Gereden :    174 mijl

Nee hoor, het was helemaal niet erg dat we gisteren niet meer hadden kunnen informeren of de door ons geplande dirtroad er een beetje fatsoenlijk bij lag. Want onze route door Largo Canyon bleek wel héél eenvoudig begaanbaar te zijn. ’t Enige mogelijke probleem dat ons te wachten stond, dat was de San Juan River. Een brede rivier waar we dwars doorheen moesten rijden. Maar ook daarover kan ik hier geen spannende verhalen schrijven, want er was geen druppeltje water in de rivierbedding te vinden. De zanderige bodem was stevig genoeg, en de kleine helling aan de oever waarover we weer naar boven konden rijden was kinderspel voor onze Jeep. Dus al met al bleek deze rit veel makkelijker te zijn dan we van te voren hadden verwacht.

Kort na de oversteek stonden we in Crow Canyon, bij de trailhead. Op een bord van de BLM stond wat informatie: we zouden in dit gebied vooral petroglyphs aantreffen die een ceremoniële betekenis hebben. De oudste petroglyphs werden gemaakt door de Pueblo People, dat was tussen de jaren 500 en 900. Maar dat zijn er niet zoveel, de meeste petroglyphs zijn tussen de jaren 1500 en 1750 in de rotswand gekrast door de Navajo Indianen. Nadat we het bord hadden gefotografeerd, ’t is immers handig om dit soort info thuis nog eens rustig na te kunnen lezen, gingen we op pad. En al heel snel kwamen we de eerste petroglyphs tegen. De bekendste rotstekening hier is Monster Slayer, dat is een Godheid die altijd wordt afgebeeld met een verentooi op z’n hoofd, een ratel in zijn ene hand en een boog in de andere. Volgens een Navajo mythe wordt de aarde ook wel ‘the fourth World of the White Glitterling World’ genoemd, en de eerste mens die hier geboren zou zijn noemen zij Changing Woman. Zij was de moeder van Monster Slayer en diens tweelingbroer. Behalve de makkelijk herkenbare Monster Slayer zagen we nog heel veel andere figuren op de rotswand staan, veel daarvan verkeerden echt in hele goede staat. Niet voor niets wordt dit een van de betere rock art panels van het zuidwesten genoemd!

Alles lag lekker dicht bij elkaar, ondanks dat we ruimschoots de tijd namen voor al het moois waren we toch best snel klaar. Tijd genoeg dus om ook de nabijgelegen 44-panel te gaan bekijken. Daarvoor moesten we wel wat verder lopen, de afstand van de parkeerplaats tot aan de rotstekeningen bedroeg ongeveer 1300 meter. Gelukkig was het wat bewolkt, de temperatuur was veel draaglijker dan de afgelopen dagen dus de trail was prima te doen. Met behulp van de GPS liepen we rechtstreeks naar de juiste plek toe, waar we de rotstekening zagen die toch wel heel veel gelijkenis vertoont met het cijfer 44. Een keer rechtop, en een keer onderste boven. Helaas stond op het informatiebord van de BLM niet vermeld wat deze petroglyph nu eigenlijk betekende, maar we gaan er toch maar even van uit dat de Navajo iets heel anders in gedachten hadden dan het cijfer 44.

Eerlijk gezegd vonden we dit paneel een beetje tegenvallen. We zagen nog een mensfiguur, een beest, wat klauwen, maar ’t was toch echt minder mooi dan zojuist bij The Main Panel. Maar dat werd al snel helemaal goed gemaakt, want een kleine speurtocht in de nabije omgeving leverde een veel beter plekje op. Hoog in de rotswand stonden daar nog diverse mooie figuren op ons te wachten, we waren blij dat we die ontdekt hadden want dit maakte de hike dus wel echt de moeite waard. We hadden nu nog één petroglyph op het oog: The Big Warrior. Eigenlijk had ik verwacht dat we die tegen zouden komen toen we naar de parkeerplaats voor de 44-Panel reden, maar toen hadden we ‘m niet gezien. Op de terugweg bleek waarom, we vonden nu wel een paaltje maar het bordje dat daar zo te zien ooit op had gezeten was weg. De rotstekening lag niet direct langs de weg, maar verborgen achter wat struikgewas. Leuk dat we dit nu ook nog hadden gevonden, de petroglyph van deze koene strijder (die waarschijnlijk door de Pueblo People is gemaakt) mocht natuurlijk niet in onze verzameling ontbreken!

