's Nachts werden we twee keer wakker. Een keer van een harde regenbui, en een keer van een harde regenbui met onweer! Dus toen 's ochtends om half vijf (!) de wekker afliep, keek Hans eerst maar eens even heel argwanend naar buiten. Het bleek droog te zijn, dus hij was onverbiddelijk... ik moest mijn lekkere warme bed uit. We hadden immers afgesproken om tijdens deze vakantie regelmatig heel vroeg op te staan. En zo zaten we al een paar minuten na vijf uur bibberend van de kou in ons Gele Monster. Door de regenval van de afgelopen nacht was het erg vochtig, en dat veroorzaakte flink wat mist. Prachtig om te zien... zeker toen er in die mistbanken ook nog herten voor ons verschenen. En een stukje verderop een kudde bizons. Ons doel op deze vroege ochtend was de Snake River Overlook, waar mooie zonsopgangfoto's gemaakt kunnen worden. Op het moment dat we daar aankwamen zag het er veelbelovend uit.... de bocht in de rivier was prima zichtbaar, en de mist die boven het water hing maakte het allemaal nog veel mooier. Maar helaas werd het in een snel tempo veel mistiger, en daar ging ons mooie plaatje. Op het moment dat de zon de toppen van de Teton Range in het licht zette, was in het dal alleen nog maar een dikke laag mist te zien.

We bezochten nog twee andere uitkijkpunten. De eerste daarvan, Teton Point Overlook, ligt direct aan de weg. Voor het tweede uitkijkpunt, Schwabacher Landing, moesten we een stukje steil omlaag rijden via een onverharde zijweg. Aan het einde van die weg parkeerden we de auto, en gingen we te voet verder richting de rivier. Het was schitterend daar! De bomen in het stilstaande water waren omgeven door nog een beetje mist; er was een beverdam en we zagen zelfs een bever zwemmen. Het gebied was een beetje moerassig, het kreeg daardoor een mystieke sfeer. Na een klein stukje lopen bereikten we de plek die we al vaak op foto's hadden gezien; vanwege de mist was de bekende weerspiegeling van de bergtoppen in het water echter niet aanwezig. Maar de mist trok langzaam maar zeker weg... we hadden genoeg tijd om even af te wachten. Ons geduld werd ruimschoots beloond, de bergtoppen werden steeds duidelijker zichtbaar in het water. Prachtig! En ook de rest van deze omgeving was geweldig; van de plekken die wij in Grand Teton National Park hebben bezocht kunnen we vol overtuiging zeggen dat Schwabacher Landing de mooiste is! Niet ver van Schwabacher Landing vandaan ontdekten we nog een fotogeniek plekje: Moulton's South Barn aan Mormon Row. En vervolgens reden we ook nog naar de Chapel of Transfiguration, het kerkje waar je door een raam achter het altaar de Teton Range kan zien. Onze fleecejacks, die we 's ochtends om vijf uur nog heel hard nodig hadden, lagen inmiddels achter in de auto. De zon scheen volop, en de kou van vanmorgen had plaats gemaakt voor heerlijke temperaturen.

We maakten even een kleine omweg naar Jackson - daar waren we nu immers toch al vlakbij - waar we in de fotozaak iets wilden kopen om de fotocamera schoon te maken. Maar helaas had de winkel niets bruikbaars voor ons in de aanbieding. En dus begonnen we 's middags noodgedwongen mét het beruchte vlekje op onze camera aan de eerste trail van onze vakantie, die naar Hidden Falls en Inspiration Point. Via een langzaam stijgend pad liepen we door een mooi bosgebied, met naast ons een snel stromend beekje vol met rotsen. Het eerste doel was de waterval Hidden Falls, die ondanks z’n naam toch wel heel makkelijk te vinden was. Daarna weer wat verder omhoog, totdat we een punt bereikten vanwaar we een mooi uitzicht hadden over Jenny Lake. Eerst dacht ik dat dat Inspiration Point al was, maar toen we wat beter om ons heen keken zagen we dat we via een rotsrichel nog flink wat verder omhoog konden. Die richel was breed genoeg, het was dan ook niet moeilijk om naar boven te klimmen. We moesten soms wel even plaats maken om mensen die naar beneden wilden te laten passeren. Na deze klim waren we dan toch écht op Inspiration Point, op een hoogte van 7.200 feet (2.195 meter). We besloten om nog een stukje verder te lopen, via de Cascade Canyon Trail. Het was nog steeds bergopwaarts, maar absoluut niet steil dus heel goed te doen. Opnieuw zagen we een prachtig snelstromend beekje, en ook waren vanaf dit deel van de trail de pieken van de Teton Range tussen de bomen door zichtbaar. Toen we onze voeten begonnen te voelen zijn we weer omgedraaid, we moesten immers dat hele stuk ook weer terug. Eenmaal terug bij de oever van Jenny Lake moesten we nog wel een hele tijd wachten totdat we met de boot terug konden naar de parkeerplaats - het was erg druk en pas op het vijfde of zesde bootje was plaats voor ons.

We dachten dat we tijdens ons bezoek aan Grand Teton National Park geen gelegenheid zouden hebben om onze laptop aan te sluiten op internet. Maar wat bleek.. we konden zomaar gratis online bij de receptie van de Signal Mountain Lodge. Daar was ik toch wel blij mee, want net vandaag verwachtten we wat belangrijke medische nieuwtjes en sollicitatieverhalen van enkele familieleden. Gelukkig was Melanie in het verre Nederland ook online, dus we waren meteen weer op de hoogte van wat er allemaal speelde aan het thuisfront. Daarna nog even eten, foto's overzetten, en lekker lui een boek lezen (héérlijk, daar kom ik thuis nou nooit aan toe!). En daarna vroeg naar bed.. de volgende ochtend zou de wekker weer onbarmhartig vroeg aflopen.

