Gereden : 50 mijl  (waarvan 10 mijl dirtroad)
Soldiers Pass Arches Trail : 4 mijl
Cathedral Rock Trail : 0,8 mijl

We wisten van te voren dat de Schnebly Hill Road geen makkelijke weg is om te rijden, maar dat het wegoppervlak zó slecht zou zijn, dat hadden we toch echt niet verwacht. Qua keien en gaten riep het levendige herinneringen op aan onze rit over de Shafer Trail in Canyonlands, twee jaar eerder. Al waren de afgronden naast de weg hier net wat minder dramatisch, toch wel een belangrijk verschil uiteraard. Wat deze rit helemaal geweldig maakte, dat waren de uitzichten over Sedona en de omringende rotsen. Dat betekende dus: vaak stoppen en uitstappen, en even lekker van de omgeving genieten. Na ongeveer vijf mijl rijden bereikten we het hoogste punt van de weg, toen we nog een beetje verder reden werden de uitzichten al snel minder spannend. Tijd dus om om te draaien en naar Sedona terug te rijden. De terugweg vonden we zelfs nog mooier dan de heenweg, omdat we nu de vergezichten voor ons hadden. En al hebben we dus maar 10 mijl gereden, de Schnebly Hill Road heeft ons toch wel twee uur bezig gehouden. Echt een aanrader, maar alleen als je een high clearance auto hebt en een beetje hobbelen en schudden niet bezwaarlijk vindt!

