Gereden :    84 mijl

Maar de volgende ochtend waren we niet meer zo tevreden….. ik had ontzettend slecht geslapen. “ ’t Is net of ik steeds naar het midden van het bed rolde”, zo liet ik Hans weten, “ik kon gewoon mijn houding niet vinden.” Waarop Hans opmerkte dat hij het idee had dat de kamer zelf een beetje afliep, heel miniem weliswaar, maar toch…. Blijkbaar stond de Horizon niet helemaal recht, hier in Panguitch! 

Voordat we op pad gingen moest er eerst nog een Van-Harte-Gefeliciteerd-telefoontje naar Nederland gepleegd worden. Want we misten tijdens onze vakantie niet alleen de verjaardag van onze Melanie, afgelopen woensdag, maar vandaag ook die van schoondochter Elina. Het was bijna 8 uur toen we bij het motel wegreden, vrij laat voor ons doen dus. Een half uurtje later stonden we op nog grotendeels lege parkeerplaats, vanwaar we aan de langste hike van deze vakantie wilden gaan beginnen. Bijna 9 kilometer, met flink wat hoogteverschillen. Ik was benieuwd hoe mijn voeten zich zouden houden…..

Meteen al vanaf de trailhead gingen we flink omlaag, de canyon in. Zo, nu wisten we meteen wat ons te wachten stond straks, helemaal aan het einde van de wandeling! Het weer was helemaal perfect, dat was niet helemaal toevallig want we hadden er, na het zien van de weerberichten, heel bewust voor gekozen om juist vandaag deze trail te gaan lopen. Droog, vrijwel windstil, licht bewolkt, en niet warmer dan een graad of 14. Op het moment dat we vertrokken haalde de temperatuurmeter die 14 graden bij lange na nog niet, maar dat vond ik helemaal niet erg. Lekker loopweer was het!

Tijdens het eerste deel van de trail hadden we de prachtige hoodoos van Bryce Canyon helemaal voor ons zelf. Maar wat verderop werd het al snel veel drukker, het is duidelijk dat de Peekaboo Trail erg populair is. Een hele groep Aziatische tieners dacht blijkbaar dat het hele pad voor hen alleen was, we moesten een paar van die jongens haast aan de kant duwen om ze te kunnen passeren….. Ons tempo lag op dat moment een stuk hoger dan dat van hen, dus al snel waren we ze een heel eind voor. Maar ja, dan komt er een prachtig fotomoment waar je toch écht even de tijd voor moet nemen…. en een bocht verder sta je alweer midden tussen de meest fantastische hoodoos, en na de daaropvolgende bocht moet er opnieuw hoognodig een fotostop ingelast worden…… Met als gevolg dat het elke keer stuivertje wisselen was met die tieners, dan haalden zij ons weer in, vervolgens liepen we hen weer voorbij. Eerlijk gezegd was ik blij toen we de luidruchtige groep op gegeven moment definitief kwijtraakten.

We hadden al een flink eind gelopen, en we waren net weer een stuk via switchbacks naar beneden gegaan, toen we voor ons een vrouw languit op het pad zagen liggen. Dat zag er verontrustend uit! Tegen de tijd dat we haar bereikten zat ze rechtop, met haar rug tegen de rotswand aan. Ze zag er ziek uit, we hadden de indruk dat ze helemaal buiten adem was en zich ook nog eens flink beroerd voelde. Maar de man die bij haar was reageerde erg afwijzend toen Hans vroeg of ze hulp nodig hadden, hij leek het niet op prijs te stellen dat we ons met hen bemoeiden. Hans kon ’t niet laten om hen nog wel even te waarschuwen voor de zware switchbacks die ze zo meteen tegen zouden gaan komen, maar hij kreeg geen reactie. We zijn dan ook maar verder gelopen. Maar wel met een vervelend gevoel, het voelt gewoon fout aan om iemand zo achter te laten. Okay, het was inmiddels zo druk op de trail dat het stel voortdurend andere mensen tegen zou gaan komen, als er echt meer aan de hand was dan dat de man toe wilde geven dan zou er vast wel iemand anders hulp kunnen bieden.

