Gereden:  83 mijl

Ook deze ochtend had Mount Rainier zich weer achter de wolken verstopt, we besloten dan ook om weer wat watervallen te gaan bekijken. Falls Creek Falls lag direct naast de weg, dat was alvast een heel eenvoudig begin. Aan deze waterval was wel heel goed te zien dat de waterflow heel laag was, op de foto’s die we thuis hadden gezien kwam er aanmerkelijk meer water naar beneden vallen. Maar ook zo, met slechts een smal stroompje water, vonden we Falls Creek Falls zeker de moeite waard. Picture Frame Falls, die we ook al direct langs de weg vonden, was met z’n 8 meter hoogte maar een ukkie. Maar wel zeer fotogeniek doordat het water trapsgewijs over de achterliggende rotswand naar beneden viel.

Narada Falls is een van de drukst bezochte watervallen in het park. En dan is ’t altijd weer even spannend of op de parkeerplaats wel een plekje vrij zal zijn. Nou, plek zat hoor. Het was een behoorlijk grote parkeerplaats en er stond maar een handjevol auto’s. In ongeveer 5 minuten liepen we via een vrij steil pad naar beneden toe, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat we te vroeg waren. Narada Falls stond deels in de zon en deels in de schaduw, funest dus voor het maken van foto’s. We vermoedden dat het hier over een uur beter zou zijn. We besloten dan ook om eerst naar Christine Falls te gaan, de waterval die we eergisteren nog hadden overgeslagen, en daarna hier weer terug te komen.

We wisten dat we in dit deel van het park te maken zouden krijgen met wegwerkzaamheden. Eergisteren hadden we er niet veel last van gehad, maar vandaag leverde het heel wat meer onderhoud op. Direct voorbij Narada Falls was één weghelft afgezet, we moesten daar best een tijd wachten op het tegemoetkomende verkeer voordat we zelf mochten gaan rijden. Dat was niet zo erg, gewoon een kwestie van even geduld hebben. Wat vervelender was, dat was dat de parkeerplaats bij Christine Falls afgesloten was, we konden er niet stoppen. Wat jammer zeg, hadden we deze waterval nu toch maar eergisteren op de foto gezet. Tja, niets aan te doen. We moesten nog een heel stuk doorrijden voordat we om konden keren. En vervolgens weer opnieuw de file in, nu de andere kant op. En zo kwamen we uiteindelijk toch weer bij Narada Falls uit.

We snappen best waarom Narada Falls zo populair is, ’t is gewoon een heel erg mooie waterval. Een kleine 50 meter hoog, en ook nog eens ruim 20 meter breed. De belichting van de waterval was overigens geen steek beter dan een uur eerder, en bovendien werden we ook nog eens zeikend nat van het stuifwater. En koud dat het daar was…… Ja, je moet er wat voor over hebben om dit exemplaar voor je reisverslag op de foto vast te leggen. Gelukkig konden we ons direct na deze lastige fotosessie weer warm klimmen op het steile pad terug naar de parkeerplaats.

We reden nu door naar het meest toeristische deel van het park, Paradise genaamd. Op de grote parkeerplaats waren nog een paar plekjes vrij, we konden zowaar vlak bij het Visitor Center onze auto kwijt. Het was nog steeds wat heiig, we besloten dan ook dat het niet zoveel zin had om een van de hoger gelegen wandelpaden te kiezen. Maar natuurlijk moesten we wel even naar Myrtle Falls toe, we wisten immers dat we die waterval zouden kunnen fotograferen met Mount Rainier op de achtergrond. Een prachtig plaatje was dat, een absolute aanrader voor iedereen die dit park gaat bezoeken. ’t Zou nog mooier zijn geweest als Mount Rainier mooi had afgestoken tegen een helderblauwe lucht, maar ja, je kan niet alles hebben. We waren al lang blij dat de berg überhaupt te zien was.

Toen we terugkwamen op de parkeerplaats reden daar diverse automobilisten rond, tevergeefs op zoek naar een vrije plek. Eén van hen konden we blij maken, we hadden genoeg van de drukte hier en gingen op zoek naar een rustig plekje waar we zouden kunnen picknicken. En dat plekje was al heel snel gevonden, vlak bij het overvolle toeristencircus lag een zeer grote picknickplaats waar welgeteld één andere auto stond. En die reed nog weg ook toen wij daar onze boterhammen met speculoos (heerlijk!) aan het smeren waren.

