Gereden:  114 mijl

Nou, die beenspieren voelden prima aan! Ondanks de lange hike van gisteren hadden we geen spierpijn, geen zere voeten…. dat gaf dus mogelijkheden voor deze nieuwe dag. Toch besloten we om het voor de zekerheid maar even rustig aan te doen, het leek ons wat al te optimistisch om de lange Fairyland Loop Trail in Bryce Canyon (die al jarenlang op ons verlanglijstje stond) vandaag al te gaan lopen. Die schoven we dus een dagje vooruit, naar maandag.

Maar ja, dan is er natuurlijk nog wel een zondag die gevuld moet worden. Er stonden nog een paar eenvoudige, korte trails op het programma. Eigenlijk waren die alleen bedoeld als opvulling, voor als we ergens een uurtje over zouden hebben. Maar nu werden ze dus gepromoveerd naar ‘belangrijkste bestemming van vandaag’. We hadden geen wekker gezet, dus we werden pas schandalig laat wakker, om 8 uur ’s ochtends om precies te zijn. Voor het ontbijt zijn we naar het restaurant van ons motel gegaan, en daarna zijn we ook nog eens op ons dooie gemak onze spullen gaan inpakken. Het was kwart over 10 toen we eindelijk in de auto zaten….. normaal gesproken hebben we er dan al een lange autorit en/of een stevige wandeling op zitten!!

De Mossy Cave Trail in Bryce Canyon National Park kon ons niet bekoren. De grot deed ons helemaal niets. Misschien dat het in de winter – als er hier veel ijspegels hangen – wel mooi is, maar op dit moment vonden we het maar een saaie plek. Het bijbehorende watervalletje was leuk, maar ook niet echt indrukwekkend. Weinig enthousiasme dus van ons over deze trail.

Vlak bij Bryce Canyon ligt een uit meerdere delen bestaand recreatiegebied dat Red Canyon wordt genoemd. Iedereen die vanuit het westen ooit naar Bryce Canyon is gereden, kent ongetwijfeld die mooie korte rotstunneltjes waar je dan onderweg doorheen rijdt. Nou, die vallen dus onder het grondgebied van Red Canyon. Er zijn daar diverse trails aangelegd, één ervan hadden we een aantal jaren geleden al eens gelopen. Die korte wandeling naar Losee Arch was ons toen prima bevallen, vandaar dat we heel graag nog eens een stukje van Red Canyon wilden gaan bekijken. We hadden er drie trails uitgezocht, omdat we tijd genoeg hadden kozen we voor de langste van die drie: de 2,5 mijl lange Golden Walls and Castle Bridge Loop Trail.

De trailhead ligt direct naast Highway 12, dicht bij het Visitor Center van Red Canyon. Maar omdat het erg slecht stond aangegeven, kostte het ons wat heen en weer gerij voordat we eindelijk op de juiste parkeerplaats stonden. Ik besloot voor zo´n kort en simpel trailtje mijn hoge wandelschoenen maar even achterin de auto te laten, mijn oude lage schoenen zouden hier zeker wel genoeg zijn. In het begin was de trail heel eenvoudig, we staken een droogstaande wash over en liepen daarna via een bospad richting de rode rotsen. Het pad begon nu te stijgen, links van ons zagen we een mooie ´muur´ van Bryce Canyon-achtige rotsen. Ik begon nu wel spijt te krijgen dat ik die oude schoenen had aangedaan. Het pad was ontzettend smal, en lag rechts nét wat hoger dan links. Bovendien lag het hartstikke vol met kleine glijerige kiezelsteentjes. En nu merkte ik dat die lage schoenen me toch wel veel minder grip opleverden….. ik had voortdurend het gevoel dat ik scheef in mijn schoenen stond. En dat liep niet echt prettig. De omgeving was wel aardig om te zien, maar niet meer dan dat. Er waren hier en daar wat leuke rotsformaties, maar de wetenschap dat het veel mooiere Bryce Canyon direct om de hoek lag maakte dat we er toch wat spijt van hadden dat we voor deze trail waren gegaan.

We hadden voor de aankomende nacht nog geen slaapplaats geboekt. We liepen een wat goedkoop aandoend motel binnen, een schoonmaakster beloofde iemand van de receptie te waarschuwen maar er kwam niemand opdagen. Nou, dan niet hoor, we zoeken wel even verder. Het volgende motel zag er juist heel duur uit. En die indruk was juist, 140 dollar voor één nacht gingen we echt niet betalen. Dus reden we maar weer verder. De beide Best Westerns vlak bij Bryce Canyon lieten ons weten dat er “No Vacancy” was, en zo kwamen we uiteindelijk in het plaatsje Tropic terecht. Waar we een prima kamer vonden tegen een heel redelijke prijs. En met een mooie veranda voor de deur, het was een ideale plek om er eens lekker voor te gaan zitten met mijn e-reader. De zon was perfect, nét niet te warm. En mijn boek, Duizend Schitterende Zonnen van Khaled Hosseini, was heel erg boeiend. De wandelingen van vandaag hadden me niet kunnen bekoren, maar hier op dit mooie plekje in Tropic had ik het heel erg goed naar mijn zin. Ik had er echt moeite mee om mijn e-reader uit te zetten toen het tijd werd om te gaan eten.