We hadden het al aan hadden zien komen: de laatste klim van de trail bleek nog heel wat van onze beenspieren te vergen. Ach, foto’s maken is dan altijd een welkom excuus om weer even stil te kunnen staan…. Uiteindelijk zijn we vijf uur onderweg geweest, vijf prachtige uren die we voor geen goud hadden willen missen. En ik was niet alleen blij met de geweldige ervaring die we net achter de rug hadden, maar ook met het feit dat mijn voeten zich behoorlijk goed hadden gehouden. Zo’n langzaam tempo is duidelijk minder belastend voor die platvoeten van mij!

De parkeerplaats was inmiddels afgeladen vol, en er reden nog diverse automobilisten rond die tevergeefs op zoek waren naar een vrije plaats. Konden wij mooi even iemand blij maken met ons plekje helemaal vooraan…. Voor de rest van de dag hadden we niets meer gepland, alleen nog een korte rit naar Escalante. The Prospector Inn is voor ons een oude bekende en de vrouw die daar altijd achter de balie staat ook. Gelukkig had ze ook deze keer een kamer voor ons vrij, ook al was het dan nog steeds Memorial Day Weekend. We hebben ooit heel lekker gegeten in het restaurant dat bij de Prospector Inn hoort, maar vorig jaar was het echt tegengevallen daar. We gaven het restaurant deze keer het voordeel van de twijfel, maar dat hadden we maar beter niet kunnen doen. Lang niet alles dat op de menukaart stond, kon besteld worden.”Niet op voorraad”, zo kregen we te horen. En de hamburger met friet waarvoor ik toen maar ben gegaan viel ronduit tegen, ik vond ‘m echt niet lekker. Als we morgenavond nog in Escalante zouden zitten, en die kans was dik aanwezig, dan was het misschien toch wel verstandig om eens een ander restaurant uit te gaan proberen.

Gereden :    196 mijl

Deze vakantie stond deels in het teken van 'petroglyphs zoeken', dus we konden de Petroglyph Trail in Capitol Reef National Park uiteraard niet zomaar voorbij rijden.  Het bleek overigens niet eens een echte trail te zijn, de petroglyphs waren te zien op een rotswand direct langs State Route 24. Aan de rechterkant konden we hele duidelijke bighorn sheep bewonderen, en een paar kleine mensachtige figuren. Maar ’t mooiste zat links, daar zagen we een stel ruimtemannetjes op een rij staan. Je zou haast gaan geloven dat de Fremont Indianen vroeger een close encounter of the third kind hebben meegemaakt! Trouwens, als je ooit deze petroglyphs gaat bekijken, zoek dan ook even naar het mannetje met de wandelstok, die vonden we ook heel leuk.

In de plaats Hanksville dachten we even rustig wat aankopen te gaan doen in het plaatselijke supermarktje, maar we hadden niet gerekend op de Italiaanse invasie die daar net plaatsvond. Een hele buslading Italianen werd er uitgeladen, die mochten allemaal even een plasje plegen en een koekje of snoepje kopen voor onderweg….. Ik vergat door alle drukte helemaal om zelf ook nog even naar de wc te gaan, stom met nog een lange wc-loze rit voor de boeg. We hadden al een of twee minuten gereden toen we tot de ontdekking kwamen dat we ook de bananen waren vergeten, toch maar even terug…. Kon ik ook nog meteen even van het toilet gebruik maken, waar toen net de laatste Italiaanse heel schrikachtig vandaan kwam, ze dacht dat ze de bus had gemist!

