Gereden:  345 mijl

We stortten ons in het drukke maandagochtendverkeer, we moesten dwars door de grote stad Birmingham heen. En wat is het dan toch makkelijk dat je niet meer, net zoals vroeger, met de kaart op schoot en turend naar de borden boven de weg de juiste route moet zien te vinden. Nee hoor, gewoon even een adresje intikken op TomTom, en rijden maar. Dat ging prima, tot het moment dat we een druk verkeerspunt bereikten waar Tommie spontaan van in de stress schoot…… hij raakte letterlijk de weg kwijt! Net zoals een weekje geleden, in de drukke stad Mobile, zaten we abrupt zonder navigatie. En dan moet je dus ineens helemaal zelf beslissen welke afslag de juiste is….. wonderwel slaagde ik erin om ons toch aan de juiste kant de stad uit te loodsen.

In 2011 hadden we ervaren hoe leuk het is om covered bridges te fotograferen. Dus toen we ontdekten dat er zich ook in de staat Alabama veel van die bruggen-met-een-dakje bevinden, besloten we om er een paar te gaan bekijken. Easley Covered Bridge, in de plaats Oneonta, viel eigenlijk best wel tegen. ’t Was met z’n leeftijd van 90 jaar wel een oudje, maar eerlijk gezegd was ie ook wat saai. Het houtwerk aan de binnenzijde was best aardig, maar de metalen platen aan de zijkant verpestten de aanblik wel enigszins. De vlakbij gelegen Horton Mill Bridge beviel ons stukken beter. Zeven-en-zestig meter lang was ie, dat was indrukwekkend. En bovendien bevond ie zich ook nog eens één-en-twintig meter boven het water, als ik Wikipedia mag geloven is het daarmee de hoogste covered bridge van de Verenigde Staten. Er liep een steil, rotsachtig pad naar beneden toe, leuk, zo konden we de brug ook vanuit de diepte fotograferen. En daarna, tot besluit, zijn we natuurlijk ook nog even met de auto over de brug heengereden. Gewoon, omdat ’t kon.

Dat was dan weer niet mogelijk bij de laatste covered bridge die we met een bezoekje vereerden. Want deze Clarkson-Legg Covered Bridge is niet meer begaanbaar voor het autoverkeer, er ligt tegenwoordig een gewone – saaie – betonnen brug naast. De Clarkson-Legg Covered Bridge was nóg langer dan de Horton Mill Bridge, twee-en-tachtig meter maar liefst. Ook hier was de omgeving erg mooi, direct bij de brug lag een watermolen met een opvallend rood rad, en rondom het beekje waar de brug overheen lag was het heerlijk groen. In de schaduw stonden diverse picknickplaatsen, het was dan ook een ideale plek voor een uitgebreide stop. Eigenlijk was het nog niet echt lunchtijd, but who cares, ook om 11 uur ’s ochtends smaken onze boterhammen al prima hoor. En zo konden we ook mooi even toekijken hoe daar een groep jongeren bezig was met een schoolopdracht, juf zat lekker op een picknickbankje terwijl de tieners met schepnetten in het water op zoek waren naar (dat neem ik tenminste aan) de plaatselijke flora en fauna. Leuk om dat zo eens te zien.

Zo, nu werd het dan toch echt tijd om naar Dismals Canyon te rijden. Veel was er niet te beleven onderweg, dus zetten we de autoradio aan voor het nodige vermaak. Zo zaten we even later samen met Joan Jett keihard “I love Rock and Roll…. put another dime in the jukebox baby” door de auto te blèren. En ’t werd nog leuker toen we even later ook werden getrakteerd op de meezinger “Sweet Home Alabama”; een méér perfecte song voor zo’n rit over de lange rechte wegen in de staat Alabama bestaat er echt niet, hoor! Zo vloog de tijd voorbij, voor we het wisten stonden we al bij Dismals Canyon voor de poort. Voor de hermetisch afgesloten poort, om precies te zijn!! Sh*t, wat was dit nu?? Hans zag een bordje links naast de poort “Open 7 days a week”, zo las hij aan mij voor. Dan moet er ergens anders nog een toegang zijn, zo concludeerde hij, en hij zette de auto in z’n achteruit. Op dat moment zag ik in een flits dat er nog iets meer op het bordje stond. Even terug dus…… En ja hoor, daar stond in de kleine lettertjes vermeld dat de canyon in de maanden maart, april en mei alleen maar was geopend van vrijdag tot en met zondag…….

