Gereden : 171 mijl

We wisten vooraf al dat de De-Na-Zin Wilderness minder mooi zou zijn dan de Bisti Badlands; het is een soortgelijk landschap maar dan met veel minder hoodoos en rotsformaties. Toch stond dit gebied al enkele jaren op ons verlanglijstje, als rechtgeaard badlands--liefhebbers wilden we het toch écht een keer gezien hebben. Dus trokken we ’s ochtends om 7 uur de deur van de motelkamer achter ons dicht, stapten we in de auto en reden we opnieuw – net zoals gisteren – via State Route 371 naar het zuiden. De afslag naar de Bisti Badlands reden we voorbij (met moeite, we hadden er zo weer naar toe gewild!), en even later gingen we linksaf via de onverharde County Road 7500. Hoewel we ons hier maar een klein stukje verder zuidelijk  bevonden dan gisteren, waren de gevolgen van het slechte weer hier veel duidelijker. Vooral in de berm lagen nog flinke plassen water, de weg zelf was – ondanks wat modderige plekken hier en daar – gelukkig wel goed begaanbaar.

We bereikten dus zonder problemen de kleine parkeerplaats vanwaar onze hike zou gaan beginnen. Ondanks het vroege tijdstip waren we niet de eersten hier, er stond al een auto. Er lagen twee slaapzakken naast de auto, in één van die slaapzakken lag een kerel net wakker te worden, zijn maat stond al naast de auto. Ruige mannen waren ‘t , een beetje van die redneck-types. Ze wilden ook heel graag laten zien hoe stoer ze wel niet waren, ze hadden allebei een Colt bij zich en een van de mannen schoof bewust z’n jasje een beetje naar achteren zodat wij dat ding toch vooral heel goed zouden zien!

We zagen dat ze, net zoals wij, voorbereidingen aan het treffen waren om te gaan hiken. Wij waren wat sneller, dus op het moment dat wij de parkeerplaats verlieten waren de mannen nog bij hun auto bezig. Nu is het niet zo dat ik bang was dat ze ons iets aan zouden doen, ik neem het beeld dat Hollywood graag van dit soort mannen schetst niet al te serieus, maar toch…. we hebben wel extra goed gecheckt of onze paspoorten en creditcards toch echt wel in de rugzak zaten. En ik heb het kenteken van hun auto in m’n hoofd geprent…. toen ik dat aan Hans vertelde bleek dat hij op een soortgelijk idee was gekomen: hij had stiekem een foto van het kenteken gemaakt!

Vanaf de parkeerplaats liepen we een stukje via een pad door het open veld, even later begon het pad te dalen en ging het naar beneden een groot, ondiep komvormig dal in. En daar werd onze verwachting helemaal bevestigd, we zagen veel kleurrijke badlands maar niet veel rotsformaties. Ze waren er wel hoor, maar veel minder massaal dan in Bisti. Het landschap is wel veel weidser, en dat is op z’n eigen manier toch ook weer heel erg mooi. Door het dal heen liep een brede, droogstaande wash, en die zijn we een heel eind gevolgd. Zo nu en dan namen we een kijkje in een van de kleinere zij-dalen, en Hans is daar tegen de steile badlands op naar boven geklommen om een stel mooie hoodoos van dichterbij te kunnen bekijken. Naar beneden toe was makkelijker: hij heeft gewoon een heuvel als glijbaan gebruikt!

We zagen helemaal aan de andere zijde van het dal ook nog wat veelbelovende hoodoos boven op de rand staan. Van veraf waren die goed te zien, maar hoe dichterbij we kwamen, hoe meer ze aan het oog werden onttrokken door de lage heuvels die net voor de rand lagen. We zijn op diverse plaatsen tussen die heuvels door richting de hoodoos gelopen, maar het viel niet mee om er dicht bij te komen. Hans is er nog wel in geslaagd om naar een hele mooie groep toe te klimmen, terwijl hij daarmee bezig was ben ik lekker even in de schaduw gaan zitten.