’s Avonds zijn we nog even naar Bryce Canyon gereden. Zonsondergang in Bryce is niets nieuws voor ons, maar dat maakt dus écht niets uit. Want het is en het blijft zo overweldigend mooi om al die hoodoos zo dicht op elkaar in het amphitheater te zien staan, ik vind het een van de meest schitterende plekken in het zuidwesten van de Verenigde Staten. Dus, als besluit van deze dag, een foto van dat amphitheater om aan te tonen dat ik daarmee dus zeker niet overdrijf! 

Gereden:  94 mijl

Twee jaar geleden hadden we in Bryce Canyon de Peekaboo Trail gelopen. En dat was ons zo goed bevallen dat we ook deze keer een van de langere trails in dit prachtige park hadden uitgekozen, de Fairyland Loop Trail om precies te zijn. Dertien kilometer lang dalen, klimmen, dalen en weer klimmen door een landschap met de meest schitterende hoodoos, we hadden er zin in!

Rond half 8 parkeerden we onze auto bij Fairyland Point. Het weer was perfect voor onze hike, de zon scheen volop maar het was nog wel lekker koel. We liepen direct vanaf de trailhead omlaag, via het smalle en nog stille wandelpad. Het ene moment liepen we dicht tussen de hoodoos door, het andere moment hadden we weer een weids uitzicht over de wit-oranje heuvels die op dit vroege tijdstip nog perfect door de zon werden belicht. De eerste anderhalve mijl was het heel veel dalen en slechts nu en dan een stukje klimmen, daarna moesten onze benen serieus aan het werk toen het klimmen flink de overhand kreeg. Het werd wel wat drukker op de trail, soms werden we ingehaald door snellere wandelaars, en we kwamen ook steeds vaker mensen tegen die in tegengestelde richting liepen. Misschien kwamen zij wel vanaf Sunrise Point, zo vermoedden we, dat is de andere plek vanwaar je aan deze hike kan beginnen.

Zowat halverwege de wandeling – we waren inmiddels weer een heel stuk gedaald – namen we even een korte omweg. Want natuurlijk wilden we wel graag Tower Bridge zien, een mooie zandstenen muur met twee rotstorens waar een verticale brug tussen zit. Het was hartstikke groen rondom het wandelpad, er stonden veel bomen onder Tower Bridge. In één van die bomen zat een Blue Jay, een blauwe vogel met een mooie kuif die vrolijk van tak naar tak sprong. Hans heeft nog zo z’n best gedaan om hem te fotograferen, maar het beestje zat steeds net te veel achter de bladeren verborgen. Gelukkig bleek de Tower Bridge een wat makkelijker foto-object te zijn.

We mochten weer klimmen. Een lange, stevige klim helemaal tot aan de rim van de canyon. Voortdurend liepen we door die prachtige hoodoo-sprookjeswereld, ik begrijp heel goed waardoor degene die de naam voor deze wandeling heeft verzonnen geïnspireerd is geweest. De zon was ondertussen heel wat krachtiger geworden, het was maar goed dat we zonnebrandolie in onze rugzak hadden gedaan. Want die hadden we nu hard nodig! We bereikten de rim van de canyon bij Sunrise Point. En daar liepen we zomaar ineens tussen hele hordes toeristen die alleen voor de uitkijkpunten komen (ze weten niet wat ze missen!!) De drukte duurde niet lang, we liepen via de Rim Trail weer van Sunrise Point en dus ook van de grote groepen mensen vandaan.

Op sommige plekken moesten we nog steeds klimmen, hier en daar zelfs best wel steil. Pffff, ik begon het nu wel te voelen hoor, al die inspanning. Het wandelpad draaide even een heel stuk van de canyon weg, we liepen over een bospad vanwaar we slechts nu en dan zicht hadden op de hoodoos. Maar vanaf de schaarse plekken waar vandaan we de canyon wél konden zien, hadden we wel een enorm weids uitzicht. We zagen onder andere de wel heel makkelijk herkenbare rotsformatie Sinking Ship, die schuin omlaag het landschap in lijkt te zakken.

Nog steeds kwamen we zo nu en dan andere wandelaars tegen, sommigen van hen herkenden we zelfs! Van een paar uurtjes eerder, toen we ze ergens beneden in de canyon ook al hadden gezien. Een stel zag dat ik er langzaam aan wel een beetje doorheen zat. “You’re almost there!” spraken ze me bemoedigend toe. En ja hoor, Fairyland Point kwam nu snel dichterbij, onze wandeling zat er op. We waren weer een prachtige ervaring rijker.

