Gereden : 261 mijl (54 mijl dirtroad)
Hike bij Ah-Shi-Sle-Pah : 2,5 mijl
Hike in Bandelier NM - Frijoles section : 3,9 mijl

Verbeeldden we het ons, of was die barst in de voorruit nu écht groter geworden? We wisten het niet zeker; Hans pakte een markeerstift en zette een heel klein streepje bij het uiteinde van de barst, als ie echt groter werd dan zouden we het daaraan kunnen zien. En ja hoor, even later konden we het echt niet meer ontkennen…. de barst kroop langzaam maar zeker dat streepje voorbij. Tja, wat nu? Alamo bellen? Naar een garage gaan? Daar hadden we eigenlijk helemaal geen zin in, zonde van onze tijd. We besloten dan ook om gewoon door te rijden, tegen de tijd dat het echt te gek zou worden konden we altijd nog zien wat we zouden doen.

En zo reden we dus voor de derde keer in drie dagen tijd vanuit Farmington via State Route 371 naar het zuiden. Niet voor Bisti Badlands deze keer, maar voor het soortgelijke Ah-Shi-Sle-Pah. Onze routebeschrijving klopte perfect en de onverharde wegen waren prima begaanbaar, het was dan ook geen enkel probleem om dit afgelegen gebied te vinden. Vanaf de parkeerplaats was het maar een heel klein stukje lopen naar de rand van de droogstaande Ah-Shi-Sle-Pah rivier, en meteen al zagen we beneden ons precies datgene waarvoor we gekomen waren: mooie badlands en honderden hoodoos. Iets té enthousiast begonnen we aan de afdaling, we hadden niet goed genoeg gekeken of we via deze route wel helemaal tot aan de bodem konden komen. Dus toen we op een plateautje net onder de rand stonden, merkten dat we vanaf daar niet verder konden afdalen. Terug naar de rand dus, en zoeken waar we wel omlaag zouden kunnen gaan. Toen dat niet meteen lukte, voelde ik mijn inspiratie heel snel minder worden.

Hoodoo-moe (prachtig woord dat ik op het AllesAmerika forum heb leren kennen!) was ik absoluut niet, ik had volop zin om de hoodoos van dichtbij te gaan bekijken. Maar ik was wel lichamelijk moe... het was me ineens écht te veel om weer allerlei moeilijke capriolen uit te gaan halen. Die zes uur lopen van gisteren, in de Bisti Badlands, begonnen nu behoorlijk op te spelen. Maar om het nu direct op te geven, terwijl we zo'n lange rit hadden gemaakt en de hoodoos al beneden ons zagen liggen, dat kon natuurlijk ook niet. Dus toch maar even doorzetten.... Het viel niet mee, het lukte niet eens om langs de rand te blijven lopen omdat er veel diepe zijkloven zaten waar we steeds omheen moesten. En nergens ook maar iets dat op een mogelijke afdalingsplek leek. Op gegeven moment had ik er echt even genoeg van, ik ben er lekker lui bij gaan zitten en Hans mocht in z'n eentje gaan onderzoeken of ie nog een goede route kon vinden. Na een tijdje kwam hij onverrichter zake terug, en besloten we om ermee te kappen. We liepen via een kortere route naar de auto terug. Maar ook daar zaten kloven in de grond, dus die kortere route werd toch nog langer dan we vooraf dachten. We zagen nog een chagrijnig kijkende padhagedis, je voelde 'm denken "Stomme toeristen, laat me toch met rust!" Maar eerst moest hij natuurlijk nog even voor ons poseren, zo zijn we dan ook wel weer. Ons Ah-Shi-Sle-Pah avontuur was niet helemaal geslaagd, maar toch hebben we er geen spijt van dat we hier naar toe zijn geweest. We hebben nu immers gezien dat het gebied de moeite zeker waard is; als we er in slagen wat betere informatie te vinden over hoe we beneden in de wash kunnen komen, gaan we vast nog wel eens terug! Maar dan wel als ik iets beter uitgerust ben....