In totaal hebben we zo’n 5½ mijl door De-Na-Zin heen gelopen. Het was geen hoogtepunt in onze vakantie, maar toch zeker wel een ervaring die we niet hadden willen missen. We zijn hier veel meer bezig geweest met de hike zelf, en minder met het fotograferen. Ik was wel blij toen we weer bij de auto terug kwamen, in de eerste plaats omdat ie er nog ongeschonden stond, en in de tweede plaats omdat ik de hitte en de vermoeidheid toch wel begon te voelen. ’t Is ook nooit goed hè, hebben we eindelijk warm weer en begin ik daar weer over te zeuren!

Het was nog veel te vroeg om naar Farmington terug te gaan, we besloten dus om via County Road 7500 verder naar het oosten te rijden. Die weg eindigt aan State Route 550, waar we nog maar twee dagen geleden tussen de besneeuwde heuvels door hadden gereden. Even een kijkje nemen bij de dirtroad die richting het Lybrook Badlands Viewpoint gaat: eergisteren troffen we daar nog één dikke onbegaanbare laag modder aan, maar nu was het er hartstikke droog!!  Kijk, dat was nog eens een aangename verrassing, we hadden er eigenlijk niet op gerekend dat we het viewpoint tijdens deze vakantie nog zouden kunnen zien. Maar nu lieten we ons de kans er op natuurlijk niet meer ontgaan.

Klein probleempje…. de waypoints die we thuis al in onze GPS hadden gezet waren op onverklaarbare wijze verdwenen. Ik had ook nog een ouderwetse papieren routebeschrijving, na 1,2 mijl zouden we rechtsaf moeten, zo stond daar te lezen. We zagen wel twee wegen die naar rechts gingen, alleen de eerste kwamen we al na ongeveer 1 mijl tegen en de tweede na ongeveer 1,4 mijl. Welke was nou de goede? We gokten dat het de tweede zou moeten zijn, en in eerste instantie leek het er op dat we goed hadden gegokt. Want de routebeschrijving leek precies te kloppen: eerst scherp naar rechts, daarna een flinke bocht naar links, en dan nog een stukje verder tot aan het viewpoint. Maar vooral tijdens het laatste stukje, dus voorbij die bocht naar links, werd de route steeds lastiger. Er lagen overal pijpleidingen, het was duidelijk dat daar regelmatig auto’s overheen reden dus wij deden dat ook….. maar dat werd steeds moeilijker. Over die pijpleidingen stond niets in onze beschrijving, het gevoel dat we verkeerd zaten werd dan ook steeds sterker. Dus zodra het mogelijk was zijn we omgedraaid en teruggereden.

Nou, toch ook nog maar even de andere dirtroad naar rechts uitproberen. Ook deze weg ging scherp naar rechts, en ook hier konden we even later linksaf. En ja hoor, na anderhalve mijl bereikten we het slickrockplateau dat in de routebeschrijving vermeld stond. We hadden ons viewpoint gevonden! Wat zijn we blij dat we nog even hebben doorgezet, want het zicht over de Lybrook Badlands was echt adembenemend mooi. Overal waar we keken, diep beneden ons, zagen we schitterende badlands en rotsen. O wat een heerlijk vooruitzicht dat we daar morgen rond mochten gaan lopen, we hadden er sowieso al heel veel zin in en dat gevoel werd nu alleen nog maar sterker.

Het viewpoint is niet alleen maar één plek vanwaar je naar beneden kan kijken, je kan er nog best een stuk langs de rand van het slickrockplateau lopen waardoor je steeds weer een ander zicht hebt. En natuurlijk hebben wij dat gedaan, we hebben dan ook best nog wat tijd nodig gehad, daarboven. 