Ik hoop maar dat dit reisverslag niet eentonig wordt. Want ook ons volgende doel was, ja hoor, een waterval! Martha Falls is groot, gigantisch groot. Het water valt in twaalf stappen maar liefst 204 meter naar beneden. Helaas is het niet mogelijk om de waterval in z’n geheel te kunnen zien, sommige stukken zijn op afstand vanaf de weg te zien, een ander stuk kan je bekijken vanaf de Wonderland Trail. ’t Was even zoeken waar we nu precies aan die trail moesten beginnen, maar dankzij onze GPS vonden we de kleine pullout waar we de auto kwijt konden en het pad dat een klein stukje verder begon. We hoefden maar 1 kilometer te lopen tot aan de plek vanwaar we een breed uitwaaierend gedeelte van Martha Falls zouden kunnen zien. De korte wandeling was vanwege de hoogteverschillen wel wat zwaarder dan we hadden verwacht, daardoor leek de afstand veel langer dan die ene kilometer. We kwamen uit bij de bovenzijde van de waaiervorm, daar langs af konden we via een glibberig pad naar beneden lopen. Het water kletterde in een stroompje, we wisten dat het vanuit daar via een aantal cascades nog verder naar beneden viel. Onzichtbaar voor ons. De waterval stond in de zon te blinken, niet leuk, want zo was ie wel heel lastig om te fotograferen. Al hebben we dat natuurlijk nog wel geprobeerd, want Martha Falls mocht natuurlijk niet ontbreken in ons reisverslag. We zijn teruggelopen naar de auto, en vervolgens een klein stukje verder gereden. Tot aan een pullout vanwaar we in de verte ook de grootste ‘drop’ van de waterval konden zien: tussen het groen door viel het water daar 37 meter naar beneden.

Gereden:  357 mijl

We waren nog maar net wakker, toen we vanuit Utrecht een foto doorgestuurd kregen van Oona bij het zwembad, ze mocht afzwemmen voor haar diploma A. Even later kwam foto 2: Oona in het zwembad. En nog wat later foto 3: een trotse Oona met haar zwemdiploma in haar hand. Wat leuk dat we dit mooie moment op deze manier nagenoeg live mee konden maken. We waren daardoor wel wat later op pad dan normaal, maar dat vonden we zeker niet erg.

Zo’n 20 mijl nadat we Packwood hadden verlaten, bereikten we een viewpoint vanwaar we de 68 meter hoge Clear Creek Falls konden zien. Uiteraard zijn we daar even gestopt, zo’n mooie waterval konden we natuurlijk niet zomaar voorbij rijden. Daarna was het enkele uren flink doorkarren…. het grootste deel van de rit ging via State Route 26 die ook bekend staat onder de prachtige naam West Walla Walla Highway. Naast ons zagen we immense graanvelden in een glooiend landschap, heel wat anders dus dan de voor ons meer gebruikelijke woestijnlandschappen in Utah en New Mexico. Maar we verveelden ons geen moment, het ging allemaal lekker vlot en we hadden het prima naar onze zin.

Het ging zelfs zo vlot, dat we spontaan besloten om de lange rit nog een stukje langer te maken. We hadden nog ruimschoots de tijd om een omweggetje van zo’n 35 mijl te maken, daardoor konden we ook Palouse Falls nog aan onze inmiddels toch wel zeer uitgebreide watervallenverzameling toevoegen. Via een mooi kronkelweggetje reden we naar het State Park toe, waar het tot onze verbazing ongelooflijk druk was. We hadden geluk dat we zomaar tot heel dicht bij het viewpoint door konden rijden en daar een plek voor onze auto vonden. De parkeerplaats stond op dat ene plekje na helemaal vol, en ook op de wat verder weg gelegen overflow parking lot leek niet veel plaats meer te zijn. Bij een self pay station moesten we 10 dollar in een envelop doen. Zo, dat was niet voor niets zeg….. 10 dollar voor één waterval. Maar ik moet zeggen, het park bestond uit méér dan alleen een met een hekwerk afgezet viewpoint, we zagen ook een mooi aangelegd grasveld met overdekte picknickplaatsen. Dat volop werd gebruikt, blijkbaar is het State Park ook een belangrijke recreatieplek voor de lokale bevolking.

In de brandende hitte liepen we het kleine stukje van de parkeerplaats naar het viewpoint. Vandaar zagen we de 60 meter hoge waterval, die in februari 2014 werd benoemd tot de officiële State Waterfall van de staat Washington. Weer wat geleerd…. ik wist vooraf echt niet dat er zoiets als ‘een officiële State Waterfall’ bestond. Het water viel via een ruige rotswand omlaag, en kwam terecht in een grote komvormige poel diep beneden het viewpoint. We zagen zowaar mensen zwemmen daar beneden. We zijn nog een stuk naar rechts toe gelopen, zodat we de waterval nog vanuit een andere hoek konden bekijken. We wilden immers wel waar voor onze 10 dollar!

Steptoe Butte is een heuvel met een eerbiedwaardige leeftijd van 400 miljoen jaar. Veel ouder dus dan de rest van de Palouse Hills, die ergens tussen 15 en 7 miljoen jaar geleden zijn ontstaan. Op het moment dat we het grondgebied van het State Park opreden, moesten we weer entreegeld betalen. Hé, het kaartje dat we deze middag bij Palouse Falls hadden gekocht was ook hier geldig, gelukkig maar dat ik het nog had bewaard. Het entreegeld werd hier in Steptoe Butte State Park blijkbaar niet besteed aan het onderhoud van de weg, jee wat was die slecht zeg…. het was meer gat dan asfalt. We hebben dirtroads gereden die er heel wat beter bij lagen. De weg circelde in een aantal rondjes tegen de heuvel omhoog, tijdens onze rit konden we de omgeving dus letterlijk van alle kanten uit bekijken. We waren nog net iets onder de top, toen we de parkeerplaats bereikten. In de informatie die ik op internet had gevonden stond dat er slechts plek zou zijn voor een klein aantal auto’s, maar dat viel reuze mee. Er was plek zat!