Wat was dit een afknapper, zeg. Ik besefte dat ik me thuis, tijdens mijn voorbereidingen, door de informatie op de website van het park net zo voor de gek had laten houden door dat ‘Open 7 days a week’ (dat stond zelfs letterlijk zo in mijn roadbook!) als Hans zojuist, toen hij een korte blik op het bord had geworpen. We baalden flink, we hadden deze canyon ontzettend graag willen zien en we waren er dan ook een behoorlijk eind voor omgereden. Van onze vrolijke meezing-stemming was even helemaal niks meer over, om eerlijk te zijn waren we allebei best even chagrijnig. We reden naar de plaats Russellville, waar we een hotelovernachting hadden gepland. Maar om nu zo vroeg op de middag al op een hotelkamer te gaan zitten……. We waren het al snel met elkaar eens dat we dat zeker niet gingen doen, dan liever nog een eind doorrijden. Ik ging op zoek naar mogelijkheden om deze dag toch nog met iets leuks op te vullen, en zo kwam ik uit bij het staatspark Cathedral Caverns dat eigenlijk pas voor morgen op het programma stond. Als we nu meteen daarnaartoe zouden rijden, dan zouden we de laatste rondleiding nog kunnen halen. En zo zaten we dus onverwacht weer twee uur lang in de auto, in plaats van twee uur lang in een mooie canyon. We waren wel erg verbaasd toen we onderweg zomaar een heuse levensechte ruimteraket zagen staan, op het naastgelegen gebouw lazen we dat daar het Davidson Center for Space Exploration was gevestigd. Natuurlijk heb ik nog even gegoogeld, en zo kwam ik erachter dat zich daar een ruimtevaartmuseum bevindt. Dat zijn we maar gauw voorbij gereden hoor, ruimtevaart interesseert ons helemaal niets. Maar, toch wel grappig hoor, om zo’n raket van dichtbij te zien.

We wisten dat we het riviertje moesten blijven volgen, maar er was niet direct een doorgang te zien. Hans klom de gebogen rotslaag op, hij wilde kijken of daarachter misschien een opening naar het verder gelegen gedeelte van de grot tevoorschijn zou komen. Maar nee, op die plek konden we niet verder. Dan maar naar de overkant van het riviertje. Al snel vond hij daar een klein gat, rechtsboven in de rotswand, waar we doorheen zouden kunnen kruipen. Hij twijfelde wel of ik – Miep Onhandig – daar doorheen zou durven. Maar ach, kruipen en klauteren vind ik lang niet zo erg als schuine hellingen, dat zou hij inmiddels wel moeten weten, toch! ’t Kostte wat tijd en moeite om ons zelf en ook de foto-apparatuur veilig door het kleine gat heen te wurmen. Toen dat eenmaal was gelukt stonden we in opnieuw een grote rotszaal. Op één plek was er een afzetting met linten, er stonden bordjes dat zich daar een archeologische site bevond. ’t Zou gaan om enkele vaten uit de tijd van de Amerikaanse Burgeroorlog, zo heb ik later op internet gevonden, en dat was alle informatie waarmee ik het moest doen. Ach, ’t zag er niet zo boeiend uit, we hebben er verder geen aandacht aan besteed.

Voorbij de archeologische site lag een gang die breed en hoog begon, maar die verderop alsmaar smaller en lager werd. Zo laag, dat we er op onze knieën doorheen moesten kruipen. Dat was op zich heel eenvoudig, ’t enige ‘probleem’ was dat het erg vochtig en modderig was…… we zagen er dan ook heerlijk smerig uit toen we er aan de andere kant weer uitkwamen. En daar, direct nadat we de gang achter ons lieten, zagen we The Elephant’s Feet: twee prachtige druipsteenzuilen die zijn ontstaan doordat een stalagmiet (op de grond) en een stalagtiet (vanaf het plafond) aan elkaar zijn gegroeid. Dit was een mooie uitdaging voor fotograaf Hans: hoe krijg je zo’n druipsteenzuil goed op de foto als die niet van alle kanten uit wordt belicht, zoals we in de commerciële grotten gewend zijn? Al onze lampen werden nu in stelling gebracht….. de sterke lamp van collega Dennis was de voornaamste lichtbron, en ik kreeg de instructie om met mijn lampen heel langzaam van boven naar beneden over een druipsteenzuil te schijnen. Zo werd die, tijdens de lange sluitertijd, zo gelijkmatig mogelijk belicht. Ik kreeg soms wel van Hans op m’n kop hoor. Als hij iets tegen me zei dan draaide ik automatisch mijn hoofd zijn kant op….. waardoor ik hem dus verblindde met het felle licht dat boven op mijn helm zat. Dat gebeurde verschillende keren, toch wel lastig hoor om níet naar iemand te kijken die tegen je praat. Normaal gesproken maken we niet vaak foto’s waar we zelf opstaan, maar voor deze bijzondere plek maakten we graag een uitzondering. We moesten thuis immers wel bewijsmateriaal van deze stoere onderneming kunnen overleggen! En zo zijn we best wel lang bezig geweest, ik met druipsteenzuil op de foto, Hans met druipsteenzuil op de foto, de druipsteenzuil in z’n eentje als fotomodel…. en ook nog eens Hans en ik samen (even de timer instellen, en rennen om op tijd op de juiste plek te staan).

