dag 1: Gerwen – Amsterdam – San Francisco
dag 2: San Francisco – Carmel
dag 3: Carmel – San Luis Obispo
dag 4: San Luis Obispo – Los Angeles (Hollywood)
dag 5: Los Angeles (Hollywood) – Las Vegas
dag 6: Las Vegas - Zion NP (Kolob) – Bryce Canyon NP
dag 7: Bryce Canyon NP–Capitol Reef NP–Natural Bridges Nat. Monument
dag 8: Blanding – Canyonlands NP (the Needles) – Moab
dag 9: Dead Horse Point State Park – Canyonlands NP ( Island in the Sky)
dag 10: Arches NP
dag 11: Moab – Valley of the Gods – Monument Valley – Kayenta
dag 12: Kayenta – Page (Antelope Canyon) – Kanab
dag 13: Kanab – Zion NP – Las Vegas
dag 14: Las Vegas – Death Valley NP
dag 15: Death Valley NP – Lake Isabella – Visalia
dag 16: Visalia – Sequoia NP – Kings Canyon NP – Fresno
dag 17: Fresno – San Francisco
dag 18: San Francisco
dag 19 en 20: San Francisco – Amsterdam – Gerwen

Van Carmel naar San Luis Obispo, via Highway 1
Afstand: 140 mijl

Big Sur is een van de mooiste plekken aan Scenic Highway 1. Tenminste, als we de reclamefoto's en andere reisverhalen mogen geloven! Want wij hebben hier niets anders gezien dan een dikke, ondoordringbare laag mist! We wisten van te voren dat we dit risico liepen, het is bekend dat het hier vaak erg mistig is. Maar ja, je hoopt natuurlijk dat het helder en zonnig is als je zelf Big Sur gaat bezoeken. Maar het mocht niet zo zijn, we zagen echt geen hand voor ogen. Vóór Big Sur was het ook mistig, maar niet zo erg. Zo konden we nog een paar plaatjes schieten in de omgeving van de 71 jaar oude Rocky Creek Bridge . Even verder ligt de veel bekendere Bixby Bridge, ook die hadden we willen fotograferen. Maar we zagen niet direct een geschikte stopplaats, en om nu midden op de brug stil te gaan staan leek ons ook niet zo'n slim idee. Geen foto's van de Bixby Bridge, dus...
Toen we Big Sur ruimschoots voorbij waren, begon het wat op te klaren. Zo nu en dan trokken er nog flinke flarden mist over de weg, op andere momenten was het een klein beetje helder en konden we de oceaan eindelijk zien. Die combinatie leverde nog een paar hele mooie momenten op, vooral toen we een berg voor ons zagen opdoemen die nog half in de mist hing. Echt schitterend.
In de buurt van Los Padres National Forest zat het weer helemaal dicht. Langs de weg zagen we een paar kleine trapjes die toegang gaven tot de smalle strook land tussen de weg en de oceaan. Puur op de gok zijn we gestopt, en via een smal pad zijn we richting de oceaan gelopen. De kust is daar ruig, de golven slaan er hard tussen de rotsen door.  Vanwege de mist konden we niet erg ver kijken, maar het kleine gedeelte dat we wel konden zien was al heel erg de moeite waard. We verkenden de kust nog wat verder, en kwamen uit bij een landtong die nog een stukje de oceaan in liep. Er komen niet veel mensen hier, de begroeiïng was zo dicht en zo hoog dat je het pad nauwelijks meer kon zien. De mannen hadden de striemen op hun blote benen staan van het struikgewas, Melanie en ik hadden (wijs geworden na de kou van gisteren!) gelukkig lange broeken aan. Uiteindelijk kwamen we terecht op de rotsachtige punt van de landtong, omringd door water en een dikke mist. Om ons heen hoorden we zeehonden blaffen, en het water tegen de rotsen slaan. Zo nu en dan trok de mist even wat weg, en konden we iets verder om ons heen kijken. Eén keer zagen we een kanoër, die daar moederziel alleen langs de kust voer. Het intense alleen-op-de-wereld gevoel, de geluiden om ons heen, de contouren van de rotsen, dat alles samen zorgde voor een heel aparte sfeer. Het was een geweldige ervaring, en we hebben het dan ook heel lang volgehouden, daar op die rotstong. We hebben door de mist Big Sur weliswaar gemist, maar achteraf gezien waren we toch blij dat het die dag niet zonnig was. We maakten nog één stop, net ten noorden van San Simeon. Daar ligt een hele kolonie zee-olifanten op het strand, en zo'n verschijnsel trekt natuurlijk heel wat bekijks. Leuk om die beesten zo in de vrije natuur te zien, in plaats van in een dierentuin.
Vroeger dan gepland kwamen we aan in onze overnachtingsplaats San Luis Obispo, waar we een kamer hadden gereserveerd in de Vagabond Inn. We hadden nog ruimschoots de tijd om even wat te winkelen. In een wat smoezelige maar wel grote muziekzaak vond Melanie een CD van The Cranes, die in Nederland niet verkrijgbaar is. Ze was er heel blij mee. Wij niet, toen ze ‘m op de terugweg naar het hotel in de CD-speler van de auto deed en ons liet ‘meegenieten'. Nou ja, smaken verschillen.....