Die lange rit, daarmee bedoelde ik dus State Route 95. Ook bekend als The Bicentennial Highway. Wat ons betreft is dit een van de allermooiste scenic routes in het zuidwesten van de USA. De vorige keer dat we hier reden, vorig jaar nog, wisten we niet dat de trailhead van Leprechaun Canyon daar direct naast de weg lag. Maar nu waren we beter voorbereid, en met behulp van onze GPS reden we feilloos naar die trailhead toe. Een paar jaar geleden had ik foto’s van deze slotcanyon gezien, en ik had toen geconcludeerd dat die ver buiten onze mogelijkheden lag. Maar dankzij het Alles Amerika forum was ik er kort geleden achter gekomen dat de canyon ook een makkelijk bereikbaar gedeelte heeft, vandaar dus dat ik me opnieuw was gaan inlezen. Okay, het mooiste deel zouden we niet kunnen bereiken, dat was wel duidelijk. Maar dat minder mooie deel zag er zeker nog interessant genoeg uit, vandaar dus dat wij het met een bezoek gingen vereren.

Er liepen diverse paden die allemaal min of meer dezelfde richting in gingen, het bleek niet veel uit te maken welk pad we namen zolang we maar richting het waypoint gingen dat op de GPS werd aangegeven. Er stond flink wat struikgewas, wij waren natuurlijk wel weer zo stom om nou net voor het dichtst begroeide pad te kiezen….. Op gegeven moment leek het er even op dat we verkeerd zaten, rechts van ons bevond zich een massieve rotswand en het waypoint leek daar – onbereikbaar – achter te liggen. Omdat we op dit punt niet echt andere mogelijkheden hadden, zijn we toch maar verder gelopen. Tot voor ons een wel héél erg smalle slotcanyon verscheen…. nu zijn we in de maanden voor deze vakantie wel flink afgevallen maar ook met onze nieuw verworven slanke postuurtjes konden we hier echt niet doorheen! Maar kijk, we konden nu wel aan de rechterzijde omhoog klimmen, een rotsplateau op. Natuurlijk mocht ik weer een beroep doen op mijn Hansje, hij moest me hier omhoog hijsen omdat ik er zelf niet in slaagde om boven te komen.  Toch handig dat ik een paar kilootjes minder weeg….

Al snel zagen we nu de ingang van Leprechaun voor ons verschijnen. Indrukwekkend hoge rotswanden, de linkerwand boog heel elegant naar de rechterwand toe waardoor het aandeed als een gewelf. Mooi zeg! En toen werd het donker om ons heen….. Aan de bovenzijde kwamen de rotswanden heel erg dicht bij elkaar, er kon maar een klein streepje licht naar binnen toe. Bovendien waren de wanden van zichzelf ook nog eens heel erg donker. Gelukkig hadden we een statief meegenomen, want met zo weinig licht moesten we een gigantisch lange sluitertijd gebruiken om hier wat foto’s te kunnen maken.

Voorbij het donkere gedeelte liepen we al heel snel vast. Vóór ons was de canyon nu zo smal, dat we echt niet verder konden. En een smalle pijp die wat naar boven toe liep gaf ook geen extra mogelijkheden, Hans heeft zich daar nog wel even omhoog gewrongen maar heel erg ver kwam hij niet. Dit was dus het einde van Leprechaun Canyon voor ons; we hebben weliswaar maar een heel klein stukje kunnen zien maar we waren wel dik tevreden. Dit is een korte, leuke hike voor iedereen die tijdens de lange Bicentennial Highway-rit even de benen wil strekken.

Het was tijd voor onze boterhammen. We wisten al precies waar we die zouden gaan smeren, namelijk op de Hog Springs Rest Area, een mooie picknickplaats met overkapte tafels. Dankzij veel speur- en zoekwerk op internet waren we er achter gekomen dat we ergens in deze omgeving een grote alcove zouden kunnen vinden, met daarin een mooie dame die Cleopatra wordt genoemd. We parkeerden de auto bij de picknickplaats en gingen naar haar op zoek. Nou, de alcove was niet te missen hoor, het rotsgewelf was erg groot en lag direct langs de weg. Van verre zagen we Cleopatra al op de wand staan; we klauterden naar beneden, liepen door een kreekje heen, en klommen vervolgens omhoog naar de pictograph toe. Die vooral vanwege de details erg mooi bleek te zijn, kijk maar naar het kroontje en de stippen en strepen in de kleding. Naast Cleopatra was een hond afgebeeld. Tenminste, we gokken dat het een hond moest voorstellen, maar dan wel een zonder poten… Arm beest….