We liepen weer een lange gang in. We konden zowaar gewoon rechtop lopen, in deze gang kwamen we geen enkel obstakel tegen. De gang eindigde bij een zeer grote rotszaal, de grootste ruimte die we tot dan toe hadden gezien. Echt fotografabel was ie niet, er bevonden zich hier geen druipsteenformaties of andere fotografie-objecten. We zijn een tijdje gaan zitten, even uitrusten…. Zegt Hans ineens tegen me: “Het lijkt wel of ik stemmen hoor!” En ja, ik hoorde ze ook! Maar we wisten allebei dat dat niet mogelijk was, als er nog méér mensen voor vandaag een permit zouden hebben gekregen dan had Tom ons dat zeker wel verteld. Even hebben we heel stilletjes zitten luisteren, we kwamen tot de conclusie dat het kabbelen van het ondergrondse riviertje een geluid veroorzaakte dat veel leek op mensenstemmen-in-de-verte. Best wel weird hoor……

Hans ging in z’n eentje op onderzoek uit. Even kijken hoe we vanuit deze grote rotszaal weer verder zouden kunnen. Nabij het riviertje vond hij de juiste route, hij zag dat er weer heel wat klim- en klauterwerk nodig zou zijn. Het was daar ontzettend vochtig, Hans had het idee dat het water er onlangs – net zoals in Cathedral Caverns – veel hoger had gestaan dan normaal. Een schuine helling waarover we zouden moeten afdalen was erg modderig, Hans besefte dat ik daar (als ik er überhaupt al in zou slagen om beneden te komen) op de terugweg zeker niet meer naar boven zou kunnen klimmen. Hij moest me dan ook vertellen dat deze grote zaal voor ons het onverbiddelijke eindpunt was. En ja, natuurlijk vond ik dat jammer. Maar toch, het gevoel “blij dat we tot hier zijn gekomen” won ’t ruimschoots van de “jammer dat we niet verder kunnen”-stemming.

De terugweg nam weer net zoveel tijd in beslag als de heenweg. Natuurlijk maakten we hier en daar nog wat foto’s, en we hebben zelfs twee actiefilmpjes geschoten waarop te zien is hoe wij als volleerde speleologen aan het werk zijn. Op de meeste plekken was het eenvoudig om de juiste route te vinden, alleen in de grote ruimte waarin zich de archeologische site bevond moesten we even zoeken. Waar was nu toch dat kleine gat waar we op de heenweg doorheen waren gekropen? Oei, ’t zag er nu nóg kleiner uit dan vanaf de andere kant….. Toen we ons er doorheen hadden gewurmd moesten we nog wel even goed uitkijken, we zaten nu op een vrij smalle rotsrichel, een stukje boven het riviertje. ’t Was maar goed dat ik op de heenweg niet had beseft hoe smal ’t hier was! We moesten nu nog één obstakel overwinnen, de gladde helling dicht bij de ingang. Gelukkig hing de rubberen slang daar nog op ons te wachten, zonder dat ding had ik niet op eigen kracht boven kunnen komen.

Gereden:  262 mijl

Wat hadden we nog maar weinig gewandeld, deze vakantie. We hadden wel volop achter gidsen aangelopen, door New Orleans heen geslenterd, en gisteren nog door Tumbling Rock Cave gekropen, maar écht hiken, dat hadden we nog maar één keer gedaan. Een week geleden alweer, in Providence Canyon State Park. Best lekker dat we nu wel een stuk moesten gaan lopen, de ingang van Stephens Gap lag namelijk ruim anderhalve kilometer van de parkeerplaats vandaan. Qua afstand dus niet echt noemenswaardig, maar toch…. op internet hadden we gelezen de wandeling als ‘a serious work-out’ werd omschreven.

Vanaf de parkeerplaats liep een smal pad het bos in. Van die serious work-out merkten we nog niks, het pad was vrij vlak en heel eenvoudig begaanbaar. Maar het venijn zat ‘m in het laatste stuk; het pad ging ineens steil omhoog en dat – gecombineerd met de benauwde Alabama-hitte – zorgde ervoor dat we van fris en fruitig al snel transformeerden naar puffend en plakkerig. En toen lag daar ineens, recht voor ons, een flink gat in de helling. We hadden de ingang van Stephens Gap bereikt!

Via het gat keken we de donkere diepte in, daar beneden lag ons doel van vandaag. Aan de achterzijde zat een uit diverse rotslagen bestaande wand waar een paar kleine boompjes op groeiden. Daar tussendoor sijpelden een paar minieme waterstroompjes naar beneden toe. Het is mogelijk om via dat gat af te dalen, de grot in, maar dat kan alleen met behulp van touwen. Abseilen dus, of rappelling, op z’n Engels (een goed Nederlands woord daarvoor weet ik niet). Aangezien ik écht niet gaat abseilen of rappellen, lieten we deze mogelijkheid graag aan ons voorbij gaan. Wij gingen voor die andere mogelijkheid om in de grot te kunnen komen, via een tweede gat kan je namelijk gewoon te voet afdalen. En da’s wel zo makkelijk, toch!

En zo stonden we een uur later op Clingmans Dome, met z’n ruim 2.000 meter het hoogste punt van het park. ’t Was wel even schrikken toen we de autodeur open deden…… wat was het koud daar! Een ijzige wind blies dwars door onze t-shirts heen, het leek wel of we ineens in hartje winter beland waren. Gelukkig lagen onze warme vesten grijpklaar in de achterbak, we hadden ze hard nodig.Zo, nu konden we dan toch het uitzicht gaan bewonderen. In de verte zagen we de nevel waaraan het park haar naam te danken heeft, de ‘rookpluimen’ die worden uitgeademd door de alom aanwezig vegetatie. Veel was ’t niet hoor, slecht een enkel pluimpje hier en daar. En helaas was het zicht niet echt goed, het was ontzettend heiïg. Maar zelfs nu, terwijl de omstandigheden dus verre van ideaal waren, vonden we het een mooie ervaring om hier rond te lopen. Eigenlijk zouden we hier nog een keer naartoe moeten gaan, zo zeiden we tegen elkaar, maar dan wel tijdens de herfst. Dan zal het uitzicht vanaf Clingmans Dome helemaal fantastisch zijn.