Zo, dit was dan toch echt de laatste rock art van deze vakantie, we zijn dit soort plekjes de laatste jaren steeds meer gaan waarderen maar voor nu was het  wel genoeg. Toen we de San Juan River weer waren overgestoken, merkten we dat het ondertussen wel heel erg bewolkt was geworden. Er zaten zelfs wat donderkoppen in de lucht! En dat met nog een lange dirtroad-route terug naar de bewoonde wereld in het verschiet! We hadden eigenlijk best wel zin om onze picknickspullen tevoorschijn te halen, maar het leek ons toch echt een beter idee om eerst maar eens een heel eind te gaan rijden.  Wat achteraf gezien niet nodig bleek te zijn, want het slechte weer zette niet door, het bleef gewoon de hele tijd droog.

We waren nog niet eens een volle dag in New Mexico, maar toch was het alweer tijd om deze staat achter ons te laten. Niet dat we ons hier niet langer zouden hebben kunnen vermaken, maar ja, we wilden ook nog een stukje Colorado zien. Dus zetten we koers richting Silverton, dat in een voor ons een compleet nieuw stukje Amerika ligt. We reden o.a. door de plaats Durango heen, een naam die ik al heel vaak heb zien noemen in reisverslagen van mede-Amerikagangers. Hoewel we alleen maar een zijkantje van deze stad meepikten, was al duidelijk te zien dat het daar erg toeristisch is, we zagen overal motels, hotels en souvenirwinkeltjes.

We hadden nu nog een uur rijden voor de boeg. En terwijl we zo – letterlijk – naar het hoge noorden reden, zakte de temperatuur voortdurend. Jee, ’t was koud hier in Colorado…… We verwachtten eigenlijk dat Silverton een tweede Durango zou zijn, wat kleiner misschien, maar wel met dezelfde uitstraling. Maar nee hoor, Silverton en Durango lijken totaal niet op elkaar, we belandden hier in Silverton echt in een heel andere wereld…. Het plaatsje was veel kleiner dan we vooraf dachten, de brede Main Street was verhard maar alle zijstraten waren onverhard. Veel van de huizen en winkeltjes waren beschilderd in de niet alledaagse kleuren paars, groen, blauw, oranje…..

Maar nu sla ik eigenlijk een stukje over….. want op het moment dat we Silverton binnenreden, zagen we vrijwel meteen een Visitor Center. Handig, want we wilden graag even navragen of we hier informatie zouden kunnen krijgen over de Yankee Girl Mine, die we morgen wilden gaan bekijken. Binnen zat een man achter de balie – leeftijd: richting pensioen – die enigszins verstoord leek te zijn door onze binnenkomst. We hadden hem wakker gemaakt, zo zei hij; het klonk serieus maar we gingen er toch maar van uit dat het bedoeld was als een niet al te geslaagd grapje. Onze vraag over de toestand van de onverharde weg die naar de Yankee Girl Mine gaat verraste hem; na enige aarzeling liet hij ons weten dat er helemaal geen weg naar toe loopt. Tenminste, hij woonde al meer dan 25 jaar in Silverton en hij had nog nooit van zo’n weg gehoord. Uhhh, wij hadden toch echt een You Tube filmpje gezien dat iemand had gemaakt vanuit een rijdende auto, dus dat er een weg liep wisten we toch eigenlijk wel zeker. Het was ons meteen duidelijk dat we hier in het Visitor Center niet op meer informatie hoefden te rekenen. Gelukkig gaf de man ons nog wel een tip waarmee we hopelijk wel iets konden: een paar blokken verderop zat een kantoortje van de National Forest Service, en dat was net vandaag voor het eerst dit seizoen open, misschien konden we daar meer informatie krijgen. We bedankten de man voor de tip, terwijl we zijn kantoortje verlieten zei hij nog dat hij nu gelukkig weer verder kon slapen. Wat een vreemde man, hij gaf ons echt het gevoel dat we hem maar wat hadden lastig gevallen……