In de omgeving van Blanding liggen veel oude rotswoningen, vorig jaar hadden we House on Fire en de Fallen Roof Ruin bekeken en dat was ons heel goed bevallen. Vandaar dus dat we nu van plan waren om er nog een paar meer op te gaan zoeken. En daar konden we nu meteen al mee beginnen, we hadden nog tijd genoeg over om naar de makkelijk bereikbare Tower House Ruin te gaan. We verlieten State Route 95, en vijf eenvoudige mijlen verder stonden we al bij de trailhead. Aan de wandeling naar de ruïne toe kwam een beetje afdaal- en klimwerk te pas, zoals gewoonlijk ging Hans soms een stukje vooruit om de makkelijkste route te zoeken. Wat misten we onze walkie talkies hier…. Het zou zo handig zijn geweest als hij me gewoon even via dat apparaat had kunnen vertellen hoe ik moest lopen, maar nu moest hij dus een eind teruglopen om me de weg te kunnen wijzen! Uiteindelijk bleek het allemaal toch redelijk eenvoudig te zijn om The Tower House te bereiken. En we zagen meteen dat we een hele goede keuze hadden gemaakt: de ruïne was nog grotendeel intact en de locatie ervan was hartstikke mooi. Het was heel fotogeniek, de rotstoren stond onder een overhangende, geelbruine rotswand. We vroegen ons overigens wel af of de toren nog origineel was of dat ie ooit is gerestaureerd, het onderste deel zag er meer authentiek uit dan het wat nettere bovenste deel. Achteraf heb ik nog gezocht of er op internet iets over een restauratie gepubliceerd zou zijn. Maar nee, ik heb niets gevonden. We weten nu dus niet of The Tower House helemaal in originele staat verkeert, maar we weten wél dat ie gewoon super mooi is.

We bedankten de vrouw hartelijk voor haar informatie, en we gingen op pad. Ik vond het wel spannend hoor, ik zag een beetje tegen de hele onderneming op. We draaiden de Snow Flats Road op, en een paar mijl verder kwamen we de eerste stukken slickrock al tegen. En dan ben je echt blij met je high clearance hoor, dat hadden we hier absoluut nodig. Even verder kwam er zelfs nog een wat slechter stuk, maar chauffeur en auto hielden zich allebei prima. Het laatste stuk van de aanrijroute ging via een heel smal zijweggetje, we hoopten maar dat we geen tegenliggers tegen zouden komen want hier was echt geen plek voor twee auto’s naast elkaar!

De trail werd met cairns aangegeven. We werden meteen al naar beneden gestuurd, McCloyds Canyon in. En al snel zagen we The Moon House ergens bovenin de tegenoverliggende rotswand liggen…. Dat lijkt dan zo dichtbij, hemelsbreed was ’t ook dichtbij, maar dat wil niet zeggen dat we er snel waren. Want eerst moest er nog gedaald en geklommen worden. Ongeveer halverwege onze afdaling kwamen we de plek tegen waar de Ranger het over had gehad. Inmiddels zijn we heel ervaren in de manier waarop we dit soort hindernissen aanpakken. Hans legt eerst al z’n spullen (fototoestel, statief, heuptas) op een veilige plek neer, en gaat daarna als eerste naar beneden. Daarna is het de beurt aan onze apparatuur en overige bepakking, één voor één geef ik die aan Hans die er dan weer een veilig plekje voor zoekt. En vervolgens, eindelijk, mag ik dan naar beneden. In dit geval was dat toch wel even wat enger dan ik vooraf had verwacht, want die stapel stenen wiebelde vreselijk en dat was niet goed voor mijn zelfvertrouwen. Maar ik heb ’t toch maar mooi gedaan, ik kon trots zijn op mezelf.

