Gereden:  177 mijl

Vandaag zouden we voor het eerst tijdens deze vakantie weer op bekend terrein komen. In Redwood National Park in de staat Californië, om precies te zijn. Dit park hadden we in het jaar 2004 ook al eens bezocht, samen met Melanie en Rob, en omdat het ons toen zo goed was bevallen wilden we er heel graag nog eens naar toe. Maar voor het zover was, hadden we eerst nog een klein stukje Oregon te goed.

Het zuidelijke deel van de Oregon kustroute is naar onze mening beduidend mooier dan het noordelijke deel. Simpelweg omdat je hier ook daadwerkelijk de kustlijn ziet, in plaats van alleen maar bomen. Op diverse plekken stonden er mooie ruige seastacks in het water; uiteraard hebben we de auto een aantal keer aan de kant gezet om daar even naar te kijken. Met een grauwe, grijze bewolking op de achtergrond kwamen die seastacks niet echt tot hun recht, we hebben er dan ook geen moeite voor gedaan om ze op de foto vast te leggen.

De enige serieuze fotostop die we hebben gemaakt was in het plaatsje Gold Beach, bij de Rogue River. Daar ligt het scheepswrak Mary D. Hume, een boot met een lange geschiedenis. Die geschiedenis startte in het jaar 1880, toen ene meneer R.D. Hume een 43 meter lange White Cedar Tree langs de Rogue River liet omhakken omdat hij een vissersboot voor zijn onderneming nodig had. De boot, die de naam van zijn vrouw kreeg, werd op 21 januari 1881 in gebruik genomen. Pas 97 jaar later, in de zomer van 1978, is de Mary D. Hume op eigen kracht naar ‘haar laatste rustplaats’ gevaren. Het is daarmee van alle commerciële boten aan de Pacific Coast het vaartuig dat het langst actief in gebruik is geweest, en daarbij is het ook uniek dat de boot gedurende al die tijd dezelfde naam heeft behouden. De boot is nu een mooi object voor fotografieliefhebbers, al vrezen we dat ze wat dat betreft ook haar beste tijd heeft gehad. De kajuit bleek namelijk veel verder vervallen te zijn dan op foto’s die we op internet hadden gevonden, we vragen ons af hoe lang het nog zal duren voordat er van de bovenzijde niet veel meer over zal zijn.

Zo rond het middaguur reden we Redwood National Park in. De 8 mijl lange Newton B. Drury Scenic Parkway loopt midden door een Redwoodbos heen, net zoals negen jaar geleden maakte deze rit ook nu veel indruk op ons. Destijds hadden we in dit park alleen maar enkele korte trails gelopen. Deze keer moest er toch minstens één langere wandeling worden gemaakt, zo hadden we afgesproken. We hadden nog een lekker lange middag voor ons, het was droog en gelukkig niet al te warm, dus een trail van 9 kilometer zat er voor vandaag zeker wel in. De auto werd geparkeerd bij het Prairie Creek Visitor Center, de sandalen werden omgeruild voor stevige wandelschoenen, en we gingen op pad.

Tijdens de West Ridge Trail moesten we klimmen. Veel klimmen. Het wandelpad was op veel plaatsen zo smal, dat we noodgedwongen achter elkaar moesten lopen. De meeste bomen waren groot, en sommige bomen waren zelfs héél groot. Meestal staan we zelf niet zo vaak op de foto, we zijn nu eenmaal veel minder fotogeniek dan de meeste watervallen, seastacks of onze gebruikelijke hoodoo’s en badlands. Maar deze keer vroeg Hans me wel diverse keren of ik een stukje vooruit wilde lopen, zodat hij mij samen met zo’n enorme Redwood kon fotograferen. Want alleen op die manier kan je écht laten zien hoe groot die bomen zijn. Op gegeven moment bereikten we de splitsing van de West Ridge Trail met de Zig Zag Trail. Voor ons het teken dat het zwaarste deel van de wandeling nu achter de rug was, vanaf hier zou het deels berg af zijn, terwijl we ook nog een vrij vlak gedeelte zouden tegenkomen. Nu vind ik berg af vaak nog lastiger dan berg op, maar dat viel tijdens deze wandeling gelukkig heel erg mee. We hadden hier niet te maken met de rotsachtige ondergrond die het me tijdens de hikes in Columbia River Gorge toch wel diverse keren vrij lastig had gemaakt, een gelijkmatig bospad loopt toch heel wat makkelijker. Zelfs berg af.