En ook de man die in het kantoor van de NFS zat, liep niet over van enthousiasme toen we onze vraag aan hem voorlegden. Hij draaide er een beetje omheen, we konden niet peilen of hij niet wist hoe je bij de Yankee Girl Mine moest komen, of dat hij het om een of andere reden niet wilde zeggen. Waar waren we toch beland, wat een vreemde mensen woonden hier in Silverton!! We vroegen de man of hij nog andere tips voor ons had, er zouden enkele ghost towns in deze omgeving liggen en we wilden graag weten of die goed bereikbaar waren. Opnieuw aarzelende, ontwijkende antwoorden…. En toen, terwijl we eigenlijk al geen bruikbaar antwoord meer verwachtten, kwam er toch ineens een folder op de balie. Met daarin een duidelijke plattegrond die ons de weg zou wijzen naar Ghost Town Animas Forks, ten noorden van Silverton. De weg tot aan Animas Forks zou met onze auto goed te doen zijn, zo liet de man weten, het was overal geschikt voor auto’s met tweewielaandrijving. Alleen verder rijden, dát moesten we vooral niet doen. Want voorbij de Ghost Town zou de weg echt te slecht zijn. Kijk, dit was informatie waar we wat mee konden!

Zo, nu eerst een overnachtingsplek regelen. We reden een wat smoezelig uitziend motel maar gauw voorbij; bij het Red Mountain RV-park dat we daarna tegenkwamen wilden we het wel graag even proberen. Prima keuze, er was plek in een mooie cabin waar we het zeker wel een nachtje vol zouden houden. Nadat we ons daar geïnstalleerd hadden, was het dan toch echt tijd om het plaatsje Silverton wat beter te gaan verkennen. Ik moet zeggen, het was wel even wennen…. Lag dat aan de vreemde ontvangst in de beide kantoortjes, of aan die vrouw die zo nadrukkelijk even kwam kijken wat wij aan het doen waren toen we in een van de achteraf straatjes een kerkje fotografeerden….. Maar naarmate we langer rondliepen, begon Silverton ons steeds beter te bevallen. Wat een mooie gebouwen, sfeervolle uithangborden, kleine details zoals een waterton op het trottoir of een ouderwetse fiets tegen een gevel. Het had even geduurd, maar nu waren we toch echt helemaal óm: wat een leuk plaatsje was dit!

In een park zagen we een bijeenkomst van mensen in ouderwetse kleding. Jammer genoeg was ’t nét afgelopen toen wij daar aankwamen, de dames in lange jurken en de mannen in oude kostuums waren net aan het weggaan. Zonde, dit zou echt een heel leuk fotografie-onderwerp zijn geweest. We wandelden wat verder, en hé, daar kwamen we zomaar een bordeel tegen. Een voormalig bordeel, om precies te zijn, tegenwoordig is het een restaurant. Dat kwam goed uit, want het was al lang etenstijd. Terwijl we daar bij Natalia’s lekker zaten te smullen (even reclame maken voor dit prima restaurant!), hoorden we dat buiten op straat pistoolschoten klonken. Potverdorie, moesten we nu ook nog deze shoot-out missen…. want om nu ons eten koud te laten worden leek niet echt een goed idee.

Gereden :    151 mijl

’t Eerste dat we doen nadat we wakker zijn geworden, is even naar buiten kijken. En wat denk je: we zagen een stralend blauwe lucht!! En daarna gaat altijd meteen de laptop aan, even kijken of het thuisfront nog iets te zeggen heeft. En wat we daar zagen was nog veel mooier, onze kleindochter keek via de webcam vanuit Utrecht zomaar onze cabin in. Super hoor, om zo ’s ochtends in alle vroegte dat enthousiaste stemmetje “Opa” en “Oma” te horen roepen. En dat blije gezichtje, want ze had een oranje ballon gekregen die ze ons nu graag wilde laten zien. Nou, onze dag had niet beter kunnen beginnen; even later vertrokken opa en oma in opperbeste stemming richting Animas Forks, de gerenoveerde ghost town 12 mijl verderop.