Gereden:  236 mijl

Wakker worden is soms best wel moeilijk, ’t is immers zo heerlijk om lekker lui in bed te blijven liggen. Maar zo gauw ik naast mijn bed sta is dat luie gevoel meestal snel over, en heb ik direct zin om aan de dag te beginnen. Zeker als er zoiets spannends als de klim naar Canaan Mountain op het programma staat. Maar vandaag lukte het niet…… ik werd moe wakker en de energie wilde niet komen…… Drie zware hikes in vier dagen tijd hadden blijkbaar toch hun tol geëist. Ik zag – letterlijk – als een berg op tegen de plannen van vandaag.

De wandeling die we hadden gepland bestaat uit twee delen. Eerst zouden we een redelijk eenvoudige klim omhoog moeten maken tot aan een korte rotskloof met een serie kleine watervalletjes. Voorbij die watervallen zou dan een tweede klim volgen, veel langer en veel zwaarder. Waarna we zouden worden beloond met een fantastisch slickrocklandschap en een weids uitzicht over de omgeving. Al tijdens de planning thuis twijfelde ik enorm aan de haalbaarheid van dat tweede deel, klimmen vind ik niet eens zo erg maar afdalen…… dat is zo belastend voor mijn voeten. Ik herinnerde me nog maar al te goed onze hike in Yosemite National Park, naar de top van Upper Yosemite Falls. Toen ik strompelend naar beneden ben gekomen en op het eind echt geen stap meer kon verzetten. ‘We klimmen in elk geval tot aan Water Canyon’, zo hadden we thuis al afgesproken, ‘en dan zien we ter plekke wel of we de klim naar Canaan Mountain nog aandurven’.

We reden naar de plaats Hildale, net op de grens van Arizona en Utah. Ik heb die plaats al eens vaker benoemd, het is het bolwerk van de sekte Fundamentalist Church of Jesus-Christ of the Latter Days Saints. De sekte is veelvuldig in het nieuws geweest vanwege hun polygame levensstijl en alle misstanden die daaruit voortvloeien. Een paar jaar geleden had ik het boek van Elissa Wall gelezen, het meisje dat op 14-jarige leeftijd werd gedwongen om te trouwen met haar neef en dat later uit de gemeenschap wist te ontsnappen. En een paar weken geleden was ik in het vliegtuig op mijn e-reader begonnen aan het boek “Ontsnapt” van Carolyn Jessop. Je weet wel, die e-reader die ergens in het netje van de stoel voor me was blijven zitten tijdens onze overstap in Philadelphia. Het voelde vreemd aan om nu door Hildale heen te rijden, steeds als we weer een huis zagen staan waaraan diverse stukken waren bijgebouwd wisten we dat daar dus zo’n sektelid woonde. Eén man met diverse vrouwen en veel (vaak zelfs héél veel) kinderen! Bij een van de huizen zagen we een vrouw lopen in de kleding die door de sekte verplicht wordt gesteld: een hoog gesloten jurk tot op de enkels. Niet rood…. die kleur is verboden!

Maar we kwamen niet om ons aan de sekteleden te vergapen, we kwamen voor Water Canyon. En – zo hoopten we tenminste – ook voor Canaan Mountain. Net buiten Hildale namen we een dirtroad, en na een vrij eenvoudige rit bereikten we de trailhead. Met veel water, brood en fruit in onze rugzakken begonnen we aan de wandeling, we wisten op dit moment immers nog niet of we voor de korte of voor de lange versie zouden gaan. Via een zandpad volgden we de westelijke oever van een smal beekje, op diverse plaatsen splitste het pad zich en konden we kiezen of voor een lager of juist voor een hoger gelegen pad. Hoe verder we kwamen, hoe rotsachtiger het pad werd. Er moest flink geklommen worden, er was één plek waarop het zelfs best even wat moeilijk was. Onze eigen schuld, zo zagen we direct nadat we de hindernis hadden overwonnen, direct naast het lastige stuk lag nog een pad dat wel makkelijk begaanbaar was.

Maar ook al was het dan ook heel goed te doen allemaal, het kostte wel veel van mijn wat ondermaatse energie-niveau van deze dag. Ik was bekaf toen we bij ons eerste doel aankwamen, we besloten dan ook om het bij Water Canyon te laten. Geen Canaan Mountain dus voor ons…… het was geen leuk maar wel een verstandig besluit. Dat betekende wel dat we ineens heel veel tijd over hadden, we hadden immers een volle dag hiervoor gepland en die hadden we nu zeker niet nodig. Ik probeerde een comfortabel plekje te vinden om even lekker uit te rusten, terwijl Hans foto’s ging maken van The Subway. Dat is het smalle gedeelte van Water Canyon, met de kleine watervalletjes. De échte Subway ligt in Zion National Park, de plek waar we nu naar toe waren gelopen heeft diezelfde naam gekregen vanwege de gelijkenis daarmee. Natuurlijk wisten we vooraf al dat The Subway in Water Canyon lang niet zo mooi zou zijn als die in Zion National Park. Maar die in Zion is voor ons onhaalbaar, en deze Subway bleek echt een hartstikke mooi alternatief te zijn. ’t Was geen topper, maar samen met de mooie hike er naar toe toch zeker wel de moeite waard.