Gereden:  364 mijl

Van de receptioniste van het motel hadden we een folder gekregen waarin de meest fotogenieke plekken in de Palouse Hills stonden vermeld, compleet met een plattegrond. Daarop stonden diverse red barns, lone trees en silo’s aangegeven. We besloten om de Palouse Hills Regio niet via de snelste route te verlaten, maar om met behulp van deze folder zelf via smalle binnenweggetjes een scenic route samen te stellen. Maar helaas, het viel tegen. De plattegrond was zo amateuristisch gemaakt dat je er eigenlijk niets aan had. De namen van de wegen klopten vaak niet, de tekeningen van de bezienswaardigheden waren zo groot dat we helemaal niet konden inschatten of een red barn nu aan het begin of aan het einde van een weg lag, en het kwam ook voor dat we genoemde weg wél vonden, maar dat daar helemaal niets te zien was. De oogst was dan ook heel mager, we moesten genoegen nemen met foto’s van één red barn, één leuk landweggetje en een eenzame blauwe pick up Chevrolet die niet eens op die plattegrond stond afgebeeld. Verder zoeken zou te veel tijd in beslag nemen, we hadden immers opnieuw een lange rit voor de boeg. Dus het fototoestel ging in de tas, en we gaven TomTom de opdracht ons de snelste weg naar Glacier National Park te wijzen. Het eerste uur reden vooral door landbouwgebieden. Wat mooi zeg om al dat graan op die glooiende heuvels in een  heuse wave te zien golven, de beweging werd veroorzaakt door de wind. We zagen ook veel plekken waar vuurwerk kon worden gekocht, uiteraard met het oog op morgen, the Fourth of July. Soms was er in geen velden of wegen een dorp te zien, alleen zo’n keetje met vuurwerk. Waar haalt zo iemand z’n klandizie vandaan, denk je dan. Blijkbaar gingen sommige verkopers er al van uit dat ze niet heel hun voorraad zouden kunnen verkopen, op de borden stond al aangekondigd dat het vuurwerk óvermorgen tegen de helft van de prijs van de hand zou gaan.

’t Schoot lekker op, totdat we op Interstate 90 een stuk tegenkwamen waar wegens wegwerkzaamheden slechts 1 rijstrook beschikbaar was. De snelheidslimiet hier was 45 mijl per uur. Er reden een stuk of drie auto’s voor ons, en daarvoor ook nog een motorrijder. Maar wat reed die langzaam…… meestal lag zijn snelheid zo rond de 20 mijl per uur, maar er waren ook stukken waarop hij maar nauwelijks de 10 mijl per uur haalde. Niemand kon hem inhalen, er ontstond dan ook een flinke file achter ons. We hadden geen idee waarom die man zo reed, het enige dat we konden bedenken is dat hij ruzie had met een van de automobilisten achter hem en dat hij die dus op deze manier aan het treiteren was. We wisten ook niet hoe lang de wegafzetting zou zijn, we hoopten maar dat we niet nog 10 of 20 mijl zo in dit slakkegangetje door zouden moeten. Na zo’n 6 mijl filerijden passeerden we de grens tussen de staten Idaho en Montana. Het uur dat we een week geleden zomaar cadeau hadden gekregen toen we van Idaho naar Oregon gingen, moesten we nu weer inleveren. Maar belangrijker was dat de wegafzetting hier eindigde, de motorrijder stopte op een parkeerplaats en de auto die direct achter hem had gereden ook. We zijn maar niet gaan vragen wat er nu eigenlijk met hen aan de hand was, we waren blij dat we weer in een normaal tempo verder konden.

We verlieten Interstate 90 en reden via smallere State Routes naar het noorden. Het landschap was heel afwisselend, via eenzame wegen reden we deels door bosgebieden en ook deels door een wat meer rotsachtige omgeving. Nabij het grote Flathead Lake werd het steeds drukker, de toerismesector deed daar duidelijk goede zaken. Iets ten noorden van dat meer ligt de plaats Kalispell, ik dacht dat dat niet veel meer was dan een gehucht dat vooral uit motels en hotels bestond, maar het bleek juist een behoorlijk grote stad te zijn. Oorspronkelijk hadden we in Kalispell voor één nacht een kamer geboekt in het Super 8 Motel. Maar kort voor ons vertrek hadden we nog wat wijzigingen in onze route aangebracht (wat ik hierboven al schreef: we hadden North Cascades National Park geschrapt wegens te veel mijlen). Daardoor moest er dus last minute nog worden geschoven in de geplande overnachtingen. Dagenlang hebben we tientallen keren per dag geprobeerd om op de site van Xanterra Parks & Resorts wijzigingen aan te brengen in de hotelovernachtingen die we in Glacier National Park al hadden geboekt. En zowaar, op het laatste moment slaagden we er in om voor deze derde juli nog een plekje te vinden in de Lake McDonald Lodge. Waarna we direct het motel in Kalispell konden annuleren. Dat betekende wel dat we vandaag nog ruim 40 mijl verder moesten rijden dan dat we oorspronkelijk hadden gepland, maar dat maakte ons echt niets uit. Overnachten in het park zelf is immers veel fijner dan overnachten in het weinig aantrekkelijke Kalispell.