Van San Luis Obispo naar Los Angeles, Hollywood
Afstand: 232 mijl

Bij onze reispapieren zaten helaas geen routebeschrijvingen naar de door ons geboekte hotels, zoals we dat van onze eerdere reizen gewend waren. Maar met dank aan Internet waren we toch ruimschoots voorzien van plattegronden en route-suggesties. Slim toch, om goed voorbereid uit Nederland te vertrekken.

Toen we via Highway 101 Los Angeles binnenreden, kwamen we tot de ontdekking dat de gegevens die we nodig hadden om ons hotel te kunnen vinden, allemaal netjes in de kofferbak lagen. Niet echt slim, want je kan daar op de snelweg niet zomaar even stoppen. Dat werd dus stomweg doorrijden totdat we iets bekends op de borden zagen verschijnen. Nu was “Hollywood” toch wel een aardige hint, en we reden zomaar rechtstreeks naar ons hotel, de Holiday Inn aan de Highland Avenue. Het was nog vroeg in de middag, en we konden daarom nog niet inchecken. Gelukkig mochten we de auto al wel op de parkeerplaats van het hotel achterlaten, Hollywood Boulevard lag op loopafstand, en het leek ons niet zo handig om daar parkeerplaats te moeten zoeken. Tja, wat moet ik eigenlijk over Hollywood Boulevard schrijven. We hebben de Walk of Fame gezien, de namen van bekende mensen gezocht op de sterren die daar in de stoeptegels liggen. We zijn naar The Chinese Theatre geweest, waar de hand- en voetafdrukken van de nog bekendere mensen in cement zijn gedrukt.  En we hebben wat winkels bekeken, maar de meesten daarvan waren niet echt indrukwekkend. Alleen Rob en Melanie hebben vrij lang rondgehangen in Hot Topic, een winkel die wat hen betreft ook in Nederland wel een paar filialen mag openen. Op straat kwamen we Charlie Chaplin nog tegen. En Rambo. Wat leek die kerel veel op de echte Sylvester Stallone, we moesten echt nog een paar keer extra kijken of Sly daar niet stiekem zelf wat stond bij te verdienen... Ach, echt heel bijzonder vond ik het niet. Leuk om een keer gezien te hebben. Inmiddels was het al wat later op de middag, en we wandelden terug naar het hotel waar we nu wel op onze kamer terecht konden. Tijd voor een frisse duik in het zwembad. Daarna hebben we de auto weer gepakt, en zijn we op zoek gegaan naar Beverly Hills. Even kijken of Brad Pitt en Jennifer Aniston toevallig een ommetje aan het maken waren. Aan het begin van de wijk lieten we ons nog even oplichten door een man die plattegronden verkocht waarop de huizen van de sterren stonden aangegeven. Ach, hij zag eruit of hij wel een extra zakcentje kon gebruiken, dus we dachten maar niet te lang na over de 10 dollar die we hadden uitgegeven.... We hebben nog een hele tijd rondgereden in de beroemde wijk. Veel dure huizen gezien. En veel muren waarachter ongetwijfeld nog duurdere huizen verborgen staan. Volgens de plattegrond stonden we op gegeven moment zo'n beetje bij de familie Osbourne op de stoep. Het huis was weliswaar nergens te vinden, maar ach, het gaat om het idee nietwaar... Bij een bezoek aan Hollywood moet je toch ook de beroemde witte letters hebben gezien. We wisten niet precies hoe we moesten rijden, maar het leek toch wel een goede gok om via Laurel Canyon de heuvels in te rijden. Op de tegemoetkomende rijbaan was het opvallend druk, er stond een lange file auto's die richting Hollywood Boulevard reden. Op gegeven moment kruist Laurel Canyon de bekende Mulholland Drive. En dat is dus écht een erg mooie weg om te rijden, zo tussen de heuvels en de mooie huizen. En zowaar, in de verte konden we nog een glimps opvangen van de witte Hollywoodletters. Missie geslaagd!
We reden via dezelfde weg terug naar Hollywood Boulevard. Ondertussen was het al behoorlijk laat geworden, en we kregen toch wel flink honger. Gelukkig was de lange file op Laurel Canyon al grotendeels opgelost, we konden beter doorrijden dan we van te voren hadden verwacht. Op Hollywood Boulevard hadden we al twee vestigingen van die fastfood keten met de grote gele M gezien, we besloten om daar te gaan eten. We wisten dat in Californië een paar honderd vestigingen sinds kort de VeggieBurger voor vegetariërs in hun assortiment hadden opgenomen. En laten we nu net bij één van die vestigingen binnenlopen! Melanie eet altijd vegetarisch, en met de heerlijke groenteburger die in Nederland bij McDonalds op het menu staat in mijn gedachten, besloot ik om net als zij me ook eens aan de VeggieBurger te wagen. Fout! Helemaal fout! Want de burger die Melanie en ik hier kregen voorgeschoteld was donker, vettig, smakeloos..... Dat was eens, maar nooit weer! Ons hotel lag ergens links van de McDonalds. Maar linksaf vanaf de parkeerplaats was niet mogelijk. Geen probleem, gewoon even rechtsaf en een blokje rondrijden. Dat is het makkelijke van Amerika, toch, je kan haast niet verkeerd rijden. Zo reden we dus één blok van Hollywood Boulevard vandaan, en gingen toen een zijstraat in. Prompt kregen we het gevoel dat we zo een of andere Hollywoodfilm binnenreden, maar dan wel een film met als onderwerp de gangs in de achterbuurten van de grote stad. Hier zaten we als toerist duidelijk niet op de juiste plek....., keren en wegwezen dus!

