 |
|
 |
 Hoodoos zijn zandstenen pilaren die zijn ontstaan
door wind- en watererosie en door de inwerking van vorst en ijs.
Vaak zit bovenop een pilaar een kap die bestaat uit een hardere
- en daarom minder snel weggesleten - steensoort. In het druk
bezochte
Bryce Canyon National Park
staan de bekendste hoodoo's van
het zuidwesten van de USA. Maar er zijn ook veel andere, minder
bekende en ook minder makkelijk bereikbare hoodoos in deze
omgeving. Een aantal bijzonder mooie pilaren tref je aan in het
uiterste zuiden van Utah; het gaat om drie groepen die samen de
Wahweap Hoodoos worden genoemd. Vooral de meest zuidelijke
groep is fantastisch mooi; de pilaren bestaan uit heel poreus
kalksteen en zijn daardoor helemaal wit. Dit kalksteen behoort
tot het Entrada Sandstone, en is ongeveer 160 miljoen jaar oud.
Het gesteente waarvan de donkere kappen zijn gevormd is zo'n 100
miljoen jaar oud, en behoort tot het Dakota Sandstone.
Let op: als je meer informatie over deze hoodoos zoekt,
houd er dan rekening mee dat niet overal dezelfde naam wordt
gebruikt. De alternatieve benamingen die we zijn tegengekomen
zijn: Valley of the White Ghosts, the White Rocks en
de Wahweap Creek Hoodoo's. |
| |
|
|
Je kan de Wahweap Hoodoos op twee manieren bereiken, via de officiële route of via een sluiproute. De sluiproute is met de auto iets langer, maar de wandeling naar de hoodoos is aanmerkelijk korter dan bij de officiële route. Als je bij het Bureau Land Management om
informatie gaat vragen, zal je de officiële routebeschrijving krijgen.
Let op: de verzekering van een huurauto is op onverharde wegen niet geldig, eventuele schade wordt niet vergoed. |
| |
 Deze
route begint aan Highway 89 (van Page naar Kanab), bij het
kleine plaatsje Big Water.
Neem de Ethan Allen Road, die
begint tussen de mijlmarkers 6 en 7 direct tegenover het Grand
Staircase Escalante Visitor Center (als je vanuit Page komt is
dit rechtsaf). Volg de Ethan Allen Road
tot aan een T-splitsing. Ga daar linksaf, je passeert hier
een oud sportveld. Vanaf hier is de weg onverhard. Als je in een
gewone personenauto rijdt, dan moet je aan de rechterkant van de
weg parkeren 3 mijl nadat je Highway 89 hebt verlaten. Dit is
net voor de Wahweap Creek. Als je een auto met hoge
bodemvrijheid hebt kan je nog 0,3 mijl verder rijden.
Vanaf de parkeerplaats ga je in noordelijke richting te voet
verder, via de droogstaande Wahweap Creek. Het gaat hier om een
wandeling over een redelijk vlak terrein. De juiste looproute is
makkelijk te vinden, je blijft gewoon steeds de Wahweap Creek
volgen. De bodem bestaat uit klei, als het geregend heeft kan
het glad zijn. Houd er ook rekening mee dat er onderweg geen
schaduw is, tijdens de zomermaanden kan het te heet zijn voor
deze wandeling. Na 2 mijl lopen zie je al enkele hoodoos, dit
zijn nog niet de Wahweap hoodoos. Je bereikt de eerste groep
hoodoos na 3,6 mijl en de tweede groep na 4 mijl; beide groepen
liggen links van de Wahweap Creek. De laatste, en ook mooiste
groep, bereik je na 4,3 mijl. Ook deze hoodoos liggen aan de
linkerkant van de Wahweap Creek. |
| |
 |
 |
 |
| |
|
De sluiproute is alleen geschikt voor
auto's met hoge bodemvrijheid, er komen enkele steile
weggedeeltes voor en je moet ook een aantal (droogstaande)
washes oversteken. De BLM zal geen informatie over deze route verstrekken. Op vragen of het wel of niet is toegestaan om van deze weg gebruik te maken, geven zij geen antwoord. Op twee paatsen naast de hieronder beschreven route is een bord met daarop de tekst “Administrative Road” aangebracht. Er is in de USA een discussie gaande over de betekenis van dit bord: sommige mensen zijn van mening dat het illegaal is om zonder permit gebruik te maken van een Administrative Road, anderen denken dat het wel is toegestaan om hier te rijden. Als het inderdaad illegaal is (wij hebben daarover op dit moment dus geen duidelijkheid), dan loop je het risico op een boete.
