Dicht bij The Wave ligt een uitzonderlijk lange slotcanyon met de naam Buckskin Gulch. Het was de bedoeling om die vandaag te gaan bekijken, maar helaas, we hoorden dat onze trip niet door kon gaan omdat er te veel water in de canyon stond. We besloten daarom om vandaag naar de Wahweap Hoodoos te gaan, een dag eerder dan dat we eigenlijk hadden gepland. Er zijn twee mogelijkheden om bij deze hoodoos te komen, de officiële route waar een lange wandeltocht bij komt kijken, en een ‘sluiproute’ die ons veel dichter bij de hoodoos zou brengen. Natuurlijk kozen wij voor die laatste mogelijkheid…

We reden de Cottonwood Canyon Road in, en een klein stukje verder kwamen we al bij de zijweg die we moesten hebben. Ondertussen zat ik met de kaart op schoot de route te bekijken, en tot mijn grote schrik zag ik dat we nu recht naar de Brigham Plain Road reden. O nee toch, dat was die weg waar we ruim een week geleden die paniekerige chauffeur waren tegengekomen, die er duidelijk héél veel spijt van had dat hij daar was gaan rijden. Maar gelukkig…. ik had me weer voor niets druk gemaakt. De Brigham Plain Road boog naar links, terwijl wij rechtdoor moesten rijden. Het was weer een heel andere omgeving dan die van gisteren, toen we naar Alstrom Point gingen. Het was hier veel vlakker, er het pad had veel meer iets van een landweggetje. Zo nu en dan moesten we droogstaande washes oversteken, onze high clearance kwam weer goed van pas. Vooraf wisten we al dat we enkele afgesloten hekken tegen zouden komen, die moesten we openmaken, en daarna achter de auto weer sluiten. We kregen daardoor wel het gevoel dat we hier eigenlijk niet mochten rijden… we maakten al grappen over de woest uitziende ‘redneck’ die zo meteen met z’n shotgun op ons af zou komen… Maar behalve een heel stel koeien en enkele herten was er geen levende ziel te bekennen. Toen we de plek bereikten waar we niet meer met de auto verder konden zagen we dat er toch andere mensen in de buurt moesten zijn, er stond al een andere auto geparkeerd.

We namen even de tijd om ons voor te bereiden op de wandeling. Je weet wel, even goed insmeren met zonnebrandolie, waterflessen in de rugzakken, Ducky niet vergeten… Terwijl we daarmee bezig waren kwamen de mensen van de andere auto er net aangelopen. Wat een toeval… het was hetzelfde stel dat we gisteren ook al bij het eerste uitkijkpunt over Lake Powell hadden gezien. Ze lachten een beetje verlegen toen ze ons herkenden, nee dit waren niet de spontane “Hey, how are you doing?”-Amerikanen die je zo vaak tegenkomt. Ik vroeg of ze ook naar de Wahweap Hoodoos waren geweest, en de vrouw antwoordde bevestigend. Het was een half uurtje lopen, zei ze, en dat viel me zeker niet tegen. Ik had op een uur gerekend.

De wandeling was goed te doen. Het was iets minder warm dan tijdens onze eerdere hikes, we hoefden nergens te klimmen, en de afstand viel ook al mee. We liepen door een brede droogstaande wash, over een leemachtige ondergrond die op sommige plekken helemaal bezaaid was met kleine stenen. Rechts van ons lag een hoge, lichtgekleurde rotswand. Toen we die voorbij waren gelopen, zagen we de eerste groep hoodoos al staan. En die eerste groep, dat was ook meteen de mooiste! Prachtig gevormde kolommen die bestonden uit gegroefd, sneeuwwit kalksteen. Sommigen met bovenop een donkerbruine kap die uit een hardere steensoort bestond. Het was echt ongelooflijk dat zoiets heeft kunnen ontstaan, vooral dat witte gesteente maakte het heel apart. De groep was maar klein, we konden het makkelijk in enkele minuten helemaal bekijken. Maar het zou zonde zijn om hier zo snel weer weg te gaan, we zijn dan ook lekker even gaan zitten om rustig te kunnen genieten van deze mooie plek.