Van Los Angeles, Hollywood naar Las Vegas
Afstand: 271 mijl

Als je in Nederland via de snelweg een stad verlaat, dan ben je over het algemeen toch wel snel buiten de bebouwde kom. Zo niet in Los Angeles! Ook na vele, vele kilometers snelweg zaten we nog steeds midden in de buitenwijken van de stad. De benzinemeter gaf een onheilspellend laag peil aan, en omdat er hier geen tankstations aan de snelweg liggen moesten we een van die wijken naast de Interstate 10 inrijden. Heel even vreesden dat we in net zo'n ongure buurt terecht waren gekomen als de avond ervoor, in Hollywood. Maar dat viel – zo overdag tenminste – toch wel weer mee. Al zag het motel dat net naast het snel gevonden tankstation lag er niet bepaald uitnodigend uit...

Aan de overkant van de weg lag een supermarkt, dus we konden meteen even wat proviand voor onderweg inslaan. Terwijl we het parkeerterrein opreden, zagen we hoe een wrak (het woord ‘auto' zou iets te veel eer zijn voor dit geval op vier wielen) het tankstation probeerde te bereiken. Het lukte net niet, een paar meter voor het einddoel blies het geval zijn laatste adem uit, en dat ging gepaard met een gigantische rookontwikkeling. Hetgeen heel wat bekijks trok van de bezoekers van de supermarkt. In de supermarkt zelf zagen we nog iemand stoom afblazen. De klant die voor ons bij de kassa aan de beurt was, stond zich enorm over iets op te winden. De man aan de kassa bleef uiterst rustig, maar informeerde wel nieuwsgierig “What your trippin on, man?” Waarop een heel verhaal volgde over – denken wij – de vrouw of de vriendin van de klant, die blijkbaar zelf maar het ijs moest betalen dat hij zojuist had gekocht. We konden niet alles volgen, maar het was wel duidelijk dat de klant gigantisch over de rooie was. Maar gelukkig, uiteindelijk ging hij – mét ijs en andere aankopen – toch weg, en konden wij onze boterhammetjes en kaas afrekenen. De man van de kassa had natuurlijk al lang gehoord dat wij geen Amerikanen waren, en ook bij ons toonde hij zich heel nieuwsgierig. Waar we al geweest waren, wat we nog in de planning hadden.... Nou, Las Vegas was een hele goede keuze, zo liet hij ons weten. De verdere trip naar Las Vegas verliep heel vlot. We kwamen op de Interstate 15 wel wegwerkzaamheden tegen, maar omdat die aan de andere kant van de weg plaatsvonden, hadden wij er geen last van. De tegenliggers wel, er stond daar een enorme file! Het weer was anders dan we verwacht hadden, het was nogal bewolkt en ook heel wat minder warm dan toen we hier twee jaar eerder waren. Niet dat we dat erg vonden, deze temperatuur was heel wat draaglijker. Tijdens de vorige keren dat we in Las Vegas waren geweest, hadden we steeds hotels geboekt die enkele blokken van de Strip verwijderd lagen. Deze keer zouden we twee nachten in de stad verblijven, met een tussenpoos van ongeveer een week. We hadden besloten om nu wel aan de Strip zelf te overnachten, één keer in een zuidelijk gelegen hotel, en één keer in een meer noordelijk gelegen hotel. Voor vandaag hadden we onze keus laten vallen op het Luxor hotel, ingericht in de stijl van het oude Egypte. Het hoofdgebouw van het hotel is een grote, zwarte piramide. En daarnaast staan nog twee torens waarin ook nog een groot aantal kamers gevestigd zijn.