Als we hadden gewild, dan hadden we nog een klein stukje hoger kunnen gaan. Op het eindpunt staat namelijk een 16 meter hoge toren, vanaf de top van die toren heb je een uitzicht van 360° over het park. Maar we wilden niet. Ten eerste omdat het zo heiïg was, dat zou 16 meter hoger echt niet beter zijn. Ten tweede omdat zo verschrikkelijk koud was. Maar toch vooral omdat we simpelweg weigerden om gebruik te maken van die toren, wie is in hemelsnaam ooit op het idee gekomen om een zo’n aartslelijk ding op deze mooie plek neer te zetten!

Vanaf Clingmans Dome reden we naar Cades Cove, de druk bezochte vallei in het noordwesten van het park. Onderweg maakten we een paar korte stops bij weidse uitkijkpunten, en een uitgebreide stop langs de oever van Little River. Even genieten van een kleine, maar wel mooie stroomversnelling. Er vlogen veel vlinders rond, de meesten daarvan hadden een mooie geel-zwarte tekening op hun vleugels, er waren ook een paar blauw-zwarte exemplaren bij. Op één plek direct langs het water zaten er tientallen op een klein stukje rots bij elkaar, we vermoedden dat iemand daar wat frisdrank of iets dergelijks had geknoeid en dat de vlinders door de geur daarvan werden aangetrokken. Op kleine afstand zat een zwarte raaf dit schouwspel belangstellend te bekijken…… ineens vloog ie naar beneden en pikte met z’n snavel razendsnel twee keer in de krioelende hoop vlinders. Even bleef hij triomfantelijk poseren, zodat Hans het bewijs van deze wrede daad op de foto kon zetten, daarna vloog hij weg met zijn buit nog stevig in zijn snavel geklemd.

In Cades Cove komen beren voor. Hans besloot zijn “liever niet”-tactiek van eerder deze vakantie toe te passen, meerdere malen bezwoer hij me dat hij toch echt liever niet wilde dat we ergens beren zouden zien, tijdens ons rondje Cades Cove. We waren nog maar een klein stukje onderweg, toen er al een heuse traffic jam ontstond. Als je in Yellowstone National Park in een file terecht komt, dan is de kans groot dat een stukje verderop bizons of beren te zien zijn. Bizons, dat was hier in Cades Cove geen optie. Dus hé, misschien was het wel een beer. Zou kunnen, toch! Maar nee, er bleek iets héél anders in het hoge gras rond te lopen…… het was een jongeman met een soort van elfenpakje aan, compleet met puntmuts, lange puntige oren en een pijl en boog. Okay, dít hadden we niet zien aankomen.

We vervolgden ons rondje Cades Cove. Zo nu en dan zetten we de auto even aan de kant, zodat we in alle rust de frisse groene vallei met de glooiende heuvels daarachter konden bekijken. We bekeken ook de oude kerkjes die langs de route lagen, en liepen even over de sfeervolle begraafplaatsen rond. Bij een van die kerkjes belandden we opnieuw in een verkeersopstopping, en deze keer was ’t wél raak. In de verte, dicht bij een bosrand, liep een zwart stipje rond. Ja hoor, een beer! ’t Beest bevond zich zo ver weg dat hij zich zelfs met onze telelens niet op de foto liet vangen, we kunnen dan ook niet zeggen dat dit een serieuze bear-encounter was.

Bij het Cades Cove Visitor Center lag een uitgestrekt terrein waarop diverse historische gebouwen stonden. Eerlijk gezegd kan ik hier niet veel vertellen over de verhalen die bij die gebouwen horen, we hebben ons er niet in verdiept. Wel hebben we even lekker relaxed over het terrein rondgeslenterd, op zoek naar de meest fotogenieke plekjes. Onze favoriet was de grist mill. Er werd net een demonstratie gegeven, binnen in het gebouw was een molenaar aan het werk. Jammer genoeg was het te donker om daar foto’s van te kunnen maken, we kunnen hier dus alleen maar een plaatje van de buitenzijde showen. Toen we weer terugkwamen op de parkeerplaats bleek die inmiddels helemaal vol te zijn, er waren diverse automobilisten op zoek naar een vrij plekje. Eén van hen konden we blij maken, wij hielden het voor gezien in Cades Cove en reden nu rechtstreeks naar ons motel in het plaatsje Townsend, net buiten het park.

