden nog genoeg tijd om wat andere stukjes San Francisco te gaan bezoeken. Maar de inspiratie ontbrak…. we hadden gewoonweg geen zin meer om weer ergens op zoek te moeten naar een parkeerplaats. Dus zijn we maar meteen  – veel vroeger dan gepland - richting Fisherman’s Warf gereden. Waar we natuurlijk ook een plekje moesten vinden waar we onze auto neer konden zetten, dat bleek gelukkig geen probleem te zijn. Vlak bij Pier 33, vanwaar we over enkele uren naar Alcatraz zouden vertrekken, was een parkeerterrein waar nog best veel plaats was. We moesten wel de hoofdprijs betalen – 20 dollar – maar daarvoor mocht onze Jeep dan wel de hele dag blijven staan.

Normaal gesproken zijn wij niet zo van de souveniertjes. Maar voor onze kleine meid, onze MiniMel, wilden we uiteraard wel heel graag een uitzondering maken. Opa en Oma kunnen niet met lege handen uit Amerika thuiskomen, toch! We hadden ruimschoots de tijd om de straten rondom Fisherman’s Warf te gaan bekijken, en al snel kwamen we de eerste winkel met kinderkleding tegen. Roze, witte en gele jurkjes vol met strikjes en ruches, bedrukt met lieflijke witte, gele en roze bloemetjes……  Alsjeblieft niet zeg, zoiets kunnen we MiniMel letterlijk en figuurlijk niet aandoen! En zwart-wit gestreepte Alcatraz-pakjes….. daar zagen we in gedachten ook geen blije gezichten van de aanstaande mammie en pappie bij. ’t Ergste was nog wel dat elke winkel alleen maar deze twee smaken in het assortiment leek te hebben, we werden er een beetje moedeloos van. Het was dan ook een hele aangename verrassing toen we een GAP-winkel binnenstapten en daar diverse rekken met de meest prachtige kinderkleertjes zagen aantroffen. De (niet voor publicatie geschikte!) foto die Hans van me maakte terwijl ik heel blij hét perfecte lila overgooiertje omhoog houdt spreekt boekdelen!

Nog steeds hadden we ruimschoots de tijd voordat we naar Alcatraz zouden vertrekken, we hebben die tijd volgemaakt met toeristisch rondslenteren. Even kijken naar de cablecars, die opvallend leeg waren. Naar de straatartiesten die her en der optraden, en naar de luie zeeleeuwen bij Pier 39. En even lekker met een ijsje op een bankje zitten, mensen kijken is ook leuk.

Zoals reeds gezegd: Alcatraz was ons laatste doel van deze vakantie. Een betere afsluiting hadden we ons niet kunnen wensen, het was zonder enige twijfel de meest indrukwekkende plek die we tijdens onze twee dagen in San Francisco hebben gezien. Een geweldige fotografie-locatie, het was heerlijk om alle afgelegen gangetjes, trapjes en hoekjes te zoeken en om te proberen de oude, sombere sfeer ervan vast te leggen. De cellen, de doucheruimte, de bibliotheek… het was allemaal heel erg boeiend om te bekijken. En wat hadden we een spijt dat we voor de laatste middagtour hadden gekozen, we hadden echt véél te weinig tijd om alles goed te bekijken. Naarmate het tijdstip waarop we met de laatste boot terug moesten dichterbij kwam, werd het steeds rustiger in de cellenblokken. We hoopten dat we nog de gelegenheid zouden krijgen om de lange rij met cellen zonder beeldverstorende toeristen te kunnen fotograferen; langzaam aan verdwenen één voor één de andere bezoekers en het leek erop dat het zou gaan lukken….. de gang was op gegeven moment echt helemaal leeg! Dat was het moment dat we nodig hadden, ik ging stevig en vooral doodstil midden in de gang staan, op die manier fungeerde ik als surrogaat-statief; Hans legde de camera op mijn schouder en zocht de juiste instellingen….. En precies op het moment dat hij de foto wilde gaan maken, kwam Giovanni er aan. Giovanni, een klein, dik jochie dat helemaal aan het uiteinde van de lange gang in beeld verscheen, en vervolgens tergend langzaam onze kant op kwam lopen….. Ergens achter ons hoorden we een vrouw snauwend roepen “Giovanni, get over here!”, maar Giovanni had geen zin om te luisteren. Hij ging er juist nog langzamer van lopen….. Ik moet hier eerlijk bekennen dat wij niet zo’n heel vriendelijke dingen dachten over dat arme jochie….. Eindelijk, eindelijk liep hij ons dan toch voorbij en konden wij onze foto maken. Hè hè…. toch nog gelukt!