Van Las Vegas naar Bryce Canyon
Afstand: 280 mijl

Meestal wordt gezegd dat het zuidelijke deel van Zion National Park mooier is dan het noordelijke deel, Kolob Canyon genaamd. Nu ik beide delen gezien heb kan ik dit alleen maar bevestigen. Maar dat wil niet zeggen dat Kolob Canyon niet de moeite waard is.Een mooie, bochtige weg van 8,5 kilometer lengte loopt langs de rotsformatie Finger Canyons, en vooral aan het einde van de weg heb je daar een goed uitzicht op. Op een van de ‘Fingers' woedde een flinke brand, we zagen hoog boven ons (en op veilige afstand!) de vlammen door de bomen jagen. De brand werd niet bestreden, kennelijk mocht de natuur haar gang gaan, maar we zagen wel een heel stel stoere brandweermannen in het park die paraat stonden. Langs de weg stonden ook enkele grote waterreservoirs. Mijn meest favoriete manier om een Nationaal Park te bekijken, is het maken van korte wandelingen. Maar in dit noordelijke deel van Zion zijn alleen lange wandelpaden uitgezet, voor de meer ervaren hikers. Waarvan bovendien een gedeelte gesloten was, vanwege de bosbranden. We vonden wel een korte trail helemaal aan het einde van de weg. Op zich was het een eenvoudige wandeling, maar doordat de temperatuur behoorlijk begon op te lopen werd het toch nog wel even behoorlijk zweten. Bovendien was Melanie vooraf van mening dat ze zo'n korte trail best wel op haar open slippers kon lopen.... achteraf dacht ze daar duidelijk anders over! Uiteindelijk bleef het uitzicht tijdens de hele trail vrijwel hetzelfde, het is dan ook niet een wandeling die ik anderen snel aan zal raden. Maar we hadden nóg een Nationaal Park te gaan, vandaag. Het werd dus tijd om verder te rijden We reden naar Cedar City, waar we via de State Highway 14 naar het oosten gingen. Het was ons al vaker opgevallen dat kerkgebouwen er vaak zo mooi en goed verzorgd uitzien, en hier in Cedar City werd dat weer eens bevestigd. We zagen een prachtige kerk van de Mormonen, de moeite waard om er even voor uit te stappen zodat we ook dit plaatje voor ons reisverslag konden schieten. State Highway 14 is een zogenaamde Scenic Byway, en het was dan ook een hele mooie rit tussen bossen en met uitzichten op nabijgelegen dalen. Een heerlijke weg om te rijden. Het enige minpuntje was het weer, er kwam steeds meer donkere bewolking opzetten. En op gegeven moment werd het wel duidelijk dat we het niet droog zouden houden. We hoopten maar dat we ons plan om een wandeling te gaan maken in Bryce Canyon nog zouden kunnen uitvoeren.
Het regende nog niet toen we ons hotel bereikten, Best Westerns Ruby's Inn. Maar toen we onze kamersleutel hadden en de koffers alvast naar binnen wilden gaan brengen, barstte het los. Het water kwam met bakken naar beneden. En dat terwijl we nog maar enkele honderden meters van ons doel verwijderd waren, het schitterende Bryce Canyon National Park. We troostten ons maar met de gedachte dat we hier twee jaar eerder ook al eens waren geweest, het zou natuurlijk vervelender zijn als we het park nog nooit had gezien.
Na een tijdje hield het op met stortregenen, maar het bleef wel zachtjes doordreinzen. Hans was optimistisch, het zou vast nog wel droog worden. Ik geloofde er niet echt in, het weerbericht op tv voorspelde nog meer regen, maar ach, het kon geen kwaad om toch nog even het park binnen te rijden. En zowaar, hij kreeg gelijk! De regen hield op! We reden naar Fairyland Point, dat is een uitkijkpunt dat door veel toeristen gemist wordt omdat de weg ernaar toe nog vóór de ingang van het park ligt. Ook wij hadden het de vorige keer niet gezien, en nu gingen we ons verzuim dus even goedmaken. Het was een mooie plek, alleen jammer van het sombere weer waardoor de kleuren minder goed te zien waren.
Een klein stukje voorbij de ingang van het park ligt het beginpunt van de Navajo Loop Trail. Tijdens ons vorige bezoek aan Bryce hadden we deze wandeling al eens gemaakt, en die was ons zo goed bevallen dat we het heel graag nog eens over wilden doen. We keken nog eens naar de donkere lucht.... was het wel veilig om in de canyon af te dalen als het misschien wel weer ging regenen? Het leek mee te vallen, en we besloten het voorbeeld te volgen van de andere toeristen die we beneden zagen lopen. Opnieuw hebben we enorm genoten van deze schitterende wandelroute. Al zigzaggend liepen we naar beneden, naar de nauwe doorgang Wall Street. De twee bomen stonden nog even innig met elkaar verbonden als twee jaar eerder, het riviertje waar de vorige keer nog wat water doorheen kabbelde, stond nu helemaal droog. De weg terug naar het beginpunt was nog even pittig als toen, het is een hele klim omhoog. Langs het pad zagen we een aantal kolibrie-achtige vogeltjes tussen de planten; helaas vertikten die beestjes het om even netjes stil te blijven zitten voor een leuke foto.We kwamen veilig en wel weer boven. Waar ik vervolgens over een kleine oneffenheid aan de zijkant van het pad struikelde, en languit over de grond ging! Met als gevolg een fikse schaafwond aan mijn knie en mijn onderbeen. Terug in de hotelkamer moest er even ge-ee-haa-bee-joot worden, gelukkig hebben Hans en Melanie allebei een diploma, dus ik was in goede handen. Maar ik had geen zin meer om met dat been, dat helemaal bruin zag van de betadine, nog naar het restaurant te gaan. Hans en de kids gingen even boodschappen doen in de winkel van hotel, en we aten lekker een boterhammetje en een salade op onze kamer.
Daarna zijn we er toch nog even op uit gegaan, er zit een leuke winkel bij het hotel, en daar hebben uitgebreid rondgekeken. Twee jaar geleden was er nog geen Internethoek, nu wel, en daar werd dus ook even dankbaar gebruik van gemaakt. Toevallig hoorden we een andere toerist een praatje maken met een van de medewerkers van de winkel, en we merkten dat die goede man best veel van de omgeving wist. We besloten hem eens te polsen over de haalbaarheid van onze plannen voor de volgende dag, we wilden de Burr Trail door Capitol Reef National Park gaan rijden, maar we betwijfelden of dat met de regen die al gevallen was, en de regen die nog voorspeld werd, wel zo'n goed idee was. De man raadde ons aan het de volgende ochtend eens na te vragen bij de Ranger die een eigen ruimte in het hotel heeft.