Dat motel, de Best Western, was eigenlijk wat te duur naar onze smaak. Een paar weken eerder had ik geprobeerd om het te annuleren, pas op dat moment was ik tot de ontdekking gekomen dat kosteloos annuleren niet mogelijk was. Kwestie van even niet opgelet toen ik de kamer had geboekt. Okay, we moeten uiteraard toch ergens slapen, we hebben de reservering dus maar laten staan. Toen we onze kamer binnenstapten, begrepen we meteen waarom het hier zoveel duurder was dan gemiddeld…… niet alleen was de kamer 2x zo groot als een standaard motelkamer, er zat ook nog eens een jacuzzi in! Dat zag er aantrekkelijk uit! Maar nu nog niet, het was etenstijd, en bovendien wilden we nog kort even terug naar het park om een waterval langs de Little River Road te gaan bekijken.

’t Kostte even wat moeite om Meigs Falls te vinden, de waterval lag enigszins verstopt tussen het vele groen langs de Little River Road. In eerste instantie stonden we op de verkeerde plek langs de oever van het riviertje, maar bij poging twee vonden we de waterval alsnog. Ach, ’t was een aardig exemplaar, maar een diepe indruk heeft ie niet op ons achtergelaten. Omdat er maar één shot mogelijk was, waren we snel klaar met onze fotografie-sessie. We hadden nog niet echt zin om nu alweer terug te gaan naar ons motel. Hans stelde voor om de Cades Cove Loop nog een keer te rijden, misschien zou op dit late tijdstip de kans op het spotten van beren groter zijn. En zo reden we even later voor de tweede keer de Cades Cove vallei in. Deze keer ging ’t sneller, het was minder druk en we hoefden nu natuurlijk niet voor elk kerkje of uitzichtpunt te stoppen. We waren al een heel eind gevorderd zonder ook maar één beest te zien, we hadden de hoop dat we een beer zouden tegenkomen dan ook al opgegeven. Tot we toch nog onverwacht op een groep stilstaande auto’s stuitten die de smalle weg volledig blokkeerden. Ja hoor, daar in de verte bij de bosrand, daar liepen twee beren rond! Op de foto die Hans vanmiddag had gemaakt was alleen een onherkenbaar zwart stipje zichtbaar, op de foto die hij deze keer schoot was in elk geval nog net te zien dat het om een beer ging. Vaag, onscherp….. te ver weg. Dus helaas, ook deze foto is niet door de ballotagecommisie gekomen. Onze berenjacht kwam hiermee dus weinig succesvol tot een eind, het werd tijd om naar ons motel te gaan. Ik hoef denk ik niet uit te leggen hoe we daar, op onze luxe kamer, het laatste stukje van de avond hebben volgemaakt!

Gereden:  167 mijl

Natuurlijk wisten we al van te voren dat Great Smoky Mountains National Park ons minder aan zou spreken dan de parken in het zuidwesten van de USA. En onze beleving sloot inderdaad naadloos aan op onze verwachting, we vinden het fijn dat we het park gezien hebben, maar het riep nergens een ‘wat is dit fantastisch’-gevoel op. In de ochtend doorkruisten we het park via de Newfound Gap Road van noord naar zuid; de typische Great Smoky Mountains uitzichten voegden niet veel toe aan de uitzichten die we gisteren al hadden gezien, en na een rondje over het Mountain Farm Museum hadden we voorlopig ook wel even genoeg geschiedenisles geconsumeerd. Tijd dus om afscheid te nemen van het park.

Nog geen kwartier nadat we het park achter ons lieten, stonden we al op de Mingo Falls parkeerplaats. Eindelijk konden weer eens onze wandelschoenen aantrekken, die hadden echt nog niet genoeg te doen gehad tijdens deze vakantie. Niet dat we nu ver moesten gaan lopen, de waterval lag maar op zo’n 400 meter afstand van de parkeerplaats vandaan. De trail bestond overigens niet uit een gewoon wandelpad, maar uit traptreden. Nadat we al die honderd-een-en-zestig traptreden hadden beklommen, stonden we oog in oog met de waterval. Die er wat smalletjes uitzag, blijkbaar doet ie ’t beter nadat het een keer stevig heeft geregend. We hoopten maar dat de tweede waterval die op de planning stond wel op z’n mooist zou zijn. De naam van die waterval was Soco Falls, we reden ernaartoe via de befaamde Blue Ridge Parkway. Die weg is maar liefst 469 mijl lang, wij pakten daarvan nu alleen de 13 meest zuidelijke mijlen mee. Maar dat kleine stukje was al voldoende om ons ervan te overtuigen dat dit echt een bijzonder mooie route is. Omdat de weg vrij hoog ligt hadden we regelmatig een prachtig zicht op de bergkammen, vooraan de lage bergkammen, en verder naar achter steeds hoger. Vol met bomen in allerlei kleurschakeringen, van heel lichtgroen naar donkergroen en soms ook wat bruin daar tussendoor. Helaas was het zwaarbewolkt, waardoor al die kleuren niet tot hun recht kwamen. Nog méér dan in Great Smoky Mountains National Park hadden we het idee dat het hier in de herfst bijzonder mooi zal zijn. En bijzonder druk, dat ongetwijfeld ook!