Een van de mooiste delen van onze wandeling kwam halverwege, toen we afdaalden via de Zig Zag Trail. Monster Redwoods, zo noemen ze de bomen die hier staan. En dat zegt al genoeg, denk ik zo. Niet alleen de grootte van de bomen was indrukwekkend, ook de kleinere details waren mooi om te zien. Zoals de boomschors, bijvoorbeeld. Het pad waarover we weer terugliepen naar het Visitor Center heette de Prairie Creek Trail. Ook hier werden we getrakteerd op twee bijzonder mooie groepen Redwoods. En zowaar ook nog, tot onze grote verrassing, op een klein gebied met regenwoudachtige begroeiïng.

Gereden:  166 mijl

Soms zie je borden langs de weg staan met de tekst “Report Drunk Drivers”. Hans z’n opmerking van deze ochtend was dat ze hem ook wel zouden kunnen aangeven, zo was hij over de weg aan het slingeren met onze auto. Oorzaak: geen drank, maar een oneindig aantal bochten. De Orr Springs Road was een van de meest bochtige weggetjes die we ooit gereden hebben, er zat haast geen recht stuk tussen. Prachtig zoals we vanaf de hoog gelegen gedeeltes de glooiende heuvels in konden kijken, alleen al deze aanrijroute maakte onze ochtend tot een succes.

Na al het gekringel bereikten we de parkeerplaats van Montgomery Woods State Natural Reserve, een Redwoodpark dat op het allerlaatste moment nog in ons roadbook terecht was gekomen. Niet vanwege de bomen, die hadden we natuurlijk in Redwood National Park al volop gezien, maar vanwege de prachtige combinatie van de Redwoods met kleine waterpoelen en een kreekje. De foto´s die we daarvan hadden gevonden zagen er veelbelovend uit.

Op de parkeerplaats van het park stond een bord met een verontrustende mededeling. Er zouden de laatste tijd vaak auto-inbraken plaatsvinden, zo stond er vermeld. Niet leuk om zoiets te lezen als je net op het punt staat om aan een wandeling te beginnen. Maar ach, bij Shi Shi Beach hadden we de auto veel langer op een ‘gevaarlijke’ plek moeten laten staan en daar was het ook allemaal goed gegaan. Dus ook nu lieten we ons niet afschrikken, we gingen gewoon op pad.

De eerste paar honderd meter moesten we klimmen. Flink klimmen zelfs, het pad ging best wel steil omhoog. Eenmaal boven bereikten we een open plek met hoge Redwoods er omheen, met grote knoesten aan de onderzijde van de stam. Zo, dit was een indrukwekkende binnenkomst! We moesten even zoeken hoe de trail vanaf hier verder ging, toen we het pad eenmaal gevonden hadden ging het verder heel gemakkelijk. In 2008 heeft er een flinke brand gewoed, en dat was uiteraard nog heel goed te zien. Vooral in het begin kwamen we veel zwartgeblakerde bomen tegen, maar ook verderop waren de gevolgen van de brand nog duidelijk zichtbaar. Via een paar bruggetjes staken we een moerassig gedeelte over. Of, beter gezegd, het gebied dat normaal gesproken vrij moerassig is. We hadden pech dat 2013 tot nu toe heel droog was verlopen, er stond duidelijk veel minder water dan op het moment dat de foto’s die we op internet hadden gezien waren gemaakt. Geen mooie combinatie dus van bomen en water, waar we op hadden gehoopt. Maar toch waren we dik tevreden met deze wandeling hoor, het was een prima afsluiting van onze vier Redwood-dagen. En dat goede gevoel werd nog beter toen we de auto ongeschonden op de parkeerplaats aantroffen!