Rond 4 uur ’s middags kwamen we aan bij de Lake McDonald Lodge. Onze cabin daar was piepklein; ’t was even lastig omdat we niet echt plek hadden om ergens iets neer te zetten. Maar ach, voor één nachtje was ’t best om te doen, het zag er netjes en schoon uit en dat het allemaal wat krap was, daar zaten we niet mee. We besloten om al vroeg te gaan eten, dan hadden we daarna nog de hele avond om op pad te gaan. Het restaurant in de Lodge zelf was nog gesloten, maar we konden al wel terecht bij Jammer Joe’s Grill and Pizzeria. We kozen allebei de Spaghetti Pesto met broccoli. En dat was met afstand de meest lekkere spaghetti die we ooit in Amerika hebben gehad, ’t water loopt me nog in de mond nu ik er weer aan terugdenk!

Zo, het was tijd om de benen eens te gaan strekken. We reden een paar mijl naar het oosten, naar de trailhead van de Avalanche Lake Trail.  Het eerste stukje van de wandeling heette overigens nog anders, we begonnen met de Trail of the Cedars. Die niet al te veel indruk op ons maakte, de oude bomen langs deze trail waren veel minder mooi dan de oude bomen die we twee dagen geleden nog in Mount Rainier National Park hadden gezien. De Avalanche Gorge was wel erg mooi, vanaf een voetbrug keken we hier naar een smalle kloof waar het water met veel geweld doorheen stroomde. Terwijl we door de bossen verder liepen, hoorden we ineens een vreemd piepend geluid. Het duurde even voordat we doorhadden wat dat was: ergens boven ons hing een geknakte tak van een boom, die door de wind tegen een andere tak aanschuurde. Een klein stukje verder zagen we een jong hert op het pad, het beest leek er wel aan gewend te zijn dat hier vaak mensen lopen want we zagen helemaal geen schrikreactie. We kwamen voortdurend wandelaars tegen die op de terugweg waren, maar we zagen niet veel mensen die dezelfde kant opliepen als wij. En naarmate het stiller werd op de trail, begon ik me wat onbehaaglijker te voelen. We zaten hier immers wél in bear country!!

Na drie-en-een-halve kilometer lopen bereikten we ons einddoel: Avalanche Lake. Zo, dit was mooi zeg!! Direct voor ons lag het blauwe meer, daar omheen veel groene bomen, en achter het meer een massieve donkere rotswand met daarop diverse enorm grote watervallen. Op het strandje lag een boomstam die door mij onmiddellijk tot zitbank werd verklaard; Hans had uiteraard geen tijd om rustig te gaan zitten, hij had het te druk met foto’s maken. Er waren nog wel enkele andere mensen op het strand, maar langzaam aan werd het steeds rustiger. Al waren wij nog niet de laatste bezoekers, toen wij weer aan de terugweg begonnen waren er misschien nog vijf of zes mensen bij het meer. Tijdens de terugweg was het nog stiller dan op de heenweg, ik zag dus weer regelmatig beren op de weg. Niet letterlijk, gelukkig. Ik was dan ook blij toen we veilig en wel de auto weer bereikten.

Gereden:  72 mijl

The Fourth of July…. voor ‘t eerst tijdens al onze zeventien USA-vakanties mochten we dan toch eindelijk deze nationale feestdag een keer meebeleven. Al beseften we natuurlijk wel dat we er hier, in Glacier National Park, waarschijnlijk niet veel van zouden gaan merken. Er zou hier vast geen vuurwerk worden afgestoken, vanavond. Maar in elk geval kregen we al wel in de vroege ochtend een opgewekte “Happy Fourth of July”-wens van de schoonmaker die we tegenkwamen bij de ingang van de Lake McDonald Lodge. Dat was alvast een mooi begin van de dag.

De Going-to-the-Sun-Road stond al jarenlang op ons verlanglijstje. Maar omdat we meestal vrij vroeg in het seizoen gaan, als de weg vanwege de sneeuw nog is afgesloten, was het er tot nu toe nooit van gekomen. Maar vandaag dus wel, eindelijk! Van Lake McDonald, dat op 961 meter hoogte ligt, reden we over een afstand van 21 mijl naar de ruim 1 kilometer hoger gelegen Logan Pass toe. Hoe dichter we bij die pas kwamen, hoe mooier het berglandschap om ons heen zichtbaar was. Ondanks het vroege tijdstip was het best al druk, we durfden het niet aan bij elk viewpoint een uitgebreide stop te maken. We wilden immers wel bij de Logan Pass arriveren voordat de parkeerplaats daar vol zou staan. Alleen de befaamde Weeping Wall, die konden we natuurlijk niet zomaar voorbijrijden. Daar zagen we het smeltwater in een reeks van kleine watervallen van de rotswand vallen, zo de weg op. Vrij snel na onze stop bij de Weeping Wall bereikten we de parkeerplaats op de Logan Pass; het begon al aardig vol te stromen, maar er waren gelukkig nog wel flink wat plekken vrij.