Het was nog steeds lekker vroeg, kwart voor 10 ongeveer, toen we in Sedona weer aan ons 'we gaan hiken'-ritueel mochten beginnen. De Soldiers Pass Arches Trail stond op het programma, de gegevens over die trail hadden we gevonden in het boek "Photographing the Southwest" van Laurent Martres. Tijdens het eerste stukje van de trail passeerden we achtereenvolgens een sinkhole (een groot gat in de grond dat is ontstaan doordat ondergrondse lagen zijn opgelost en weggespoeld) en zeven kleine ronde gaten in de rotsbodem, die deels met water waren gevuld. De Seven Sacred Pools, zo worden die genoemd. Het was wel even zoeken hoe we van daar uit verder moesten lopen, net als gisteren bij de Devils Bridge Trail stonden er geen bordjes, terwijl we toch echt uit meerdere richtingen konden kiezen. Ik zag een vrouw lopen die er niet als toerist uitzag. Ha mooi, een lokale bewoonster, zij zou ons vast wel kunnen helpen, dacht ik. Maar toen ik haar aansprak: "Excuse me, ma'm, may I ask you something...", kreeg ik alleen een bits "No" toegesnauwd. Nou ja zeg...... Gelukkig was de chauffeur van een jeep, die even later bij de Seven Sacred Pools stopte om een stel toeristen daar rond te laten kijken, wat behulpzamer. En zo wisten we dus dat we het bospad, dat rechts van de Sacred Pools lag, in moesten lopen. Daar op dat bospad kwamen we die 'vriendelijke' mevrouw weer tegen, we waren toch wel erg verbaasd dat zij nu óns aansprak met de vraag of wij wisten hoe laat het was. Ik keek op mijn horloge... "It's half pa...." "Past ten", had ik dus willen zeggen, maar mevrouw was me inmiddels al straal voorbij gelopen! Wat een vreemd mens... ach, je weet niet waarom ze zo doet dus ik nam het haar maar niet kwalijk. De wandeling was heel afwisselend, na het bospad liepen we nog een stuk via een droogstaande wash, en daarna moesten we een slickrock plateau oversteken vanwaar we weer van die prachtige rode rotsen rondom ons zagen. En het laatste stuk was weer anders, een flinke klim via een dicht begroeide helling omhoog, waarbij eigenlijk geen echt pad meer zichtbaar was. Kort voor ons liep een gezin met twee jonge kinderen, de kleinste zat bij moeder op de rug, in een draagzak. Het was duidelijk dat ze hetzelfde doel voor ogen hadden als wij: we zagen hen onderweg in het boek van Laurent Martres bladeren! Dat doel, de 'grotachtige arches' die Martres in zijn boek beschrijft, viel overigens wat tegen. Het waren een paar rotsbogen die, een beetje verborgen achter de bomen, tegen een overhangende rotswand aan zaten. Gelukkig maar dat de wandeling zelf erg mooi was, want voor deze bogen zelf hadden we zo'n lange tocht niet hoeven te ondernemen. Maar ja, we waren er nu toch, dus Hans ging toch maar wat foto's maken. Ik ben er ondertussen even bij gaan zitten, even wat uitrusten en een lekker frisse appel eten. Ook de jonge vrouw had, samen met haar twee kinderen, een plekje uitgezocht om even te gaan zitten. Het was toch wel een zware tocht geweest, met de kleine op haar rug, zo liet ze me weten. Nou, dat kan ik me wel voorstellen... ik zou het haar niet hebben nagedaan! We hebben even gezellig zitten kletsen samen, over het boek van Laurent Martres, over de plekken die we al hadden gezien en over wat we nog allemaal van plan waren. Ze was wel jaloers toen ze hoorde dat wij maar liefst vier weken vakantie hadden, haar man en zij moesten het met 8 vrije dagen doen! Toen Hans genoeg foto's had gemaakt en ik weer was uitgerust, namen we afscheid van het aardige gezin en begonnen we aan de terugweg. Op het moment dat we de parkeerplaats weer bereikten hadden we er ruim 6 kilometer op zitten, we konden weer trots zijn op ons zelf! 's Middags hebben we even een welverdiende pauze genomen op onze motelkamer, 's avonds gingen we weer een poging doen om een mooie zonsondergang op de foto vast te leggen. Ik had daarvoor weer een hike gepland, de Cathedral Rock Trail. Tijdens het begin van de trail zagen we een groepje van vier mensen, drie vrouwen en een man, die met een of andere meditatie bezig waren. Eerst stonden ze daar in een soort trance, even later lagen ze alle vier languit op hun rug, met hun hoofden bij elkaar, plat op de rotsbodem. We waren niet echt verrast, want ik had op diverse plaatsen gelezen dat Sedona een sterke aantrekkingskracht uitoefent op allerlei zweverige types; sommige rotsen in dit gebied zouden speciale krachten hebben. Ook Cathedral Rock is zo'n vortex, zo weet ik inmiddels. Vraag me niet wat dat woord betekent, daar heb ik me niet in verdiept hoor. Ik heb niet zo'n behoefte aan dat zweverige, ik sta liever met m'n beide voeten stevig op de grond. Maar laat nou net dàt niet lukken, tijdens onze wandeling! Het slickrock waarover we naar boven moesten klimmen was erg steil, en - doordat er veel los zand op lag - ook erg glad. De klim was eigenlijk veel te moeilijk voor me, ik had continu het gevoel dat ik weggleed en ik voelde me steeds onzekerder worden. En toen we, kort voor de top, ontdekten dat het laatste stukje nóg moeilijker was, ben ik afgehaakt. Nee hoor, als ik daar naar boven ga durf ik echt niet meer terug! Sterker nog, volgens mij durf ik ook niet meer omlaag via de route waarover we net naar boven zijn geklommen. Niks 'met beide voeten op de grond' maar in de plaats daarvan al zittend op m'n kont, ben ik naar beneden gegleden.... Met de nodige moeite (en dankzij de hulp van Hans, uiteraard) slaagde ik er in om heelhuids beneden te komen. Wel balen natuurlijk, dat we nu voor de tweede avond op rij de geplande zonsondergang hadden gemist.

Gereden :  171 mijl  (waarvan 10 mijl dirtroad)
West Fork of Oak Creek Canyon Trail :  8,9 mijl

Wij zijn dus echte woestijn-, rots- en stofliefhebbers... zet ons op een dirtroad in een mooie rotsomgeving en je hebt geen kind meer aan ons! Dus of de West Fork of Oak Creek Canyon Trail wel iets voor ons zou zijn, daarover had ik vooraf toch m'n twijfels. Veel bomen en planten, een kreekje..... vast heel mooi maar uh.... geen stof hè! We besloten om het desondanks toch maar eens te gaan proberen, en ik kan gerust stellen dat we daar geen seconde spijt van hebben gehad: de trail was prachtig, schitterend gewoon, en we hebben er volop van genoten.