Gereden : 149 mijl

Ergens op een internetsite hadden we gelezen dat de ochtend, zo tussen 9 en 10 uur, het beste moment zou zijn om de 800 jaar oude ruïne van de Anasazi Indianen in Mule Canyon te fotograferen. Die ruïne heet House on Fire, en de naam heeft ’t te danken aan het feit dat de overhangende rotswand op sommige momenten – als het zonlicht precies goed in de canyon staat – heel fel oplicht. Dat wilden wij natuurlijk heel graag met eigen ogen zien, vandaar dus dat we er voor zorgden dat we al om kwart voor 9 bij de ruïne stonden.

De ruïne was echt prachtig om te zien, wat het nog extra mooi maakte was de authenticiteit: House on Fire verkeert nog helemaal in de originele staat, er is nooit iets gerestaureerd. Helaas bleek de informatie die we over het tijdstip hadden gelezen totaal niet te kloppen, we waren véél te vroeg. De zon kwam lang niet ver genoeg de canyon in, de rotsbodem net voor de ruïne lag nog dik in de schaduw. We hebben eerst nog even wat in de nabije omgeving rondgedwaald, niet te ver, want we wilden natuurlijk niet het risico lopen dat we het juiste moment net zouden missen. Maar toen we weer bij House on Fire terugkwamen, was de schaduwlijn maar een heel klein stukje opgeschoven…. het was nog steeds veel te vroeg. 

We besloten om te wachten. Terwijl Hans al wat foto’s stond te maken, heb ik een schrift waarin bezoekers hun opmerkingen kunnen schrijven eens door zitten bladeren. Ik wist dat er diverse Alles Amerika-forumleden deze plek al hadden bezocht, het leek me dan ook heel goed mogelijk dat ik zomaar een of meer bekende namen tegen zou kunnen komen. En ja hoor, op 24 mei 2010 hadden Peter, Jacqueline en Natasja uit Amsterdam geschreven dat dit een Beautiful Site was! Uiteraard heb ik ook een berichtje achtergelaten, dat doen we altijd wel als er ergens zo’n schrift ligt.

Rond 10 uur kregen we gezelschap van een Amerikaans echtpaar. Zij hadden duidelijk dezelfde interesses als wij: mooie afgelegen plekken bekijken, en fotografie! Het licht was nog steeds niet goed, dus we hadden volop de tijd om met elkaar te kletsen over wat we al aan moois gezien hadden in Utah en omstreken. Ondertussen kwamen er nog meer mensen naar boven geklommen, er stond daar op gegeven moment echt een heel kapitaaltje aan foto-apparatuur op een rij! Maar helaas, ook tussen half 11 en 11 uur veranderde er niet veel aan het licht….. de ene na de andere fotograaf droop af en ook wij hielden het om kwart over 11 voor gezien. House on Fire is echt mooi, maar na ruim 2,5 uur daar rondhangen hadden we er toch echt wel genoeg van!

Twee jaar geleden hadden we bij toeval een mooie picknickplek ontdekt. Die lag nu precies op onze route, dus we hoefden niet lang na te denken waar we onze boterhammen zouden gaan smeren vandaag: direct langs Highway 95, bij de Comb Ridge. Lekker in de schaduw van een stel mooie bomen. En daarna gingen we een stukkie rijden, we hadden de ruim 40 mijl lange Montezuma Canyon Trail op het oog. Over die route valt op internet niet zo heel veel te lezen, ik had welgeteld één routebeschrijving gevonden. Die was overigens wel best uitgebreid, er werden diverse bezienswaardigheden genoemd, steeds compleet met waypoints en onderlinge afstanden.

Onze rit begon bij de Hatch Trading Post, een heel stuk ten zuidoosten van Blanding. We draaiden daar een brede gravelweg op, en al gauw werden we verrast door een eerste fotogenieke plek: een stel leuke hoodoos. Ik had alleen niet al te veel tijd om ze te bekijken, want ik werd me daar toch spontaan ontzettend verkouden! Ik begon te niezen, te sniffen en te snotteren, zakdoeken hadden we niet in de auto maar gelukkig nog wel wat stukken keukenrol. En die had ik echt héél hard nodig, ik snotterde nog erger dan toen ik voor de eerste keer naar West Side Story keek! Het viel me wel op dat de planten rondom de hoodoos erg sterk geurden, dat zou natuurlijk best iets met mijn onverwachte snotteraanval te maken kunnen hebben.