We wilden in het kleine kustplaatsje Gualala gaan overnachten. En omdat we het niet aandurfden om daar op de bonnefooi naar toe te gaan, hadden we alvast een kamer gereserveerd. Toen we in Gualala arriveerden was het nog veel te vroeg om al in te checken, we reden ons motel dan ook voorbij. Eerst maar eens gaan kijken of Salt Point State Park, een stukje verder naar het zuiden, ons net zo goed zou bevallen als het vergelijkbare Bean Hollow State Beach dat we drie jaar geleden hadden bezocht.

Vanwege de bezuinigingen waren sommige delen van Salt Point State Park afgesloten. En laat daar nou net Stump Beach bij zitten, het gedeelte van het park waarin wij het meest waren geïnteresseerd. We hadden thuis op Google Earth al gezien dat de parkeerplaats met een hek was afgesloten, maar ook dat er daar vlakbij wel een beperkt aantal pull-outs langs de weg lagen. Parkeren leek dus geen probleem te zijn. Maar of de 400 meter lange trail naar Stump Beach toegankelijk zou zijn, dat wisten we dus niet. En er was maar één manier om daar achter te komen, namelijk door het gewoon maar eens ter plekke uit te proberen.

Het begon goed, we vonden een vrije pull-out dicht bij de afgesloten parkeerplaats. De trail naar het strand was makkelijk te vinden en goed begaanbaar. Alleen het allerlaatste stukje, daar werd het wel even lastig. We moesten daar een stuk omlaag klimmen, en het was duidelijk dat het pad niet meer werd onderhouden. Door erosie was de afdaling helemaal verbrokkeld, het was dan ook alleen maar mogelijk met een beetje kunst- en vliegwerk beneden te komen. En ja, wat nu…… nergens zagen we de mooie tafoni-rotsen waarnaar we op zoek waren…… We zagen wel een pad dat behoorlijk steil omhoog ging, aan de linkerkant van het strandje. Hans besloot om op verkenning uit te gaan, we hadden onze portofoons bij ons dus hij zou het me laten weten als ik de klim omhoog ook moest gaan wagen. Terwijl ik op zijn berichtje wachtte, keek ik of ik ergens een beschut plekje zou kunnen vinden. Want het was ijzig koud daar aan de kust, en de keiharde wind blies die kou dwars door m’n fleecejack heen…..

Na een tijdje liet Hans me weten dat ik ook boven moest komen. Dus wind en kou trotserend worstelde ik mezelf omhoog, toen ik de top van de klif bereikte werd het pad gelukkig weer vlak. Voor me – een heel stuk lager dan waar ik stond – zag ik de oceaan. En rechts lag het zandstrandje. Hans zag ik nergens, maar de enige mogelijkheid was om de rand van de klif naar links toe te volgen dus dat heb ik toen maar gedaan. En zo zag ik op gegeven moment de tafoni-rotsen verschijnen, en hoe verder ik liep, hoe meer het er werden. En ze werden ook nog eens steeds mooier!

Hans was uiteraard al druk bezig met het fotograferen van al dat moois. Hij vertelde me dat hij eerst nog even had getwijfeld of de onderneming wel de moeite waard was, maar wat was hij blij dat hij ondanks die aarzeling toch nog een stuk was doorgelopen. En ik kon hem alleen maar gelijk geven, Salt Point State Park mag tot de hoogtepunten van onze vakantie worden gerekend! Alleen al al die kleuren: we zagen rotsen in allerlei tinten grijs, van heel licht tot heel donker. Met daar tussendoor ook veel lichtbruin gesteente. Aan de ene kant omlijst door velden vol met gele en paarse bloemetjes, terwijl aan de andere kant het blauwe oceaanwater en de witte schuimkoppen van de branding te zien waren. De grillig gevormde rotsen zaten op veel plaatsen vol met kleine en wat grotere gaten, de zogenaamde tafoni. Volgens de geleerde dames en heren zouden deze gaten zijn ontstaan doordat er water in de rotsen is gesijpeld, waarna door een chemische reactie het gesteente van binnenuit is uitgehold. Ondertussen vindt aan de buitenzijde ook nog de gewone erosie plaats, waardoor het gesteente rondom de gaten wegslijt en de gaten dus aan de buitenzijde zichtbaar worden. En dat heeft weer tot gevolg dat Hans en Henriëtte vanuit het verre Nederland helemaal naar Noord-California reizen om dat verschijnsel te gaan bekijken….