Het was al bijna half 8 toen we bij ons hotel in West Yellowstone vertrokken. Ruim een uur en een mooie rit later bereikten we Mammoth Hot Springs, in het noordwesten van het park. De terrassen die we daar gingen bekijken bestaan uit kalksteen dat door het overstromende water van heetwaterbronnen naar de oppervlakte wordt gebracht, de prachtige kleuren worden veroorzaakt door algen en bacteriën die in het water leven. We hadden al in diverse reisverslagen gelezen dat sommige terrassen er niet meer zo mooi uitzien. Dat komt omdat de bronnen soms droog komen te staan, en als er geen water meer over de terrassen stroomt verliezen ze hun kleur. Bij het eerste terras dat we zagen, Jupiter Terrace genaamd, konden we al goed zien hoeveel verschil dat veroorzaakt. Het middelste gedeelte van dit terras had mooie donkerbruine en lichtbruine tinten, maar de zijkanten waren somber grijs. Via een boardwalk liepen we een heel stuk naar boven, en aan het einde van het houten wandelpad kwamen we bij Canary Spring terecht, op dit moment absoluut het mooiste gedeelte van Mammoth Hot Springs. We zagen daar een prachtig gevormd terras in schitterende bruine en witte tinten, met zwart geblakerde boomstammen ertussen. Wat een verschil met Minerva Terrace! Nog niet zo lang geleden was dat dé blikvanger van dit gebied, maar nu is het alleen nog maar een troosteloze grijze massa. Nadat we ons rondje door dit deel van Mammoth Hot Springs hadden gelopen, stapten we weer in de auto en reden we een klein stukje terug naar het zuiden. Even lekker lui vanuit de auto het tweede deel van dit gebied bekijken, via de Upper Terrace Drive. Dat bleek een hele smalle weg te zijn, het was maar goed dat er eenrichtingsverkeer geldt! Een korte maar wel mooie route, met nog een paar aardige bezienswaardigheden direct naast de weg. Vooral Orange Spring Mound en Angel Terrace waren mooi.

Wij hebben dus echt een dirtroad-tic! Wat is er nu fijner dan rondrijden in een mooie omgeving over zo’n stoffige weg, terwijl er verder geen levende ziel te bekennen is! Na het drukke Mammoth Hot Springs hadden we echt even behoefte aan zo’n toeristenvrij plekje, dus we besloten om de onverharde Old Gardiner Road te gaan rijden. Het viel alleen nog niet mee om de weg te vinden, het begin ervan bleek verstopt te liggen achter het Mammoth Hot Springs Hotel. Het was een goede keuze, even heerlijk ‘alleen op de wereld’, met weidse uitzichten waar we volop van hebben genoten. Geen wildlife helaas, daar hadden we eigenlijk wel een beetje op gehoopt. Het was maar een korte rit, na vier mijl bereikten we de verharde weg alweer. Via die weg reden we terug richting Mammoth; op de kaart zag ik dat er halverwege een picknickplaats aangegeven stond en we besloten om daar maar eens even lekker te gaan eten. Maar die picknickplaats bleek nog wat beter verstopt te liggen dan het begin van de Old Gardiner Road, we konden de juiste plek niet vinden. Ach, geen nood, dan maken we toch onze eigen picknickplaats. We parkeerden de auto bij het begin van de Boiling River Trail, pakten onze grootste badhanddoek (die met de Amerikaanse vlag, lekker in stijl!) om op te gaan zitten, en natuurlijk sjouwden we ook de koelbox mee. De zandbank aan de oever van de Gardner River bleek een perfecte picknickplaats te zijn. Een halve mijl van onze geimproviseerde picknickplaats vandaan vermengt het water van de heetwaterbron Boiling River zich met het koude water van de Gardner River, en daardoor is een plekje ontstaan waar de temperatuur van het water precies goed is om in te zwemmen. We zijn daar even naar toe gelopen; in het begin vond ik de trail heel mooi, het pad ligt direct naast het water en je loopt er tussen de bomen door. Even verder werd de omgeving wat kaler, en daardoor ook wat minder interessant. We bereikten Boiling River al snel; er zat inderdaad een groep mensen lekker in het water. Officieel is hier het einde van de trail, maar het pad liep gewoon verder en wij dus ook. Waardoor we nog een mooi rotsachtig gedeelte van de Gardner River hebben kunnen zien. Op de terugweg wilde Hans (voor de Yellowstone pagina van onze site) nog even een foto nemen van het gedeelte waar je mag zwemmen; net op dat moment liep er een man in onze richting die daardoor nogal prominent in beeld zou komen. Een jaar of zestig, bloot bovenlichaam, blote benen, buikje, handdoek om z’n middel geknoopt…. Da’s geen gezicht voor op de site, besloot Hans, en hij maakte de foto dus niet. Hmmm, zou hij ook zo gereageerd hebben als het een mooie jongedame in bikini zou zijn geweest??