Tijdens het eerste gedeelte van onze rit kwamen we regelmatig leuke dingen tegen. Een paar petroglyphs, een piepkleine Cliff Dwelling met een mooi rotstekening er boven, mooie gelaagde rotswanden (‘stoere rotsen’, zo noem ik ze in mijn aantekeningen). We zagen wat restanten van de Utomic Company Buckhorn Mine, en nog een kleine Cliff Dwelling waarvoor we wel eerst een kleine zoektocht hadden moeten ondernemen. ’t Was niet echt spannend allemaal, maar toch, de rit beviel ons ontzettend goed.

Vooraf verwachtten we dat Three Kiva Pueblo het voornaamste punt op onze route zou zijn. Maar dat viel tegen, er lag hier inderdaad – zoals in onze beschrijving stond – een gerestaureerde kiva. Maar de ladder waarmee je de kiva binnen zou kunnen gaan was weggehaald. En de bovengrondse overblijfselen van de kiva waren echt niet mooi, er stonden nog een paar muurtjes overeind, en er lagen wat stapels stenen die eerder ook wel muurtjes zullen hebben gevormd. We zijn maar gauw weer verder gereden, al snel voorbij Three Kiva Pueblo moesten we Montezuma Creek oversteken. Het water was gelukkig erg ondiep, we konden dan ook goed zien dat er een breed, vlak rotspad over de bodem liep waar onze Jeep makkelijk overheen kon rijden.

Meteen na deze oversteek vonden we nog twee Cliff Dwellings en wat petroglyphs. Voor die Cliff Dwellings moest er wel weer geklommen worden, daar had ik – nog steeds volop snotterend – echt geen zin in. Dus ik ben lekker in het zonnetje gaan zitten terwijl Hans op Cliff Dwelling jacht ging. Iets wat me overigens heel wat After Sun smeergel heeft gekost…. ik heb me daar flink zitten te verbranden!

Eigenlijk verwachtte ik dat we nu niet meer bijzondere plekjes meer tegen zouden komen, in onze routebeschrijving was dit het laatste Point of Interest dat werd genoemd. En dat terwijl we nog niet eens de helft van de totale afstand hadden afgelegd. Eén ding vonden we wel jammer, we hadden vooraf stiekem gehoopt dat we Honeycomb Ruin zouden vinden; dat is een kleine Cliff Dwelling waarvan we een mooie foto op internet hadden gevonden, maar waarvan we de exacte locatie niet hadden kunnen achterhalen.

Tot onze verbazing kwamen we toch nog een rotswand tegen waar we, hoog ingeklemd in een richel, een hele rij Cliff Dwellings zagen. Die werden dus niet genoemd in onze routebeschrijving, en dat terwijl dit toch echt het mooiste plekje was dat we tot nu toe tijdens onze rit waren tegengekomen. Aan de onderzijde van de rotswand stond een hek, we konden dus niet naar de Cliff Dwellings toe klimmen. Gelukkig konden we dankzij onze telelens de rotswoningen toch nog goed fotograferen. Het was hier zeker niet mooier dan vanochtend bij House on Fire, maar toch…. om eerlijk te zijn maakte deze plek meer indruk op me. Waarom, dat kan ik niet echt uitleggen, dat is gewoon een gevoel.