Op een pull out naast State Route 550 heb ik nog even een striptease uitgevoerd.... het bleek namelijk dat ik al de hele ochtend met mijn shirt binnenstebuiten had rondgelopen! Eerst even goed kijken of er geen auto's aankwamen, want ik wil natuurlijk niet vanwege indecent exposure opgepakt worden. Toen de weg vrij was snel even mijn shirt uit, buitenstebinnen keren, en weer aandoen. Ondertussen was het ook tijd geworden voor een picknick, maar om dat nu hier op die pull out te doen, dat was niet echt aanlokkelijk. Dus besloten we om toch maar even verder te rijden, in het plaatsje Cuba zouden we de grote weg weer verlaten en in de binnenlanden zouden vast wel betere picknickplekjes te vinden zijn. Gelukkig maar dat we dat besluit hadden genomen, want zo'n 10 mijl ten oosten van Cuba ligt inderdaad een schitterende picknickplaats. Daar kunnen heel wat families tegelijk terecht, maar wij hadden de hele plek voor onszelf. Toen onze koelbox weer wat leger was, en onze magen weer gevuld, gingen we weer op pad. State Route 126 begint in Cuba als een gewone verharde weg, maar na ongeveer 12 mijl is het ineens afgelopen met het asfalt en wordt het een heuse dirtroad. Stoffig, kuilen, gaten... het echte werk dus. Een groot deel van de weg loopt door de bossen van de Jemez Mountains, toch weer wat anders dan de enorme lege vlaktes waar we deze ochtend doorheen reden.

De wandeling door Bandelier National Monument was precies wat ik vandaag even nodig had. Geen ruige rotsen, diepe kloven, of spannende hoodoos, maar wél een makkelijk begaanbaar pad in een mooie omgeving. Met gatenkaasrotswanden, een lieflijk riviertje, veel bomen en planten. En de ruïnes van de oude indianenwoningen, natuurlijk. De Tyuonyi Pueblo is een circelvormige groep huizen, waarvan alleen nog maar het onderste deel van de muren te zien is. Die muren zijn deels overwoekerd door gras en onkruid, jammer eigenlijk want daardoor is het niet echt goed te zien. Van dichtbij tenminste niet, toen we even later via het pad omhoog geklommen waren bleek dat het bovenaanzicht veel mooier was. Via een paar hele smalle traptreden bereikten we twee andere ruïnes: Talus House en Long House. Een deel van de oude vertrekken bevindt zich in de rotswand, via een paar houten ladders konden we naar de opening klimmen en even naar binnen kijken. Long House is een heel langgerekte ruïne, die - net als Tyuonyi Pueblo - voornamelijk bestaat uit het onderste deel van de voormalige muren. Voorbij Long House ging het pad flink naar beneden, we staken het riviertje over en liepen vervolgens via een heerlijk koel bospad verder. Onderweg kregen we nog even gezelschap van twee jonge herten, altijd leuk zoiets. Ons laatste doel tijdens deze wandeling was Alcove House, waar een ondergrondse ceremoniële kamer (een kiva)  kan worden bezichtigd. Nu moet je de term "ondergronds" hier niet helemaal letterlijk nemen, want de kiva lag maar liefst 42 meter boven ons.Die verticale afstand kan worden overbrugd door het beklimmen van vier flinke ladders. Op het moment dat wij de eerste ladder bereikten, kwam er net een vrij kleine vrouw met heel veel moeite naar beneden. Met haar korte benen kon ze haast de afstand tussen de sporten niet overbruggen, ze vond het duidelijk doodeng daar op die ladder. Haar man stond al beneden, en praatte haar heel geduldig omlaag. Wat was ze blij toen ze weer vaste grond onder haar voeten had! Nu was het onze beurt om de ladders op te klimmen, en even later stonden we ruim 40 meter hoger, op een plateau onder een overhangende rots. De kiva, Ceremonial Cave, lag mooi in het zonlicht. We zijn de kleine ruimte ook nog even in gegaan, op zich valt er niet veel te zien maar toch vond ik het wel een leuke ervaring.