Het is een populaire wandeling, en we zijn heel vroeg op pad gegaan omdat we de eventuele drukte voor wilden zijn. Er stonden al verschillende auto's op de parkeerplaats bij de trailhead, maar druk was het gelukkig nog niet. Na een paar minuten lopen bereikten we het kleine beekje Oak Creek, en we waren meteen helemaal verkocht. Wat een heerlijke omgeving was dit om te lopen, zo tussen de bomen door, met steeds dat beekje naast ons. Op verschillende plaatsen moesten we Oak Creek oversteken, er lagen dan takken en keien waar we overheen moesten lopen. En omdat die soms behoorlijk glad waren, zeker de keien waar wat mos op stond, was dat soms best een hachelijke onderneming! Vooral voor ons ego, het grootste gevaar dat we liepen was een nat pak. Maar we hebben het droog gehouden, al was dat voor ons allebei op één moment meer geluk dan wijsheid.

Na elke bocht en bij elke oversteek zagen we weer nieuwe fotogenieke plekjes, en onze fototoestellen draaiden overuren. Maar o jee, frustrerend, het bleek ongelooflijk moeilijk te zijn om al dat moois goed op de foto te krijgen. Er waren zoveel licht- en schaduwplekken, steeds was er wel iets te fel of juist te donker op de foto.

Ongeveer tegelijk met ons liepen er ook twee meiden van een jaar of twintig langs het beekje. Van die echte giebelgeiten, ze hadden de grootste lol samen. Op gegeven moment waren ze ons een stukje voor, hoorden we opeens een boel gegil.... gevolgd door heel hard lachen...
Okay, we hoefden dus niet snel naar ze toe te rennen om hulp te gaan bieden. Even later zagen we ze op een zandbank staan, een van de meiden was kletsnat. Ja hoor, onderuit gegaan tijdens een oversteek.

Gelukkig maar dat het zo'n mooi weer was, die kleren droogden wel weer op. Ze lieten zich er ook niet door weerhouden om verder te lopen, we kwamen ze nog verschillende keren tegen. Op sommige plekken lag het pad iets hoger, en raakten we de beschutting van de bomen kwijt. Ik zag een erg mooie picknickplek, op een uitstekende rotspunt vrij hoog boven het beekje. Maar daar bleken we dus echt vol in de wind te zitten.... ijskoud was het opeens. We zijn dus toch maar even verder gelopen, en langs de oever vonden we een geweldige plek om even te gaan zitten en wat te eten. Volgens onze GPS hadden we nu ongeveer 5 kilometer gelopen, dit zou dus het einde van de officiële trail moeten zijn. Maar we vonden het zonde, echt zonde, om nu al te stoppen. Dit was nu net een van de allermooiste stukken, we wilden toch wel heel graag weten hoe het even verderop zou zijn.