De wandeling naar de Hidden Lake Overlook begon heel eenvoudig. We liepen over een verhard pad met aan weerszijden een uitgestrekt veld dat vol stond met kleine gele bloemen. En met recht voor ons de donkere bergpiek Clements Mountain. Het verharde pad ging over in een boardwalk, en ook dat liep hartstikke makkelijk. Al bleef ik wel hier en daar met de punten van mijn stokken in de spleten tussen het hout haken, ben je zelf al een stap verder en dan wil die stok niet mee… Toch was ik blij dat ik ze had meegenomen, want op gegeven moment verdween de boardwalk onder een laag sneeuw. En met die glibberige smurrie onder mijn voeten was de steun van mijn stokken heel erg welkom!

Er liepen veel mensen op het besneeuwde pad. We hoefden dus niet te zoeken hoe we moesten lopen, we konden simpelweg aansluiten in de file. Het pad boog naar links, en via de alsmaar dikker wordende sneeuwlaag ging het naar boven. Nog steeds was het een eenvoudige wandeling, tot het moment dat we een rotsrichel bereikten waar we overheen moesten. ’t Was een heel kort stukje, een paar stappen maar. Maar sh*t wat was dat randje smal….. ik vond het hartstikke eng om daar overheen te lopen. Ik denk dat die buiteling die ik een week eerder tijdens de Eagle Creek Trail had gemaakt nog tussen mijn oren zat!! Eigenlijk durfde ik niet, maar ja, het einddoel van deze wandeling was al zo dichtbij, het was zonde om nu nog om te draaien. Toch maar even doorzetten, dus…

Een klein stukje verder zagen we diverse mensen naast het pad stilstaan. Hé, daar zaten twee berggeiten, wat leuk! De beesten waren duidelijk aan de drukte gewend, ze reageerden helemaal niet op al die aandacht. En het werd nog mooier, aan de andere zijde van het pad lag een moeder berggeit met een jonkie in het gras. Oh wat zag dat kleintje er lief uit…. En wat bleven ze mooi voor ons poseren.

We hadden ruim 2 kilometer gelopen, waarvan het grootste deel door de sneeuw, toen we de Hidden Lake Overlook bereikten. Vanaf een omheind uitkijkpunt hadden we een panoramisch overzicht: de blikvanger was uiteraard het meer waarnaar deze trail is vernoemd, op de achtergrond daarvan zagen we de prachtige Bearhat Mountain, en daaromheen nog diverse andere bergpieken. ’t Was ontzettend druk, het was echt een komen en gaan van wandelaars. Sommigen van hen liepen door, het pad gaat vanaf het uitkijkpunt nog eens 2 kilometer verder tot aan de oever van het meer. Maar voor de meeste mensen, en ook voor ons, was dit het eindpunt. We hebben ons lunchpakket uit de rugzak opgediept en daar even lekker zitten eten. En zitten rillen van de kou….. de zon verdween steeds vaker achter de wolken en er stak ook flink wat wind op. En dat was k..k..k..koud!! We kregen tijdens onze lunch nog gezelschap van een paar dikke marmotten, die dachten blijkbaar dat we onze boterhammen wel met hen wilden delen. Sorry beesten, we mogen jullie écht niet voeren van de meneren en mevrouwen van de National Park Service….

Toen we terugliepen naar de parkeerplaats was het zicht over de omgeving misschien nog wel mooier dan tijdens de heenweg. De zon kwam weer door, en verlichtte heel mooi de rotspieken van de Garden Wall. ’t Was ondertussen nóg drukker geworden op de trail, het leek wel of alle bezoekers van Glacier National Park hadden besloten om vandaag hier naartoe te gaan. We waren dan ook niet verbaasd dat de parkeerplaats inmiddels tot op de laatste plaats bezet was, er stonden zelfs zoveel automobilisten te wachten dat er al een kleine file tot op de weg zelf ontstond. We zijn dan ook maar gauw vertrokken, zo konden we tenminste één van hen met ons plekje blij maken.

We hadden alle tijd van de wereld voor de tweede helft van de Going-to-the-Sun-Road. We zijn nu wél bij elk viewpoint gestopt om lekker te kunnen genieten van het mooie landschap. Nabij het langgerekte St. Mary Lake heeft ongeveer 1 jaar geleden een flinke brand gewoed, en de gevolgen daarvan waren uiteraard nog duidelijk zichtbaar. Er stonden duizenden zwartgeblakerde bomen. Aan de andere kant van de weg lag het kleine, onbekende Lost Lake. Ook hier had de brand flink toegeslagen, rondom de oever stonden alleen nog maar verbrande bomen. Jammer, dit meer moet er een jaar geleden ongetwijfeld veel mooier hebben uitgezien. St. Mary Lake zelf was nog wel dik de moeite waard, met de bergpieken op de achtergrond. ’t Mooiste punt was ongetwijfeld de Wild Goose Overlook. Dat niet voor niets een van de meest gefotografeerde plekken in het park is. Het licht stond er wel helemaal verkeerd, dit was duidelijk een ochtendbestemming.

Bij het dorpje St. Mary reden we het park uit. Onze koelbox moest nodig worden gevuld, we maakten dus een stop bij een supermarkt. Maar wat was het donker, daarbinnen! Bij de ingang stond een medewerkster die ons vertelde dat er een stroomstoring was, we zouden dus in het donker moeten winkelen. Maar we waren nog maar een paar passen verder toen een andere medewerker ons liet weten dat de kassa’s niet meer werkten, de winkel moest noodgedwongen de deuren sluiten. En dat was best wel lastig, we hadden geen brood meer, geen beleg, en ook bijna geen drinken. En we hadden geen idee of er in Many Glacier, onze overnachtingsplaats, iets op dat gebied te koop zou zijn.