Dit was een gebied waar we zomaar rond konden dwalen, zonder trail, zonder pad, gewoon lekker zelf op zoek gaan naar de meest fotogenieke details. Zo was het bijvoorbeeld erg leuk dat we zelfs een heuse arch vonden. We genoten volop, dit is een van onze meest favoriete manieren van ‘Amerika beleven’.

Op gegeven moment hoorden we een helikopter aankomen. Die begon rondjes te cirkelen precies boven ons, we vroegen ons op gegeven moment zelfs af of ze het op ons gemunt hadden. Waren we hier misschien illegaal? De parkeerplaats was weliswaar afgesloten, maar voor zover we wisten was het niet verboden om dit gebied in te lopen. Die helikopter bleef steeds maar terugkomen, dat was best irritant. Maar uiteindelijk vloog ie toch weg, en hadden wij onze rust weer terug. We zagen nu wel in de verte twee wandelaars aankomen, niet vanaf de noordelijke kant waar wij vandaan waren gekomen maar helemaal vanaf het zuiden. Toen ze dichterbij waren zagen we dat het gewoon toeristen waren, geen Rangers dus die door de bemanning van de helikopter op onze aanwezigheid waren geattendeerd. Zo, die twee dames hadden een flinke wandeling achter de rug, de dichtstbijzijnde trailhead vanaf de zuidzijde lag hier immers best een eind vandaan.

Nog één prachtig moment maakten we mee. Gisteren zagen we een roofvogel voor onze auto vliegen, nu waren we getuige van een andere roofvogel die vlak boven onze hoofden een hele show weggaf. Wat is dat indrukwekkend, zo’n prachtig beest dat zich met gespreide vleugels op de thermiek laat ronddraaien. Na een paar minuten vloog de roofvogel weg, en konden wij onze verder met onze terugtocht naar de auto.

We reden terug naar Gualala, ondertussen was het natuurlijk een heel stuk later geworden dus inchecken zou nu wel moeten lukken. De eigenaresse van het motel wilde graag weten waarom wij om een kamer op de begane grond hadden gevraagd, waren we misschien gehandicapt? Huh…..  die vraag hadden we nog nooit eerder gehoord. Zagen we er zo krakkemikkig uit, vandaag? Wat bleek, de laatste kamer die zij op de begane grond nog vrij had, was een kamer voor minder-validen. En als er vanavond nog iemand met een handicap bij het motel zou komen vragen of er een kamer vrij zou zijn, dan was zij wettelijk verplicht om die kamer aan die persoon te geven. We mochten de kamer wel hebben, maar alleen als we bereid waren om – indien nodig – later vandaag nog naar boven te verhuizen. Nou, dat risico wilden we wel nemen hoor, we hebben de kamer op de begane grond gewoon lekker aangehouden.

Montgomery Woods State Natural Reserve was de allerlaatste bezienswaardigheid die we, een paar weken geleden nog maar, aan ons roadbook hadden toegevoegd. Bowling Ball Beach was juist een van de allereerste plekjes die onze aandacht had getrokken, dat strand stond al bijna een jaar op ons verlanglijstje. We waren er eerder vandaag al langs gereden, maar toen hadden we het overgeslagen omdat het op dat moment vloed was. En om de kleine ronde rotsen waaraan het strand haar naam te danken heeft te kunnen zien, moet je er toch echt met eb naar toe.