Needles

Cave Spring Trail

Elephant Hill Road

Chipmunk

Dead Horse Point Overlook

Blue Scrub Jay

Mesa Arch

Grand View Point Overlook

Green River Overlook

Van Moab naar Arches NP, daarna terug naar Moab
Afstand: 93 mijl

Omdat het weer een erg hete dag zou gaan worden, besloten we al vroeg op pad te gaan. Dan waren we de ergste hitte tenminste voor. En dus stonden we 's ochtends al in het mooie Arches NP, waar we allereerst even bij een van de Rangers in het Visitor Center informeerden waar we aan het eind van de dag de mooiste zonsondergangfoto's zouden kunnen maken. Hij adviseerde ons daarvoor het gedeelte dat The Windows wordt genoemd. Dat betekende dat we nu, in de vroege ochtend, beter konden doorrijden tot helemaal achterin het park, waar diverse trails zijn aangelegd. Tijdens het begin van onze wandeling naar achtereenvolgens Tunnel Arch, Pine Tree Arch en de zeer bekende Landscape Arch was het nog redelijk koel. Maar dat duurde niet lang, de temperatuur liep snel op, en al gauw liepen we behoorlijk te puffen en te zweten. Gelukkig hadden we genoeg water bij ons, dat hadden we echt wel nodig. We pasten ons tempo aan aan de temperatuur, en we maakten de wandeling in een rustig tempo. Landscape Arch is ruim 93 meter breed en ruim 32 meter hoog, het is daarmee een van de grootste bogen ter wereld. Het pad loopt voorbij Landscape Arch verder naar nog diverse andere natuurlijke bogen, maar zover zijn we niet gekomen. Ik kan me heel goed voorstellen dat het hier drukker is in de lente en de herfst, dan tijdens de gigantische hitte van de zomer! Zoals we vooraf al hadden gepland, gingen we terug naar het hotel. Melanie en ik hebben lekker lui op bed liggen lezen, terwijl Hans en Rob liever levend gingen verbranden in het zwembad. Waar ze in gesprek raakten met een man die nog geen twintig kilometer van ons vandaan woont, en die toevallig ook nog een van de neven van Hans bleek te kennen. It's a Small World after all, om met Disney te spreken! Het was overigens best wel grappig om de mannen terug naar de hotelkamer te zien lopen, ze waren op blote voeten en de tegels waren erg heet……
's Avonds gingen we voor de tweede keer naar Arches NP, deze keer reden we naar The Windows Section. We hadden voordat de zon onder zou gaan nog ruimschoots de tijd om een mooie plek uit te zoeken. Melanie zag wel wat in The Garden of Eden, een gebied waar allerlei grillig gevormde rotsen bij elkaar staan. Maar we wilden toch ook graag kijken of het mogelijk was een mooi plaatje van de ondergaande zon te schieten met een van de beroemde bogen als omlijsting. Uiteindelijk hebben we tijdens de eerste schemering foto's gemaakt van The Garden of Eden, en zijn we daarna nog doorgereden naar het einde van The Windows Section, waar we de drie grote bogen langs de Windows Trail hebben bekeken en gefotografeerd. Ondanks het advies van de Ranger, eerder die dag, hadden we toch niet het gevoel dat we hier op een echt goede zonsondergangplek zaten. “De Foto van de Maand” is hier niet geschoten. Maar de wandeling was wel heerlijk om te doen, en de temperatuur was nu heel wat aangenamer dan 's ochtends. In het donker liepen we naar beneden, naar onze auto. Hans vond het nodig om juist op dat moment mede te delen, dat hij toch eigenlijk wel had moeten tanken voordat we die namiddag uit Moab wegreden..... het leek er echt even op dat we te voet naar ons hotel terug zouden moeten. Met de benzinemeter al ernstig in ‘reserve' wisten we nog net een benzinepomp in Moab te bereiken.