Terwijl Hans foto’s aan het maken was, zat ik op mijn bij nader inzien toch niet zo comfortabele zitplaats nog heel erg te twijfelen. Moest ik het niet tóch gaan proberen, de klim naar Canaan Mountain? Als Hans ’t me op dat moment zou hebben gevraagd, zou ik waarschijnlijk wel overstag zijn gegaan. Maar hij drong niet aan, en ik kon niet genoeg moed bijeen schrapen om zelf voor te stellen om toch verder te gaan.

Van beneden uit het dal hoorden we stemmen. Kinderstemmen vooral. Het geluid kwam steeds dichterbij, en ja hoor, op gegeven moment kwamen er twee jonge vrouwen met vijf of zes meisjes The Subway in lopen. Vrouwen en meisjes met hooggesloten jurken tot op de enkels…. leden van de FLDS dus! Ze zeiden niets tegen ons, en ik begreep ook wel waarom. In het boek van Elissa Wall had ik immers gelezen hoe zij was grootgebracht met het idee dat mensen van buiten hun gemeenschap verdoemd zijn, alleen de leden van de sekte zullen op De Dag des Oordeels gered worden. Wij vertegenwoordigen de grote boze buitenwereld, met wie ze maar beter geen contact kunnen hebben. Ik vroeg me af of de jonge vrouwen misschien de moeders waren van de kinderen. Maar dat leek me toch haast niet mogelijk… zelfs voor FLDS-begrippen waren ze, denk ik, toch te jong om kinderen van deze leeftijden te kunnen hebben. Misschien waren ze wel op pad met hun jongere (half)zusjes, zo probeerde ik voor mezelf de relatie te duiden.

Het viel me op hoe handig de vrouwen en de meisjes waren, ze liepen zo vlot over het gladde rotsachtige terrein alsof het gewoon een net aangelegd wandelpaadje was. Een van de vrouwen klom zelfs een heel stuk tegen een rotswand omhoog en bleef daar een tijdlang roerloos voor zich uit staan kijken. Heel apart, vond ik dat. Er kwamen nog meer mensen aan, onder hen bevond zich een vrij stevig gebouwde vrouw die heel wat minder bedreven was in het klimmen. Direct naast een van de watervalletjes probeerde ze over de gladde rotswand naar beneden te gaan, maar ze durfde niet goed. Ik zat er een stukje vandaan, maar Hans was op dat moment net daar aan het fotograferen. Ik voelde z’n twijfel…… normaal gesproken zou hij zeker zijn hulp hebben aangeboden, maar deze keer bleef hij zitten. In eerste instantie tenminste, toen de vrouw nog steeds wat stuntelig boven aan het gladde gedeelte stond vroeg hij toch even of hij haar kon helpen. Ze reageerde heel schichtig en wees Hans z’n helpende hand af…… om direct daarna toch op eigen kracht naar beneden te gaan.

Er voegde zich nu ook een man bij het gezelschap. En een stel jongetjes, allemaal gekleed in een spijkerbroek en hoog gesloten shirt. De man mocht blijkbaar wel met ons praten, hij knikte Hans vriendelijk toe en zei dat het een prachtige omgeving was voor fotografie. Wat we natuurlijk alleen maar konden beamen. We moesten best nog een tijd wachten voordat iedereen weer uit het zicht was verdwenen, en er dus weer foto’s konden worden gemaakt zonder FLDS-leden daarop. Al heeft Hans stiekem ook wat plaatjes gemaakt waarop ze wel in beeld zijn hoor, het was voor ons immers toch wel een aparte ervaring die we graag in onze herinnering willen houden.

We gingen weer terug naar de auto. Terwijl we omlaag klauterden hoorden we van boven ons weer iemand aankomen. Vier jongetjes waren het, die al hardlopend over het rotspad naar beneden gingen. Echt in een ongelooflijk tempo sprongen ze van rots naar rots. Toen ze ons bereikten moesten ze wel even inhouden omdat het pad te smal was om zomaar langs ons af te gaan. Heel schichtig ontweken ze onze blik, het was duidelijk dat ze ons niet aan durfden te spreken. We hebben een plekje gezocht waar we opzij konden stappen, om hen zo de gelegenheid te geven ons in te halen. Net voor onze voeten ging één jochie hard onderuit…. maar nog voordat ik de kans had om te schrikken was hij alweer overeind en sprong hij zijn broertjes (?) achterna. Even verder bereikten we weer een splitsing in het pad, heel even twijfelden we of we links of rechts moesten gaan. Net op dat moment kwam er een jonge vrouw van de FLDS aanlopen, een jaar of twintig schatte ik haar. Tot onze verbazing sprak zij ons uit zichzelf aan, helemaal spontaan, om ons de juiste weg te wijzen. Na het terughoudende gedrag van de andere vrouwen had ik dit echt helemaal niet verwacht.