Ondanks de regenbui van gisterenavond lag de dirtroad er prima bij. Onderweg zagen we al diverse oude mijngebieden, één ervan was zelfs nog in gebruik. De meeste gebouwen waren niet echt fotogeniek, alleen in het in 1873 gestichte plaatsje Howardsville vonden we The Little Nation Mill best wel de moeite waard. Toen we er al een heel stuk van de rit op hadden zitten, kwamen we tot onze verbazing ineens een bord tegen waarop stond vermeld dat vanaf dat punt 4x4 noodzakelijk was. En dat terwijl die man ons gisteren toch echt verteld had dat Animas Forks makkelijk te bereiken zou zijn met een gewone personenauto. Okay, we hadden een 4x4 Jeep onder onze kont, dus natuurlijk konden we het wel gewoon even gaan proberen…. Maar ’t zat me al gauw niet echt lekker, de weg verslechterde zienderogen en die afgrond rechts naast ons was ook niet goed voor m’n zelfvertrouwen. Wat ik altijd het meest vervelend vind in dit soort situaties, is dat je niet weet wat er nog gaat komen. En of je, als je een stuk tegenkomt dat écht te slecht is, wel de ruimte zult hebben om te keren. Animas Forks stond sowieso niet echt hoog op ons verlanglijstje, we besloten dan ook om het risico niet te nemen. Omdraaien dus, en terugrijden naar Silverton.

Waar we nog even geprofiteerd hebben van het feit dat het licht nu veel beter was dan de avond ervoor, we hebben nog gauw wat foto’s gemaakt van dit leuke plaatsje. Ons volgende doel was de rit over de fameuze Million Dollar Highway, met daarbij natuurlijk ook even een uitstapje naar de Yankee Girl Mine. Nu moet ik bekennen dat wij op zich niet veel met berglandschappen hebben, het is wel mooi natuurlijk maar we hebben er gewoon veel minder een klik mee dan met woestijnlandschappen. Maar bij deze vakantie hadden we er heel bewust voor gekozen om ook de staat Colorado eens wat beter te gaan bekijken, en tja, daar horen dan toch zeker ook berglandschappen bij. Vandaar dus de Million Dollar Highway. En, ik moet zeggen, het was echt een mooie rit. Een must voor liefhebbers van dit soort ritten, en voor ons toch ook zeker erg de moeite waard…. De ene haarspeldbocht na de andere, ruige rotswanden, donkergroene bomen met opvallende lichtgroene bomen daartussen….. De aanleg van deze weg heeft ongetwijfeld kapitalen gekost, we denken dat de naam zo’n beetje de kosten per mijl aangeeft!

We wisten inmiddels dat we de Yankee Girl Mine zouden kunnen vinden aan de onverharde County Road 31. En dat het begin en het einde van die weg allebei uitkwamen op de Million Dollar Highway. Wat we alleen niet wisten, dat was welk van de beide uiteindes van die weg we nu het beste in konden rijden. In eerste instantie gokten we verkeerd, we reden weliswaar County Road 31 op maar de weg werd meteen al vreselijk slecht en bovendien kwamen we ook meteen al terecht bij een splitsing waar niet duidelijk was of we nu de linker- of de rechtertak zouden moeten volgen. Niet doen, dus. Terug naar de Million Dollar Highway. Gelukkig vonden we ook het andere uiteinde van de weg, en hier ging het beter. De weg was wel nog erg nat, en Hans is diverse keren uitgestapt en een stukje vooruit gelopen om voorbij een onoverzichtelijke bocht te kunnen kijken. Maar gelukkig bleef het overal goed genoeg begaanbaar. Voor een SUV, tenminste, met een gewone personenauto zou dit niet gelukt zijn.