Gereden : 117 mijl(vrijwel geen dirtroad)
Hike in Bandelier NM - Tsankawi section:1,8 mijl

Er was geen levende ziel te bekennen in de Tsankawi Section van Bandelier National Monument, deze ochtend. Wij hadden het kleine parkje helemaal voor ons alleen, er was zelfs geen parkranger aanwezig. De trail die door het park heenloopt was – heel anders dan normaal – als een smalle ondiepe geul in de rotsbodem uitgeslepen. Op sommige plekken was ’t zo smal dat we niet eens twee voeten naast elkaar konden zetten. Onderweg zagen we nog een aantal overblijfselen van oude Indianenwoningen, er was veel minder van over dan van de nederzettingen die we gisteren in het andere deel van Bandelier hadden bekeken. Veel meer dan een stapel stenen was het niet meer, eerlijk gezegd waren we er niet zo van onder de indruk. Via een ladder daalden we af naar een richel die langs de zijwand van het rotsplateau liep, dat was het mooiste deel van de hike. Al snel bereikten we weer de plek waar we aan onze trail waren begonnen, hier kwamen we zowaar nog een bezoeker tegen, een vrouw alleen. Hadden we het park nét niet de hele tijd voor onszelf gehad.

Na al het natuurgeweld van de afgelopen twee weken was het nu tijd voor totaal iets anders, namelijk een bezoek aan het stadje Santa Fe. Op speciaal verzoek van mij ging de CD van de musical Rent in de CD-speler, dit leek me wel een heel passend moment om het schitterende liedje "Santa Fe" op een gepast volume (hard, dus!) door de luidsprekers te laten komen. Wat blijkt, de CD werkte niet... Nou ja, heb ik bij gebrek aan beter zelf het liedje maar zitten zingen toen we Sante Fe binnenreden.

Wat een gekringel was dat door die smalle straatjes in het centrum. We wilden allereerst de auto kwijt, het leek ons het handigste om hier maar meteen een motel te zoeken waar we de auto achter zouden kunnen laten. We zagen een hotel met een stel hele kleine parkeerplaatsen, het was nog een heel gedoe om onze Nissan tussen twee andere auto's in te wringen. En het was nog illegaal ook, want de parkeerplaats was alleen voor gasten en dat waren wij (nog) niet. Nietsvermoedend liepen we in onze danig mishandelde hike-kleding (Hans in de broek die in Bull Valley Gorge flink schaafplekken had opgelopen en ik in mijn Coal Mine Canyon prikkeldraadgatenbroek) het hotel binnen... waar we te maken kregen met een heftige cultuurschok... Een grootse hal met pilaren en marmeren tegels, met dure fauteuils, een open haard... en zelfs een heuse portier in een chic pak die ons meteen bij binnenkomst welkom heette. We zetten nog een paar stappen naar binnen, toen drong het tot ons door dat we hier absoluut niet op onze plaats waren. Eén blik naar elkaar was genoeg, meer overleg hadden we niet nodig. Omdraaien, nog even vriendelijk naar de portier knikken, en daarna nog nét niet rennend naar buiten. Waar we opgelucht adem haalden... we waren ontsnapt!