Ik ben even afgedwaald…… ik had het dus over Soco Falls. Ook deze keer hoefden we niet ver te lopen, op slechts enkele tientallen meters van de weg vandaan lag een houten platform vanwaar we deze dubbele waterval konden bekijken. Het water kwam van twee kanten uit naar beneden, en stroomde via een ondiep kreekje verder, over een rotsachtige bodem. Dit was echt een beauty, die wilden we zeker van dichterbij gaan bekijken. Vanaf het platform konden we omlaag lopen via een primitief, glibberig rotspad. Er hing een touw naast het pad, en dat had ik hard nodig om veilig af te kunnen dalen. ’t Laatste stukje durfde ik niet meer. Ik vond ’n prima plekje recht vóór de grootste tak van de waterval, Hans ging nog wel tot helemaal naar beneden toe. Zodat ie beide watervalgedeeltes én ook het kreekje gezamenlijk op de foto kon zetten. Terwijl ik daar zat te genieten, kwamen er nog drie mensen naar beneden toe. Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd, en twee veel jongere mensen. Haar zoon en dochter misschien? De vrouw had voortdurend hulp nodig van de jongeman, het deed me stiekem toch wel een beetje goed dat ik niet de enige ben die op dit soort paden zo aan het stuntelen is. Het drietal kwam tot bijna op de plek waar ik zat, plotseling draaiden ze om en gingen weer naar boven toe. Hé wat gek, ben je zo ver gekomen en dan neem je niet eens de tijd om de waterval goed te bekijken. Ik vind dit juist altijd de meest heerlijke momenten van onze vakanties, ergens rustig gaan zitten en kijken. Hans mag van mij dan ook lekker lang bezig zijn met het maken van zijn foto’s!

We gingen zowaar tóch nog even Great Smoky Mountains National Park in. Naar het wat minder bekende gedeelte dat Deep Creek heet, helemaal in het zuiden. We hadden twee watervallen uitgezocht, opnieuw hoefden we niet al te ver te lopen. Via een bospad ging het, toch nog wel redelijk steil omhoog, naar Juney Whank Falls. Net zoals bij Laurel Falls, waar we een paar dagen geleden waren, lag er een bruggetje voor de waterval. En dus hadden we hier hetzelfde ‘probleem’: het lukte niet om de waterval in één shot op de foto te krijgen, het bruggetje zat in de weg. Via het mooi aangelegde bospad liepen we nog een stukje verder, we kwamen zo vanzelf terecht op een breed pad direct langs de oever van Deep Creek. En daar, aan de overkant van het water, lag Tom Branch Falls. Oeps…… dit was wel een héél miniem klein z…kstraaltje zeg….. dit verdiende maar nauwelijks de benaming ‘waterval’. De National Park Service had een paar houten banken langs de oever gezet, ik heb daar even uit zitten rusten. Nou ja, echt moe was ik niet van deze korte hike, maar het was gewoon lekker om even op mijn gemak naar de best wel leuke details van dit watervalletje te kijken. Toen Hans klaar was met het maken van foto’s was ’t tijd om weer naar de auto terug te lopen, we hadden nog een flinke rit voor de boeg.

Een rit van zo’n 60 mijl, om precies te zijn, via Nantahala National Forest. Een prachtige route was dat, we reden langs een wild stromende rivier waarin we veel kayakkers en rafters zagen. Aan veel van de bomen hingen een soort van lianen, we verwachtten Tarzan nog wel voorbij te zien komen maar nee, blijkbaar was ie vandaag bij Jane thuis gebleven. Voordat we het wisten waren we al in het plaatsje Murphy beland, waar we direct op zoek gingen naar een restaurant. ’t Was alweer zowat een week geleden dat we Chinees hadden gegeten, dat werd wel weer eens tijd. Dus wij blij toen we er vrijwel direct één vonden. En wij wat minder blij toen we binnen zaten, ’t was een wat aftands restaurant dat duidelijk z’n beste tijd had gehad. We moesten de rijst en de groente echt van de bodem van de buffetbakken scharen, het werd maar nauwelijks aangevuld. En dat beetje wat er nog wel in zat was niet altijd meer goed warm. Bovendien hing er een dreigend briefje boven het buffet: als je meer opschepte dan dat je op at, dan moest je extra betalen. Op zich begrijpelijk, ik denk dat er in zo’n buffetrestaurant vaak heel wat voedsel wordt verspild. Maar als ze willen dat je je bordje braaf leeg eet, dan moeten ze er natuurlijk wél voor zorgen dat ’t lekker smaakt. Ach, we werden in elk geval niet in de verleiding gebracht om te veel te eten, dat was dan wel weer een voordeel.

We hadden een overnachting geboekt in het Murphy Motel, net buiten het plaatsje. De helft goedkoper dan de Best Western waar we deze ochtend nog wakker waren geworden. En de helft kleiner. En zonder jacuzzi. But who cares, we hebben er prima geslapen hoor!

Net zoals bij de Pow Wow in Cody, van tien jaar geleden, stonden er tal van commerciële kraampjes op het terrein. Waar de nodige merchandise en natuurlijk ook eten en drinken gekocht kon worden. Belangrijker was het ronde grasveld waarop het dansfeest plaats zou gaan vinden, we keken even aan welke kant de zon stond (we wilden natuurlijk niet tegen de zon in gaan fotograferen) en zochten toen een mooie plek direct langs de rand van het grasveld uit. We hadden onze eigen stoelen meegenomen, lekker makkelijk dus. Omdat we geen programmaboekje of iets dergelijks hadden gekregen, wisten we niet wat ons te wachten stond. Nou, eh……, eigenlijk vat dat laatste zinnetje het al heel aardig samen: er stond ons heel wat te wachten. En dat bedoel ik dus letterlijk!