Pas toen we weer bij de auto aankwamen, begonnen we serieus na te denken over de invulling van de halve dag die we nu zomaar ineens over hadden. De keuze viel op Valley of Fire State Park, in Nevada. We hadden dat park al ooit eerder bezocht maar toen wisten we nog niet van het bestaan van The Fire Wave, een prachtige rots die lijkt op een versteende golf. De foto’s die we van deze rots hadden gezien waren voor ons reden genoeg om nog eens naar het park te gaan. En dat Valley of Fire sowieso mijn meest favoriete State Park is telde natuurlijk ook wel mee….

Nu we onze laatste dirtroad achter de rug hadden, vond Hans ’t wel tijd worden om onze auto te poetsen. Niet omdat we het nu zo belangrijk vinden dat de auto er schoon uit ziet, maar je wilt ‘m natuurlijk ook weer niet met al te duidelijke dirtroad-bewijzen naar Alamo terugbrengen. In Overton hebben we dan ook een stop gemaakt bij een autowasstraat. En even later, met een blinkend schone auto, ook nog één bij de McDonalds. Want we hadden verdorie tijdens de hele vakantie nog niet één keer zo’n overheerlijk softijsje gehad.

The Fire Wave zou in de late namiddag het mooist in de zon staan, zo had ik gelezen. Op het moment dat we in Valley of Fire aankwamen was het nog te vroeg om er meteen al naar toe te gaan, we hebben dan ook eerst uitgebreid de tijd genomen om de prachtige White Domes Road nog eens te bekijken. Vaak stoppen….. veel foto’s maken…… en vooral ook veel genieten. Want het is echt schitterend, zoals die weg door het kleurrijke rotslandschap heen slingert.

Er zijn twee manieren waarop je naar The Fire Wave kunt lopen. De officiële, via een met paaltjes aangeduid pad. En de niet-officiële, waarbij je zelf je weg moet zoeken door het rotslandschap. We kozen voor de eerste versie, de officiële trail dus. We moesten ruim 1 kilometer lopen, en toen zagen we ons doel voor ons verschijnen. Onze verwachting werd helemaal waargemaakt, The Fire Wave was prachtig! Niet alleen de vorm maakt deze rots zo mooi, ook de wit en donkerrood gekleurde banden maken het heel bijzonder om te zien. Op het moment dat we bij The Fire Wave aankwamen zat er een Amerikaans stel al van de mooie omgeving te genieten. We hebben even gezellig met hen zitten te kletsen, daarna begonnen zij aan de terugweg en hadden wij The Fire Wave even voor onszelf alleen. Totdat we opeens iemand enthousiast hoorde zeggen: “Hé, buren!”. Daar stond een man die in z’n eentje op pad was en die ons met elkaar had horen praten. En die direct door had dat wij dus echte Brabanders waren, net zoals hij zelf. ’t Was een heel enthousiaste kerel die graag vertelde over wat hij zoal had bezocht tijdens zijn reis en wat hij nog in de planning had. Het bleek al snel dat hij al net zo verslaafd was aan Amerika als wij, en natuurlijk was het heel erg leuk om te horen dat hij vaak onze site gebruikte om informatie te zoeken. Zijn ouders waren op dit moment ook een rondreis aan het maken, hij zou hen zeker gaan vertellen dat hij ‘de mensen van Ontdek-Amerika’ had ontmoet!

Niet alleen The Fire Wave was een topper, ook de omgeving was ontzettend mooi om te zien. Om aanraden van onze mede-Brabander liepen we niet via de officiële trail terug naar de parkeerplaats, maar via de andere route. En dat was een hele goede keuze, we liepen hier o.a. door een kloof met golvende, dicht op elkaar staande rotswanden. Geen slot canyon hoor, daarvoor waren de wanden niet hoog genoeg. Maar wel erg leuk om er doorheen te lopen. Voorbij dit kloofje is Hans nog even omhoog geklommen, wat hem weer een geweldig zicht over het kleurrijke rotslandschap opleverde.