We hebben gauw onze Nissan van de krappe parkeerplaats bevrijd; we besloten om maar geen verdere poging te doen om een motel in het centrum zelf te zoeken. Wat verder van het centrum vandaan zouden we vast wel een geschikt motel kunnen vinden, dat we dan met de auto terug zouden moeten naar het centrum en een parkeerplaats zouden moeten zoeken, dat namen we dan maar op de koop toe. Maar we hadden geluk, we waren het centrum nog maar net uit toen we een Travelodge zagen liggen. Er was nog een kamer vrij, de prijs viel ons heel erg mee, én we konden al direct op de kamer terecht, ook al was het nog heel vroeg op de middag. En dat allemaal op loopafstand van het centrum, beter konden we het niet treffen. Even later lagen onze spullen op de motelkamer, stond onze auto netjes geparkeerd, en liepen wij – met fatsoenlijke kleren aan! – naar het centrum van Santa Fe. Eerst namen we even tijd voor de lunch, en daarna gingen we op zoek naar de fotogenieke gebouwen waarover we hadden gelezen. ’t Was wel even wennen hoor, al die auto’s en mensen, jammer eigenlijk dat ze het centrum niet autovrij hebben gemaakt. We bekeken The Plaza en het langgerekte Palace of the Governors, dat een hele zijde van The Plaza beslaat. We zagen een paar in adobe stijl gebouwde hotels, en natuurlijk ook een paar oude kerken. Vooral de San Miguel Church vonden we bijzonder mooi, echt een heel sfeervol kerkje was dat. Het zou, zo staat er op het bord voor op het plein, de oudste kerk van de Verenigde Staten zijn. We dwaalden nog wat verder rond, het aantal nieuwe plekjes dat we zagen raakte snel op. Steeds vaker was het van 'hé dit straatje hebben we al gehad' en 'dat winkeltje hebben we net ook al gezien'. Liefhebbers van steden zullen er niets van begrijpen, maar wij hadden het hier na een uurtje of twee dus echt al bekeken. Tja, we konden hier nog wel langer rond blijven hangen, maar daar hadden we dus geen van beiden zin in. Het was ook nog veel te vroeg om op de motelkamer te gaan zitten. Gelukkig had ik nog een alternatief voorhanden: we hebben de auto opgehaald en zijn de Turquoise Trail gaan rijden, een scenic route ten zuiden van Santa Fe.

Qua natuurschoon is de Turquoise Trail geen topper. Maar we waren allang blij dat we niet meer in de drukte van Santa Fe zaten, gewoon lekker een eindje rijden beviel ons prima. Aan de Turquoise Trail ligt Cerrillos, een ontzettend leuk plaatsje waar de wegen allemaal onverhard zijn, met oude huizen, een cafeetje, een kerk. Net een ghosttown, maar nog wel bewoond. Vooral dat cafeetje was bijzonder fotogeniek, alleen die vier of vijf ruige mannen ervoor op de veranda zagen er veel minder fotovriendelijk uit. We hadden niet echt zin om te vragen of ze voor ons wilden poseren, dus zijn we het cafeetje maar voorbijgereden zonder er een foto van te maken. We hebben de Turquoise Trail gevolgd tot aan de voormalige ghosttown Madrid (tegenwoordig is het een artiestendorpje), en daarna zijn we teruggegaan naar Santa Fe. Eerst even naar de Best Buy, op speciaal verzoek van onze Rob die uiteraard wel even wilde profiteren van de lage dollarstand. En daarna naar de PizzaHut. Waar ik prompt heimwee kreeg naar de vriendelijke serveersters van de PizzaHut in Kanab. Jee, wat was die ober een griezel zeg... hij gaf de menukaart niet netjes aan, nee, hij sméét 'm op tafel, de bestelling werd met een verveeld gezicht- al leunend op onze tafel - opgenomen, de cola werd zonder een woord te zeggen bij ons neergekwakt. Zowaar, toen hij de pizza's kwam brengen bedacht hij zich net op tijd dat hij toch wel geacht werd om iets daarbij te zeggen. Hij had zich al omgedraaid, draaide terug en zei “Enjoy” met een glimlach waar ik helemaal de griezels van kreeg. “Hmmm, hij lachte tegen je….” zei Hans op een toon waar mijn enge gevoelens écht niet beter van werden. Ach, de pizza was lekker en gelukkig heb ik niet over die engerd gedroomd, die nacht in de Travelodge.

Het pad begon te stijgen, en we liepen nu heel dicht langs de Tent Rocks af. De bodem van de canyon lag een stuk beneden ons, de toppen van de Tent Rocks waren nog boven ons. Erg mooi hoor, om ze zo vanuit dit andere perspectief te kunnen bekijken. We bleven maar klimmen, het eindpunt lag bijna 200 meter hoger dan het begin van de trail. Zo nu en dan moest er een klein obstakel worden overwonnen, maar dat stelde allemaal niet veel voor. De hoge temperatuur was de grootste moeilijkheidsfactor, en dat tijdens de eerste week van mei! Het lijkt me dan ook niet echt lekker om deze trail midden in de zomer te lopen.