We kwamen nog één dorp tegen voordat we opnieuw Glacier National Park in zouden rijden. Nou ja, dorp…, het woord gehucht dekte de lading net wat beter. We zagen er een tankstation en een kleine supermarkt, maar daarbinnen was het al net zo donker als in de winkel in St. Mary. De deur was echter wel open, we zijn er dus toch maar even naar binnen gelopen. Wat bleek, ze wilden hier ook zonder werkende kassa best hun spullen verkopen. De totaalprijs werd berekend met behulp van een ouderwets rekenmachientje, en afrekenen kon alleen contant. We waanden ons even tientallen jaren terug in de tijd…..

Ook in Many Glacier, het noordoostelijke deel van Glacier National Park, hadden ze geen stroom. En dat was knap lastig, de computers werkten niet en daardoor konden we niet inchecken. Vervelend, we hadden gepland om de rest van de middag even te relaxen. Wat in mijn geval betekent: lekker voor de motelkamer een stukje in mijn boek lezen. En voor Hans: de foto’s van deze dag backuppen en alvast enkele daarvan uitzoeken voor het live reisverslag. Dat ging dus mooi niet door. We besloten om in plaats daarvan een korte trail te gaan lopen. 

En dat werd de Apikuni Falls Trail. De kleine parkeerplaats stond helemaal vol, maar gelukkig konden we een stukje verderop onze auto kwijt in een pullout. Het eerste stukje van de wandeling ging via een open veld. Daarna moesten we klimmen. Flink klimmen…. dit was wel even wat anders dan ‘een middagje relaxen’! Na zo’n anderhalve kilometer – het bovenste stuk van de waterval was op dat moment al zichtbaar -  leek het even of het pad abrupt stopte. Wat bleek: we moesten hier een stukje via de rotswand omhoog klimmen. Wat gelukkig redelijk eenvoudig was, alleen vanwege de foto-apparatuur was het even wat gewinkel om alles en iedereen boven te krijgen. En nu konden we de volle 30 meter van Apikuni Falls bewonderen. En waren we eigenlijk best wel blij met die stroomstoring, als die er niet was geweest dan zouden we deze waterval niet hebben gezien. Mooi hoor, zoals het water in twee trappen via de ruige rotswand naar beneden viel.

De stroomstoring was opgelost, we konden inchecken! Helemaal vlekkeloos werkte het systeem overigens nog niet, want toen we even later de deur van de aan ons toegewezen kamer openden zagen we daarbinnen een tas en een paar verdwaalde sokken liggen. Hé, wat was dat nu?? Was de vorige gast deze spullen vergeten? Maar dan zou de schoonmaker dit toch wel hebben gemeld. Of was deze kamer voor de komende nacht al aan iemand anders toegezegd? Er stonden weliswaar twee bedden, maar room-sharing met een onbekend iemand leek ons nu toch ook weer niet de bedoeling. We zijn dan ook maar weer teruggegaan naar de receptie. Waar ze erg verbaasd op onze mededeling reageerden. We kregen een andere sleutel en gelukkig, de kamer waar we even later binnenliepen was wel prima in orde.

Gereden:  0 mijl

Het gebied Many Glacier wordt een paradijs voor hikers genoemd. Er zijn diverse langere trails die naar bergmeren gaan, of naar een gletsjer. Dankzij al het geschuif met onze Glacier Park overnachtingen hadden we nu een volle dag voor dit gebied beschikbaar, tijd genoeg dus om een van die langere wandelingen te gaan doen. Welke ’t moest gaan worden hadden we thuis nog niet beslist, dat wilden we af laten hangen van de weersomstandigheden en onze conditie.

Nu lopen wij heel wat af, tijdens onze vakanties, maar écht ervaren hikers willen we ons zelf nu ook weer niet noemen. Al het geklim van de afgelopen dagen zat nog behoorlijk in onze benen, vandaar dat het ons toch maar het verstandigste leek om de minst zware trail uit te kiezen. De Swiftcurrent Pass Trail is – zeker tijdens de eerste mijlen – redelijk vlak. En dat liep heerlijk, onze benen waren ons dankbaar dat ze deze keer eens niet hoefden te klimmen.

Als eerste kwamen we bij het bergmeer Redrock Lake. Even op het goede moment wachten om een paar foto’s te kunnen maken: de zon kwam regelmatig even tussen de bewolking door piepen zodat het meer en de vele bomen langs de oever mooi in het licht kwamen te staan. Voorbij Redrock Lake liepen we door een dichtbegroeid gebied waar we veel planten zagen staan. Vooral die hoge witte bloemen vonden we erg mooi; we hadden op dat moment geen idee hoe die heetten. ‘s Avonds hebben we dat opgezocht in het parkkrantje, het bleek om Beargrass te gaan.