En ineens, daar was ie dan: de Yankee Girl Mine! Wauw, dit was echt net zo mooi als we van te voren al hadden gehoopt, wat een schitterend plekje hadden we toch weer bereikt. De Yankee Girl Mine is omstreeks het jaar 1882 gebouwd door ene meneer Robinson, die hier zilvererts had ontdekt. En al één maand nadat de mijn in gebruik was genomen, verkocht hij het voor het lieve sommetje van 125.000 dollar! Achteraf gezien was hij toch wat te voorbarig, want de mijn heeft voor maar liefst 8 miljoen dollar aan goud-, zilver- en kopererts opgebracht. Uiteraard kwamen wij nu niet hier om goud en zilver te zoeken (al zou het natuurlijk wel een leuke bijkomstigheid zijn geweest als we wat goudklompjes hadden gevonden!), maar om foto’s te maken. En dat viel helaas nog niet mee….. aan de voorzijde van het mijngebouw hadden we ontzettend veel last van het zonlicht dat op het hout weerkaatste, het was haast niet mogelijk om de belichting vanaf deze kant acceptabel te krijgen. De meeste foto’s hebben we daarom gemaakt vanaf de zijkant. Ook mooi, maar veel variatie in de compositie was er nu niet mogelijk. Maar, geloof me, ook ondanks de moeilijke fotografie-omstandigheden hebben we enorm genoten van ons bezoek aan deze mijn. We zijn echt blij dat we onze zoektocht niet te snel hebben opgegeven.

We gingen terug naar de Million Dollar Highway, die overigens voorbij het plaatsje Ouray duidelijk minder mooi werd. Ons einddoel van vandaag was de plaats Montrose, waar we onszelf verwenden met een wat luxere motelkamer dan gebruikelijk, in de Best Western. Compleet met bubbelbad, dat was een primeur voor ons! Maar natuurlijk gingen we niet meteen op onze kamer zitten, want hier bij Montrose lag nog een Nationaal Park op ons te wachten. Black Canyon of the Gunnison, om precies te zijn. Black Canyon is een van de steilste, donkerste en meest ruige canyons van Amerika, en dus echt iets wat wij ooit gezien moeten hebben! Op sommige plekken is de kloof maar liefst 600 meter diep, en op de meeste plaatsen is de overkant niet verder dan 450 meter weg. Helaas….. ook nu zat het weer wat tegen. Vanochtend zouden we, bij de Yankee Girl Mine, graag bewolking hebben gehad. En hier, in Black Canyon, zouden we nu juist een stralend zonnetje op prijs hebben gesteld. Maar nee hoor, de zon had zich inmiddels verborgen achter een stapel grauwgrijze wolken, en er viel nu vrijwel geen licht meer in de toch al zo donkere kloof. Black Canyon is echt een kijkpark, geen doe-park. Het bestaat hoofdzakelijk uit viewpoints, die je steeds weer een andere blik in de kloof bieden. Ik vermaakte me er prima hoor, ik vond het erg leuk om de prachtige structuur van de vulkanische rotswanden te bestuderen en te luisteren naar het geluid van de Gunnison River die een paar honderd meter lager met veel geweld tussen de rotswanden door stroomde. Hans had duidelijk iets minder met het park dan ik, alleen maar viewpoints bezoeken is toch echt minder leuk dan ergens ronddwalen en zelf de mooie plekken zoeken. En eigenlijk moet ik hem daar wel gelijk in geven, ik vond Black Canyon of the Gunnison een prachtig park en ik ben blij dat ik het gezien heb, maar het heeft mijn favorieten-lijstje niet gehaald.

Net buiten het park kan je via de steile, bochtige East Portal Road naar beneden rijden, helemaal tot aan de rivier. En uiteraard hebben wij dat ook gedaan. Wat een verschil zeg, met het park zelf. The Gunnison River kabbelde hier lekker rustig tussen de lage, puntige rotswanden door. We vonden het een ideaal plekje om te picknicken, we hebben ons lekker langs de oever geïnstalleerd met onze stoelen en koelbox. Terwijl we daar zaten te eten, zag ik een fietser via de East Portal Road naar boven rijden. Jee, wat ging dat moeizaam…… hij slaagde er niet in om een rechte lijn aan te houden, hij slingerde van links naar rechts over de weg heen. Zou hij echt van plan zijn om al die vijf steile mijlen naar boven toe te gaan fietsen??

De zon leek wat terrein te winnen op de wolken, we besloten dan ook om nog even naar het park terug te rijden in de hoop dat het licht nu wat beter zou zijn. Onderweg zagen we onze arme eenzame fietser ook nog zwoegen, hij was nog maar nauwelijks opgeschoten. Wel knap hoor dat hij dit zo volhield! Onze tweede fotosessie in Black Canyon leverde helaas niet veel extra’s op, want de zon had er al geen zin meer in. We zijn dan ook wat eerder dan gepland naar ons motel gereden. Even lekker bubbelen!!