Windows Trail

Landscape Arch

North & South Window

North Window

nabij Rain God Mesa

The Mittens

Van Kayenta, via Antelope Canyon, naar Kanab
Afstand: 210 mijl

Iedereen die via het internet of in reisgidsen op zoek gaat naar toeristische bestemmingen in Arizona, stuit daarbij vroeg of laat op mooie plaatjes van Antelope Canyon. Er staat dan steevast bij geschreven dat deze nauwe kloof vooral tijdens het middaguur erg fotogeniek is, reden genoeg dus om al enkele maanden voor onze reis een afspraak te maken met ene Roger Ekis, die tochten naar Antelope Canyon organiseert. Of we ons op 31 juli om 11.00 uur in Page wilden melden, zo verzocht hij ons per email.
We hadden ruimschoots de tijd om van Kayenta naar Page te rijden, we kregen dankzij het passeren van een tijdgrens zelfs zomaar een uur cadeau. Het landschap tussen Kayenta en Page is niet echt bijzonder, ook weer eens wat anders, toch! Kort voordat we Page binnenreden zagen we een grote electriciteitscentrale liggen, met direct daar voorbij het kunstmatige stuwmeer Lake Powell. Ook al is het dan niet natuurlijk, het is wél een prachtig meer om te zien, met het helderblauwe water en de omringende licht gekleurde rotsen.

Taxi naar de Canyon

Ingang van de Canyon

Antelope Canyon

Onze gids liet ons weten dat we haar konden volgen, maar dat we ook op eigen gelegenheid door de canyon mochten lopen. Als we maar wel over precies een uur terug zouden zijn bij de truck. Verwachtingsvol liepen we door de smalle ingang de kloof in..... en we werden niet teleurgesteld! Hoe is het mogelijk dat je, als je al zo ontzettend veel mooie natuur hebt gezien, nog steeds helemaal echt geraakt kan worden door weer een nieuwe indruk. De golvende vormen van de wanden, de kleuren in het zonlicht, ik keek m'n ogen uit.... De gids wist exact te vertellen op welke plekjes de mooiste foto's konden worden gemaakt, en ook op welke manier je die dan moest nemen. Rob en ik namen de taak op ons, om goed naar haar uitleg te luisteren. Onze twee fotografen bleven wat achter de groep hangen, en kregen de tips door van Rob en mij. Zo hadden ze alle tijd en ruimte om te experimenteren. We zijn doorgelopen tot net buiten de canyon, en de gids wees ons op een aantal markeringen in de rotswanden waaraan je kan zien dat het water hier bij een stortbui erg hoog kan komen. Als je dan bedenkt dat zo'n massa water ook door die smalle kloof geperst moet worden....
Van te voren vreesde ik dat de tour in snel tempo afgeraffeld zou worden, en dat je door de grootte van de groep toeristen niet makkelijk de gelegenheid zou hebben om ongestoord te kunnen fotograferen. Maar dat viel allebei ontzettend mee. We kregen echt ruimschoots de tijd om van Antelope Canyon te genieten, en – ook al waren er best veel mensen in de kloof – vrijwel iedereen hield heel goed rekening met elkaar op de mooie fotoplekjes. Na een uur hobbelden we – een schitterende ervaring rijker – terug naar Page, waar onze auto netjes op ons stond te wachten om ons naar onze overnachtingsplaats Kanab te brengen. Onderweg moesten we het uur dat we 's ochends hadden gewonnen, weer teruggeven. We zaten weer in dezelfde tijdzone als in Kayenta. Als je het over Kanab hebt, dan krijgen Hans en ik spontaan heimwee. In 1995 hebben wij ons hart verloren aan dit rustige plaatsje, dat op een van de mooiste plekjes van de wereld ligt. Zomaar midden tussen de Grand Canyon, Zion, Bryce, Lake Powell, Antelope Canyon..... wat wil je nog meer. In gedachten zien we ons hier al onze oude dag slijten, over een jaartje of twintig. Om alvast in de stemming te komen zijn we gaan rondtoeren door de woonwijken, gewoon even rondkijken, dagdromen... En dat was eigenlijk net zo fijn om te doen als het bezoeken van alle bekende toeristische attracties!
Ook al was ik nu al voor de vierde keer in de USA, ik had nog nooit een echte Amerikaanse pizza gegeten. Dat verzuim gingen we deze avond goedmaken, we gingen naar de PizzaHut. We moesten even puzzelen met de menukaart, maar met behulp van onze vriendelijke serveerster Jody ontdekten we al snel dat we zelf onze ingrediënten konden kiezen. En haar tip dat we beter één pizza voor twee personen konden bestellen, was ook heel welkom. We hebben er echt héérlijk gegeten, de pizza smaakte voortreffelijk en ook de saladebar was erg goed. Na het eten gingen we nog even bij de Drive-Inn van McDonalds een ijsje halen. Op de parkeerplaats stond een hele grote dikke auto met een nog grotere, dikkere boot erachter. Terwijl wij in de rij stonden, reed het gevaarte net weg. Hoorden wij plotseling een smekend geluid van de achterbank..... “Pappie.....” Ja, dat was Melanie, die blijkbaar ineens tot de conclusie was gekomen dat zij een innige familieband had met die man daar achter het stuur...

Klik hier voor onze fotoreportage van Upper Antelope Canyon.

