Ja hoor, we weten het… heel erg slim hebben we de route van deze dag niet aangepakt. Wat een afstand, 361 mijl op één dag, zeker als je bedenkt dat daar ook nog eens 57 hobbelige en stoffige onverharde mijlen onder gerekend moeten worden. Maar laat ik maar eens bij het begin beginnen! Eigenlijk hadden we op deze dag naar de Racetrack Playa willen rijden, de vlakte waarop zich de mysterieuze bewegende stenen bevinden. Maar al vanaf het begin van onze planning hadden we flink wat twijfels, de 34 mijl lange onverharde weg die naar de Racetrack Playa gaat is namelijk erg berucht vanwege het bovenmatige risico op lekke banden, er zitten hier en daar gemene stukken lavasteen in het wegdek. Bovendien is de weg vaak erg ‘washboarded’, en 68 mijl over die ribbels rijden gaat ongelooflijk op je zenuwen werken. Soms wordt de weg geëgaliseerd, en we hoopten dan ook dat dat toevallig net voor onze vakantie zou gebeuren. Maar helaas, het Death Valley Morning Report gaf elke dag opnieuw de weinig hoopgevende melding ‘extremely washboarded’. En dus, om een lang verhaal niet al te lang te laten worden, we hebben het niet aangedurfd!

Gelukkig hadden we een alternatief. Helemaal in het noorden van het park liggen de Eureka Sand Dunes, een zandduinenveld dat ongeveer 3 mijl lang en 1 mijl breed is. De duinen bereiken een hoogte van zo’n 200 meter, en ze behoren daarmee tot de hoogste duinen van Noord-Amerika. Om de Eureka Sand Dunes te bereiken zouden we ook een lange afstand over onverharde wegen moeten rijden, eerst zo’n 43 mijl over de Big Pine Road, daarna nog eens 11 mijl over de South Eureka Road. En dan natuurlijk diezelfde afstand weer terug… Tijdens onze eerste dag in Death Valley hadden we bij het Visitor Center naar de toestand van de Big Pine Road geïnformeerd. De weg was in goede conditie, zo had de Ranger ons laten weten, dus gingen we op vrijdagochtend vol goede moed op weg.

De Big Pine Road begint vlak bij Scotty’s Castle in het noorden van het park. We wilden niet via de Daylight Pass rijden, omdat we dan weer te maken zouden hebben met de wegwerkzaamheden waar we gisteren een uur hadden stil gestaan. Dus gingen we buiten het park om, eerst 35 mijl naar het noorden via Highway 95, en daarna nog eens 26 mijl naar het westen via State Route 267. Door een mooi, heuvelachtig gebied reden we het park binnen, en net voor 10 uur kwamen we aan bij Scotty’s Castle, het kasteeltje dat hier tijdens de jaren ’20 van de vorige eeuw werd gebouwd door een rijke zakenman. Okay, ’t is geen alledaagse plek voor een dergelijk gebouw, maar echt veel interesse konden we er toch geen van drieën voor opbrengen. De rondleidingen die hier worden georganiseerd zijn aan ons niet besteed.

Vlak bij het begin van de Big Pine Road liggen twee vulkanische kraters, Ubehebe Crater en Little Hebe Crater. Die wilden we graag gaan bekijken, maar we besloten om dat niet nu te doen, maar op de terugweg. Dan wisten we beter hoeveel tijd we nog zouden hebben. Tja, dat was dus onze eerste inschattingsfout.

Onze mijlenteller stond op 10.516 toen we de Big Pine Road in reden. Volgens onze informatie zouden de eerste drie mijlen van de weg vrij ruig zijn, en dat was ook zo. Het wegdek was behoorlijk slecht, veel gaten en ook stukken ‘washboard’, we werden dan ook flink door elkaar geschud. Maar ach, drie mijl, dat is maar een klein stukje. De teller van de auto sprong naar 10.518, naar 10.519, naar 10.520…. de weg zou nu toch snel beter moeten worden. Soms kwam er inderdaad een stukje dat wat beter was, maar de slechtere weggedeeltes bleven toch sterk de overhand houden. Even twijfelden we… was het verstandig om zo tientallen mijlen verder te gaan rijden?? O sorry, ik schrijf het verkeerd. Het was meer een kwestie van ‘even twijfelde IK’, Hans was vastbesloten om door te gaan. En toen ik merkte dat het ondanks het gehobbel toch eigenlijk heel goed verliep, was ik het helemaal met hem eens. ’t Was gewoon even een kwestie van wennen, hoe verder we kwamen hoe leuker ik het begon te vinden. Regelmatig liepen er geulen overdwars over het wegdek, daar moet ooit water hebben gestroomd.  Wel handig dat we daar vooraf steeds op werden geattendeerd, er stonden steeds pionnen langs de weg als er weer zo’n slecht weggedeelte aan kwam. Zo nu en dan maakten we even een korte stop om van de weidse omgeving te genieten…. We waren hier echt helemaal alleen op de wereld, wat een zalig gevoel is dat.