En zo stonden we dus om half 8 ‘s avonds opnieuw op het strand. Bij al die bowlingballen die de natuur daar net op de rand van water en zand heeft neergelegd. Zonsondergang zou het gaan winnen van laagtij, zo wisten we al. We hoopten dat het water nog voordat het donker werd laag genoeg zou staan, zodat we dit aparte verschijnsel goed zouden kunnen zien. De kleine ronde rotsen lagen nog best ver onder water, de bovenzijde kwam bij elke terugtrekkende golf wel even boven maar het grootste deel bleef nog onzichtbaar. Langzaam aan zagen we ze verder tevoorschijn komen, waardoor het effect ook steeds leuker werd. Natuurlijk wilden we ze van zo dichtbij mogelijk fotograferen, tja dan kom je dus tot de ontdekking dat sommige golven nét even verder het strand op komen…… we moesten heel goed opletten om geen natte voeten te krijgen. Wat niet altijd even goed lukte!

We zijn op Bowling Ball Beach gebleven totdat het echt te donker werd om nog foto’s te kunnen maken. Gelukkig hadden we er aan gedacht om onze zaklamp mee te nemen, want vlak voordat we het strand verlieten moesten we over wat driftwood heen klimmen en we kregen ook nog te maken met een niet meer helemaal in tact zijnde ladder die we moesten gebruiken om weer boven op de klif te kunnen komen. Met het licht van de zaklamp erbij was dat goed te doen. Daarna nog een rit door het donker, terug naar Gualala. Straatverlichting was er niet, maar de weg was wel heel goed zichtbaar dankzij talloze reflectoren.

Gereden:  174 mijl

Toen we in onze auto stapten, om 8 uur ’s ochtends, zaten er nog een dikke 100 mijl tussen ons en onze laatste overnachtingsplaats van deze vakantie, San Francisco. Onderweg kwamen we Salt Point State Park weer tegen, en omdat het ons daar gisteren zo goed was bevallen besloten we om nu ook het zuidelijke deel van dit park te gaan bekijken. Het bleek al snel dat we de beide delen van dit park compleet in de verkeerde volgorde hebben gezien. Bij Gerstle Cove – het zuidelijke deel - was het best mooi hoor, maar toch……Er was wel tafoni, maar veel minder dan bij Stump Beach.En er waren wel mooie rotsen, maar de vormen waren net wat minder grillig, wat minder speciaal. En ook al die vrolijke gele bloemetjes ontbraken hier. Het gebied was ook veel kleiner, waardoor dat ‘lekker ronddwalen’ dat we zo fijn vinden hier niet aan de orde was. Kortom, achteraf gezien hadden we ons dit uitstapje kunnen besparen.

Via de kustweg reden we nu verder naar het zuiden. Het weer was heel wisselvallig, op het ene moment scheen de zon volop, op het andere moment kwamen er dikke flarden mist vanuit de oceaan het land binnenwaaien. Langs de kant van de weg zagen we een man achter een schildersezel zitten, hij was blijkbaar de kustlijn aan het schilderen. Alleen was er van de kust niet veel te zien, het was hartstikke mistig daar. Waarop Hans heel droog zei: “Ik hoop maar dat ie veel grijze verf heeft meegenomen!”