Toen we weer verder liepen kwamen we al snel de tweede groep hoodoo’s tegen. En die was, in vergelijking met die eerste groep, maar heel ‘gewoontjes’. Op het moment dat ik dit schrijf besef ik hoeveel hoogtepunten we tijdens onze vakantie tot dan toe al hadden gehad, dat ik zo’n prachtig natuurverschijnsel hier met de term ‘gewoontjes’ durf te omschrijven. Want ook al was het dan allemaal net wat minder indrukwekkend dan die eerste groep, ook deze hoodoo’s waren echt heel erg mooi.

Er zouden drie groepen zijn die onder de Wahweap hoodoo’s werden gerekend. Dus we liepen nog wat verder, op zoek naar groep nummer drie. Her en der verspreid zagen we er nog verschillende staan, maar niet meer echt in een groep bij elkaar. Maar ach, we hadden nu zoveel van die mooie rotspilaren gezien, we vonden het wel best zo. We liepen terug naar de auto, en reden weer naar de bewoonde wereld. Toen we de Cottonwood Canyon Road opdraaiden zei ik, een beetje weemoedig: “Nou jongens, ons laatste stukje dirtroad van deze vakantie!” Laat er nou nét op dat moment een dustdevil, zo’n mini-zandstormpje, voor de auto verschijnen en recht op ons afkomen. De dustdevil ging recht over de auto heen… een beter afscheid van al onze stoffige wegen hadden we ons niet kunnen wensen!

Klik hier voor onze fotoreportage van de Wahweap Hoodoo's

Upper Antelope Canyon is een van de drukst bezochte bezienswaardigheden in de omgeving van Page. Dat hadden we tijdens een van onze eerdere reizen gemerkt, tegelijk met ons waren er nog tientallen andere mensen in de nauwe kloof; het was dan ook niet makkelijk om even rustig een foto te maken zonder dat er andere toeristen in beeld liepen. Deze keer kozen we voor Lower Antelope Canyon, volgens de berichten net zo mooi als ‘Upper’, maar veel minder bekend bij het grote publiek, en dus veel rustiger. Maar viel dat even tegen, zeg. Het was – ’s ochtends net na half negen – al hartstikke druk op de parkeerplaats waar je tickets voor Lower Antelope Canyon kan kopen!

We kochten drie entreebewijzen (21 dollar per stuk, als ik ’t me goed herinner), en we sloten aan bij de groep mensen die klaar stond om naar de canyon te gaan. Een jonge Navajo Indiaan bracht ons er te voet naar toe. Na een wandeling van een paar minuten zagen we een lange, smalle spleet in de rotsbodem. En dat was dus de ingang… Lower Antelope Canyon bevond zich beneden de oppervlakte! We liepen de rotsspleet in, en via een steile, stalen trap gingen we nog een stuk verder omlaag. Hans had z’n fototoestel al in de aanslag, het werd hier immers niet voor niets ‘een paradijs voor fotografen’ genoemd. Maar helaas, de drukte bleek echt een probleem te zijn. Elke keer als we een mooi shot uitgekozen hadden, bleek er wel ergens een poot van een statief in beeld te komen, een rugzak in een hoek te liggen, een andere fotograaf ons voor te zijn. We moesten dus geduld hebben, heel veel geduld. En als dan eindelijk het beeld vrij was, dan kwamen achter ons al weer nieuwe bezoekers die graag verder wilden lopen… Een Amerikaanse fotograaf stelde voor om verkeerslichten te plaatsen, mmm, niet zo’n slecht idee!

Het had natuurlijk weinig zin om steeds met drieën op een plek te blijven tot het moment dat er eindelijk een foto gemaakt kon worden, Rob en ik liepen daarom vast vooruit. Dat was weer een heel andere ervaring dan drie jaar eerder in Upper Antelope Canyon, daar was alles vlak en makkelijk begaanbaar, maar hier kwamen we allerlei kleine hindernissen tegen. Steile trapjes, bochtige doorgangen, smalle gedeeltes waar je maar nauwelijks plek had voor je voeten… ’t was echt leuk om hier doorheen te lopen. De wanden hadden veel meer verschillende patronen dan die van Upper, maar de lichtinval was niet zo spectaculair. Allebei de canyons hebben dus hun eigen, heel verschillende charme. En allebei zijn ze heel erg de moeite waard. In Upper waren we aan tijd gebonden, maar hier in Lower mochten we zo lang blijven als we wilden. Dat was echt een voordeel, we hebben volop de tijd genomen om de kloof goed te kunnen bekijken en uiteindelijk hebben we toch nog heel wat foto’s kunnen maken.