Onze bestemming vandaag was de plaats Cody, we hadden nog een hele rit voor de boeg. We reden via Roosevelt en Lamar Valley, echt bear county dus. Maar ons Gele Monster leek het wildlife écht af te schrikken, er was helaas geen beer te zien. Nadat we Yellowstone achter ons hadden gelaten ging het verder via de Chief Joseph Scenic Byway. Niet heel spectaculair, maar wel een mooie, afwisselende route die ons prima beviel. Er kwamen flink wat hoogteverschillen op de weg voor; het hoogste punt is de ruim 2.400 meter hoge Dead Indian Pass. Er stond een ijzig koude wind daar boven op de pas, wat was ik blij dat mijn fleecejack dus écht winddicht bleek te zijn. De temperatuurverschillen waren erg groot, want bij het eerstvolgende uitkijkpunt konden we alweer in een t-shirt rondlopen. Het laatste stukje van de route deed me aan Utah denken, veel rood gekleurde rotsen die schuin in het landschap stonden. In de namiddag hebben we Cody nog even bekeken. Geen echt boeiend plaatsje, was ons oordeel. Geen leuke winkels, en de shoot-out van de Cody Gunfighters bij het Irma Hotel kon ons ook niet echt boeien. We hebben daarom maar snel onze motelkamer opgezocht, even lekker het boek uitlezen dat ik van Melanie had geleend. Ze had me al gewaarschuwd dat ik 'Komt een vrouw bij de dokter' van Kluun echt niet in het vliegtuig moest lezen, en ja hoor, ze kent me!! Ik heb heel wat zakdoekjes nodig gehad bij dat laatste hoofdstuk!

Voor vandaag hadden we twee dingen op de planning staan; we wilden de jaarlijkse Powwow bijwonen (een ceremonieel dansfeest van de Native Americans) en daarna zouden we het Buffalo Bill Historical Center gaan bezoeken. Vooral naar de Powwow was ik erg benieuwd; het is zo compleet anders dan de dingen die we normaal gesproken tijdens onze vakantie doen, en ik had absoluut geen idee of dit wel iets voor ons zou zijn. Omdat we verwachtten dat het best wel eens druk zou kunnen zijn in Cody, vanwege die Powwow dus, hadden we al maanden geleden een motelkamer gereserveerd. En laat nou die Sunrise Motor Inn pal naast de Robbie Powwow Garden liggen! Puur toeval hoor, daar hadden we het motel echt niet op uitgezocht.

Vanaf een uur of 10 's ochtends begon het best al druk te worden, en om half 11 besloten wij ook maar eens een plekje op het terrein uit te gaan zoeken. Het publiek kan plaatsnemen op schuin omhoog lopende kanten van gras; sommige mensen hadden zelf stoelen meegenomen, anderen hadden een plaatsje op een van banken daar bemachtigd, maar de meeste bezoekers zaten gewoon op het gras zelf. In het midden is een rond terrein dat wordt begrensd door een betonnen rand, dat was dus de plek waar de dansen zouden gaan plaatsvinden. Een ding was wel wat jammer; de Indianenfamilies die aan het festijn deelnamen zaten allemaal onder partytenten die net binnen die betonnen rand waren geplaatst, en daardoor had de rest van het publiek eigenlijk nergens meer vrij zicht op het dansterrein.

Terwijl we zaten te wachten op het begin van het dansfeest, kon ik mooi even het informatieboekje doornemen dat we bij de ingang hadden gekocht. Even een paar feiten daaruit: Vroeger bestond er bij de verschillende indianenstammen een grote verscheidenheid aan ceremoniële en sociale danstradities. De krijgers werden geëerd, en de dansen brachten bescherming voor de leden van de stam. Aan het begin van de vorige eeuw werden de traditionele dansen door de blanke Amerikaanse regering verboden, en de Native Americans werden zo gedwongen om hun ceremonies in het geheim te gaan organiseren. In 1933 werd het verbod opgeheven, en daarna begon langzaam weer de opleving van de traditie in het openbaar. De danstradities kregen een nieuwe betekenis tijdens de Tweede Wereldoorlog, de Indiaanse soldaten die tijdens die oorlog hadden meegevochten werden door hun volk geëerd tijdens dansfeesten die “Homecoming Dances” werden genoemd. Later werden hier andere elementen toegevoegd, zoals het eren van de ouderen, en het opnieuw in het openbare leven opnemen van families die een periode van rouw hadden doorgemaakt. Tot aan 1950 werd de benaming Powwow alleen gebruikt op de Southern Plains, later gingen ook stammen zoals de Sioux, Crow en Blackfeet de naam Powwow gebruiken. Tot in de jaren '80 werden Powwows bijna uitsluitend in Indianenreservaten gehouden, maar tegenwoordig vinden ze vrijwel overal in het land plaats. De Powwow is nu niet alleen meer een sociale bijeenkomst voor de Native Americans, het is ook een culturele gebeurtenis geworden. Het hoofddoel is het vieren van de Amerikaans Indiaanse identiteit met muziek en dans.

Zo, da's weer even genoeg geschiedenisles voor nu, ik ga weer terug naar onze eigen ervaring van dit dansfeest. Om 12 uur 's middags was het tijd voor de Grand Entry. Voorafgegaan door een aantal veteranen in soldatenkleding en met indianentooi liepen alle deelnemers langzaam het dansterrein op... mannen en vrouwen, tieners, kleine kinderen... allemaal met de meest schitterende kostuums aan. Eigenlijk moet ik 'regalia' schrijven, dat is de officiële benaming voor de traditionele kleding. Ik vond het echt prachtig om te zien, de dansgewaden waren zo verschillend allemaal, en zo kleurrijk. Onder de partytenten zaten verschillende drumgroepen, die bestonden allemaal uit één grote trom waaromheen een aantal mannen zat, elk met een eigen stok waarmee ze op die trom sloegen. Ze zongen daarbij ook, met monotone ritmische keelklanken. De dansers volgden dat ritme allemaal op dezelfde manier, ze maakten steeds twee kleine passen met de ene voet, daarna twee kleine passen met de andere voet. Op gegeven moment werden ook mensen uit het publiek uitgenodigd om daaraan mee te doen, grappig want zo kon je goed zien dat het veel minder eenvoudig is dan het lijkt, om in dat specifieke ritme vooruit te lopen.

