 |
|
 |
 Gedurende
de eerste helft van de jaren '60 van de vorige eeuw is - ten
behoeve van de energievoorziening in het zuidwesten van de
Verenigde Staten - een dam gebouwd in de Colorado River.
Deze Glen Canyon Dam ligt bij de plaats Page, in het
uiterste noorden van de staat Arizona. Na de bouw van de dam
heeft het 17 jaar geduurd voordat het kunstmatige meer Lake
Powell geheel gevuld was met water. Het kristalheldere meer
heeft een oppervlakte van ongeveer 5.000 km², en wordt
omringd door een prachtig landschap dat bestaat uit
kleurrijke rotsen en canyons. De Glen Canyon Recreational
Area wordt jaarlijks door ongeveer 2 miljoen mensen bezocht,
veel van hen komen voor de vele watersportmogelijkheden.
 Een
van de allermooiste plekken aan Lake Powell is Alstrom
Point, een uitkijkpunt dat erg geliefd is bij
natuurfotografen. Hemelsbreed is Alstrom Point slecht 2 mijl
verwijderd van de Glen Canyon Dam, maar toch is er een
autorit van 25 mijl over deels heel slecht begaanbare
onverharde wegen nodig om het punt te bereiken. Vanaf
Alstrom Point heb je zicht op Padre Bay, een baai aan de
westzijde van het meer. De combinatie van het helderblauwe
water dat wordt omringd door roodbruine zandstenen formaties
is fantastisch. De grote rots midden in de baai het Gunsight
Butte, het vlakke landschap op de achtergrond is het
Kaiparowits Plateau en de hoge, langgerekte berg is de
heilige Navajo Mountain. Het panorama komt het best tot z'n
recht in de avondzon, de rotsen worden dan erg mooi belicht.
Houd er rekening mee dat je ruim voor het donker invalt weer
aan de terugweg moet beginnen, de route via de onverharde
wegen neemt ongeveer anderhalf uur in beslag. |
| |
|
De route van het plaatsje Big
Water naar Alstrom Point is 25 mijl lang, en gaat helemaal
via onverharde wegen. Je hebt absoluut een auto met high
clearance (hoge bodemvrijheid) nodig; vierwielaandrijving is
niet persé noodzakelijk, maar kan wel handig zijn. Bij
slechte weersomstandigheden kunnen de wegen onbegaanbaar
worden. Big Water ligt aan Highway 89, zestien mijl ten
noordwesten van Page. Aan Highway 89 ligt een Visitor
Center, je kan daar informeren naar de conditie van de weg
en de weersvoorspelling.
 Rijd
Big Water in via de weg die recht tegenover het Visitor
Center ligt (vanuit Page gezien is dit rechtsaf). Aan de
rechterzijde liggen enkele gebouwen.- Ga direct na die gebouwen (ongeveer 500
meter na de afslag vanaf Highway 89) rechtsaf. De weg
waar je nu inrijdt heeft maar liefst vijf verschillende
benamingen: Highway 12, NPS-road 230, Smoky Mountain
Road, Warm Creek Road en BLM-road 300.
- De Wahweap Creek stroomt dwars over de
weg heen. Meestal kan je hier makkelijk doorheen rijden,
alleen bij hoog water kan het wat lastig zijn.
- Je rijdt vervolgens langs de zuidelijke
voet van de Nipple Bench Badlands, dit is een maanachtig
landschap dat bestaat uit badlands die eerst geel en
lichtgrijs getint zijn, en die verderop in de route
donkerder worden. De weg verkeert hier meestal in vrij
goede conditie.
- Na 12 mijl bereik je een kruising waar
een bord staat. Je gaat hier rechtsaf (oostelijke
richting) via de Grand Bench Road. Vanaf hier is een auto met high
clearance aan te raden, de weg is hier ruiger dan
tijdens de eerste 12 mijlen van de route.