Van Kanab, via Zion National Park, naar Las Vegas
Afstand: 233 mijl

Een week lang hadden we ons nu vergaapt aan mooie rotsen, natuurlijke bogen en schitterende canyons. Het werd dan ook weer tijd voor even wat afwisseling, in de vorm van een dagje Las Vegas. Het leuke was dat we hier de broer van Hans zouden ontmoeten, hij had met een aantal vrienden ook een rondreis door Amerika geboekt en kwam nu – heel toevallig! – ook op deze dag in Las Vegas aan. En, net iets minder toevallig, had hij net zoals wij gekozen voor een overnachting in het hotel Circus Circus.
Maar voordat het zover was hadden we nog een flinke rit voor de boeg, vanuit Kanab. We reden via de schitterende Mount Carmel Highway, die deels door Zion National Park loopt. Net voorbij de ingang van het park ligt een heel kleine parkeerplaats waar misschien vier of vijf auto's kunnen staan. Als je het geluk hebt daar een plekje te kunnen bemachtigen, dan kan je de 1600 meter lange Zion Canyon Overlook Trail lopen. Via in rotsen uitgehakte treden klommen we een klein stuk omhoog, we kwamen terecht onder een overhangende rots die heerlijk wat schaduw bood. Naast ons zagen we een mooi, smal ravijn, de Pine Creek Narrows. Het tweede deel van de wandeling ging door een rotsachtig open gebied, dat was dus weer even zweten in de brandende zon. We werden wel beloond met een prachtig uitzicht over Zion Canyon en de haarspeldbochten van de Mount Carmel Highway.

Van Las Vegas naar Death Valley , Furnace Creek Ranch
Afstand: 210 mijl

Het viel nog niet mee om de stad uit te rijden. Op een of andere manier slaagden we er in de afslag naar State Highway 95 te missen, en tijdens onze zoektocht naar een nieuwe oprit reden we plotseling helemaal de verkeerde kant op. Tijdens een tweede poging lukte het wel, we waren – met een stralende zon boven ons dak – op weg naar Death Valley. Via State Highway 190 reden we het park binnen, en kort voorbij de ingang wilden we de afslag naar het hoog gelegen uitkijkpunt Dante's View nemen. Niet dus! Een hek versperde de weg, en de reden daarvan was heel duidelijk: een deel van het asfalt was compleet weggespoeld. Een souveniertje van het noodweer van enkele dagen eerder! Ja, dat viel dus echt even tegen, Dante's View is immers een van de hoogtepunten van het park.

Van Death Valley, Furnace Creek Ranch, naar Visalia
Afstand: 349 mijl

Ons voornaamste doel van deze dag was: afstand overbruggen. In Death Valley zit je aan de oostzijde van de Sierra Nevada Mountains, en onze volgende bestemming ligt aan de westzijde ervan. En omdat je helaas vrijwel nergens deze bergketen van west naar oost kunt doorsnijden, moesten we er aan de zuidkant onder door. Kilometers maken, dus.
We konden Death Valley natuurlijk niet verlaten zonder eerst nog een korte trail in te plannen. Dat werd een wandeling door Mosaic Canyon, net ten westen van Stovepipe Wells. Via onze zoveelste dirtroad reden we naar het begin van deze trail, die gaat door een nauw ravijn met wanden die lijken te bestaan uit gepolijste, marmeren knikkers. Sommige mensen zijn erg enthousiast over deze trail, maar wij raakten er niet echt van in vervoering. Leuk, maar niet geweldig, is ons oordeel. Via State Highway 190 reden we verder naar het westen. De weg klimt hier flink omhoog, en om oververhitting van je motor te voorkomen wordt het aangeraden je airco uit te zetten. Op diverse plaatsen staan tonnen met radiatorwater langs de weg, voor als het tóch mis mocht gaan. Net achter een van die tonnen zagen we een auto stilstaan, opnieuw een testauto! Een Jaguar, volgens Rob. Wat ik graag van hem wil geloven, hij heeft er meer verstand van dan ik. Diverse details van de auto waren met tape afgeplakt, die waren niet bestemd voor het publiek. En even later zagen we ook nog een Bentley Continental rijden, géén testauto deze keer, maar dat maakte het enthousiasme van Rob er niet minder om. We wilden via State Highway 190 naar Olancha rijden, net onder Owen's Lake door. Maar ook hier had het noodweer een deel van het asfalt weggespoeld, gelukkig konden we nog wel ten noorden van het meer naar Interstate 395. We kwamen uit in Lone Pine, waar we tankten en wat levensmiddelen kochten. In de winkel zagen we in de krant dat zelfs de snelweg flink te lijden had gehad van het noodweer, als we hier één dag eerder waren geweest hadden we misschien niet eens naar Visalia kunnen rijden. Maar de ergste schade was inmiddels al hersteld, we konden dus gewoon onze route vervolgen. State Route 178 is een weg die door een gevarieerd landschap gaat, en die de snelwegen 395 en 99 met elkaar verbindt. Eerst reden we door een indrukwekkend bos van Joshua Trees, daarna kwamen we terecht in een gebied dat voor ons het ‘échte Amerika' vertegenwoordigt. Enkele ver van de bewoonde wereld gelegen gehuchten, typisch Amerikaanse windmolens en rijen brievenbussen, een grote, deels vervallen schuur....
Ongeveer halverwege State Route 178 ligt Lake Isabella, waar we diverse watersporters in actie zagen. Net voorbij het meer drong plotseling een scherpe brandlucht de auto binnen, en we reden een hele ‘mistbank' rook binnen. Voeg daarbij het geluid van twee blushelicopters, en het plaatje is compleet. Bosbrand! Vanaf een veilige stopplaats zagen we hoe de helicopters hun ladingen water op het vuur losten, maar dat leek niet veel effect te hebben. De vlammen joegen met flinke snelheid door de bomen heen. Gelukkig voor ons was de brand een heel eind van ons vandaan, wij konden veilig verder rijden.