 Ook
de sluiproute begint aan Highway 89 (van Page naar Kanab).
Neem de onverharde Cottonwood Canyon Road, die begint tussen
de mijlmarkers 17 en 18 (als je vanuit Page komt is dit
rechtsaf). Na 1,4 mijl ga je rechtsaf, via de onverharde
BLM-road 431. Een paar mijl verder kom je bij een splitsing.
De weg die linksaf gaat is de Brigham Plain Road, die moet
je niet hebben. Bij de weg die rechtdoor gaat, BLM 431,
staat dat die daar eindigt. Maar dat is niet zo, de weg gaat
wél verder en je rijdt hier dus gewoon rechtdoor. Er zijn
enkele zijwegen, maar je blijft steeds rechtdoor rijden, min
of meer in oostelijke richting. Onderweg kom je enkele
hekken tegen, je mag die hekken openen om door te kunnen
rijden. Sluit de hekken wel weer achter je. Na negen mijl
rijden ga je via een helling steil omlaag, als het geregend
heeft kan deze helling onbegaanbaar zijn. Kort voorbij de
helling bereik je Wahweap Creek, waar je de auto naast een
omheining parkeert en te voet verder gaat.
Volg de Wahweap Creek in zuidelijke richting. Je bereikt de
eerste - en meteen ook de mooiste - groep hoodoos na 20 tot
30 minuten lopen. De hoodoos liggen aan de rechterkant van
de Wahweap Creek, in een nis tegen de rotswand aan. De
tweede en derde groep hoodoos liggen steeds een paar
honderd meter verder.
Update mei 2011 : In mei 2011 hebben een deel van de hierboven beschreven route opnieuw gereden. De kwaliteit van de onverharde weg was aanmerkelijk slechter dan vijf jaar eerder, we kwamen veel meer rotsachtige washes, diepe dips en steenplaten tegen. Op een plek is de weg blijkbaar geheel weggespoeld geweest, het was daar onduidelijk hoe we verder moesten rijden. Gezien deze gewijzigde omstandigheden vinden we de sluiproute geen geschikte optie meer voor minder ervaren dirtroad-rijders.
Update juli 2015 : De BLM heeft bij de aanrijroute - direct boven het bord "Administrative Road" - een tweede bord geplaatst waarop staat vermeld dat het niet is toegestaan om via deze route naar de Wahweap Hoodoos te rijden.
Waarschuwing
Kijk ook op onze pagina "Ga niet onvoorbereid naar eenzame gebieden !" |
| |
 |
 |
 |
| |
|
Wij zijn via de sluiproute
naar Wahweap Creek gereden. Het voelde wel een beetje vreemd
om zomaar hekken open te maken, tussen groepen koeien door
te rijden ed. Hoewel het destijds nog niet verboden was van deze weg
gebruik te maken, voelde het toch wel een beetje aan als
"trespassing". De wandeling naar de hoodoos viel mee, het
was niet ver, en we hoefden nergens hoogteverschillen te
overwinnen. In alle verslagen die je over de Wahweap
Hoodoos leest, staat dat de groep met de witte pilaren het
mooist is. En dat is ook zo, het is echt heel apart om dat
gegroefde, witte gesteente te zien, die prachtige vormen, de
donkere kappen. Maar ook de tweede groep is de moeite meer
dan waard, het gesteente is weliswaar niet zo apart maar de
vormen van de pilaren zijn ook hier heel erg mooi. De derde
groep hebben we niet gevonden, maar daar hebben we ook niet
al te veel moeite meer voor gedaan. |
|
|
|
 |
|
|
|