We hadden gelezen dat sommige deelnemers het niet op prijs stellen als hun regalia, vaak oude familiestukken, werden gefotografeerd. Daarom waren we in eerste instantie heel terughoudend, en maakten we alleen foto's op afstand. Maar al gauw zagen we bij de andere bezoekers de nodige telelenzen verschijnen, de een nog groter dan de ander, en niemand leek daar een probleem mee te hebben. Op gegeven moment zagen we dat er op de betonnen rand, vlakbij het dansterrein dus, een heel mooi plekje vrij was. Daar hebben we de rest van de middag gezeten, en wat hebben we genoten van de geweldige sfeer en al het moois dat we nog te zien kregen! In de eerste plaats van de dansen, uiteraard. De deelnemers waren in allerlei groepen verdeeld, en we begonnen met de vertederende 'tiny tots', dat zijn de kinderen tot en met 6 jaar. Daarna waren de kinderen van 7 tot en met 12 jaar aan de beurt, eerst de meisjes, daarna de jongens. Wat een verschil in talent zag je daar al... sommige kinderen hadden niet zoveel ritmegevoel, maar er waren ook kinderen bij die intens en vol passie met hun dans bezig waren. Vooral een van de kleinste jongens, hij leek nog niet eens 7 jaar, viel ons op. Prachtig om hem bezig te zien. De overige leeftijdsgroepen waren de tieners, de volwassenen en de ouderen. Er werden verschillende soorten dansen gedemonstreerd, zoals de Women's Fancy Shawl Dance. De vrouwen gebruikten daarbij prachtige omslagdoeken, die als een soort vleugels werden uitgestrekt. Tijdens de Men's Traditional Dance worden door middel van bewegingen verhalen verteld, over de jacht, over spoorzoeken, over heldhaftige gevechten. De Women's Traditional Dance was weer heel anders, de vrouwen bewegen daarbij maar amper maar toch zag het er heel gracieus en statig uit. Echt, de middag vlóóg voorbij terwijl we daar zaten te kijken.

Tussen de dansen door gebeurden er ook andere dingen. Er werd iemand herdacht die onlangs was overleden. Zijn weduwe en zijn kinderen liepen langzaam een rondje langs de rand van het dansterrein, waarbij steeds mensen die daar zaten opstonden, hen een hand gaven, en zich dan achteraan in de rij aansloten. We zagen ook een speciale ceremonie die wordt gehouden als een veer uit een tooi op de grond is gevallen. Die mag alleen worden opgeraapt door veteranen of ouderlingen, en dit wordt als een eervolle taak beschouwd. Je mag tijdens de ceremoniële handelingen niet fotograferen, en we hebben ook inderdaad niemand in het publiek gezien die tijdens dit speciale moment foto's nam.

Om 5 uur 's middags was er een pauze, we zijn toen even naar de Subway gereden om een broodje te gaan eten. Eigenlijk hadden we dus nog naar het Buffalo Bill Historical Center willen gaan, maar we wilden allebei veel liever terug naar de Powwow. En dus zagen we om 6 uur voor de tweede keer die dag alle deelnemers het terrein opkomen tijdens de Grand Entry. Hans wees me een van de deelnemers aan, en vroeg of hij me aan iemand deed denken. Ik wist meteen wie hij bedoelde... iemand die bij ons in de straat woont. Toch wel raar hoor, om de trekken van een blanke Nederlandse man terug te zien in een Native American in Wyoming. Ondertussen begon de lucht op de achtergrond vreselijk donker te worden, en hier en daar zagen we het bliksemen. Zo nu en dan regende het even, maar de echte hoosbui die we eigenlijk verwachtten bleef gelukkig uit. Het avondprogramma, met nog diverse dansdemonstraties, kon gewoon worden afgewerkt. Het meest indrukwekkende moment betrof een familie van de Blackfeet indianen. De Emcee (Master of Ceremonie) vertelde dat een van de zonen van deze familie onlangs veilig was teruggekeerd uit Irak. Maar nu zou zijn jongere broer John binnenkort daarheen vertrekken. John mocht nu, samen met zijn familie, rondlopen over het dansterrein. Een voor een stonden de andere indianen op, om John en zijn familie de hand te schudden en zich achter de rij aan te sluiten. Ik kreeg echt kippenvel van dit moment, er straalde zoveel saamhorigheid uit deze traditie. Toen de laatste dansdemonstratie dan toch echt was afgelopen, was het tijd om naar ons motel terug te lopen. Het was een absolute topdag geweest!

Klik hier voor onze fotoreportage van de Powwow.

De rit door Spearfish Canyon viel wat tegen, maar dat lag eigenlijk meer aan ons dan aan de omgeving. We zijn zo verwend door de vele geweldige dingen die we tijdens onze Amerikareizen hebben gezien, dat we eigenlijk niet meer echt zagen dat Spearfish Canyon ook best wel mooi is. Geen fotostops, geen wandelingen, geen uitkijkpunten, op die manier hadden we de 22 mijlen door de canyon natuurlijk al snel achter de rug. En zo hadden we zomaar opeens de tijd om nog diezelfde ochtend naar Mount Rushmore te gaan. Even een stukje Amerikaans patriottisme over ons heen laten komen. We parkeerden onze auto in een van de grote, overdekte parkeergarages en liepen naar de Avenue of the Flags. Dat is een brede laan met aan de zijkanten grote betonnen pilaren, waaraan de vlaggen van alle Amerikaanse staten hangen; in het verlengde daarvan zie je de hoofden van de vier presidenten al duidelijk voor je. In sommige reisverslagen lees je wel eens dat het allemaal wat overdone is, te toeristisch, te pompeus. Maar ik vind dat het wel bij The American Way of Living past.. "We zijn trots op ons land en dat willen we laten zien ook!". De Avenue of the Flags eindigt bij Grand View Terrace, een plein met daarvoor een amfitheater vanwaar je de koppen goed kan fotograferen. Het was natuurlijk een overbekend plaatje, maar toch was het leuk om dit ook eens in het echt te zien. Meestal zie je op de foto's alleen de hoofden zelf, maar niet de rest van de rotswand waarin ze zijn uitgehakt. En 'live' krijg je natuurlijk ook een beter beeld van de grootte van de sculptuur. Via de Presidential Trail kan je nog veel dichter bij de presidentiële hoofden komen, en zo konden we George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln vanuit allerlei verschillende hoeken op de foto zetten. We waren blij dat we hier zo onverwacht al in de ochtend naar toe waren gegaan, het licht om de presidenten te fotograferen was echt perfect!