Toen we al een flink deel van de weg hadden afgelegd zagen we ineens twee auto’s voor ons stil staan. Wat een drukte zeg… Bij de auto’s stond een wel heel opvallende wegwijzer, we bevonden ons daar op de Crankshaft Junction, een splitsing die wordt aangegeven met een bord waaronder een heel stel verroeste krukassen staan.  De Big Pine Road buigt daar, precies op de parkgrens, af naar links terwijl een ruige weg voor auto’s met vierwielaandrijving rechtsaf gaat. De bestuurder van de voorste auto bleek dicht bij Death Valley in de buurt te wonen, hij kwam uit het plaatsje Big Pine. Pas nadat hij weer was verder gereden bedachten we dat we hem eigenlijk hadden moeten vragen of hij toevallig David W. kent, een man die ook in Big Pine woont en met wie we wel eens contact hebben via het Death Valley Forum. Had ie ‘m de groeten kunnen doen…

Voorbij de Crankshaft Junction wordt de Big Pine Road heel anders; we reden nu via de wand van een heuvel een heel stuk omhoog. Dat leverde nog een hele mooie blik op over de vallei waar we net doorheen gereden waren! De weg werd nu bochtig, en de omgeving veel rotsachtiger. Het gedeelte waar we tussen enkele rotswanden door reden wordt Hanging Rock Canyon genoemd; vooral aan het einde daarvan was er weer zo’n echt ‘Wauw!’-moment. Dat is dan ook letterlijk het woord dat in m’n aantekeningenboekje staat, om weer te geven hoe mooi de plotselinge aanblik op de Sierra Nevada bergketen voor ons was. Rob was ’t er niet mee eens… wel dat het daar erg mooi was, maar niet dat ik dat omschreef met het in zijn ogen stomme woord ‘Wauw!’…  
                            
Links van ons zagen én roken we een verlaten mijngebied, er hing een heel sterke zwavelgeur. ’t Zag eruit of er ooit iets is opgeblazen, er lagen verwrongen stukken schroot, helemaal verroest. Dat moet dan al wel wat langer geleden zijn geweest, op Internet vonden we in een reisverslag van het jaar 2000 foto’s waar alles er al precies zo bij lag. Van het mijngebied tot aan de afslag naar de Eureka Sand Dunes, een afstand van ongeveer 4 mijl, was de weg geasfalteerd. De weg naar de zandduinen was weer onverhard. In het begin was de weg heel vlak en dan ook prima te berijden. Ongeveer halverwege zagen we ook waarom dat zo was, er stonden diverse werktuigen langs de kant die – zo vermoedden we – de weg hadden geëgaliseerd. De tweede helft van de weg was nog niet gedaan, dus mochten we nog een mijltje of 5, 6 flink hobbelen en schudden. Voor ons zagen we de zandduinen al van verre liggen… je hebt echt niet het idee dat ze zo ontzettend groot zijn. Om kwart over 12 bereikten we de parkeerplaats, we hadden ruim 2 uur de tijd nodig gehad voor de Big Pine Road en de South Eureka Road.

Sinds we vanaf Crankshaft Junction linksaf waren gegaan, was het weer veel slechter geworden. We bevonden ons nu ten westen van de bergketen Last Chance Range, en blijkbaar hielden de toppen daarvan een heel stel dreigende wolken tegen. ’t Zag er echt naar uit dat het elk moment flink kon gaan regenen. Maar ’t was nu nog droog, de wolken hadden de Sand Dunes nog niet bereikt, dus we wilden toch erg graag nog even tegen de duinen opklimmen.