Gereden :    76 mijl

’t Is vaak erg druk op de Bear Lake Road in Rocky Mountain National Park, en de kans dat je er geen vrije parkeerplek kunt vinden is dan ook groot. Nu was dit probleem gelukkig heel makkelijk op te lossen: we gingen gewoon lekker vroeg op pad! Het bleek dat er wel meer mensen op dit idee waren gekomen, want om 7 uur ’s ochtends mochten we al achteraan sluiten in een file…. Die overigens niet het gevolg was van een heel groot verkeersaanbod, maar van wegwerkzaamheden: de Bear Lake Road werd gerenoveerd. Grondig gerenoveerd, mag ik wel zeggen, er stond zoveel werkmaterieel dat we ons weer even in Nine Mile Canyon waanden. We hadden trouwens wel geluk hoor, dat we op dit vroege tijdstip waren gekomen. Want, zo hoorden we achteraf, vanwege de wegwerkzaamheden werden er vanaf 9 uur ’s ochtends geen personenauto’s meer op de weg toegelaten. Alle bezoekers verplicht met de shuttlebus, dus!  Maar wij mochten nog gewoon lekker met de eigen auto de 10 mijl lange route afleggen. Met wat oponthoud hier en daar, maar al met al viel dat gelukkig wel mee. En op de parkeerplaats hadden we volop plek, uiteraard.

Het was nu al heel wat dagen geleden dat we voor het laatst serieus gehiked hadden….. het werd tijd om onze beenspieren weer eens aan het werk te zetten. Nou, die beenspieren hielden zich prima hoor, die hadden niet echt veel moeite met de klim naar Nymph Lake. Maar mijn adem….. na 5 minuten lopen was ik al aan het puffen en het hijgen alsof ik net de marathon had gelopen! Gelukkig kon ik even op adem komen toen we het meertje bereikten, want uiteraard moesten er hier foto’s worden gemaakt. Het tweede deel van onze hike ging beter; okay ik was nog wel wat buiten adem hier en daar maar dat lag dan vooral aan de breathtaking scenery. Want hoe hoger we kwamen, hoe mooier het werd. Tijdens het eerste deel van de trail hadden we vooral tussen de bomen door gelopen, maar nu werden de rotsachtige pieken van de Rocky Mountains steeds duidelijker zichtbaar. Dream Lake was ons tweede meer aan deze trail. Een prachtig plaatje hoor, het water, de dichtbegroeide oevers, en op de achtergrond de ruige grijze rotsen die deels nog onder de sneeuw zaten. Net voorbij Dream Lake lag er zelfs nog een dikke laag midden op het wandelpad. Dat liep niet echt makkelijk, ik was dan ook blij dat we vrij snel alweer de vertrouwde rotsbodem onder onze voeten voelden. 

Na opnieuw een flinke klim bereikten we het derde meer, Emerald Lake. Waar ik een tijdlang op een heerlijk plekje op de rotsachtige oever heb zitten rusten terwijl Hans foto’s aan het maken was. Okay, wij zijn vooral van de woestijnlandschappen, van dor, droog en stoffig. Maar wat heb ik hier zitten genieten van deze totaal andere omgeving, ook dit heeft absoluut z’n charme. Rocky Mountain National Park steeg op dit moment behoorlijk in mijn achting!

Via dezelfde route zijn we weer teruggelopen naar de parkeerplaats. Jammer dat we nergens picknicktafels zagen, nu moesten we – heel ongezellig – onze stoelen naast de auto zetten en daar onze boterhammen smeren. Maar ach, het was wel heel wat beter dan die parkeerplaats van gisteren, bij de Walmart. Zo, onze honger was gestild en onze voeten waren uitgerust, waarom niet even fanatiek doen en nog een stuk gaan lopen? Want we wilden toch ook wel graag Alberta Falls gaan bekijken. Terwijl we daar naar toe liepen, sloeg het weer ineens flink om. Geen helderblauwe lucht meer boven ons hoofd, maar grauwe wolken…. We voelden zelfs wat druppels zo nu en dan, maar gelukkig, een echte regenbui bleef ons bespaard. We waren er niet echt rouwig om hoor, dat het niet meer zonnig was, een waterval fotograferen is immers veel makkelijker als het bewolkt is!