Gereden:  46 mijl

Yant Flat, Valley of Dreams, Burnham Badlands…. we hadden al heel wat ‘speelgoedwinkels’ gezien tijdens deze vakantie. Je weet wel, van die plekken waar je heerlijk rond kunt dwalen en steeds opnieuw weer wat moois ontdekt. Ook in Las Vegas kwamen we een prachtige ‘speelgoedwinkel’ tegen, speciaal voor Hans. Deze keer heb ik het niet over een mooi natuurgebied, maar over een Canon fotozaak. Hans had al tijdens de hele vakantie gemopperd over het balhoofd van zijn statief. Dat ding behoort uiteraard in alle standen te kunnen draaien maar dat lukte dus niet meer, alleen met grof geweld viel er nog beweging in te krijgen. Na het drie weken lang durende gevecht met het balhoofd, en twee mislukte reparatiepogingen, was Hans het meer dan beu. Vandaar dus dat de fotozaak ons eerste doel was op de vroege donderdagochtend. Gelukkig was de juiste statiefkop beschikbaar, dus heel wat dollars armer maar wel met een zeer tevreden man aan mijn zij liep ik even later de winkel weer uit. Op naar speelgoedwinkel nummer twee.

Een échte speelgoedwinkel deze keer, want uiteraard wilden we heel graag nog iets leuks voor Oona gaan kopen. We vonden een groot winkelcentrum, en in het volste vertrouwen dat we daar vast wel iets zouden kunnen vinden gingen we op pad. Maar ‘shoppen’ en ‘Hans en Henriëtte’, ’t is gewoonweg géén goede combinatie. In het hele winkelcentrum was niet één speelgoedwinkel te vinden, en ook qua kinderkleding was het aanbod uiterst mager. Uiteindelijk keerden we met lege handen terug bij de auto.

We besloten om nu eerst naar ons hotel te rijden. ’t Was nog wel vrij vroeg, maar we konden natuurlijk altijd even proberen of we al in konden checken. Voor onze laatste twee nachten hadden we gereserveerd bij de Best Western Casino Royale, midden op The Strip. Omdat er direct naast ons hotel volop werd gebouwd was de gebruikelijke toegang naar de parkeerplaats afgesloten. Maar na een extra rondje rijden vonden we – aan de achterzijde van het hotel – toch de juiste route. We liepen het hotel in, en al snel werden we overspoeld door die typische Las Vegas-entourage:  de luidruchtige speelautomaten, de goktafels, de talloze lichtjes, toeristen in alle vormen en maten….. Gelukkig vonden we ook bordjes die ons naar de lobby wezen. Daar werden we door een vriendelijke receptionist te woord gestaan, de man was zelfs zo behulpzaam dat hij na het inchecken met ons mee liep om ons even wegwijs te maken in het hotel. Hij liet ons zien waar onze kamer zich bevond, en hoe we van daaruit bij de belangrijkste plekken konden komen. Nadat we de man hartelijk hadden bedankt voor zijn uitleg gingen we onze kamer inspecteren. We stonden nog maar net binnen toen Hans uitriep: “O shit, we hadden hem natuurlijk wel een fooi moeten geven!” Oeps, sorry…… hartstikke vergeten. Tja, zo’n persoonlijke hulp zijn we natuurlijk niet gewend bij de dertien-in-een-dozijn motels waar we normaal gesproken overnachten, achteraf gezien denk ik inderdaad dat de goeie man echt wel een fooi van ons verwacht had.

We waren méér dan tevreden met onze kamer. Met de ligging vooral, die was echt ideaal. De kamer lag op de begane grond; als we de gang op stapten en naar links liepen waren in no time bij de parkeerplaats. Hartstikke makkelijk dus bij het leeg halen van de auto. En als we rechtsaf gingen, dan stonden we enkele seconden later al in de grote hal van het hotel, direct bij de deuren die toegang gaven tot The Strip. En dat kleine Casino Royale lag ingeklemd tussen al die gigantische Las Vegas-reuzen: recht voor ons lagen The Mirage en Ceasar’s Palace, direct links zagen we Harrah’s en direct rechts het bekende Venetian Resort. De komende anderhalve dag zouden we ons hier zeker wel gaan vermaken!

Thuis hadden we gepland om in Las Vegas een uitgebreide fotoreportage te gaan maken. We wilden op zoek gaan naar de mooiste gebouwen, de leukste details in de interieurs, misschien ook stiekem wat mensen fotograferen hier en daar. Dus uiteraard ging de Canon 5D mee, tijdens onze eerste wandeling over The Strip. Maar hoe enthousiast we thuis ook waren bij het Las Vegas fotoreportage-idee, nu we hier daadwerkelijk waren bleken we het veel leuker te vinden om zomaar wat rond te lopen, zonder steeds met het maken van foto’s bezig te zijn. Tijdens een stop op onze hotelkamer wisselden we van camera, de Canon 5D bleef binnen, de G1X mocht met ons mee. Lekker klein en handig, en goed genoeg voor wat snapshots zo hier en daar.