We hebben ons bezoek aan Alcatraz echt tot de laatste minuut weten te rekken, we moesten stevig doorlopen om nog op tijd bij de boot aan te komen. Als we ooit nog in San Francisco terugkomen, dan wil ik absoluut terug. Maar dan niet meer met de boot van 4 uur!

In een half uurtje tijd reden we van Pier 33 naar San Francisco International Airport. Kort voor het vliegveld verlieten we de snelweg, en zoals we al verwachtten zagen we direct een motel staan. De La Quinta Inn, dat werd dus onze slaapplek voor de laatste nacht van deze vakantie. Helaas bleek zelfs hier het San Francisco parkeerprobleem nog steeds actueel te zijn, alle parkeerplekken die bij het motel hoorden stonden hartstikke vol. Na twee rondjes rondom het gebouw te hebben gecirkeld hebben we de auto uiteindelijk maar ergens naast een plantsoen neergezet, dat was geen officiële parkeerplek maar ja, wat moesten we anders. Het risico op auto-wegslepende parkeerdienstmedewerkers leek ons hier niet al te groot.

’t Was een vreemde reis. Aswolken, nattigheid en kou in Utah…. de ene keer tijd inleveren en daarna ineens weer tijd over hebben….. We hebben veel meer van dag tot dag geleefd dan tijdens onze vorige reizen, en dat is toch wel even wennen voor iemand die graag het hele reisschema van te voren netjes op papier heeft staan (ik, dus). ’t Was ook een heel afwisselende reis, hitte en kou, woestijn en oceaan, absolute eenzaamheid en toeristische drukte, we hebben nog nooit in drie weken tijd  zoveel verschillende dingen gedaan.

Gelukkig is er één ding wel hetzelfde gebleven, we hebben zoals altijd weer heel veel mooie dagen beleefd. We hebben intens genoten van onze avontuurlijke ontdekkingstocht in Navajo Nation, en van ons bezoek aan de fascinerende Racetrack Playa in Death Valley. En wat was het heerlijk om de prachtige Alabama Hills terug te zien! Edmaiers Secret was een topper, de Old Burro Mine was fantastisch, en Titus Canyon was net zo mooi als we van te voren al verwachtten. De leukste verrassing van deze reis was het kleine Bean Hollow State Beach! En zo kan ik nog wel even doorgaan met het opnoemen van mooie plekken: Joshua Tree, Valley of Fire, Pinnacles National Monument…. ’t was allemaal prachtig.

Natuurlijk kan niet elke dag een topdag zijn. Cathedral Gorge State Park was mooi, maar achteraf gezien zou ik er niet opnieuw voor kiezen om zo’n enorm eind te gaan rijden voor zo’n klein park. De Trona Pinnacles hadden we beter gedurende de avonduren kunnen bezoeken, en in Yosemite hadden we nooit voor die zware Upper Yosemite Fall Trail moeten kiezen. In San Francisco konden we onze draai niet helemaal vinden, ons korte bezoek aan deze stad werd overigens wel helemaal goed gemaakt door een van de meest fotogenieke plekken waar we tijdens deze vakantie zijn geweest: Alcatraz!

We hebben veel gereden. Heel veel. Door alle laatste-moment-beslissingen hebben er een aantal rare kronkels in onze route gezeten, waardoor we uiteindelijk zijn uitgekomen op een totale afstand van 3.881 mijl. Gemiddeld 185 mijl (bijna 300 kilometer) per dag dus. Hoeveel mijl dirtroad daarbij heeft gezeten weten we eerlijk gezegd niet, dat hebben we deze keer niet goed bijgehouden.

We kregen tijdens onze reis diverse reacties van mede Amerika-fans die het maar vreemd vonden om te lezen dat wij ronddwaalden tussen de hoge bomen van Sequoia, langs het strand en in kerkjes in San Francisco….. ze misten de rode rotsen in ons verslag. Wij ook, dus volgend jaar gaan we weer helemaal voor de hoodoos en de badlands. New Mexico wordt onze voornaamste bestemming, en ook Utah zullen we zeker niet overslaan!