- Een mijl verder kom je opnieuw bij een
splitsing, neem hier BLM-road 340 (Croton Road) in
oostelijke richting. Ook dit punt wordt met een bord
aangegeven.
- Volg de Croton Road gedurende 4,2 mijl.
Je bereikt dan een bord waarop staat aangegeven dat de
afstand naar Alstrom Point nog 5 mijl bedraagt. Dit bord
verwijst naar het eerste, niet zo spectaculaire
uitkijkpunt. De daadwerkelijke afstand is dan nog 7
mijl.
- Je rijdt nu in zuidoostelijke richting.
Een goed oriëntatiepunt is de electriciteitscentrale
nabij Page, die je - nadat je een paar mijl op de Croton
Road hebt gereden - moet kunnen zien liggen.
- Vijf mijl nadat je het bord bent
gepasseerd, bereik je het eerste uitkijkpunt over Lake
Powell. Het uitzicht hier is wel aardig, maar het is
absoluut niet te vergelijken met het uitzicht dat aan
het eind van de route te bewonderen is.
- Vanaf het eerste uitkijkpunt wordt de
weg heel veel slechter. Als je geen auto met high
clearance hebt, kan je niet verder rijden. De route gaat
hier verder over een ondergrond van slickrock, dat zijn
gladde rotsplaten waarop de weg niet meer herkenbaar is.
Op sommige plaatsen staan cairns, kleine torentjes van
op elkaar gestapelde stenen. Volg de cairns én volg de
rand van Lake Powell, die aan je linkerzijde ligt. Op
die manier bereik je vanzelf het eindpunt van de route.
|
| |
|
|
 |
 |
 |
| |
WAARSCHUWING
Aan het rijden over onverharde wegen zijn de volgende risico’s verbonden:
- een huurauto is op een onverharde weg niet verzekerd, eventuele schade en sleepkosten worden niet vergoed;
- de conditie van het wegoppervlak is vaak onvoorspelbaar, houd rekening met scherpe rotspunten die de banden of de onderzijde van de auto kunnen beschadigen, met los zand, met wash-outs, gladde kleilagen, enzovoort;
- veel onverharde wegen zijn erg eenzaam, bij problemen onderweg ben je op jezelf aangewezen.
Kijk voor meer informatie op onze pagina "Ga niet onvoorbereid naar eenzame gebieden !" |
|
| We hebben ons bezoek aan
Alstrom Point vooral als heel avontuurlijk ervaren. Het
maanlandschap van de Nipple Bench Badlands was prachtig, dit
gedeelte van de rit was al een belevenis op zich. Het
laatste stuk van de route, waar we over het slickrock
moesten rijden, was echt lastig om te doen. Op diverse
plekken is Rob uitgestapt om uit te zoeken hoe we het beste
konden rijden, een klein beetje te veel naar links of rechts
betekende al dat je op onbegaanbare stukken zou komen. En
soms moest hij dus echt op z'n knieën om onder de auto te
kijken of er genoeg ruimte vrij bleef. Met behulp van de
cairns zijn we toch in één keer goed gereden. Al was het dan
ook op de meeste plaatsen niet sneller dan stapvoets.
Alstrom Point is een schitterende plek. We zijn er ruim een
uur gebleven om van het uitzicht te genieten en om foto's te
maken. De namiddag is daarvoor echt het goede tijdstip, de
rotsen werden door de dalende zon erg mooi belicht.
Diezelfde zon maakte het ons tijdens de terugweg echter wel
extra moeilijk. Want we reden nu recht tegen de verblindende
zon in terwijl we onze weg over de rotsen moesten zoeken.
Tijdens de invallende duisternis zijn we teruggereden naar
BLM-road 300, toen we daar aankwamen was het echt donker
geworden. Maar gelukkig was dit laatste stuk van de route,
terug naar Big Water, ook in het donker heel makkelijk te
doen. |
|
|
 |
|
|
|