Van Fresno naar San Francisco
Afstand: 200 mijl

Via State Highway 99 en Interstate 205 reden we terug naar de stad waar we ruim twee weken eerder aan onze rondreis waren begonnen. We staken San Francisco Bay over via Bay Bridge, en zo kwamen we het centrum van de stad terecht. Ja, we wisten natuurlijk van te voren dat de stad is gebouwd op 40 heuvels, en dat er daardoor veel steile straten zijn. Maar toch, als je er zelf rijdt besef je pas hóe steil het daar is..... tel daarbij de trams, het drukke verkeer, de vele stoplichten die je net op de meest steile plekken tegenkomt.... het was echt even wennen om hier te rijden. Ik houd meer van natuur, dan van steden. Hollywood in Los Angeles kon me niet echt bekoren, Las Vegas hadden we alleen maar ingepland om even wat afwisseling te hebben, en San Francisco was vooral bedoeld als begin- en eindpunt van de reis. Behalve een bezoek aan de Golden Gate Bridge hadden we niet iets specifieks gepland. Ik was dan ook oprecht verbaasd toen ik hier iets ervoer wat ik nog nooit eerder heb gehad: ik vind San Francisco geweldig! Het was echt schitterend om hier rond te rijden, de huizen scheef langs de stoepranden te zien staan, via de zijwegen diep naar beneden de baai in te kunnen kijken.

En ook de Golden Gate Bridge was mooier dan ik van te voren had verwacht. We konden eenvoudig een parkeerplaats vinden (iets dat me erg meeviel), en we zijn via een mooi pad naar boven geklommen. Zo kwamen we terecht op het pad dat over de brug heen loopt, midden tussen veel andere wandelaars en fietsers. We hebben volop genoten van het uitzicht op San Francisco Bay en op de skyline van de stad. We liepen terug naar de auto, en reden vervolgens over de brug naar de noordzijde. Daar ligt een grote parkeerplaats, zodat toeristen ook vanaf deze kant de brug en de omgeving goed kunnen bekijken. Je kan hier onder de brug door lopen; terwijl de auto's met veel herrie boven je door denderen kan je heel goed de constructie van de brug bekijken. Jammer dat er zoveel gaas voor zat, waardoor het moeilijk was om ook vanaf deze ongebruikelijke positie een paar mooie plaatjes te maken. Vlak bij Sausalito, een stadje net ten noorden van San Francisco, ontdekten we nog een mooie plek vanwaar je weer een ander zicht hebt op de brug. Er ligt hier een oude legerplaats, Fort Baker, waar ruim twintig historische militaire gebouwen staan. Het gebied wordt nu beheerd door de National Park Service, en het ziet er echt schitterend uit. Imposante witte huizen, waar ongetwijfeld de hoog geplaatste militairen en hun gezinnen gehuisvest zullen zijn geweest, staan hier in een mooie omgeving met veel groen. Volgens de site van de National Park Service zal het gebied nog verder worden gerenoveerd, en zullen er bijvoorbeeld trails worden aangelegd en zal er een Visitor Center worden gebouwd. Als we hier nog ooit terugkomen gaan we zeker even kijken hoe het er dan uitziet. Nadat we in Sausalito een hapje hadden gegeten, reden we terug naar San Francisco. We hoopten nog een paar zonsondergangsplaatjes van de Golden Gate Bridge te kunnen maken, maar een snel opkomende mist doorkruiste die plannen. Van de brug was al snel niets meer te zien. Het was overdag erg warm geweest, maar in de mist koelde het snel af. Ik merkte nu pas dat ik mijn nek flink had verbrand... Ons hotel, de Handlery Union Square, is dus echt heel anders dan de hotels die we tot dan toe gezien hadden. Valet parking, een hotelmedewerker die onze koffers naar de kamer bracht, hagelwitte kamerjassen die voor ons klaar hingen.... zoveel luxe zijn wij eenvoudige Brabanders niet gewend hoor. Vanuit onze kamer keken we uit op een sfeervol verlicht binnenzwembad, dat helaas op dit tijdstip gesloten was. We hebben te voet nog een verkenningstocht in de omgeving van het hotel gemaakt, even een paar blokjes om via Union Square en Market Street.