Het tweede optreden werd verzorgd door de Mexicaan Ricardo Garcia en zijn familie. ’t Groepje bestond uit vier personen, pa, ma, zoon en dochter. Ze hadden kleurrijke kostuums aan, vooral de grote verentooien op hun hoofden waren erg indrukwekkend. De zoon speelde op een drum, pa, ma en dochter dansten op het ritme van zijn muziek. Heel krachtig, en steeds sneller. Dit was in elk geval een heel stuk beter dan dat eerste optreden. Als derde mochten we kijken naar een hoop dance, dat is een danssoort die in de jaren ’30 is ontstaan. De danser had een aantal hoepels die hij tijdens het dansen om zijn armen, benen en lichaam liet draaien en waarmee hij onderwijl ook nog allerlei figuren wist te vormen. Blijkbaar waren de artiesten daarna op. En was het nog lang geen tijd voor de Grand Entry. Of het gepland was, of nu maar spontaan werd ingevoegd om de tijd op te vullen, dat weet ik niet. Maar de Emcee pakte zelf een gitaar en begon ons te vermaken met een country song. Met een Pow Wow had dit optreden niets te maken, maar ik was allang blij dat de goeie man stukken beter speelde én zong dan die ‘wereldberoemde’ fluitist/violist van zo-even.

Hans had al een paar keer opgemerkt dat hij maar erg weinig Native Americans in danskostuums rond zag lopen. En de tijd van de Grand Entry kwam nu toch wel erg dichtbij. En inderdaad, hij had gelijk. De groep die na de aankondiging van de Emcee het dansterrein op liep was klein….. heel klein. Maar toch, ook al waren het maar weinig dansers deze keer, het was nog net zo fascinerend om dit ritueel te mogen aanschouwen als destijds in Cody. De dansers werden begeleid door een drum, dat is een groep mannen die – elk met een eigen drumstick -  op een grote trom slaan die tussen hen in staat, tegelijkertijd zingen zij Indiaanse liederen die vooral bestaan uit monotone, ritmische keelklanken. Langzaam liepen de dansers de hele circel rond, eerst twee passen met de ene voet, daarna twee passen met de andere voet.

Het publiek werd nu uitgenodigd om ook mee te dansen. En dan zie je pas dat het helemaal niet eenvoudig is om dat zo simpel uitziend danspasje uit te voeren….. het ging de ‘gewone’ mensen heel wat minder goed af dan de echte Pow Wow dansers. Eerst mochten de militairen zich melden, actieve militairen en veteranen. En omdat het morgen moederdag was, mochten ook alle moeders mee komen dansen. (Misschien verwacht er nu iemand dat ik nog wel ergens op een foto zal staan, al dansend tussen de Native Americans. Maar dan moet ik je toch teleurstellen, ik heb niet mee gedanst!) En daarna riep de Emcee alle bezoekers op om mee te komen doen, lang niet iedereen gaf daar gehoor aan maar er was ook een groep toeschouwers die het wel leuk vond om de circel in te gaan. Ik zat liever vanaf mijn stoeltje te genieten van al deze saamhorigheid…… jong en oud, blank, zwart, Indiaans, sommigen heel ritmitsch en anderen als een houten plank….. ik vond het heerlijk om ernaar te kijken.

Nu zou de danswedstrijd toch wel gaan beginnen, dachten we. Maar de organisatie had andere plannen. Ze vonden namelijk dat onze fluitist/violist best nóg een keer op kon komen treden. Ook Ricardo Garcia, de hoop dancer en zelfs de country song van de Emcee kwamen weer voorbij. Met andere woorden, het was een exacte kopie van het ochtendprogramma. Nee, dit was echt niet leuk meer. We zijn maar even een rondje langs de commerciële kraampjes gaan slenteren…..

Eindelijk, eindelijk begon dan toch de danswedstrijd. De eerste deelnemers die in de circel verschenen waren de Tiny Tots, de kinderen tot en met 6 jaar. Oooh, wat zagen die er ongelooflijk schattig uit. Om het maar even op z’n Amerikaans te zeggen: they were sóóó cute..... Drie kleine meisjes in erg mooie kostuums stonden gezellig samen midden in de circel, zonder ook maar één danspas te zetten. Een jochie deed wel echt z’n best, hij deed bewegingen na die ik herkende van de Men’s Traditional Dance. Daarbij buigen de mannen regelmatig hun hoofd en bovenlichaam naar beneden toe. Het jochie deed dat ook maar dan wel continu, hij vergat zo nu en dan ook eens overeind te komen. ’t Was wel ontzettend leuk om hem zo bezig te zien. Als laatste werd er nog een meisje min of meer de circel ingeduwd….. ze was iets groter dan de anderen (een jaar of 8, schatte ik) en ze had ook als enige een wedstrijdnummer op haar kleding. Ik besefte wat er gebeurde, dit meisje zou eigenlijk moeten deelnemen aan de danswedstrijd voor haar leeftijdscategorie, maar er waren daarvoor geen andere deelnemers. Daarom werd ze nu ineens toegevoegd aan de Tiny Tots. Ik vond het sneu voor haar. Ze danste hartstikke goed, ze hoorde absoluut niet in deze groep thuis. Ik heb na afloop dan ook extra hard voor haar geapplaudisseerd.