Via de Iron Mountain Road reden we naar Custer State Park. Leuke route zeg, dit beviel ons veel beter dan Spearfish Canyon vanmorgen. De ronde, helemaal van hout gemaakte Pigtail Bridges waren heel apart. En de smalle rotstunneltjes waar we doorheen moesten rijden leken er wel speciaal neergelegd te zijn om als omlijsting te dienen voor de vier hoofden van Mount Rushmore, die in de verte achter ons nog te zien waren. We reden door naar het plaatsje Custer, waar we een motel gingen zoeken. De Days Inn in Spearfish was ons goed bevallen, en daarom kozen we ook hier in Custer voor de Days Inn. Op onze motelkamer hielden even een korte pauze en natuurlijk mocht internet daarbij niet ontbreken. Rob was toevallig net online. Over vier dagen zou hij zich de trotse eigenaar van zijn eerste eigen auto mogen noemen, en hij had nu wat ouderlijk advies nodig inzake de autoverzekering. En zo zaten we daar in Custer allerlei websites door te lezen over eigen risico, bonus/malus, dagwaardes en nog meer van die taaie kost. Toch even wat anders dan mooie routes rijden en leuke plekjes bekijken!

Toen Rob en wij waren bijgekletst zijn we weer op pad gegaan. We hadden een scenic route in de planning staan, de derde alweer vandaag. In het begin was de Needles Highway nog niet heel interessant, maar op het moment dat de eerste hoge smalle rotsen (needles) in zicht kwamen waren we helemaal verkocht. Wat een prachtige weg was dit, echt geweldig hoor. Natuurlijk grepen we meteen bij de eerste mooie plek al naar ons fototoestel, maar het is dan natuurlijk ook wel handig als je eerst even je auto parkeert. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, de weg is ontzettend smal en we konden niet direct een pullout vinden. Een klein stukje verder lukte het toch om de auto veilig aan de kant te zetten, en we liepen langs de weg terug om alsnog onze foto's te kunnen maken. Hé, daar liep ook een pad, eens even checken waar dat heen ging. Zo belandden we dus op een niet officiële trail waarbij we direct naast ons een mooie rotswand konden zien. De bodem was bezaaid met heel veel glinsterende schilfers, het leek wel op selenite crystals die we vorig jaar bij het heuveltje Glass Mountain in Cathedral Valley hadden gezien. In de rotswand zagen we ook nog een vervallen houten gebouwtje en een afgesloten ingang van een mijn. Het was een heel aardig pad om te lopen, maar als we nog tijd over wilden houden voor de rest van onze planning – de Sunday Gulch Trail en de avondceremonie bij Mount Rushmore - dan moesten we toch echt weer terug naar de auto. En al gauw kwamen we er achter dat we bij die eerste stopplek niet zo moeilijk hadden hoeven te doen, er was nu op verschillende plaatsen gelegenheid om de auto te parkeren. Vaak uitstappen en volop van de omgeving genieten, dus!

Kort nadat we door een supersmalle rotstunnel waren gereden bereikten we Sylvan Lake. Een klein meertje dat vooral boeiend is omdat het zo mooi tussen de rotsen in ligt. Vanaf de parkeerplaats liepen we naar de dam aan de overzijde van het meer, daar zou de door ons geplande trail moeten beginnen. Het was nog wel even zoeken hoor, we bleken door een hele smalle rotsspleet te moeten lopen om aan de achterkant van de dam uit te komen. Een mooi begin van een supermooie trail… meteen al vanaf het begin moesten we over rotsblokken klauteren en via stenen traptreden afdalen, en dat midden tussen de bomen en met naast ons een prachtig beekje. Ik was blij dat er een railing zat, die had ik op sommige plekken echt wel nodig. We lieten de rotsblokken en trapjes achter ons, we konden het bospad nu zonder klimpartijen verder volgen. Zo nu en dan zagen we een blauw plaatje op een boom zitten, het was duidelijk dat daardoor de route werd aangegeven. Op gegeven moment bereikten we een paaltje waar 1.0 op stond, ik veronderstelde dat we nu 1 mijl van de bijna 3 mijl lange route achter de rug hadden. Dat klopte wel met ons gevoel. We verlieten ons beekje, en liepen via een wat breder bospad omhoog. Ik had ooit gelezen dat het tweede deel van de wandeling dicht langs een weg gaat en wat minder mooi is. En dat klopte helemaal, we hoorden auto’s rijden en inderdaad werd het bospad iets gewoner, zo zonder beekje en rotsblokken. Omdat we toch wel flink moesten klimmen begon ik mijn benen behoorlijk te voelen. Geen probleem, het kon immers niet ver meer zijn en die laatste mijl kon er echt nog wel bij. Ik dacht nu toch wel snel een paaltje met 2.0 te gaan vinden, maar nee, geen paaltje te zien. Nog wel steeds blauwe plaatjes op de bomen, dus we zaten nog goed. De twijfel sloeg toe toen Hans vertelde dat hij wel een paaltje had gezien, maar daarop stonden de weinig hoopgevende cijfers 1.3. Blijkbaar betekenden die cijfers niet wat wij dachten, want het was echt niet mogelijk dat we sinds dat eerste paaltje nog maar 0,3 mijl hadden gelopen. Allebei hadden we nu het gevoel dat er iets niet klopte, waren we misschien per ongeluk op een verkeerde route terechtgekomen?? We hadden echt geen idee meer hoe het nu verder zou gaan. Misschien zaten we nog goed, en zouden we over 5 minuten weer bij Sylvan Lake staan. Maar voor hetzelfde geld waren we helemaal verdwaald en zouden we het hele eind terug moeten lopen. Nee, dit deel van de wandeling was heel wat minder leuk dan dat geweldige begin. Gelukkig bereikten we toch nog onverwacht de verharde weg, waar we al snel de Sylvan Lake Lodge zagen staan. Het was duidelijk dat dit niet de goede route was, maar we wisten nu in elk geval wel weer hoe we verder moesten lopen. Toch een hele opluchting! Wat was ik blij toen we eindelijk bij onze auto kwamen en ik mijn arme voeten rust kon gunnen.