Precies om 12.00 uur stapten we weer in de auto. We zaten nog steeds – vanwege het wegvallen van de trip naar Buckskin Gulch – een dag voor op ons schema. Natuurlijk hadden we al overlegd wat we met die extra dag zouden gaan doen, maar eigenlijk waren we er niet echt goed uitgekomen. De North Rim van de Grand Canyon (mijn keuze) was nog afgesloten. Een bezoek aan de Tuweep Area (ook al aan de Grand Canyon) zou een hele lange rit over een dirtroad inhouden, en we bleken geen van drieën nog de energie op te kunnen brengen voor zo’n vermoeiende dag. Sedona was een mogelijkheid, maar om nou zoveel mijlen om te rijden voor een bestemming waar we niets hadden voorbereid, nee, dat zagen we ook niet zitten. Rob bracht uiteindelijk de beslissing. Hij vertelde dat hij zich niet veel kon herinneren van zijn bezoek aan de South Rim van de Grand Canyon, vijf jaar geleden. Hans en ik hadden de South Rim eigenlijk niet meer op ons verlanglijstje staan, maar omdat het goed op de route lag én omdat we er ondanks onze eerdere bezoeken nog nooit een zonsopgang of zonsondergang hadden gezien, hakten we toch de knoop door. We draaiden de US-89 op, en zetten koers naar de Grand Canyon.

Een paar uur later bereikten we Desert Tower, de uitkijktoren bij de oostelijke ingang van Grand Canyon National Park. Het was flink veranderd sinds we hier vijf jaar geleden voor het laatst waren. De parkeerplaats was veel groter geworden, er waren ook meer voorzieningen voor de toeristen. We voelden ons hier – in deze drukke omgeving – veel meer toerist dan op veel van de andere plekken die we tijdens onze vakantie hadden bezocht. The Wave, Cathedral Valley, Alstrom Point… dat was toch echt veel avontuurlijker dan hier samen met de grote massa vanaf de uitkijktoren de Grand Canyon in te kijken. Ik voelde me echt een verwend nest, in 2001 had ik met diepe bewondering bij de Grand Canyon gestaan en nu vond ik het allemaal niet meer spannend genoeg.

We maakten een tweede korte stop bij Lipan Point, daarna reden we door naar Tusayan waar we een hotelkamer gingen zoeken. Dat kostte wat meer moeite dan anders, sommige hotels zaten vol en de andere vroegen schandalig hoge prijzen, van meer dan 150 dollar per nacht. De Best Western Squire Inn had alleen nog maar plaats in een luxe kamer, met zo’n 135 dollar per nacht was dat altijd nog veel duurder dan we gewend waren, maar je moet op gegeven moment toch iets beslissen. En dus boekten we, ondanks de hoge prijs, toch maar twee nachten bij dit hotel.

De zonsondergang bij de Grand Canyon viel ons wat tegen. Er was bijna geen bewolking, en dat zal vast z’n invloed hebben op de manier waarop de rotsen door de ondergaande zon worden belicht. De schaduwen werden steeds langer, maar de kleuren in de rotslagen veranderden maar nauwelijks…

Terug op de hotelkamer ben ik héél lang in bad gaan liggen. We hadden niet voor niets een luxe kamer, en ik moet toegeven, de badkamer was super. Ik geloof dat we toch eens wat vaker een luxe hotel moeten nemen! Toen we naar bed gingen, moesten we nog even afspreken hoe laat we de wekker zouden zetten. Hadden we in Page niet heel fanatiek besloten dat we de zonsopgang vanaf de rand van de Grand Canyon mee wilden maken?? Rob wenste ons veel plezier… kom mij dan in de loop van de ochtend maar even wakker maken, zei hij. Ach, uiteindelijk vonden we het toch zonde om al zo vroeg uit onze dure kamer weg te gaan (leuk excuus om niet zo vroeg op te hoeven staan!) en hebben we gewoon helemaal géén wekker gezet.

Klik hier voor onze fotoreportage van Lower Antelope Canyon