Toen we boven waren konden we kiezen, het pad splitste zich. Het pad naar links bleek maar heel kort te zijn, we bereikten daar een uitkijkpunt vanwaar we de Tent Rocks van bovenaf konden bekijken, dat leverde dus alweer een heel ander plaatje op. Natuurlijk probeerden we ook het pad naar rechts uit, dat was toch best nog een eindje lopen. Maar o zo ontzettend de moeite waard, want we werden weer voor onze inspanningen beloond met een prachtig zicht over een grote groep Tent Rocks, en een rotswand waar je de toekomstige Tent Rocks in gedachten al kon zien verschijnen. De vele horizontale lijnen in het gesteente lieten precies de lagen zien die ook in de Tent Rocks zichtbaar zijn. Aan de andere zijde van het uitkijkpunt konden we ontzettend ver wegkijken over de Cochiti Valley. En in de verte lagen de Jemez Mountains, waar we eergisteren nog zo'n mooie rit hadden gemaakt, over State Route 126.

Tijdens onze afdaling begon het weer ineens flink om te slaan. De mooie witte wolken werden verdreven door een boel grauwe grijze soortgenoten, en de temperatuur ging met sprongen omlaag. Op één miniscuul spettertje water op onze voorruit na, gisterenavond in Santa Fe, hadden we nog totaal geen regen gehad tijdens deze vakantie. Zou het er nu dan toch nog van komen? Maar nee hoor, net zo snel als dat de grijze bewolking was opgekomen, verdween die ook weer. Tegen de tijd dat we de slotcanyon weer door waren gelopen, was het weer helemaal zonnig.

Omdat we het park zo mooi vonden, besloten we de Cave Loop Trail ook nog te lopen. Maar helaas, na die supermooie Canyon Trail was dit toch een beetje een tegenvaller. De omgeving was veel minder spectaculair hier, alleen aan het eind van de trail liepen we nog tussen wat aardige rotsformaties door. Ik was blij toen we de parkeerplaats weer bereikten, het was al met al toch best een zware wandeling geweest. Vlak bij de parkeerplaats lag een erg mooie picknickplaats, met overkapte tafels. En na zo'n inspanning is er toch niks lekkerder dan je beker koude jus d'orange en je eigen gesmeerde boterhammetjes...

De rest van de dag hadden we helemaal gereserveerd voor 'kilometers vreten'. We hadden geen overnachtingsplaats gepland, we gingen gewoon op pad en we zouden vanzelf wel merken wanneer we genoeg zouden krijgen van het rijden. Vlak voordat we Albuquerque bereikten kwamen we in een file terecht, een nogal ongewoon verschijnsel tijdens onze vakantie. Al snel zagen we waardoor de file werd veroorzaakt, er stond een brandende auto midden op de weg. Toch altijd akelig om zoiets te zien, ik hoopte maar dat er niets ernstigs was gebeurd met de inzittenden. Geluk (voor ons) bij het ongeluk was, dat de auto boven op een viaduct stond. Het verkeer werd via de afrit omlaag geleid, en direct daarna via de oprit weer naar boven. Zo hadden we niet meer dan een minuut of 10 oponthoud, dus dat viel weer mee. Verder verliep de lange rit helemaal zonder bijzonderheden, vooral tijdens de tweede helft van de rit reden we door het lange lege niets... Ongelooflijk dat je zo lang kan rijden zonder ook maar iets tegen te komen, geen dorpjes, geen bomen, geen vee langs de weg... alleen maar een oneindige saaie vlakte met wat kleurloze grassen en struiken. Gelukkig wisten we dit allemaal al lang van te voren, we hadden onze muziek CD's dan ook vooral gemaakt met deze weg in gedachten. Om eerlijk te zijn, ik vond het heerlijk. Lekker verstand op nul, muziekje aan, nog wat nagenieten van die prachtige hike van deze ochtend... ik verveelde me geen moment.