Dik tevreden stapten we weer in de auto, we maakten een bochtje naar links en ik keek zomaar eens de rotswand waar we aan voorbij reden af. En hééé…. daar was ie…… niet meer verwacht maar toch gevonden…. onze Honeycomb Ruin!! Alleen zat ie wel heel erg hoog in de wand, no way dat ik daar naar toe zou durven klimmen. En dus stond ik even later toe te kijken hoe Hans wel richting de ruïne klom, vrij moeizaam want een echt handige route was er niet te vinden. ’t Is hem niet gelukt om helemaal tot bij de ruïne te komen, maar gelukkig was hij wel dichtbij genoeg om er een goede foto van te kunnen maken. Zodat we kunnen laten zien waar deze Cliff Dwelling haar naam aan te danken heeft, namelijk aan het mooie honingraatpatroon van de rotswand die het dak ervan vormt.

Voorbij de Honeycomb Ruin veranderde de omgeving. We hadden nog steeds een behoorlijk stuk voor de boeg, maar toch kwamen we zo langzaam aan al een heel klein beetje in de bewoonde wereld. Diverse hekken links en rechts van de weg met “Private Property”-bordjes erop. Een verlaten cabin. Wat oude auto’s hier en daar. En die grote gaten die aan de onderzijde in de rotswand waren gemaakt, dat leek toch ook wel echt mensenwerk te zijn. We vroegen ons af waar die gaten voor dienden, en die vraag werd al snel beantwoord. Het waren opslagruimtes! Voor landbouwwerktuigen, en voor hooi. In een van die gaten heeft zelfs ooit een soort van winkeltje gezeten, de opening was dichtgemaakt en er zaten een deur en een paar ramen in. Natuurlijk hebben we even binnengegluurd, er lag een hoop oude rommel daarbinnen.

Gereden : 166 mijl

We hadden nog één bijzondere Cliff Dwelling op het oog: de Fallen Roof Ruin. Je kan die ruïne het best vergelijken met House on Fire, alleen is Fallen Roof net wat moeilijker bereikbaar. En daardoor ook net wat minder bekend. We moesten eerst een paar mijl dirtroad rijden; de Cigarette Springs Road bleek heel goed begaanbaar te zijn, onze high clearance was wel prettig maar niet perse noodzakelijk. Rond half 10 bereikten we de trailhead, volgens onze routebeschrijving hadden we nu een hike van ongeveer 3 kwartier voor de boeg.

We begonnen met een halve kilometer via een vlak pad (vals plat!) richting Road Canyon. We waren zowat halverwege toen ons twee mensen tegemoet kwamen, een man en vrouw. Na een vriendelijk goedemorgen vielen ze meteen met de deur in huis: of wij ook op weg waren naar de Fallen Roof Ruin, en of wij wisten dat de afdaling zo gevaarlijk was? Uhhh, ja….. we zijn inderdaad op weg naar de ruïne, en nee…. volgens onze informatie valt die afdaling wel mee! ’t Bleek al snel dat zij op een andere plek dan dat wij voor ogen hadden geprobeerd hadden om omlaag te klimmen, ze hadden hun poging al snel moeten opgeven en waren nu dus weer op weg naar de auto. Maar nu ze zagen dat wij met een GPS op pad waren, en blijkbaar meer nauwkeurige informatie hadden omtrent de juiste afdalingsplek, wilden ze het graag nog eens proberen. Of ze met ons mee mochten lopen?

Uiteraard zeiden we ja, natuurlijk mochten ze met ons mee lopen. Maar om eerlijk te zijn…. we baalden er wel een beetje van (zeg maar gerust: een beetje veel). Het waren heel aardige mensen hoor, daar was niks mis mee, maar toch.... het was al snel duidelijk dat we hier met een paar wel heel erg onervaren wandelaars zaten opgescheept. Niet dat wij zelf nu zo’n doorgewinterde hikers zijn, verre van dat, maar we houden er wel van om er een lekker tempo in te houden en intensief met onze omgeving bezig te zijn. En nu liepen we dus ineens in een slakkegangetje richting de canyon, terwijl ik ondertussen hele verhalen moest aanhoren over de kinderen en kleinkinderen van het stel.