We moesten nog een stuk verder omlaag, gelukkig was dit minder lastig. Op de bodem van de canyon lag een stel gigantisch grote rotsblokken, daar liepen we omheen en zo kwamen we bij de overkant terecht, bij de rotswand waarin The Moon House lag en waar we dus weer omhoog zouden moeten klimmen. We zagen hier geen cairns meer staan, we moesten dus zelf even zoeken waar de beste plek was om omhoog te klimmen. Terwijl Hans vooruit liep om het verkenningswerk te doen, heb ik een tijdje van de omgeving zitten te genieten. Voor het eerst, want tijdens de hike zelf was ik daar helemaal niet aan toegekomen. Wat een heerlijk moment was dit: die rust, die stilte, en dat magnifieke uitzicht over de rotsachtige canyon met het vele groen erin….. super! Maar natuurlijk mocht ik niet blijven zitten van Hans. Hij was tijdens mijn geniet-moment al helemaal tot aan The Moon House doorgegaan, er moest nog wel wat geklommen worden maar het zou me vast wel gaan lukken, zo bezwoer hij me. En zo stond ik dus even later dan toch echt voor The Moon House.

In totaal bestaat The Moon House uit maar liefst 49 kamers, die verspreid liggen over een afstand van een kwart mijl. De Cliff Dwelling is zo’n 800 jaar geleden gebouwd, en is waarschijnlijk maar gedurende ongeveer 40 jaar bewoond geweest. Een van de opvallende kenmerken is de decoratie die door de bewoners op de muren is aangebracht, een witte rand van ongeveer 30 centimeter breed met witte stippen erboven, en witte driehoekjes aan de onderzijde. We zagen die rand aan de buitenzijde, maar ook binnen in de kamers. Op de witte rand worden de verschillende fases van de maan weergegeven, daar heeft de Cliff Dwelling dus haar naam te danken.

Het mooiste gedeelte van The Moon House bestaat uit een rij kamers met een gang daarvoor. Via een hoog gelegen opening klommen we daar naar binnen toe. De kamers zelf mochten we niet in, maar uiteraard hebben we wel overal door de deuren naar binnen gegluurd. Niet dat er iets te zien was, want het was pikkedonker daarbinnen. Met behulp van het statief en een hele lange sluitertijd hebben we nog wel een poging gedaan om naar binnen toe te fotograferen. Het is moeilijk om goed te omschrijven hoe het voelde om hier te mogen zijn, zomaar 800 jaar terug in de tijd. Ik kan de juiste woorden niet vinden, maar geloof me, het is een van de meest fantastische plekken waar we ooit zijn geweest. Ik voel me bevoorrecht dat we dit hebben mogen zien.

Natuurlijk hebben we het advies van de Ranger opgevolgd, en zijn we ook de omgeving van The Moon House gaan verkennen. Links vonden we een helemaal vervallen rotswoning, en ook dat heeft zeker z’n charme. Rechts lag een wat minder fotogenieke Cliff Dwelling, een rijtje van zes direct naast elkaar gelegen kamers waar verder niets speciaals aan te zien was. De naam van deze Cliff Dwelling vonden we overigens wél speciaal: iemand heeft ooit voor deze zes kamers de naam Motel 6 verzonnen!

Gereden :    153 mijl

Afgelopen woensdag gingen we naar de fotogenieke Tower House, op donderdag bezochten we de sfeervolle Moon House, en nu, op vrijdag, was The Monarch Cave aan de beurt. En ik wil hier toch echt wel even kwijt dat we met deze drie een geweldige goede keuze hebben gemaakt uit het ruime aanbod aan Cliff Dwellings in deze omgeving, want ook The Monarch Cave bleek een topper te zijn.