Nou, koud dus! We bereikten een bocht direct naast een imposante rotswand, en blijkbaar kan de zon dat gedeelte nooit bereiken. Er lag nog zelfs nog sneeuw, en het was er echt vreselijk koud. Even later kwamen we weer in een wat zonniger gedeelte, en dat scheelde heel wat graden. Hoe verder we kwamen, hoe lastiger de wandeling werd. Het pad werd hier veel minder gebruikt, dat was duidelijk te zien. En het begon toch ook wel tot ons door te dringen dat we dat hele eind dat we inmiddels gelopen hadden, ook weer terug moesten. Uiteindelijk, toen onze GPS ons meldde dat we er ruim 7 kilometer op hadden zitten, zijn we toch maar omgedraaid.Tijdens de terugweg kwamen we regelmatig andere mensen tegen, maar al met al viel de drukte me toch wel heel erg mee. Misschien is het tijdens de zomer wel anders, maar nu was het gewoon een heerlijk rustige wandeling. Op gegeven moment zag ik een schitterende vogel in het water staan, het beest bleef een paar minuten wat rondhoppen en we hadden zo alle kans om wat foto's te maken. Een soort reiger was het, denk ik. Na een tijdje vloog het dier weg en konden wij het laatste stukje van onze trail afmaken. Via de mooie 89-Alt reden we naar het noorden, om vervolgens via Interstate 40 in oostelijke richting verder te gaan. Onderweg hebben we een kort bezoek gebracht aan Meteor Crater; dat is een van de meest bekende inslagkraters ter wereld. Ongeveer 50.000 jaar geleden is hier een meteoriet ingeslagen, volgens de wetenschappers was die meteoriet 50 meter groot en woog ie zo'n 300.000 ton. Dat zal een behoorlijke klap gegeven hebben! We hebben even bij het enorme gat staan kijken, maar eigenlijk drong het niet eens tot ons door hoe groot het daadwerkelijk was. Dat beseften we pas toen we, door een verrekijker, een astronaut op de bodem van de krater zagen staan (een pop hoor, geen echte!). Daardoor kregen we het juiste perspectief pas te pakken. Nog even de cijfertjes, voor wie het graag wil weten: de krater heeft een doorsnede van 1300 meter en is 170 meter diep. Natuurlijk liepen we ook nog even het Visitor Center binnen, waar we heel vluchtig de tentoonstelling hebben bekeken. De film die daar wordt vertoond hebben we maar overgeslagen, daar hadden we geen van beiden echt belangstelling voor.

Dertien mijl ten noorden van het plaatsje Winslow ligt het kleine, onbekende Little Painted Desert County Park. Het wordt beheerd door de Navajo Indianen en, vreselijk jammer, ze laten het helemaal verslonzen. Bij de picknicktafels lag enorm veel rommel, op de weg lag (geloof het of niet) een versleten bankstel op z'n kop, en de 2 mijl lange scenic drive was afgesloten. Wat ongelooflijk zonde, want verder ben ik echt enorm enthousiast over dit park. Vanaf het uitkijkpunt zagen we schitterende, kleurrijke badlands voor ons liggen. Vorig jaar in Badlands National Park hebben we al veel van dit soort uitzichten gezien, en Little Painted Desert kan de vergelijking daarmee glansrijk doorstaan. Het tijdstip waarop we aankwamen, de late namiddag, was helemaal perfect. De zon stond achter ons, en de badlands stonden prachtig in het licht. Nu heeft Hans thuis een stel CD-tjes gebrand, zodat we tijdens de lange ritten genoeg mooie muziek zouden hebben. Ik wist niet precies welke nummers hij zoal had opgenomen, dus het was elke keer weer een verrassing wat ik te horen zou krijgen. Terwijl we daar bij de badlands stonden, vlak bij de auto met de muziek nog aan, was ik toch wel heel verbaasd dat ik geen Anouk, Red Hot Chili Peppers en zelfs geen John Denver kreeg voorgeschoteld, maar de Carmina Burana .... Gek genoeg, op een of andere manier klopte het precies, die muziek hier op deze plek. Na ons zeer geslaagde bezoek aan Little Painted Desert reden we door naar Holbrook, waar we een motel zochten. Op de parkeerplaats van de Super 8 werden we aangesproken door een armoedig uitziende Native American, een al wat oudere man, die vroeg of wij drugs hadden. Akelig hoor, zo'n ontmoeting. Wat voor een leven heeft deze man gehad, vraag je je dan af. We zijn maar gauw naar binnen gegaan, ik voelde me toch niet helemaal op m'n gemak. Maar ook binnen was de sfeer niet echt lekker, wat een chagrijnige receptioniste hebben ze daar zeg. Dat zie je niet vaak in Amerika, iemand die zo zichtbaar met tegenzin haar werk doet, de mensen die voor ons aan de balie stonden werden afgesnauwd en ook naar ons toe kwam ze heel verveeld en ongeïnteresseerd over. Eenmaal op onze kamer merkte ik dat ik mijn knieholtes flink had verbrand.... dat was vast gebeurd bij Little Painted Desert toen we met onze rug naar de zon hadden gestaan. Tja, het waaide daar ook zo verschrikkelijk hard, dan voel je de hitte van de zon helemaal niet. Ik heb heel wat verkoelende gel nodig gehad, die avond.