Op het punt dat door de GPS werd aangewezen, zagen we helaas nog niet echt een goede mogelijkheid om in de canyon af te dalen. Nu komt het wel vaker voor dat er kleine afwijkingen in de waypoints zitten, dus we besloten om nog even verder langs de rim af te lopen in de hoop een betere plek te vinden. Na een paar minuten zagen we inderdaad zo’n plek, Hans en ik besloten al gauw om daar naar beneden te klimmen. Tot onze verbazing (en opluchting!) zei het Amerikaanse stel dat ze het toch niet zo zagen zitten. Ze wilden deze ochtend ook nog naar House on Fire, en ze waren bang dat ze het qua tijd niet meer zouden redden om allebei de ruïnes te gaan bekijken. Nee, dat was wel zeker, het was immers al bijna 10 uur en alleen deze trail zou al twee keer drie kwartier gaan kosten. Dit paste wel bij het beeld dat we van deze mensen hadden, namelijk dat ze van te voren echt totaal geen idee hadden waar ze aan waren begonnen. Enfin, we namen afscheid en Hans en ik mochten alleen verder op ontdekkingstocht. Gelukkig!

De afdaling was heel makkelijk. Totdat we – op het moment dat de bodem al volop in zicht was – ontdekten dat we op een plateautje waren beland vanwaar we niet meer verder naar beneden konden. Balen zeg, de bodem was al zo dichtbij dat meer sportieve types waarschijnlijk wel van dat plateautje af zouden durven springen. Maar ja, ik had geen zin in gebroken enkels dus dit avontuur zijn we maar niet aangegaan. We hebben nog goed rondgekeken of er toch echt niet ergens een plekje was waar we dat laatste stukje afdaling zouden kunnen doen, maar helaas…. Er zat niets anders op: we moesten weer omhoog klimmen naar de rim. We zijn toen nog een keer een kijkje gaan nemen bij de plek die door onze GPS werd aangegeven. En zowaar, we bleken hier tóch naar beneden te kunnen! ’t Probleem zat ‘m vooral in het feit dat de route naar beneden toe van bovenaf vrijwel onzichtbaar was, pas tijdens het afdalen zelf werd duidelijk hoe het pad liep.

En zo stonden we dan toch eindelijk beneden in Road Canyon. En vanaf dit punt was het vinden van de juiste route heel eenvoudig, we moesten gewoon de canyon volgen. De trail was verrassend leuk, overal lagen kleine rotsblokken en stonden struiken en we moesten steeds zoeken waar we nou precies overheen moesten klimmen of langs af moesten wringen. Nergens moeilijk of lastig, maar allemaal net wel wat leuker dan zomaar rechttoe rechtaan lopen. Na ongeveer 1 kilometer zagen we het herkenningspunt waarnaar we op zoek waren: een robuuste donkerrode hoodoo. We wisten dat we ons doel nu heel dicht waren genaderd. En ja hoor, daar was de ruïne, een meter of 20 boven ons in een rotswand-richel. We moesten nu nog wel via die rotswand omhoog klimmen, dat bleek vooral een kwestie van goed vooruitkijken te zijn. Zodat we niet ergens op een plekje belandden vanwaar we niet verder omhoog zouden kunnen. Hans heeft daar een veel betere kijk op dan ik, dus ik liet hem het speurwerk doen en klom daarna netjes achter hem aan. 

Je hebt van die momenten tijdens een reis die net wat extra’s hebben. En dit was er dus zo een, ik heb intens genoten van ons verblijf daar boven bij de kleine Fallen Roof Ruin. De prachtige Cliff Dwelling, de weidse blik over de omgeving, de intense rust en stilte…. geweldig was het daar! Echt een van de hoogtepunten van onze vakantie. We hebben er lekker een tijdje zitten te genieten, daarna was het weer tijd voor de terugweg. Die overigens heel wat sneller verliep, we waren netjes binnen de geplande drie kwartier terug bij de auto.