De belangrijkste reden dat we nu juist voor deze Cliff Dwelling hadden gekozen, dat was de makkelijke bereikbaarheid. De hoge temperatuur was al moeilijkheidsgraad genoeg, daar hoefden we op deze dag even geen lange, klimmerige trail bij te hebben. Maar, ook al was het op papier dan een hele makkelijke onderneming, in de praktijk ging het toch meteen bij het begin al mis. Hike west and cross Butler Wash, zo luidde de opdracht die op mijn papier te lezen stond. Maar ja, er was nergens een pad te bekennen waarover we naar het westen zouden kunnen lopen, het hele gebied rondom de trailhead stond vol met dicht opeengegroeid struikgewas. Dat werd dus wringen…. takken wegduwen…… schrammen op onze benen……. Gelukkig bereikten we al snel een droogstaande kreek, dat moest Butler Wash zijn die we nu dus moesten oversteken. Omlaag, de kreek in, was heel makkelijk. Maar aan de andere zijde was de zanderige wand wat hoger. En vooral ook: véél steiler. Nu zou ik – achteraf – eigenlijk best wel willen dat ik het gefilmd had, toen Hans daar omhoog klom. Zodat ik het thuisfront had kunnen laten zien hoe ontzettend hard hij daar heeft moeten werken, dit was echt zwoegen en vooral ook heel veel zweten. Telkens nadat hij een stap omhoog had gedaan, zakte hij in het losse zand weer een halve stap naar beneden. En tijdens het allerlaatste stukje, net voor de rand, daar zakte hij dus elke keer weer een volle stap (of zelfs nog méér) omlaag….. die rand kwam maar niet dichterbij. Op gegeven moment dacht ik echt dat het hem niet zou lukken om de laatste halve meter te overwinnen. Maar hij hield vol…. tijdens zijn volgende poging kreeg hij nét de rand te pakken en ja hoor, hij stond boven! Waarna hij tegen mij kon zeggen dat ik even een stukje naar links moest lopen… daar zag hij nu een plek waar ik fluitend naar boven kon lopen!

Nog steeds bleek de route minder makkelijk te zijn dan we vooraf hadden verwacht, we wisten dankzij onze GPS weliswaar precies welke richting we in moesten maar het was niet duidelijk of we zomaar in een rechte lijn konden lopen. Want rechts van ons gaapte een kloof, die de weg tussen ons en het eindpunt leek te versperren. Verder lopen had geen zin, want daar werd de kloof steeds dieper. Teruglopen bleek een betere optie, we zagen nu al gauw een plek waar we af konden dalen en aan de andere kant weer omhoog ging ook heel eenvoudig. En ja hoor, daar lag dan toch eindelijk het pad waarnaar we op zoek waren. Het makkelijk begaanbare pad dat de routebeschrijving ons had beloofd.

Na ruim 1 kilometer lopen bereikten we The Monarch Cave. Die, net zoals de meeste andere Cliff Dwellings, heerlijk koel onder een overhangende rotswand bleek te liggen. Van verre leek The Monarch Cave zich nog in heel goede staat te bevinden, maar toen we dichterbij kwamen zagen dat toch echt de meeste muren van het bouwwerk waren ingestort, alleen de naar het dal toe gerichte zijde stond nog overeind. Wat deze plek echt speciaal maakte, dat waren de vele details die we hier tegenkwamen. De stukken hout en de restanten van het plafond die nog in het bouwwerk te zien waren. De pictographs in verschillende kleuren: roodbruin, wit, geel en zelfs groen. Er zaten diverse handafdrukken tussen, zoals we die vorig jaar ook bij de Fallen Roof Ruin hadden gezien. Het meest bijzondere hier bij The Monarch Cave, dat was the kitchen area. Met een metate als belangrijkste blikvanger. Een metate is een steen waar graan op werd gelegd, dat vervolgens met een kleinere steen (een mano) werd fijngemalen. En dat lag hier zomaar open en bloot op de grond, midden tussen een groot aantal potscherven. Bij de meeste historische vindplaatsen zijn dit soort voorwerpen vroeger door souvenirjagers of door archeologen meegenomen, we vonden het echt leuk dat het hier bij The Monarch Cave nog voor iedereen te zien is.