En als je The Strip gaat verkennen, dan vliegt de tijd voorbij. We hebben alle bekende hotels van binnen en van buiten bekeken, in veel winkels rondgeneusd (en gelukkig ook nog wat leuks voor Oona kunnen kopen), en uiteraard regelmatig eens een stop gemaakt om een hapje te eten of om een overheerlijk Ben & Jerry ijsje te scoren. Alleen al met de Forum Shops in Caesars Palace waren we zo een paar uur zoet, we waren wel heel verrast toen we naast alle exclusieve en peperdure merken zoals Gucci, Louis Vutton en Cartier ook zomaar een vestiging van H&M tegenkwamen. Natuurlijk hebben we ook het grootse waterballet voor The Bellagio gezien, en de vuurspuwende vulkaan bij The Mirage. Maar wat ik nog veel leuker vond, dat was: mensen kijken. Natuurlijk zagen we volop ‘gewone’ toeristen, herkenbaar aan hun sportieve polo of t-shirt met korte broek en natuurlijk ook aan hun handzame fotocamera waarmee alle typische Las Vegas-attracties werden vastgelegd. We zagen ook erg veel jonge mannen en vrouwen die wel haast op weg leken te zijn naar de opname voor een rappers-videoclip. De mannen met veel bling bling en een houding van ‘kijk mij hier eens ontzettend macho zijn’, omringd door flink opgemaakte meiden met kleding die vrijwel standaard 2 maten te klein leek te zijn. Dat ze die ultra korte spijkerbroekjes dichtgeknoopt hadden gekregen, ik snapte ’t echt niet! De overdreven chic geklede mensen waren ver in de minderheid, slechts nu en dan zagen we mannen in een glanzend maatpak of dames in een dure designerjurk. Er zullen vast wel meer soortgenoten van hen hier in Las Vegas zijn geweest, maar die zaten dan waarschijnlijk in de dure limousines die we regelmatig over The Strip zagen rijden. Zwervers zagen we des te meer, ’t blijft triest om te zien hoe moeilijk het voor sommige mensen is om zich staande te houden in deze harde maatschappij. De laatste categorie mensen die ik zeker nog moet benoemen, dat zijn de straatartiesten. Jonge meiden in sexy kleding die mannelijke toeristen verleidden tot het maken van een gezamenlijke foto – tegen betaling uiteraard. Volwassen kerels in slecht gemaakte Sponge Bob pakken, een levend beeld, ’t Monster van Frankenstein die zich achter een zuil verborgen hield en dan voorbij lopende toeristen de stuipen op ’t lijf joeg…. Natuurlijk zijn we ook even gestopt toen we een stel breakdancers zagen die midden op het trottoir hun dance moves demonstreerden. De allerleukste artiesten vonden we overigens niet op straat, maar in een van de hotels. Welk hotel ’t was, ik weet het echt niet meer…. In een afgeschermde hoek in een casino stonden vier mannen, allemaal toch al behoorlijk op leeftijd, op een klein podium een heerlijke show weg te geven. Hun versie van het alom bekende Good Girl was ongelooflijk aanstekelijk, en het publiek stond dan ook enthousiast mee te swingen.

Als je in Las Vegas bent, dan moet er natuurlijk wel worden gegokt! In ons eigen hotel vonden we gelukkig een aantal speelautomaten waar we lekker ouderwets met cash geld konden spelen…. Eén quarter per game, doe maar lekker ruig….. Soms keerde de machine een paar kwartjes aan ons uit, maar nog vaker hield ie heel egoïstisch onze inzet voor zichzelf. Toen het geluk een tijd lang echt niet aan onze zijde was hebben we onze familie maar te hulp geroepen:  “Dit spel is voor Oona……” Helaas, Oona’s kwartje leverde ons geen winst op. Ook Melanie, Rob en Marcel brachten ons geen geluk. Maar toen we op Elina’s naam een kwartje inzetten, begon de machine te rinkelen!!! We stonden zowaar een tijd lang op wel enkele dollars winst. Als ware Las Vegas gokverslaafden hebben we die winst aan onze machine teruggegeven….. heel langzaam aan begon onze tegoed weer te slinken en zelfs inzetten op Elina’s naam hielp niet meer. Uiteindelijk waren we heel onze inzet kwijt, twaalf hele dollars verlies hadden we geleden!!

Eén keer zijn we nog even de auto ingestapt. We reden naar de West Bonneville Avenue, waar een wel heel opvallend gebouw staat: het Lou Ruvo Center for Brain Health. Toen we de naam van de architect lazen was dat echt even een aha-erlebnis. Frank Gehry, natuurlijk! Dezelfde man die ook verantwoordelijk was voor het ontwerp van het EMP-museum in Seattle, dat we een jaartje geleden nog uitgebreid op de foto hadden gezet. Dit Lou Ruvo Center was al net zo fotogeniek als het EMP-Museum, een echte must voor als je graag mooie gebouwen fotografeert.