Kort voor we San Francisco bereikten, zijn we voor een omweggetje nog Point Reyes National Seashore in gereden. Met één speciaal doel, de prachtige bomenrij die daar een oprijlaan flankeert. Aan het einde van die oprijlaan staat het historische gebouw waarin ooit het radiostation RCA Coast Station KPH was gehuisvest, tegenwoordig biedt het onderdak aan medewerkers van de National Park Service. Het ging om cypressen, om de Monterey Cypress, om precies te zijn. Deze boomsoort is goed bestand tegen een zoute omgeving, vandaar dat die dus veel voorkomt in kustgebieden. De meest bekende Monterey Cypress hadden we jaren geleden al ooit gezien. Die Lone Cypress, aan de 17-Mile Drive bij de plaats Monterey, wordt wel ooit ‘de meest gefotografeerde boom ter wereld’ genoemd. Maar wat ons betreft is Cypress Row minstens net zo fotogeniek als die beroemde eenling, het was echt heel erg mooi om zoveel van die bomen in twee lange rijen achter elkaar te zien staan. Aan de bovenzijde waren ze naar elkaar toe gegroeid, waardoor de bladeren een dak boven de oprijlaan vormden. Blijkbaar waren wij niet de enige mensen die van mening zijn dat Cypress Row een mooi plaatsje in een vakantie-fotoalbum verdient, want terwijl wij onze foto’s stonden te maken kwam er een auto aanrijden met een aantal mannen erin die duidelijk hetzelfde doel hadden. Nu kan je natuurlijk niet met twee groepjes tegelijk fotograferen daar….. we gaven aan dat wij nog enkele foto’s wilden maken en daarna zou Cypress Row helemaal voor hen zijn. Ze wachtten heel even, en reden toen weg. Nou ja zeg, we houden graag rekening met andere mensen maar we hoeven toch hopelijk niet meteen weg te gaan op het moment dat er iemand anders verschijnt!

Ik gaf TomTom de opdracht om ons de weg te wijzen naar de Conzelman Road, net ten noorden van San Francisco. Toen we zowat een kwartier onderweg waren, merkte Hans dat Tommie ons dringend aanraadde om om te keren. Wat bleek, we hadden een paar mijl terug al pratend en kletsend een afslag gemist! Okay, dat kan gebeuren. Even de auto keren en een stukje terugrijden, dus. We hadden het er over hoe makkelijk het autorijden tegenwoordig toch is, dankzij TomTom. Een paar jaar terug moesten de rijroutes altijd vooraf worden bestudeerd, en zat ik onderweg altijd met landkaarten voor in de auto. En nu hoefden we alleen maar een adres op het apparaat in te tikken, en voila…. de te volgen route kwam vanzelf te voorschijn. Ook TomTom bemoeide zich nu met ons gesprek:  “Probeer om te keren….” zei hij met een zachte vrouwenstem. Tja, we hadden dus weer geen van beiden op het scherm gelet…. we waren diezelfde afslag opnieuw straal voorbij gereden. Hoe stom kan je zijn!

Een paar jaar geleden waren we al eens naar de Conzelman Road gereden met de bedoeling om vanaf een hoog gelegen uitkijkpunt de Golden Gate Bridge te fotograferen. Wat toen, vanwege wegwerkzaamheden, niet mogelijk bleek te zijn. Vandaag deden we een nieuwe poging. We luisterden nu heel goed naar Tommie, en begeleid door een stralend zonnetje reden we rechtstreeks naar het begin van de weg toe. Laat nou net op dat moment de mist weer toeslaan……. van de hele prachtige brug was al snel niets meer te zien. Ach, niet getreurd, we hadden nog anderhalve dag San Francisco tegoed dus misschien konden we het op een later moment nog eens proberen.

We reden naar The Legion of Honor Museum. Niet voor het museum zelf, maar voor de sculptuur die daar vlakbij staat. The Holocaust Memorial is een klein maar wel indrukwekkend gedenkteken ter nagedachtenis aan de Joodse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Eén overlevende, een veel grotere groep mensen die nooit meer is thuisgekomen….. Het is geen vrolijk beeld om in je vakantieverslag op te nemen, maar toch, ik had dit zeker niet willen missen.

Drie jaar geleden waren we voor het laatst in San Francisco. We hadden toen een vergeefse poging gedaan om de murals waar de wijk The Mission District om bekend staat te vinden, deze keer gingen we het opnieuw proberen. Maar het geluk was niet met ons. We zagen er wel een paar, maar die waren absoluut niet boeiend. Nou, dat weten we dus voor een volgende keer. Als we ooit nog in San Francisco terugkomen, dat gaan we zeker niet meer voor die muurschilderingen. Die kunnen we beter (véél beter zelfs!) in Eindhoven gaan bekijken.