Ondanks de vermoeiende tocht hadden we nog wel genoeg energie om terug te gaan naar Mount Rushmore, voor de avondceremonie. We moesten nog wel even eten, dus zochten we eerst het restaurant op. Waar de vitrine waarin bakken met etenswaar behoorden te staan een akelig lege aanblik vertoonde...., er was bijna niets meer te krijgen! Gelukkig kon ergens van de bodem van een van de bakken nog een bordje spaghetti voor ons bij elkaar worden geschraapt; het was niet echt lekker maar onze magen waren toch weer gevuld. Na het eten zochten we een plekje in het amfitheater, waar even later de avondceremonie begon. Natuurlijk zaten we hier met een bepaalde verwachting, maar om eerlijk te zijn... die verwachting werd helemaal niet waargemaakt. Eerst werd er een korte toespraak gehouden. Daarna werd er op een groot scherm een film vertoond, en dat was iets waarop we helemaal niet hadden gerekend. Het was een film met mooie beelden en interessante informatie over de presidenten, maar toch.. het was een fílm. Terwijl we juist een live ceremonie hadden verwacht. Na de film werden mensen in het publiek opgeroepen om naar het podium te komen, veteranen en nabestaanden van soldaten die waren gesneuveld. Er kwamen best veel mensen naar beneden, zij stelden zich op in een lange rij. De eerste van hen kreeg de Amerikaanse vlag overhandigd, en gaf die door aan degene die naast hem stond. En zo verder. Op dit moment moest ik terugdenken aan de Powwow twee dagen eerder, waar ik echt geraakt werd door het moment dat de jonge John - die binnenkort naar Irak zou vertrekken - samen met zijn familie over het dansterrein liep. Waarom had ik daar zoveel saamhorigheid gevoeld, en deed dit moment bij Mount Rushmore me echt helemaal niets? Voor de mensen die op het podium stonden zal het misschien bijzonder zijn geweest, maar voor mij deed het allemaal wat klinisch en plichtmatig aan. Ook het zingen van het Amerikaanse volkslied, met een vrouwenstem op een bandje, bezorgde me geen kippenvel. Ondertussen werden de hoofden van de presidenten verlicht, dat was wel mooi om te zien. Ach, we hadden nu toch meegemaakt waar we voor naar Mount Rushmore waren gekomen. Al hebben onze verkeerde verwachtingen de manier waarop we dit hebben ervaren wel flink beïnvloed.

Tijdens onze rit naar Wind Cave National Park zagen we veel dieren. Eerst een paar eenzame bizons, en daarna een moederhert met twee jongen. Ze renden met hun drieën een heuvel op die naast de weg lag, en bovenaan bleven ze nog even mooi voor ons poseren. In de folder van Custer State Park zag ik dat het hier om whitetail deer ging. En dankzij die folder wist ik ook dat het volgende hert dat we zagen een pronghorn was, dat vind ik zelf de mooiste hertensoort die in het park voorkomt. Maar onze favorieten waren toch wel de prairiedogs. Wat een ongelooflijk leuke beestjes zijn dat, ze leven in grote kolonies bij elkaar in de zogenaamde prairiedogtowns. Zomaar vlak naast de weg zie je ze overal hun koppies uit een van de vele holen omhoog steken. Of ze komen helemaal tevoorschijn, en gaan dan recht overeind zitten. Wij volop foto's maken uiteraard, maar de prairiedogs speelden gewoon een spelletje met ons. Sommige beestjes zaten prachtig te poseren, maar dan op zo'n afstand dat je er geen goede close-up van kon maken. En als er eentje wel mooi dichtbij zat, dan dook ie natuurlijk nét omlaag op het moment dat we de foto schoten. Watervlug zijn ze, maar o zo leuk om te zien én te horen.. ze maken voortdurend van die hoge, piepende geluidjes. En het zijn er ontzettend veel, we zagen talloze prairiedogs in Custer State Park en daarna ook nog eens in Wind Cave National Park.