Wat de naam Monarch Cave precies inhoudt, dat hebben we niet kunnen achterhalen. Wel weten we dat deze plek al in het jaar 1892 is bezocht door de mannen van The Illustated America Exploring Expedition, zij hebben de inscriptie Monarch’s Cave 1892 op de rotswand achtergelaten. Dankzij de door hen gemaakte sketches weten we dat de ruïne er 120 jaar geleden nagenoeg hetzelfde uitzag als nu, het lijkt in de tussentijd niet veel verder te zijn vervallen.

Toen we de koele Monarch Cave verlieten, voelden we pas hoe ontzettend heet het ondertussen was geworden. Dit was echt niet leuk meer. We waren blij dat we vandaag voor deze korte trail hadden gekozen, 1 kilometer lopen was absoluut meer dan genoeg. Aan het einde van de trail lukte het alweer niet om een fatsoenlijk pad te vinden, dat vervelende struikgewas zat ons opnieuw behoorlijk dwars. Wat was ik blij toen we de auto – een paar oneindig lang durende minuten later dan ik vooraf had verwacht – eindelijk in zicht kregen. Het water in de koelbox was toch heel wat lekkerder dan het inmiddels lauwe drinkwater dat we tijdens de trail hadden gebruikt…..

’t Ergste was, dat we na 6 korte mijlen onze heerlijke airco alweer moesten verlaten. Want ja, verklaar ons maar voor gek, we hadden nóg een trail gepland. Een superkorte trail weliswaar, maar toch….. het was er niet minder heet om. We lieten de auto achter op een slickrockplateau en liepen via een smal, rotsachtig pad heel geleidelijk een stukje omlaag, een canyon in. Op één plek moesten we ons tussen de rotswand en een los op het pad staand rotsblok doorwringen, maar dat was gelukkig het enige obstakel onderweg, verder was het gewoon recht toe recht aan. Na 10 minuten lopen bereikten we ons doel, The Wolfman Panel. Nou, dit was de moeite van deze korte, warme hike absoluut waard hoor, wat een mooie petroglyhs waren dit. Zo duidelijk, zo apart…. we zagen hier weer figuren die we nog nergens eerder waren tegengekomen. Mensachtige figuren met klauwen in plaats van handen, een soort van uil, iets dat wel haast op een boot leek…. ’t Was wel jammer dat er veel kogelgaten in het paneel bleken te zitten, want verder verkeerde het echt in een bijzonder goede staat.

Zo, nu kregen ze ons voorlopig écht niet meer uit onze lekker koele auto. Het was tijd voor een flinke rit naar New Mexico, de komende nacht zouden we in Farmington slapen. Toen we daar aankwamen was het half 5 ongeveer, en we vroegen ons af of het kantoor van de BLM nog open zou zijn. Het zou wel handig zijn als we daar even informatie konden gaan inwinnen over de route die we morgen voor ogen hadden. Nu hadden we het adres van de BLM niet genoteerd, we moesten dus even afgaan op onze herinnering….. waar zat dat kantoor ook alweer? En ja hoor, we hoefden maar heel even te zoeken en toen stonden we toch echt op dezelfde parkeerplaats waar we vorig jaar ook al waren. Erg hè, dat we hier in Amerika de weg soms nog beter weten dan in ons eigen Brabant…. Maar helaas, de deur zat op slot. Eerst dachten we dat we gewoonweg te laat waren, maar het tijdstip bleek niet de reden te zijn van de gesloten deur. Want – zo lazen we op een briefje dat daar achter de ruit hing – het BLM-kantoor was verhuisd. We noteerden het nieuwe adres, en lieten TomTom even kijken hoe ver het hier vandaan lag. Oei, dat viel tegen…. we hadden toch echt geen zin om nog een half uur te gaan rijden met het risico dat we opnieuw aan een gesloten deur zouden staan. Dan maar zonder extra informatie op pad, morgen.