Uiteindelijk besloten we om in Roswell een motel te gaan zoeken. Nu heb ik altijd gedacht dat dat een onooglijk klein dorpje was, met tien of elf huizen, ongetwijfeld een kerkje en een bar, en verder nog hooguit twee motels. Ik was dan ook behoorlijk verbaasd toen het een grote plaats bleek te zijn. Met maar liefst 45.000 inwoners, als ik Wikipedia mag geloven. Roswell is wereldwijd bekend geworden omdat hier in 1947 een ufo zou zijn neergestort; het Amerikaanse leger zou destijds de lichamen van een aantal aliens hebben gevonden. Natuurlijk hebben we nog even rondgekeken of we toevallig nog een paar aliens in Roswell rond zagen lopen, maar nee, we kwamen er geen tegen. Ik denk overigens wel dat er minstens ééntje ooit is verhuisd naar Santa Fe, hij werkt daar in de PizzaHut!

Vooraf hadden we behoorlijk getwijfeld of we wel naar Carlsbad Caverns zouden gaan. We hebben nu eenmaal niet zoveel met grotten, en we moesten er nog een heel eind voor omrijden ook. Aan de andere kant, we zaten nu wél in New Mexico en dit was dus waarschijnlijk toch de beste gelegenheid om de grotten in de route op te nemen. De enthousiaste reacties van onze mede AllesAmerika-forummers trokken ons over de streep, we wilden wel eens gaan controleren of het echt zo mooi was als dat zij beweerden.

En zo stonden we dus, een kleine twee uur nadat we vanuit Roswell waren vertrokken, bij de ingang van het park. Daar ligt het plaatsje Whites City, waar we eigenlijk hadden willen overnachten. Maar toen we dit gat met eigen ogen zagen daalde onze interesse om hier een slaapplaats te zoeken abrupt tot onder het nulpunt... de twee motels zagen er weliswaar nog behoorlijk nieuw, maar tegelijkertijd ook helemaal verwaarloosd en verlaten uit. Kapotte ruiten, gescheurde gordijnen, een auto op de parkeerplaats die er ook niet lekker fris uitzag... En ook de rest van het 'plaatsje' stelde niets voor, een tankstation, een souvenirwinkeltje, een kantoortje waar je - volgens het opschrift boven de deur - tickets voor de grottentours kan boeken, veel meer was het niet. Nou, da's duidelijk, we slapen vannacht niet hier maar in de plaats Carlsbad! Grappig detail: op 12 juli van dit jaar verscheen er een berichtje in de krant "Amerikaanse stad te koop". Whites City dus; ik geloof niet dat wij er veel belangstelling voor hebben...

Je kan op twee manieren de grotten binnengaan, via een lift, of te voet. Wij kozen voor de tweede mogelijkheid, en dus stonden we op gegeven moment bovenaan een zigzaggend pad waarover je - via een groot gat in de rotswand - naar binnen kan lopen. De Natural Entrance, heet dat gat. Er vlogen honderden kleine vogels razendsnel de grot in en uit, even dacht ik dat het de vleermuizen waren die hier in de grot leven maar nee, het waren toch echt allemaal vogels. Terwijl we naar beneden liepen kwam een parkranger net omhoog lopen, bepaald geen sportief type met z'n dikke buik (ja hoor Melanie, we weten dat je hier mee leest en ik hóór je nu denken..."nou pap en mam, als er iemand geen commentaar mag maken op iemand anders z'n buikomvang...") Hij hijgde, hij zweette, maar ondanks dat bleef hij toch in een behoorlijk tempo verder lopen. Wij zeiden elkaar vriendelijk goedendag, en vervolgens liepen we - tussen de vogeltjes door - de grot binnen. Het was best wel donker, daar. Maar toen onze ogen aan het vage licht gewend waren konden we toch nog best duidelijk zien hoe gigantisch groot deze ondergrondse ruimte was... Het pad liep behoorlijk steil omlaag, het was vrij vochtig en daardoor soms een beetje glad. Maar geen nood, vrijwel overal zat een railing langs het pad, steun genoeg dus. We zagen grote stalagmieten, hele diepe kloven, houten trapjes die tientallen jaren geleden door avontuurlijke speleologen zijn gebouwd, op sommige plaatsen waren er ook waterpoelen te vinden. Het was echt een supermooie wandeling! Over een afstand van 2 kilometer gingen we ongeveer 230 meter naar beneden, we zagen bijna geen andere mensen onderweg. Behalve dan… diezelfde ranger die we bij de Natural Entrance ook al waren tegengekomen!! Blijkbaar was hij via de lift weer naar beneden gegaan, en mocht hij nog een keer diezelfde route omhoog lopen om te checken of alle toeristen zich wel netjes gedroegen. Nou, op deze manier zal dat buikje er vast wel snel vanaf gaan!