In onze oorspronkelijke planning hadden we Wind Cave niet opgenomen, het leek ons niet zo'n boeiend park. Maar omdat we onze route hadden gewijzigd en daardoor iets meer speling hadden gekregen, besloten we om er toch maar naar toe te gaan. We waren er immers zo dichtbij. We liepen het mooie Visitor Center binnen en informeerden wanneer de eerstvolgende grottentour zou vertrekken. Dat bleek de Natural Entrance Tour te zijn, en er waren nog genoeg kaartjes beschikbaar. Samen met een groep andere toeristen en een opgewekte, vrouwelijke Ranger gingen we naar beneden, de grotten in. Daar zagen we al snel de reden waarom dit grottenstelsel uniek is: de gekristalliseerde calcietafzettingen op de rotswanden en plafonds. Deze calcietafzettingen worden speleothems genoemd, en er zijn verschillende variaties. Wij zagen vooral het zogenaamde boxwork, de dunne randen die in een honingraatpatroon op de wanden en plafonds zitten. En een heel klein beetje popcorn, dat zijn kleine knobbelachtige afzettingen. Het was wel apart om dat te zien, maar na ruim een uur daar beneden vonden we het echt wel genoeg. Het was toch wel veel van hetzelfde allemaal. Via een onverharde weg reden we door het oostelijke deel van het park terug naar Custer State Park, we waren daar even heerlijk alleen op de wereld. Nou ja, niet helemaal alleen want we kwamen honderden prairiedogs en ook nog een paar bizons tegen.

Gelukkig maar dat we al in diverse reisverslagen hadden gelezen dat je voor een bezoek aan Crazy Horse Memorial behoorlijk wat dollars neer moet tellen. Eerst al 20 dollar om met de auto plus twee inzittenden het terrein op te mogen rijden. En daarna nog eens 4 dollar per persoon om met de bus naar het standbeeld van Chief Crazy Horse te worden gebracht. Als je zoveel moet betalen, dan verwacht je toch wel dat daar iets wezenlijks tegenover staat. En dát viel ons eerlijk gezegd flink tegen. We dachten dat we de kans zouden krijgen om het beeld uitgebreid te bekijken, we hadden ooit foto's gezien van een grote groep mensen die op het platform net voor het gezicht van Crazy Horse stond. Maar helaas, daar mochten we helemaal niet naar toe. We werden met de bus naar de voet van het standbeeld gebracht, we mochten een paar minuten de bus uit terwijl de chauffeur een praatje hield, en daarna was het : instappen en wegwezen. Ik was echt helemaal verbaasd... ik dacht dat de tour daar zo'n beetje zou gaan beginnen, maar in plaats daarvan bleek het dus al het einde te zijn. Dat was echt een afknapper. We zijn nog even het museum binnengelopen, en dat zag er wel heel mooi uit. We zijn er niet zo lang meer gebleven, we waren immers voor het beeld gekomen, niet voor het museum.

Omdat we de Sunday Gulch Trail gisteren zo mooi hadden gevonden leek het ons een goed idee om nog een trail in Custer State Park uit te gaan proberen. En de Cathedral Spires Trail, die begint aan de Needles Highway, bleek een schot in de roos te zijn. We liepen over een mooi bospad, en op een paar plekken moesten we over wat rotsblokken omhoog klimmen. Rondom ons zagen we – een beetje verborgen achter de bomen - de rotsnaalden staan waar de trail naar vernoemd is; het was echt een prachtige omgeving. De trail eindigde bij een open plek tussen de rotsen, ik heb daar even lekker lui op een rotsblok gezeten terwijl Hans nog wat tussen de rotsen doorgeklommen is om mooie fotoplekjes te zoeken. Daarna via dezelfde weg weer terug, handig, want zo verdwalen we tenminste niet!!

Laat op de avond zijn we nog één keer teruggegaan naar Custer State Park, we hadden immers de Wildlife Loop Road nog niet gezien. En zo tegen de tijd dat het donker gaat worden zouden we extra veel kans hebben om dieren tegen te komen, zo was ons door de folders beloofd. Het begon goed, met weer een stel van die grappige prairiedogs. Maar daarna…. kilometers lang geen enkel beest te zien!! We waren al bijna aan het einde van de route toen we een opstopping voor ons zagen; een stuk of vier auto’s, een groep volwassenen en kinderen, én twee schattige ezels. Vooral de kleine, gevlekte ezel was leuk om te zien, de kinderen waren niet bij hem weg te slaan. De volwassenen ook niet, trouwens. We zagen ook nog een groepje ezels wat verder van de weg, en welgeteld één pronghorn. Een beetje een magere oogst, voor de Wildlife Loop Road. Maar ach, we hadden nog een dag of vijf in Yellowstone te goed, dus nog kans genoeg om wat dieren tegen te komen.

"Jezus, wat ben jij oud zeg!" Dat kreeg ik dus te horen net nadat ik nog half slapend mijn ogen had opengedaan in de Days Inn in Custer. Ik zag Hans met een meewarige blik naar mij kijken, hij vond het nodig om me even in te wrijven dat 48 jaar toch wel vréselijk oud is. Dat hij zichzelf over een goeie drie weken ook geen 47 meer mag noemen, ach, dat is nog heel ver weg, zo verzekerde hij me. Maar gelukkig mag ik op m'n 48^ste verjaardag naar Badlands National Park toe, een beter verjaardagscadeau kan ik me niet wensen, toch! (Even voor de duidelijkheid: hij heeft me ook nog gewoon proficiat gewenst hoor. Voordat de lezers van dit reisverslag nog verkeerde dingen gaan denken.)