Gereden : 311 mijl  (1 mijl dirtroad)
Hidden Pinyon Trail : 2 mijl

Het was nog steeds vrij koud toen we - heel vroeg in de ochtend - weer wakker werden. Maar het zonnetje scheen al én het was windstil! We hoefden dan ook niet lang na te denken, we vertrokken meteen naar Coal Mine Canyon. Ik had op internet al diverse foto's van deze canyon gezien, en ik had er alle vertrouwen in dat wij dit een erg mooie plek zouden vinden. Maar op het moment dat we de canyon met eigen ogen voor ons zagen liggen, wist ik dat 'een erg mooie plek' een understatement is. Ongelooflijk, wat was dít fantastisch! Zoveel prachtige vormen, en dan al die kleuren. Rood, wit, grijs, zelfs blauwe tinten zagen we. En natuurlijk ook de gitzwarte koollaag waaraan de canyon haar naam te danken heeft.

Diep beneden ons zagen we het wandelpad waarover we hadden gelezen, en Hans werd toch wel heel nieuwsgierig waar nu eigenlijk die afdaling te vinden zou zijn. Want ook al hadden we besloten om niet naar beneden te gaan, nu we hier daadwerkelijk stonden zag het er toch wel heel aanlokkelijk uit het tóch maar eens te gaan proberen. Vlak bij het prikkeldraad vond Hans een hele steile helling, dat leek de enige mogelijkheid te zijn om het wandelpad te kunnen bereiken. Maar die afdaling zag er zo moeilijk uit dat zelfs hij ervoor bedankte. Ach, ook zonder die afdaling waren we bijzonder tevreden, Coal Mine Canyon is een topper!

In 1995 hebben we een rit gemaakt die destijds diepe indruk op ons maakte, via de 89-Alt langs de Vermillion Cliffs. We waren heel benieuwd of we deze rit nu nog net zo mooi zouden vinden, we hebben sindsdien immers zoveel gezien... misschien vonden we de Vermillion Cliffs nu maar heel 'gewoontjes'. Nou, niet dus! Ook deze keer was het weer een geweldige ervaring om langs die machtige rotspartijen te rijden. Alleen was dat mooiste gedeelte van de rit wel een stuk korter dan ik het in mijn gedachten had, ik was helemaal vergeten dat de route ook nog door een bosgebied ging.

Eigenlijk hadden we, om de lange rit wat te onderbreken, ook nog een wandeling willen maken. In mijn draaiboek (150 pagina's!) stond dat er vlak voorbij Marble Canyon een slotcanyon zou moeten liggen, Cathedral Wash genaamd. Ik had op twee verschillende internetsites informatie gevonden, volgens de ene site zou de trailhead te vinden bij een parkeerplaats 2 mijl voorbij Marble Canyon, de andere site had het ook al over een parkeerplaats, maar dan 4 mijl voorbij Marble Canyon. Allebei schreven ze dat er een bordje met de tekst "Eroding Cliffs" op die parkeerplaats zou staan. Nou, dat leek niet al te moeilijk te worden. Gewoon even stoppen bij elke parkeerplaats en zoeken naar dat bordje. Maar toen we Marble Canyon al 6 mijl achter ons hadden liggen, hadden we het nog steeds niet gevonden. Wij weer terug.... we zijn op elke parkeerplaats en alles wat daarop leek gestopt, maar nee hoor, géén bordje en ook niets dat leek op een trailhead. Jammer, we hadden echt wel zin om even de auto uit te gaan en een eind te lopen.