Na de toch wel heel indrukwekkende afdaling bereikten we de Big Room. Even wat cijfertjes: de Big Room is 550 meter lang, 76 meter breed, de totale grondoppervlakte bedraagt ongeveer 33.210 m², en de grot heeft een hoogte die overeenkomt met 25 verdiepingen! En dat is groot, héél groot!! En niet alleen de gigantische grootte maakte heel veel indruk op ons, ook de prachtige stalagmieten, stalactieten en imposante zuilen die we aan alle kanten om ons heen zagen. Op sommige plekken hing heel het plafond echt hartstikke vol met lange, spitse stalactieten, zoveel heb ik er nog nooit eerder bij elkaar gezien. Een heel aparte was de Lions Tail, een naar beneden hangende punt met aan de onderzijde een dikke knobbel die inderdaad heel erg veel op de staart van een leeuw leek. En dan de Hall of the Giants, met o.a. de massieve Giant Dome die helemaal van de bodem tot aan het plafond reikte. En meer, nog heel veel meer. Het fotograferen van al dat moois was overigens wel een hele moeilijke opgave, want de grotten worden maar heel summier belicht. Ik heb nog wel even mijn best gedaan, met mijn Powershot, maar ik merkte al snel dat dat helemaal zinloos was. Zonder flits was alles veel te donker, met flits werden de rotsformaties veel te fel belicht. Met Hans z'n toestel én het onmisbare statief lukte het gelukkig wel wat beter, met een hele lange sluitertijd konden er toch wel wat aardige foto's worden gemaakt. Nadat we echt élke meter van de Big Room hadden bekeken, gingen we met de lift weer naar boven. Ook een leuke ervaring, zo 230 meter omhoog tussen de rotswanden door.

We hadden nog genoeg tijd voor de Walnut Desert Canyon Drive, een bovengrondse scenic route die door het park heen loopt. Het begin van de rit viel wat tegen, er was niet echt veel bijzonders te zien onderweg. Tijdens de tweede helft werd het wel wat beter, we zagen wat ocotillo's (dat zijn hoge, ranke planten met prachtige rode bloemen er in), de prickly pear cactus en nog allerlei andere planten waar ik me - als cactusleek - qua benaming maar niet aan ga wagen. Na 9,5 mijl bereikten we de hoofdweg weer, en we kwamen al snel tot de conclusie dat de rit via de Walnut Desert Canyon Drive niet echt veel aan onze beleving van het park had toegevoegd, de rit over de gewone toegangsroute was minstens net zo mooi, nee, mooier nog!

Verder hebben we over deze dag niets speciaals meer te melden, motelletje zoeken, even winkelen, magnetronmaaltijd klaarmaken en opeten op de motelkamer (niet lekker!), dat was het verder wel. Dus besluit ik het verslag van deze dag maar met de opmerking dat ik me voortaan van harte aansluit bij de forummers die het advies geven om - ondanks de vele extra mijlen die je ervoor moet rijden - Carlsbad Caverns toch écht wel in je route op te nemen. Ik had deze ervaring voor geen goud willen missen.