Het tekort aan deelnemers werd vooral bij de kinderen pijnlijk duidelijk. Zo waren de tienerjongens in twee categoriën ingedeeld (Traditional en Fancy). Bij de eerste categorie waren er maar twee deelnemers, bij de tweede categorie zelfs maar één. Het aantal meisjes was maar nauwelijks groter; met zo weinig jeugdige belangstelling vrees ik helaas voor de toekomst van de Pow Wow. Na de kinderen waren de volwassenen aan de beurt. Hier viel het ons op dat het niveauverschil tussen de deelnemers onderling veel groter was dan tien jaar geleden in Cody. Sommige dansers waren erg goed, het was een genot om hen – elk in hun eigen stijl – bezig te zien. Maar anderen konden er, met alle respect, echt helemaal niets van. Dat zal ook aan hun leeftijd hebben gelegen, er waren enkele hoogbejaarde deelnemers die, zo vermoed ik, in hun jonge jaren goede Pow Wow dansers zijn geweest, maar die nu alleen nog maar voor hun plezier meededen. Zoals die ene man met z’n opvallende zwarte hoge hoed, compleet met één veer. En met de tekst “US Air Force Veteran” op zijn mouw. Die man stráálde, hij genoot zichtbaar van de fijne gemoedelijke sfeer. En op mijn beurt genoot ik er weer van om hem naar hem te mogen kijken, dat hij de danspassen niet (meer) beheerste kon me werkelijk waar helemaal niets schelen. Ook diverse andere deelnemers vielen meer op vanwege hun markante uiterlijk dan vanwege hun danscapaciteiten. Met andere woorden, er viel genoeg te zien voor ons.

Tijdens “Men’s Grass Dance” maakten de dansers hele snelle, vloeiende bewegingen, in combinatie met de lange kleurrijke linten die aan hun kleding zat was dat erg mooi om te zien. Het was zonder meer het meest spectaculaire onderdeel van de danswedstrijd. En daarbij ook nog eens het laatste onderdeel, een mooi moment dus om ons boeltje bij elkaar te pakken en het festivalterrein te verlaten. Met gemengde gevoelens…… We waren het er roerend over eens dat deze Pow Wow absoluut niet in de schaduw kon staan van de Pow Wow die we 10 jaar geleden in Cody zagen. Organisatorisch, kwalitatief en ook kwantitatief, ’t stelde niet echt veel voor deze keer. Maar toch….. ik had wél genoten van de sfeer, van de prachtige kostuums, en van de mooie dansmomenten. Dus één ding weet ik zeker, als er in de toekomst ooit weer een Pow Wow in onze route ingepland kan worden, dan gaan we er zeker weer naartoe!

We twijfelden of we nog, zoals gepland, naar de plaats Cleveland zouden rijden. Want ’t was al best laat, zou het echt de moeite waard zijn om voor alleen één watermolen nog een omweg te gaan maken? Ach, zo heel erg lang was die omweg nou ook weer niet, dus vooruit….. we gaan er even een kijkje nemen, zo beslisten we. We hadden immers niet voor niets via email toestemming geregeld om het privéterrein waarop de watermolen lag te mogen betreden. En zo stonden we dus, een half uurtje voordat de schemering inviel, bij Johnson Grist Mill. En waren we blij dat we, ondanks onze twijfel, er toch voor hadden gekozen om hier nog even naartoe te rijden. ’t Prachtige houten gebouw met het mooie waterrad ernaast, een lieflijk vijvertje ervoor met twee kleine bruggetjes, dit plekje was echt bijzonder fotogeniek. Wel jammer dat de boom direct voor het gebouw stond veel dichter begroeid was dan op de foto’s die we eerder op internet hadden gevonden, ’t gebouw ging nu net wat teveel schuil achter al die groenigheid. Op hetzelfde terrein stond ook nog een kleine woning met, heel sfeervol, een schommelstoel en een schommelbank op de veranda. En een half vervallen houten kar, ook leuk om te zien. Nadat we de nodige foto’s hadden gemaakt stapten we weer in de auto voor de laatste rit van vandaag….. maar nog geen twee minuten later stapten we alweer uit omdat we zomaar onverwacht een schitterend houten kerkje naast de weg zagen staan. Met een piepklein kerktorentje erop. We moesten nog snel zijn om dit gebouwtje op de foto vast te kunnen leggen, want het begon nu echt al donker te worden. Later hebben we geprobeerd uit te zoeken of dit kerkje ook een naam had, en of er een bepaalde geschiedenis aan was verbonden. Nee hoor, googlen op de woorden church en Cleveland, Georgia leverde helemaal niks op. Tja, dat komt misschien wel omdat het géén kerkje bleek te zijn, de enige informatie die we vonden was dat het ooit een one classroom school moet zijn geweest. Hadden we ons dus een beetje in de luren laten leggen door dat kleine ‘kerktorentje’. Ach, dat maakte het er niet minder mooi op, toch!