We gingen naar ons motel, de Coventry Motor Inn aan Lombard Street. Met een eigen parkeerplaats, dat is in San Francisco toch wel een absolute must. Het motel beviel ons stukken beter dan de Days Inn waar we drie jaar geleden hadden geslapen, zo’n honderd meter verderop. In de nabije omgeving zijn we op zoek gegaan naar een restaurant, we kwamen ook nog een speelgoedwinkel tegen die we natuurlijk ook niet zomaar voorbij konden lopen. Oona puzzelt heel graag, het zou leuk zijn geweest om een puzzel met een echt Amerikaans onderwerp te vinden. Cowboys, indianen, zoiets dus. Maar het enige écht Amerikaanse onderwerp dat we vonden was een  landkaartpuzzel met daarop alle staten. Niet echt iets voor een meiske van nog geen 3 jaar. Dus werd het een universele afbeelding, een grappige tekening van een stel koks in een keuken……

Gereden:  18 mijl
Gevlogen:  een heel eind

Vliegen om 2 uur ’s middags is ideaal! We hoefden niet bij nacht en ontij ons bed uit, we hadden alle tijd om de koffers in te pakken, en onderweg naar het vliegveld konden we ook nog op ons gemak gaan ontbijten. En verder was het gewoon weer de inmiddels welbekende procedure: auto inleveren, inchecken, veiligheidscontrole….. alles ging van een leien dakje.

Ik weet dat luidruchtige kinderen bij veel reizigers op nummer 1 staat als het gaat om ergernissen tijdens het vliegen. Dan hebben wij tot nu toe toch veel geluk gehad, want tijdens onze 14 vluchten naar Amerika en de (tot op dat moment) 13 vluchten terug naar huis hebben we eigenlijk nooit veel overlast ondervonden. Okay, soms merkten we wel eens dat er kinderen in de buurt zaten, een huilende baby of een jengelende peuter, maar nog nooit hadden we dat als echt vervelend ervaren. Tja, eens moet de eerste keer zijn, toch! En dat was dus tijdens deze vlucht, van San Francisco naar Amsterdam. Slapen in het vliegtuig gaat me meestal niet goed af, maar zeker als we terugvliegen naar Nederland probeer ik toch wel altijd even m’n ogen dicht te doen. Eerst schrik ik dan elke 2 of 3 minuten wel een keer wakker, nu dus ook. Maar uiteindelijk lukte het me toch om in een wat diepere slaap terecht te komen. Totdat het jochie dat op de stoel voor me zat plotseling een aanval van hyperactiviteit kreeg……. Hij gilde, hij schreeuwde, hij sprong fanatiek op z’n stoel op en neer….. En het was toch ook wel een heel leuk spelletje om zijn zusje, dat in de stoel voor hem zat, voortdurend op haar hoofd te tikken, waardoor ook zij enthousiast mee begon te gillen……. Je snapt het al, slapen lukte echt niet meer. Ach, ik snap ook best dat het hartstikke moeilijk is om zo lang stil te moeten blijven zitten, zelfs voor volwassenen is dat al een hele opgave. Dus natuurlijk wil zo’n kind (hoe oud zal hij geweest zijn, een jaar of vier, schat ik), zich even lekker uitleven. Maar chips, waarom moet dat dan nét als ik eindelijk ben weggedoezeld…..

In het programma Hello Goodbye hebben we al vaak kunnen meekijken hoe thuisblijvers aan de ene kant van de glazen wand gespannen stonden toe te kijken naar de net gelande passagiers bij de bagagebanden, in de hoop daar hun familie of vrienden te ontwaren. Deze keer konden we datzelfde tafereel nu van de andere zijde uit meemaken, met onszelf in de hoofdrol. Wat leuk was dat zeg, om een heel ontvangstcomité achter het glas te zien staan……. Rob en Elina, Melanie en Marcel….. en voor het eerst kwam ook Oona ons op Schiphol begroeten….. Dan ben je meteen vergeten dat je na zo’n lange slapeloze vlucht toch best wel moe bent! We moesten nog even geduld hebben, het duurde vrij lang voordat onze koffers eraan kwamen rollen. Maar toen konden we elkaar dan toch echt begroeten, zonder glazen wand ertussen. En, helemaal in Hello Goodbye-stijl, sprong Oona al rennend bij opa in z’n armen……. Na deze enthousiaste begroeting zijn we nog even naar de Starbucks gegaan, even lekker bijkletsen. En natuurlijk mocht Oona meteen haar cadeautjes uitpakken, de puzzel die we in San Francisco hadden gekocht vond ze erg leuk.