Precies om 8 uur reden we weg bij ons motel, en een kleine twee uur later arriveerden we in het gehucht Scenic. Dat bestond uit niet meer dan een weggetje tussen een paar heel oude gebouwen, zoals de Longhorn Saloon (established in 1906) en de Sam Bulls Gallery. Het zag er niet echt vervallen uit, maar wel volkomen uitgestorven... we zagen er geen levende ziel. Kort voorbij Scenic bereikten we Badlands National Park, niet het bekende toeristische gedeelte maar de veel stillere Stronghold Unit. En hier werd weer eens helemaal bevestigd wat we eigenlijk al wisten, namelijk dat wij niets liever zien dan mooie rotsformaties en niets liever doen dan afgelegen dirtroads rijden. We genoten! De Sheep Mountain Table Road liep door de badlands heen omhoog, en vooral als we omkeken leverde dat een prachtig plaatje op. Al snel werd de weg weer wat vlakker, en waren de rotsen rondom ons verdwenen. De gravelweg veranderde in een soms wat modderige zandweg, waar we onze high clearance absoluut nodig hadden. Want het middengedeelte was best wel hoog. Toen we bijna vijf mijl hadden gereden lag er rechts van de weg een uitkijkpunt, vandaar hadden we zicht over een uitgestrekt dal met badlands en vlakke groen begroeide gedeeltes ertussen. Tijdens de laatste twee mijlen werd de weg nog wat slechter, het is duidelijk dat je hier niet kan rijden als het kort daarvoor geregend heeft. Er stonden diepe plassen en de auto hing soms behoorlijk schuin als we gebruik maakten van de droge plekken aan de hogere zijkant van de weg. Het einddoel van de rit was het vier mijl lange plateau Sheep Mountain Table. Toen we daar aankwamen, zagen we een grote vlakte voor ons met veel gras, struiken en wat lage bomen. Er liepen verschillende zandwegen, we besloten om eerst maar eens de weg die rechtsaf liep uit te proberen. De weg eindigde bij de rand van het plateau, beneden ons zagen we volop grillig gevormde rotsformaties. Het deed ons heel erg aan de hoodoos in Bryce Canyon denken. We hobbelden over de zandwegen naar een andere plek aan de rand, en daar werden we getrakteerd op een schitterend uitzicht over een enorm dal. Met volop badlands, natuurlijk. Nadat we genoeg hadden rondgekeken reden we terug naar Scenic, waar we zowaar één tot leven gekomen inwoner signaleerden!

Onze tweede dirtroad van vandaag was de Sage Creek Rim Road. De eerste 12 mijlen van die weg liepen door een landbouwgebied en door graslanden, op het moment dat we het park binnenreden zagen we in de verte weer mooie badlands opdoemen. Via een zijweg zijn we nog even naar een picknickplaats gereden. Gelukkig hadden de picknicktafels allemaal een eigen overkapping, zodat we lekker in de schaduw konden zitten. Aan uitkijkpunten geen gebrek in Badlands National Park, we kwamen er verschillende tegen tijdens de tweede helft van de Sage Creek Rim Road en ook langs de verharde Badlands Loop Road kan je op veel plaatsen stoppen om de prachtige omgeving te bekijken. Daar ging stiekem toch heel wat tijd inzitten, en we moesten nog op zoek naar een motel. We hoopten nog een plaatsje te vinden in de Cedar Creek Lodge in het oosten van het park, of in het Badlands Motel dat net buiten het park ligt. Maar helaas, alles zat vol. De dames aan de balie raadden ons aan het eens te proberen in het plaatsje Interior, op de landkaart is dat een miniem klein stipje en in het echt is het al niet veel groter. Toen we de receptie van het Budget Host Motel binnenliepen, hadden we even het gevoel dat we tientallen jaren terugstapten in de tijd. Een houten balie, een klein rommelig winkeltje, en een eetgedeelte waar de stoofpot stond te pruttelen en waar de vrouw des huizes in een eenvoudig keukentje de hamburgers stond te bakken. De oude man achter de balie liet ons weten dat hij nog wel een kamer voor ons had. Blijkbaar kwamen er niet dagelijks mensen uit Nederland bij hem over de vloer; hij moest meteen even kwijt dat hij Nederlandse voorouders had en hij schreef zijn naam voor ons op een briefje: Druckebrodt heette hij. Toch wel een beetje met een "we zijn benieuwd wat we aan zullen treffen"-gevoel gingen we naar onze kamer. En dat viel zeker niet tegen. Het meubilair was een bij elkaar geraapt rommeltje, maar het was wel schoon en netjes. Ook de badkamer, en dat is toch het belangrijkste. Geen tv en natuurlijk ook geen internet, maar dat hadden we ook niet verwacht. Wel airco, en dat vonden we heel wat belangrijker.

Voordat het etenstijd werd hadden we nog tijd om een paar korte trails te lopen. De Cliff Shelf Nature Trail was een eenvoudige wandeling waarbij we via een stel trappen langs de badlands omhoog klommen. Aan de andere kant konden we ver de White River Valley inkijken. De Window Trail was nog veel makkelijker, het was een kort verhard pad dat eindigde bij een plek waar we een ravijn in konden kijken. Het bleek op dit tijdstip helaas onmogelijk te zijn om daar foto's van te maken, de contrasten tussen de door de zon belichte rotsen en de diepe schaduw was veel te groot.

We gingen eten bij het restaurant van de Cedar Creek Lodge. Wat was dat een afknapper zeg... de jongedame die ons een tafel moest wijzen mompelde wat binnensmond en deed geen enkele moeite zich verstaanbaar te maken, we moesten erg lang op ons eten wachten, ze vergaten ons bestek, de friet was koud... Ach, we hadden toch in elk geval nog het geluk dat we wel hadden gekregen wat we besteld hebben; de mensen aan de tafel naast ons kregen blijkbaar iets heel anders voorgeschoteld dan dat ze hadden verwacht. We hebben een magere fooi achtergelaten en zijn maar snel weer vertrokken.. op naar de Pinnacles Overlook. Een paar dagen eerder hadden we klapstoeltjes gekocht, en die kwamen hier goed van pas. We hebben een hele tijd gezeten daar, lekker genieten van de kleuren die steeds mooier worden als de zon ondergaat. Pas toen het te donker werd om nog foto's te kunnen maken hebben we ons boeltje weer ingepakt en zijn we naar Interior teruggereden. Ik heb een geweldig mooie verjaardag gehad!