Na 3,4 mijl lopen kwamen wij de Swinging Bridge. Nou, die naam klopte precies… het brugje wiebelde enorm toen we eroverheen liepen. We werden ingehaald door een wandelaar met wie we aan de praat raakten. In het Engels, uiteraard. Hij vroeg ons waar we vandaan kwamen, en op ons “The Netherlands” antwoordde hij in onvervalst Nederlands: “Dat dacht ik al te horen!” Ha, een landgenoot dus. Hij wist zowaar wie wij waren, hij volgde ons live verslag en wist dan ook dat dat stel van Ontdek-Amerika zich in Glacier National Park bevond. Het is altijd leuk om te horen dat onze site door andere Amerika-gangers wordt gebruikt, en het is nóg leuker als je dat zo live te horen krijgt!

Het lopen ging prima. We waren veel eerder bij Bullhead Lake dan we vooraf hadden ingeschat, we besloten dan ook om nog een stuk verder te lopen. Voorbij het meer begon het pad te stijgen, verdorie nu moesten we tóch weer gaan klimmen. Maar het was gelukkig niet al te steil. Via de switchbacks kwamen we steeds een stukje hoger, en dat leverde een paar mooie plaatjes van de vallei op. Fijn dat we dit extra stuk er nog bij hadden genomen.

Op de terugweg hebben we twee uitgebreide stops gehouden. Eerst bij de oever van Bullhead Lake, waar we hebben geluncht. En vervolgens bij de Redrock Falls, wat niet echt een waterval was maar wel een mooie stroomversnelling. Tijdens het laatste stuk van de wandeling werd het steeds bewolkter. Het begon zelfs een beetje te regenen, al stelde dat gelukkig niet al te veel voor. Het hield ons in elk geval niet tegen om nog even een kleine omweg te nemen, naar Fishercap Lake. Daar zouden vaak elanden te zien zijn, maar helaas, we zagen er niet één. Fishercap Lake was veel minder mooi dan die twee andere meren aan deze trail, we zijn er dan ook snel weer weggegaan.

Gereden:  86 mijl

De weersvoorspelling voor vandaag luidde: koud, en 70% kans op regen. Prima weer dus om, ja hoor, watervallen te gaan bekijken! Ik had niet geteld hoeveel we er tot aan deze dag al hadden gezien, ik was benieuwd of we het recordaantal van 34 watervallen van onze 2013-vakantie zouden gaan verbreken? Toen we bij ons motel in Many Glacier vertrokken was het droog, maar al wel flink bewolkt. Voor de zekerheid stopten we onze regenjassen alvast in de rugzak, de kans was groot dat we die later vandaag nog nodig zouden hebben.

We reden terug naar de Going-to-the-Sun Road en gingen rechtstreeks naar de parkeerplaats waar het wandelpad richting St. Mary Falls en Virginia Falls begon. ’t Stond er al helemaal vol, en bovendien was er ook al 1 wachtende voor ons. We besloten te wachten, even kijken hoe lang het zou duren voordat er wandelaars terug zouden komen. Ondertussen kon ik mijn dunne lange broek omwisselen voor de warme waterafstotende broek die ik vorig jaar speciaal voor onze IJslandvakantie had aangeschaft. En een dik vest uit de kofferbak opvissen….. Na een minuut of 10 wachten konden we parkeren, en aan de wandeling beginnen.

Het wandelpad ging flink naar beneden, we liepen door een gebied dat vorig jaar nog een dichtbegroeid bos moet zijn geweest. Maar nu zagen we alleen nog maar kale, zwartgeblakerde boomstammen. Waar tussendoor St. Mary Lake goed zichtbaar was, we denken dat dat meer vóór de brand vanaf de trail maar nauwelijks te zien zal zijn geweest. Na een kleine anderhalve kilometer lopen kwam de eerste waterval in zicht: St. Mary Falls. Prachtig was ie! Bovenaan kwam het water aanstromen door een geul die was uitgesleten in een prachtige rotswand, het viel op een plateautje vanwaar het via een tweede trap nog verder omlaag viel. En dan nog een derde en laatste trap, hier trok vooral het heldere, lichtblauwe water onze aandacht. We hebben de waterval eerst vanaf een afstandje bekeken, dat was mooi in combinatie met de houten brug die de oevers van de St. Mary River met elkaar verbond. ’t Was erg druk met toeristen op dat bruggetje, ’t viel nog niet mee om een foto te maken waarop iedereen netjes stil stond. Toen we onze foto’s ’s avonds doorkeken zagen we dan ook heel wat wazige mensen op de brug rondlopen….. Natuurlijk zijn we ook St. Mary Falls ook nog vanaf de brug gaan bekijken, mooi om alle kleurrijke details in de rotswand en het water zo te kunnen zien.