Natuurlijk zouden we heel graag de foto’s die we tijdens onze anderhalve dag ronddwalen in Las Vegas hebben gemaakt hier in dit reisverslag laten zien. Hierboven zie je die van het Lou Ruvo Center, zoals die uit onze Canon 5D zijn gerold. Maar, zoals gezegd, de meeste van onze Las Vegas foto’s zijn gemaakt met de G1X. Dezelfde G1X die in juli ook met dochter, schoonzoon en kleindochter mee naar Bali is geweest. Pas later hebben we ontdekt dat we de foto’s van de laatste twee dagen niet hadden overgezet voordat we het toestel hadden uitgeleend….. ze zijn spoorloos verdwenen! Om eerlijk te zijn, heel erg rouwig ben ik er niet om hoor. Het zou veel erger zijn geweest als we foto’s van tijdens de rondreis kwijt zouden zijn geraakt, die zijn echt veel belangrijker voor ons. Ach, eigenlijk is het ook wel heel leuk om – in plaats van met een foto van Las Vegas – het reisverslag af te sluiten met een paar foto's van het beestje dat ons tijdens de hele reis trouw heeft vergezeld en als fotomodel heeft gefungeerd, ons eigen elandje Moosie.

Na een voorspoedig verlopen terugreis werden we – net zoals vorig jaar – op Schiphol weer door een compleet ontvangstcomité welkom geheten. En wisselde Moosie van eigenaar, hij mocht samen met Oona mee naar Utrecht. Rob en Elina brachten ons naar huis, en op het moment dat we daar door de voordeur naar binnen stapten was deze vijftiende Amerika-reis echt afgelopen.

Op het moment dat ik dit schrijf is het alweer 3 maanden geleden dat we zijn thuisgekomen. Al die tijd zijn we volop bezig geweest met het maken van dit reisverslag, en zoals altijd vind ik het weer heerlijk om op die manier de reis gewoon nóg een keer te beleven. Het was een reis waarbij we wel wat meer struikelblokken zijn tegengekomen dan normaal. Vanwege het slechte weer hebben we heel veel extra mijlen gereden, vooral in New Mexico hebben we in een paar dagen tijd een enorme afstand afgelegd. De diverse kleine badlandsgebieden die we hadden willen bekijken hebben we allemaal over moeten slaan. Maar de belangrijkste plekken hebben we gelukkig wel allemaal kunnen zien, Valley of Dreams was geweldig, de Aztec Arches dag was ontzettend leuk, en de dwaaltocht door de Burnham Badlands hoort ook echt in deze opsomming thuis. En natuurlijk zijn we blij dat we nu eindelijk The Cracked Eggs in Bisti Badlands en de roemruchte King of Wings met eigen ogen hebben kunnen zien.

Ook in Utah ging er een aantal dingen mis. Onze zoektocht in The White Rocks Area is mislukt, The Snake House Ruin hebben we over moeten slaan, en onze favoriet van vroeger, Monument Valley, heeft zomaar ineens alle aantrekkingskracht op ons verloren. Maar soms kan een mislukte zoektocht ook een heerlijke dag opleveren, The Citadel hebben we niet bereikt maar de per ongeluk daarvoor in de plaats gekomen Seven Kiva’s Trail bleek een echt hoogtepunt te zijn! En wat was het geweldig dat we nu eindelijk door The Narrows in Zion National Park hebben gelopen, het was nog veel mooier dan we vooraf hadden verwacht. Over de slot canyons zijn we ook erg enthousiast, Little Death Hollow was mooi, Red Canyon Slot was voor mij een van de hoogtepunten en Huntress Slot Canyon was Hans z’n grote favoriet. En wat waren de wandelingen in Natural Bridges National Monument mooi zeg! Dat ik de hike naar Canaan Mountain niet heb aangedurfd was jammer, maar gelukkig hadden we met Yant Flat al een werkelijk schitterend slickrockgebied in the pocket. Kortom, we hebben weer heel veel prachtige plekken aan ons lijstje met USA-ervaringen toe kunnen voegen.

Normaal gesproken weten we – op het moment dat de laatste pagina van een reisverslag online gaat – al precies waar onze eerstvolgende reis naar toe zal gaan. Maar helaas weet ik op dit moment nog niet wanneer ik volgend jaar vakantie zal kunnen nemen, en daardoor wordt het toch wel wat lastig om al echt iets te kunnen plannen. Ideeën hebben we natuurlijk al wel, het lijstje met mogelijkheden in Californië en Utah (ja hoor, we kunnen het niet laten!) begint al weer aardig vorm te krijgen. We hebben er in elk geval weer heel veel zin in om nieuwe reisplannen te gaan maken, en we hopen dan ook dat we over enkele maanden kunnen laten weten wanneer reisverslag nummer 16 op onze site zal gaan verschijnen.