Toen we weer terug waren bij de auto had ik het echt wel even gehad. We hadden nu bij elkaar toch wel een kleine 10 kilometer gelopen en daarbij flink wat hoogteverschillen overbrugd, beenspieren en voeten lieten me weten dat ze het wel genoeg vonden voor vandaag. Maar ja, we stonden hier wél op de Bear Lake Trailhead en we hadden Bear Lake zelf nog helemaal niet gezien! Nou vooruit, dat hele korte wandelingetje moest dan ook nog maar even…… Het kostte ons maar een paar minuten om naar het meer toe te lopen. En daar kwamen we al snel tot de conclusie dat Bear Lake ons minder inspireerde dan de drie andere meren die we vandaag al hadden gezien. We zijn dan ook niet, zoals de bedoeling was, helemaal om het meer heengelopen. Gauw even een paar foto’s maken, en terug naar de auto. Het was mooi genoeg geweest voor vandaag.

Hoewel, we hadden nog wel een stukje middag over, zonde om nu al naar Estes Park terug te rijden. Lopen hadden we genoeg gedaan, maar een stukje rijden klonk nog wel heel aantrekkelijk. Aan de Bear Lake Road kregen we opnieuw te maken met oponthoud, al was dat wel heel leuk oponthoud deze keer. Langs de weg stonden drie elks (volgens mij is de beste vertaling: wapiti-herten) lekker pootje te baden in een ondiep kreekje.  Het waren best wel grote beesten maar toch denken we dat ze nog vrij jong waren, zeker bij twee van de herten leken de geweien nog niet volgroeid te zijn. Ik denk dat we zowat tien minuten hebben staan te genieten daar, van dit mooie schouwspel. Toen hadden de herten er weer genoeg van, en verdwenen ze in het struikgewas. En wij weer in de auto.

Via de Trail Ridge Road zijn we verder het berglandschap van de Rocky Mountains ingereden. Helemaal tot aan het Alpine Visitor Center. En koud dat het daar was…. echt ijzig koud. Ja, wat wil je ook, op deze hoogte (bijna 3600 meter!) en met een loeiharde, snijdende wind. Buiten de auto was het echt niet om uit te houden, we zijn dan ook maar weer snel ons warme Jeepje ingevlucht en via dezelfde route waarover we net naar boven waren gereden, weer naar het dal gegaan. De Trail Ridge Road was wel mooi, maar het “Rocky Mountain National Park is mooier dan ik vooraf verwachtte”-gevoel dat ik bij Emerald Lake had ervaren, kwam er nu toch echt niet aan te pas. Als het om mooie bergwegen gaat, doen mij dan de Million Dollar Highway maar, die was me duidelijk beter bevallen.

Kort voordat we het park uitreden zagen we veel auto’s in de berm staan, en mensen met fotocamera’s er naast. Een overduidelijke hint dus, daar was iets te zien. Het bleek om een nest met jonge uilen te gaan, hoog boven in een boom. Eén uil keek voortdurend heel nieuwsgierig over de rand van het nest heen, die wilde wel eens zien wat voor vreemde wezens daar beneden op de grond stonden. Wij hebben hier natuurlijk even dankbaar gebruik van gemaakt, dankzij onze telelens kregen we de uil mooi in beeld. Jammer genoeg waren de broertjes en zusjes (?) van het dier wat meer verlegen, we zagen wel wat beweging net boven de nestrand maar de koppies bleven veilig binnenboord. Nou, dit was wel een hele leuke afsluiting van ons bezoek aan dit park, toch!

Denver en tornado’s…. dat was een combinatie die ons niet echt bekend in de oren klonk. We waren dan ook best wel verbaasd toen we hoorden dat er vandaag ergens vlak bij Denver een tornado zou zijn waargenomen. Geen slachtoffers en geen schade gelukkig, maar toch….. Waren wij even blij dat het slechte weer deze avond in Estes Park beperkt bleef tot een bescheiden onweersbuitje.