Tijdens het begin van de Hidden Pinyon Trail hadden we even iets van, hmmmm, is dit alles? Een vlak, netjes geasfalteerd pad dat parallel aan de weg loopt spreekt ons immers niet zo aan. Maar we klaagden te snel... het asfalt maakte plaats voor een rotsachtig pad, en we liepen niet meer langs de weg maar midden tussen zandstenen rotsen en mooie woestijnplanten. We moesten zelfs nog even over een rotsblok heen klimmen, in een smalle doorgang.Via een zijpad maakten we een omweg naar de Hidden Pinyon Overlook, vanaf dat hoog gelegen punt hadden we een geweldig uitzicht over het park. Rondom ons zagen we het roodbruine zandsteen, met daarop veel zwarte stukken lavasteen. En op de achtergrond hogere, licht gekleurde rotsen. Toen we weer terugliepen naar de auto zag ik opeens een grote hagedis over de grond kruipen, jee wat een mooi beest was dat. Zo'n bijzondere hagedis had ik nog nooit eerder gezien, met een prachtige tekening op de schubben. Heel lichtrose, gecombineerd met zwart. Het beestje sjokte langzaam verder, en wij hadden dus volop de gelegenheid om het op de foto te zetten. Plotseling draaide de hagedis zich naar ons om, z'n tong schoot naar buiten en hij siste heel hard.... O jee, blijkbaar kwamen we heel bedreigend over, dat was nu ook weer niet onze bedoeling. We hebben onze lizard dus verder maar met rust gelaten. En dat was maar goed ook, zo zijn we later te weten gekomen. Een bezoeker van onze site maakte ons er op attent dat we een Gila monster hadden gezien, een zeer giftige hagedis! Zijn wij, achteraf gezien, blij dat Gila monsters zo ontzettend traag zijn…..

We hadden het wel gehad, voor vandaag. We zijn na de wandeling het park weer uitgegaan, St. George was vlakbij en de Super 8 had een goedkope kamer voor ons beschikbaar. Nog even een berichtje typen voor het thuisfront, een paar foto's uitzoeken om in het liveverslag te zetten, en daarna lekker naar bed.

Gereden :  224 mijl  (56 mijl dirtroad)

We wilden tijdens deze reis niet naar Nevada gaan, die staat viel net buiten onze route. Maar ja, dan lees je op gegeven moment een paar heel enthousiaste verhalen over het onbekende natuurgebied Little Finland. Een klein gebied met prachtige rotssculpturen, eenzaam en afgelegen, en alleen maar te bereiken via een lange, avontuurlijke rit over onverharde wegen. En dan begint bij ons het ongelooflijk te kriebelen en te jeuken.... wij willen toch wel verschrikkelijk ontzettend graag ook naar Little Finland toe! En ja hoor, met een beetje schuiven en schrappen wisten we een dagje in ons schema vrij te maken. En dus reden we op zaterdag 26 april vanuit St. George naar Nevada, waar we in de buurt van Mesquite de snelweg verlieten en de Gold Butte Back Country Byway opreden. Het eerste deel van de route was heel eenvoudig, eerst 21 mijl over een verharde weg en daarna nog eens 7 mijl via een brede gravelweg. En daar, op het moment dat we de zijweg naar de sinkhole Devils Throat opreden, begon het ´echte werk´. Dus werden de nodige hulpmiddelen tevoorschijn gehaald: het kaartje waarop de route stond uitgetekend, de routebeschrijving, de waypoints en natuurlijk de GPS. Ach, we hadden deze route thuis al zo minutieus bestudeerd, we konden Little Finland met onze ogen dicht nog wel vinden. Toch bleef het, ook na die intensieve voorbereiding, best wel spannend om daar door die zanderige rivierbedding te rijden. Overal waren er vertakkingen, maar we bleven steeds maar het breedste pad volgen dat - volgens onze GPS - de juiste richting in ging. Tussen de rode rotsen door, langs een corral af, een heel stuk met een grote mesa aan onze rechterkant, het klopte allemaal precies. Niet lang nadat we rondom die mesa heen waren gereden zagen we het einddoel voor ons liggen: de eenzame palmboom die aan de onderzijde van een plateau staat.