Wat was dat zwaar! Rob liep nog behoorlijk makkelijk omhoog, maar ja, hij heeft dan ook heel wat minder gewicht mee te slepen dan Hans en ik. Wij zakten bij elke stap omhoog weer een halve stap terug… onze voeten zo plat mogelijk op het zand neerzetten bleek nog de beste strategie te zijn. Toen ik bijna een eerste top had bereikt diende zich een tweede probleem aan: de wind stak ineens heel erg op. Rob stond al helemaal boven, hij riep dat ik niet verder door moest lopen. Ik draag contactlenzen, en ik kan er daarom helemaal niet tegen als er zand in mijn ogen komt. Met mijn rug naar de wind gedraaid, en mijn handen langs mijn ogen, heb ik toegekeken hoe Hans moeizaam verder naar boven liep. Boven hebben Hans en Rob nog wat foto’s van de duinen gemaakt, en ook van Ducky natuurlijk. Rob heeft nog een poging gedaan om naar een nog hogere duintop te klimmen, maar zag toen dat daarachter nóg veel hogere exemplaren zaten. Dat heb je gewoon niet in de gaten als je daar loopt, de hoogste toppen zijn niet zomaar zichtbaar.

We zijn weer teruggelopen (zeg maar: teruggezakt) naar de parkeerplaats. Hans en Rob hebben daar even gebruik gemaakt van een toiletgebouwtje; toen ik hun commentaar daarop hoorde wist ik direct dat ik voorlopig nog even niet hoefde! We hielden even overleg. Zouden we via dezelfde weg terugrijden naar ons hotel in Beatty, of was het misschien slim om ten noorden van Death Valley via de verharde weg te rijden? Wel een wat langere route, maar waarschijnlijk wel minder vermoeiend dan de Big Pine Road. Er was één probleempje, ik had geen kaart van Californië bij, ik wist dus niet precies hoe de weg boven Death Valley door liep. We besloten het toch maar eens te proberen, en ja, dat was dus onze tweede inschattingsfout. Ik verwachtte dat het maar een klein stukje rijden zou zijn van de South Eureka Road naar State Route 168. Dat viel meteen al tegen, we bereikten die weg pas na ruim 30 mijl rijden. Dat waren trouwens wel 30 hele mooie mijlen, door een gebied met heel veel Joshua Trees, en met prachtige uitzichten op de Sierra Nevada Mountains. State Route 168 loopt van west naar oost door een eenzaam, bergachtig gebied, dus ook hier hadden we veel meer tijd nodig dan we hadden verwacht. Op gegeven moment stond er – ergens in the middle of nowhere – een bordje langs de weg:  “Lida Summit  -  7.400 elevation”. Hans had ’t laatste woord niet goed gezien en reageerde heel verbaasd:  “Wat, wonen hier nog 7.400 mensen!!”. Waarop Rob heel droog reageerde: “Nee, 7.400 voet, da’s dus maar de helft!”  Jee, en dan durft ie nog te zeggen dat ík soms zulke flauwe opmerkingen maak.

Nadat we de grens met Nevada waren gepasseerd lieten we de bergen achter ons, en ging het gelukkig heel wat sneller. Via Highway 95 moesten we nog een stuk naar het zuiden; daarbij kwamen we ook op de splitsing met State Route 267, de weg die we deze ochtend nog hadden gereden. Tja, we wilden eigenlijk ook Ubehebe Crater nog zien, toch! Dus zijn we opnieuw State Route 267 opgedraaid, opnieuw richting Scotty’s Castle gereden en van daaruit weer naar het begin van de Big Pine Road. Ubehebe Crater ligt maar 4 mijl daar vandaan. Stom, stom, stom dat we daar vanochtend niet meteen heen waren gegaan, dat had ons nu een flinke omweg gescheeld.

Ubehebe Crater is een – naar geologische maatstaven gerekend – vrij jonge vulkanische krater. De krater is naar schatting zo’n 6.000 jaar geleden ontstaan. Het gat heeft een omtrek van ongeveer 1 kilometer, en is tot maximaal 237 meter diep. Ubehebe is een Indiaanse naam, het betekent “Big Basket in the Rock”. De krater ligt direct naast de parkeerplaats, we stapten de auto uit en konden meteen een blik in dit indrukwekkende gat werpen. Wel even uitkijken dat we er niet in waaiden, er stond een enorm krachtige wind. Wat overigens een vrij normaal verschijnsel is, hier. We vonden het heel mooi om de krater te zien, wel jammer – voor de foto’s – dat er al flink wat schaduw in stond. Vlak naast Ubehebe ligt nog een krater, die Little Hebe wordt genoemd. Terwijl we daar naar toe liepen begonnen onze benen flink te protesteren, het 800 meter lange pad is erg steil dus het was echt een zware klim. En dat na al het harde werk dat we eerder deze dag al bij de Eureka Sand Dunes hadden verricht…

De laatste rit, naar ons hotel in Beatty, was nog eens een kleine 70 mijl lang. Om kwart voor zeven ’s avonds kwamen we daar aan. Moe, maar wel een paar mooie ervaringen rijker.