Voorbij St. Mary Falls werd de omgeving groener, de bosbrand had dit gebied duidelijk niet bereikt. Het pad liep deels parallel aan Virginia Creek, waarin enkele mooie stroomversnellingen te zien waren. Na opnieuw een kleine anderhalve kilometer lopen, stonden we zomaar aan de voet van de imposante Virginia Falls. Midden tussen de groene bomen viel het water eerst ruim 15 meter omlaag, waarna het via enkele kleinere trappen nog wat verder omlaag stroomde. Net toen we daar aankwamen, begon het te regenen. Heel even leek het mee te vallen, maar al snel zette de regen echt door en moesten de regenjassen uit de rugzak worden opgediept. We hadden er geen last van, om eerlijk te zijn had het best wel iets om zo in de stromende regen naar die waterval te kijken. We zagen een paar mensen rechts van de waterval via een steile helling omhoog klimmen, we wisten dat daar een tweede viewpoint was dus we zijn hen achterna gegaan. Pfff, dat was nog best lastig hoor, het zag er niet als een echt pad uit…. En dat was het ook niet, daar kwamen we dus pas achter toen we boven waren en daar zagen dat er ook een gewoon normaal pad naar dit punt toe liep. We stonden nu op een klein plateautje rechts naast de waterval, met een prima zicht op de grootste trap en de eerste kleinere cascade. En we beseften dat het wel heel erg moeilijk zou gaan worden om later, bij het onvermijdelijke hoogtepuntenoverzicht waarmee ik elk reisverslag afsluit, nog een goede keuze te kunnen maken. Want echt, Virginia Falls was alweer de zoveelste topper in een lange rij!

We hadden de tip gekregen om de Going-to-the-Sun Road in twee richtingen te rijden, het zicht op de mooie bergpieken zou vanuit beide kanten gezien steeds weer anders zijn. Eergisteren reden we van west naar oost, en vandaag dus van oost naar west. Maar helaas, de weg was nu veranderd in de Going-to-the-Clouds Road, we zagen alleen maar mist in plaats van mooie bergen. En de rit ging ook nog eens ontzettend langzaam, er ontstond een heuse file voor ons. We hadden geen idee wat er aan de hand was. Tot we de mensen voor ons vanuit hun auto’s naar buiten toe zagen fotograferen, er zat een beer op een rotswand hoog naast de weg! Natuurlijk hebben wij ook een foto gemaakt, en yes…. de beer staat er op!

Dicht bij het hoogste punt van de weg, de Logan Pass, hebben we de auto geparkeerd op een grote pullout. We hadden honger. En het was droog. Een goed moment dus om onze stoelen naast de auto neer te zetten, onze tas met brood te pakken en de koelbox tevoorschijn te halen. Het waaide stevig, waardoor het ontzettend koud was. We hebben de autodeur opengezet, op die manier creëerden we een min of meer windvrij plekje waar we al bibberend onze boterhammen hebben gesmeerd. En ontzettend hebben zitten te genieten. Want zeg nou zelf, het is toch gewoonweg heerlijk om de bergpieken in de mist te zien, een groen dal en een schitterende waterval daarin. En om tegelijkertijd John Denver te horen zingen over Country Roads die hem naar huis moeten brengen. Die muziek kwam van de enige andere auto die ook op de pullout stond. Tussen de happen boterham door heb ik lekker mee zitten zingen, alleen vond ik het niet helemaal correct dat John Denver het over de staat West Virginia had. We zitten hier wél in Montana, meneer Denver! Achter mijn rug kwam er ondertussen een enorme wolk mist opzetten. ’t Was nog even spannend hoor, zou de natte mist ons insluiten terwijl we nog aan het eten waren, of zouden wij sneller zijn??? Wij wonnen! Al moet ik daar wel bij zeggen dat we onze lunch heel wat haastiger hebben weggewerkt dan anders. 

Met onze magen weer gevuld reden we verder naar het westen, de mist in. We hebben nog één grote waterval kunnen fotograferen, maar daarna was het echt over. Het weer werd nu zo slecht, dat er van de omgeving niets meer te zien was. We besloten dan ook om om te keren, en meteen naar ons motel te gaan. Dit werd onze vierde en tevens ook laatste overnachting in Glacier National Park. In de Sunrise Motor Inn, direct naast de Going-to-the-Sun Road. De cabin was klein en eenvoudig ingericht, maar wel heel netjes. En wat lag die op een prachtige plek, we vonden het hier mooier dan bij Lake McDonald en bij Many Glacier. Als het weer goed zou zijn geweest, dan zou dit een ideale plek zijn geweest om lekker voor ons hutje te relaxen.

We hebben lekker gegeten in het restaurant dat bij de Sunrise Motor Inn hoort. Toen we daarna naar buiten liepen kwam de zon zowaar nog tevoorschijn. Het was nog steeds veel te koud om buiten te gaan zitten, maar de kou stond een mooie wandeling natuurlijk niet in de weg. We hadden nog tijd genoeg om naar Baring Falls te lopen, een waterval die zich dicht bij St. Mary Falls bevindt. Het was op deze trail heel wat rustiger dan op het wandelpad waar we deze ochtend liepen, we zagen maar vier of vijf andere wandelaars. We snappen ook wel hoe dat komt, Baring Falls was minder indrukwekkend dan St. Mary Falls en Virginia Falls. Maar ook al was het dan geen echte topper, ’t was nog steeds een prima waterval in een erg mooie omgeving. En dus een fijne hike om de dag mee af te sluiten. En er zat ook nog een leuk extraatje bij; nabij de parkeerplaats konden we onder de Going-to-the-Sun Road doorlopen, aan de andere kant van de weg lag de kloof Sunrift Gorge. Die kloof is ontstaan doordat een kleine kreek door een breuklijn in een rotswand heen is gedrongen, vanaf een viewing platform konden we er een heel stuk in kijken. Daarna werd het echt tijd om de dag af te sluiten. Een dag die ons, ondanks het slechte weer, bijzonder goed was bevallen.