Toen we langs de auto stonden en omhoog keken, zagen we al diverse 'kleine vinnen' over de rand van het plateau heen steken. Nou, we hadden er erg veel zin in om die eens van dichterbij te gaan bekijken, dus we klommen aan de linkerkant naar boven. O jee, een omheining!! We schrokken ons wild, het zou toch niet zo zijn dat er onlangs iemand op het lumineuze idee was gekomen om Little Finland voor het publiek af te sluiten. Maar nee, deze omheining stond er al een hele tijd, dat was goed te zien. En wij waren ook duidelijk niet de eerste personen die door die omheining heen kropen, de draden waren al zo ver verbogen dat we er makkelijk doorkonden.

En zo stonden we even later midden tussen de meest fragiele rotsformaties die we ooit hebben gezien. Hele dunne rotsplaten in allerlei grillige vormen, we keken onze ogen uit! Het is ongelooflijk teer en kwetsbaar, overal lagen afgebroken rotsplaten op de grond en we hoorden het onder onze voeten knarsen en knappen. Net of je over een vloer heen loopt die vol ligt met porseleinen scherven, zo voelde het aan. We liepen naar de rotswand aan de achterzijde van het plateau, en daar was heel goed te zien hoe de 'vinnen' zijn ontstaan. In de rotswand zat een kleine ondiepe kloof, en de zijkant daarvan bestond uit een gesteente dat helemaal in dunne lagen was gespleten. Ongetwijfeld het begin van een mooie, nieuwe rotssculptuur.

Natuurlijk hebben we heel wat tijd doorgebracht, daar op dat kleine plateau. Het was wel erg warm, en ik was dan ook blij dat er een flinke wind stond én dat er zo nu en dan wel wat schaduwplekjes te vinden waren. Toen we helemaal naar de rechterkant van het plateau waren afgedwaald zagen we bijna geen 'vinnen' meer, er lagen daar wel veel lage, ronde keien met een vreemde witte laag er bovenop. Het zal vast een zout- of kalkafzetting zijn geweest, gok ik. Het zag er wel erg mooi uit, het leek wel of het een beetje gesneeuwd had. Het plateau werd steeds smaller, en een eindje voorbij de 'besneeuwde' rotsen versperde de rotswand ons onherroepelijk de weg. Langs de rotswand af liepen we weer langzaam terug in de richting waar we vandaan kwamen; op gegeven moment zagen we een plek waar we vrij eenvoudig omhoog konden klimmen naar een net iets hoger gelegen plateau. Hé, ook hier stonden 'kleine vinnen' en zaten er van die mooie structuren tegen de rotswand aan. En al dwalend ontdekten we ook een flinke zijkloof in de rotswand, het was echt prachtig om daar in te lopen. Wel bloedheet, want de zon scheen recht die kloof in terwijl de wind juist geen kans zag om daar voor een beetje verkoeling te zorgen.Helemaal achterin kan je nog verder naar boven klimmen, maar het zag er voor mij allemaal veel te moeilijk uit. Hier deed ik even niet aan mee! Dus terwijl Hans op zoek ging naar nog meer mooie plekjes, perste ik me onder een hele smalle overhangende rots in het enige pietepeuterige schaduwplekje dat ik kon ontdekken. Dat vind ik dus heerlijk, om in zo'n omgeving lekker rustig om me heen te gaan zitten kijken. Genieten van de stilte en de mooie rotsen. Alleen bleef mijn mannetje wel erg lang weg, mijn schaduwplekje werd ondertussen steeds kleiner en ik moest mijn toevlucht nemen tot de zonnebrandolie die in mijn heuptas zat. Toen Hans eindelijk weer terug was - hij had geen nieuwe hoogtepunten meer ontdekt - was het toch echt tijd om terug te gaan naar de auto. Kwart over twee was het, toen we daar weer aankwamen. We hadden best nog een paar uur kunnen blijven, maar drie-en-een-half uur in die hitte, het was mooi genoeg zo!