We namen afscheid van Melanie, Marcel en Oona. En stapten in onze eigen auto, die wijselijk niet werd bestuurd door Hans maar door Rob. Want tijdens de rit van Amsterdam naar Gerwen hielden we onze ogen echt niet meer open!

Tot besluit
Als ik onze reis in cijfers samenvat, dan ziet ’t er zo uit:  de vliegreis van Amsterdam naar Seattle was 4.916 mijl lang, met onze Jeep hebben 3.220 mijl afgelegd, en vervolgens hebben we weer heel wat mijlen in de lucht doorgebracht, tussen San Francisco en Amsterdam. Hoeveel, dat heb ik zeker weten ergens opgeschreven alleen….. ik kan die aantekening niet meer terugvinden. We hebben 2 grote steden bezocht, meer dan 10 stranden bewandeld, 34 (!) watervallen gezien, en ontelbaar veel bomen. We zijn getuige geweest van 2 huwelijksaanzoeken, hebben 4 gelukkige bruiden gezien, en we hebben zowaar zelf ook 1 keer in een honeymoonsuite overnacht. En o ja, we zijn ook nog 4 keer naar de kerk geweest. Kale rotsen waren maar karig vertegenwoordigd in deze reis, 2 rotsachtige parken is voor ons doen wel heel erg weinig!

Maar hoe hebben we dat allemaal ervaren? Dat is natuurlijk veel belangrijker dan al die cijfers, toch! Nou, onze ervaring is – zoals tijdens al onze USA-reizen – zeer positief. Voor het grootste deel, tenminste. Als we al een minpuntje moeten noemen, dan is het toch wel dat het autorijden in de staten Washington en Oregon ons minder kan bekoren dan autorijden in Utah of Arizona. En dat de kustroute, met name in het noordelijke deel van Oregon, niet aan onze verwachtingen voldeed. Maar daar staan ontzettend veel positieve ervaringen tegenover. 34 watervallen bijvoorbeeld, waaronder toppers zoals Abiqua Falls, Lemolo Falls en Toketee Falls. En de prachtige watervallen in de Columbia River Gorge, dat zijn er gewoon te veel om hier allemaal op te noemen. Andere onvergetelijke ervaringen waren onze regenachtige middag in Quinault Rain Forest, de ‘we-zijn-moe-maar-zeer-voldaan’-wandeling naar Point of the Arches op Shi Shi Beach, en de prachtige zonsondergangen in John Day Fossil Beds en bij Bandon Beach. We hebben genoten van Salt Point State Park, van Bowling Ball Beach, van de prachtige Howland Hill Road en de lange hike die we maakten in Redwood National Park. Al gaat de titel voor ‘de allermooiste boom’ toch echt naar de Giant Bigleaf Maple Tree in Olympic!

Het is weer een hele opsomming geworden, maar toch is die nog niet compleet. Want niet alleen de natuur maakte indruk op ons, ook ‘man-made’ leverde heel wat mooie plaatjes op. Zoals de Skyline van Seattle, en de prachtige City Hall en de Palace of Fine Arts in San Francisco. Ook het indrukwekkende Holocaust Memorial mag in dit rijtje niet ontbreken. Kortom, we hebben een zeer afwisselende reis achter de rug; we zijn voortdurend druk bezig geweest en hebben daardoor heel veel moois kunnen zien. Het was opnieuw een vakantie waar we veel plezier op terug kunnen kijken.