Harde wind, daaraan zijn we ondertussen wel gewend geraakt tijdens onze vakanties. En dus weten we dat er niets zo lastig is als de combinatie ‘harde wind’ en ‘picknicken’. We waaiden weer compleet uit ons Wehkampie daar op de parkeerplaats, dus onze poging om een hapje te gaan eten hebben we maar snel opgegeven. We reden terug naar de verharde weg, State Route 261. Waar we op gegeven moment een bordje “Overstekende hikers” naast de weg zagen staan; daar moesten we samen smakelijk om lachen, je verwacht wel bordjes waarop herten staan afgebeeld maar een plaatje van een mannetje met backpack, da’s toch echt wel verrassend. En wat denk je…. we reden een bultje in de weg over, en wie liep daar toen ineens in ons blikveld?? Ja hoor, een man met een grote backpack op z’n rug!! We lagen helemaal in een deuk…. dit was echt een kwestie van perfecte timing! Niet veel verder zagen we een BLM-kantoor naast de weg staan, daar hebben we direct naast het gebouw alsnog zitten picknicken. Niet de meest ideale plek, maar okay, we zaten hier in elk geval een klein beetje beschut. We zijn daarna nog even naar binnen gelopen, we waren toch wel heel benieuwd hoe oud de handafdrukken waren die we bij de Fallen Roof Ruin hadden gevonden. 800 jaar, zo liet de Ranger ons weten. En dat vonden we toch wel heel indrukwekkend.

We wisten nog niet waar we vanavond zouden overnachten. Hanksville, Green River, Torrey misschien? We besloten om eerst maar eens flink wat afstand te gaan overbruggen, via Highway 95. Die ook wel ooit de Bicentennial Highway wordt genoemd. In 2003 hadden we die route ook al eens gereden, Melanie en Rob waren er toen ook nog bij. Ik wist nog dat dit een hele mooie route was, maar dat het hier zo magnifiek, overweldigend, fantastisch subliem mooi was (ja hoor, ik houd ervan om superlatieven te gebruiken!), dát wist ik echt niet meer. We zaten allebei een beetje helemaal lyrisch te wezen in de auto… Helaas hebben we geen foto’s om te bewijzen dat ik echt niet overdrijf hier, het gebied was, zoals wij dat noemen, niet echt ‘fotografabel’.

Hoe verder we naar het noorden reden, hoe bewolkter het werd. Een voorbode van het slechte weer dat ons de komende twee dagen te wachten stond. Maar nu was het nog droog, dus daarvan moesten we nog wel even profiteren. Op zo’n anderhalve mijl ten westen van Highway 95 ligt Little Egypt, een gebied met rotsformaties in de stijl van Goblin Valley en Blue Canyon. We reden er via een zeer eenvoudig begaanbare dirtroad naar toe. Ik moet zeggen, terwijl we ons daar op de parkeerplaats stonden voor te bereiden, voelde ik niet veel enthousiasme. Harde wind, nog steeds wat verkouden, moe…. ik had mijn portie ‘enthousiast zijn’ al ruimschoots verbruikt vandaag bij Fallen Roof en onderweg tijdens de Scenic Route. De rotsformaties die we vanaf de parkeerplaats zagen staan brachten me niet echt in vervoering.

We besloten om even allebei in ons eigen tempo aan de gang te gaan, ik bleef bij de dichtstbijzijnde rotsen terwijl Hans verderop een kijkje ging nemen; via onze walkie talkies hielden we contact met elkaar. Ik maakte her en der wat foto’s, weinig geïnspireerd want ik slaagde er maar niet in om echt mooie composities in mijn camerascherm te vangen. Tot er een berichtje via mijn walkie talkie binnenkwam: Ik moest écht even wat verder lopen, zei Hans, het achterste gedeelte van Little Egypt was veel mooier dan het begin! Ik heb me over mijn vermoeidheid heen gezet en ben Hans achterna gegaan. En ja hoor, hij had helemaal gelijk. Ik voelde mijn ‘wat is het hier mooi’-stemming weer helemaal terugkomen, ik had er weer volop zin in.